Η ρεαλιστικότερη... σουρρεαλιστική κωμωδία!
Τι θα γινόταν αν κάποιος είχε την ατυχία να γεννηθεί την ίδια μέρα με το Χριστό σε διπλανό στάβλο;
Κι αν οι τρεις μάγοι κατά λάθος πηγαίναν τα δώρα τους σε αυτόν αντί για το Χριστό;
Σίγουρα θα επρόκειτο για την καταπληκτική κωμωδία των Monty Python, όπου οι δημιουργοί της κοροιδεύουν τους πάντες και τα πάντα, δε δείχνουν έλεος πουθενά και σε κανέναν και αναρωτιέσαι καμιά φορά μήπως όταν δημιουργούσαν την ταινία ήταν κρυμμένοι πίσω από μια κουρτίνα και παρακολουθούσαν τα όσα γίνονται στην Ελλάδα, ειδικά σήμερα!
Η ζωή του Μπράιαν λοιπόν (αγγλ.: Life of Brian, κυκλοφορεί με την άστοχη ελληνική μετάφραση "Ένας προφήτης, μα τι προφήτης!"), η καλύτερη κωμωδία που έχω δει, η κωμωδία που μου έβγαλε το συκώτι απ' τα γέλια καθ' όλη τη διάρκειά της.
Και φυσικά την προτείνω ανεπιφύλακτα σε όλους σας.
Ο Μπράιαν λοιπόν είναι ένας τύπος που από την πρώτη μέρα που γεννιέται συνεχώς η κοινωνία τον μπερδεύει με τον συνομήλικό του Χριστό και γι' αυτό συνεχώς μπλέκεται σε απίστευτες καταστάσεις!
Ζει μια παράλληλη ζωή με τον Ιησού... χωρίς να το θέλει!
Ο Μπράιαν είναι ένας καλοπροαίρετος νέος που επιθυμεί να αγωνιστεί για την απελευθέρωση της χώρας του από τους Ρωμαίους κατακτητές.
Έτσι, λόγω μιας τυχαίας συνάντησης με μια παρέα, μπλέκει με μια αριστερίστικη οργάνωση με σκοπό την ανατροπή της εξουσίας του Αυτοκράτορα, μια οργάνωση ενάντια στο ρωμαικό ιμπεριαλισμό.
Εντάσσεται στο "Λαικό Μέτωπο της Ιουδαίας" το οποίο έχει για κυριότερο εχθρό του όχι τον Αυτοκράτορα αλλά την ομοίων αντιλήψεων οργάνωση "Μέτωπο του Λαού της Ιουδαίας", όπως και το "Ιουδαικό Λαικό Μέτωπο"!
Τις οργανώσεις αυτές όλοι τις μπερδεύουν, αρκεί όμως να μην τους το πει κανείς!
Φτάνουν στο σημείο να μπερδεύονται και μεταξύ τους στο ποιος είναι ποιος!
Κάτι σαν το Μ-Λ ΚΚΕ και το ΚΚΕ (μ-λ) δηλαδή, τα οποία ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί ήταν χώρια! Για τη μαρκίζα, υποθέτω...
Βέβαια υπάρχει και το "Ιουδαικό Μέτωπο" το οποίο αριθμεί... έναν υποστηρικτή-οργανωτή, πράγμα που με κάνει να υποθέτω ότι ως "μέτωπο" εννοούσε το κούτελό του.
Οι Monty Python λοιπόν χτυπάνε στην καρδιά του αριστερισμού και η σάτιρά τους είναι ανελέητη και μοιάζει να γράφτηκε πριν λίγους μήνες στο Σύνταγμα, όπου κάθε παρέα... κι ένα λαικό μέτωπο!
Ο Μπράιαν λοιπόν ως νέος στην οργάνωση αναλαμβάνει καθήκοντα... αφισοκολλητή όπως θα λέγαμε σήμερα και γράφει με μπογιά στους τοίχους συνθήματα ενάντια στους Ρωμαίους και από κει αρχίζει η καταδίωξή του.
Μια καταδίωξη που όταν η Ρωμαική Αστυνομία φτάνει στο κρυσφήγετο της οργάνωσης πέφτουν οι μάσκες των... αγωνιστών, αφού οι εν λόγω οργανώσεις λειτουργούν πάντα με το σκεπτικό "είπαμε να κάνουμε επανάσταση, αλλά μην έχουμε και τραβήγματα..."
Ο Μπράιαν στο μεταξύ ερωτεύεται και μια γυναίκα από την οργάνωση και όπως είναι φυσικό η κατάσταση γίνεται πιο δύσκολη γι' αυτόν αφού η γυναίκα είναι κλασικό παράδειγμα επαναστάτριας!
Μια μέρα συμβαίνει μια σύμπτωση στο δρόμο που ο συγκεντρωμένος κόσμος την πέρασε για θαύμα με πρωταγωνιστή τον Μπράιαν, με αποτέλεσμα να τον περάσουν για τον... Μεσσία!
Με τέτοια δίψα που 'χει ο λαός για Μεσσίες ήταν αναπόφευκτο να γίνει κι αυτό!
Ο Μπράιαν όσο κι αν προσπαθεί με κάθε τρόπο να τους πείσει ότι δεν είναι ο Μεσσίας, δεν έκανε κανένα θαύμα και ότι επρόκειτο για παρεξήγηση, αδυνατεί να αλλάξει τη στάση των... "πιστών" του, οι οποίοι βλέπουν σαν δείγμα μεγαλείου την άρνησή του ότι είναι ο Μεσσίας!
Η παράνοια της ψυχολογίας της μάζας σε όλο της το μεγαλείο!
Αδίστακτο κράξιμο για την ανάγκη των μαζών να πιστεύουν κάπου.
Κι ας είναι ψέμα. Κι ας ξέρουν καλά ότι είναι ψέμα.
Κι αν η πραγματικότητα ανατρέπει τα επιχειρήματα της πίστης... τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα!
Oρίστε και η απολαυτσική αυτή σκηνή με ελληνικούς υπότιτλους:
(δυστυχώς δεν μπόρεσα να βρω στο youtube ολόκληρη την ταινία υποτιτλισμένη)
Εξαιρετικές και οι σκηνές όπου έχει συλληφθεί ο Μπράιαν και βρίσκεται
στα μπουντρούμια με τους υπόλοιπους αλυσσοδεμένους βαρυποινίτες και οι
τελευταίοι μακαρίζουν τους Ρωμαίους που τους αλυσσοδένουν!
Και μάλιστα οι αλυσσοδεμένοι είναι πιο σκληροί κι απ' τους.... Ρωμαίους στην κριτική τους απέναντι στο λαό!
Θεωρούν πως η αλυσίδα κάνει καλό τελικά!
Εδώ οι Monty Python "παίζουν" με την ψυχολογία του σκλάβου, ο οποίος λόγω ενστίκτου αυτοσυντήρησης πιθανόν, καταλήγει να αγαπάει τις αλυσίδες του και να δικαιολογεί αυτούς που τον αλυσσοδένουν, ενώ ταυτόχρονα αναθεματίζει την ελευθερία!
Πιο ρεαλιστικός Σουρρεαλισμός δε γίνεται!
Η ταινία καταλήγει με τον Μπράιαν να σταυρώνεται... καταλάθος!
Αυτός σταυρώνεται, ενώ οι γραφειοκράτες επαναστάτες ακόμα κάνουν επαναστατικά σχέδια... επί χάρτου!
Όταν πια οι Ρωμαίοι έχουν αποχωρήσει και αυτός είναι ακόμη ζωντανός πάνω στο σταυρό κορυφώνεται νοηματικά η ταινία.
Οι "αγωνιστές" έστω και αργά σηκώνονται από το τραπέζι των διαβουλεύσεων και πάνε να αντικρύσουν τον νεκρό τους ήρωα, που όμως με λύπη και ανησυχία διαπιστώνουν ότι είναι ακόμη ζωντανός πάνω στο σταυρό!
Και όταν αυτός τους ζητά να τον κατεβάσουν από το σταυρό, αυτοί κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν και τον αφήνουν να σταυρωθεί, μια και τέτοιου είδους "αγωνιστές" χρειάζονται πολύ περισσότερο τη μυθολογία ενός νεκρού ήρωα για να στηρίξουν την επαναστατική τους μυθολογία, παρά έναν ζωντανό αγωνιστή για να αγωνιστει στο πλάι τους.
Βγάζουν και δυο-τρεις επαναστατικούς επικήδειους με τον Μπράιαν ζωντανό ακόμη και αποχωρούν... συντετριμμένοι!
Πόσο μα πόσο αληθινή αυτή η σκηνή!
Λες και ο Μπράιαν συμβολίζει πάνω στο σταυρό τους λαούς που αφήνονται στην τύχη τους από τους δήθεν "λαικούς αγωνιστές", οι οποίοι στην πραγματικότητα δεν επιθυμούν καμία επανάσταση, παρά μόνο να παραμείνει το σύστημα ως έχει και αυτοί να διατηρούν το ρόλο τους μέσα σ' αυτό.
Με ζωντανό το λαό είσαι αναγκασμένος να αγωνιστείς!
Με νεκρό όμως το λαό μπορείς να παίζεις το ρόλο του "προστάτη" του.
Νεκρός συμφέρει πιο πολύ.
Γι' αυτό τον αφήνεις να σταυρώνεται για να έχεις κι εσύ ένα ρόλο σ' αυτό το "πανηγυράκι".
(Άντε μην ανοίξω το στόμα μου τώρα!)
Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα, κόμματα και καταστάσεις της σημερινής Ελλάδας σαφώς και δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.
Αυτά γίνονται κάπου αλλού, κάπως αλλιώς από κάποιους άλλους...
Τι καλύτερο τέλος λοιπόν από το τραγούδι της λήξης της ταινίας;
"Always look on the bright side of life" τραγουδούν όλοι μαζί οι σταυρωμένοι!
Και μάλιστα οι αλυσσοδεμένοι είναι πιο σκληροί κι απ' τους.... Ρωμαίους στην κριτική τους απέναντι στο λαό!
Θεωρούν πως η αλυσίδα κάνει καλό τελικά!
Εδώ οι Monty Python "παίζουν" με την ψυχολογία του σκλάβου, ο οποίος λόγω ενστίκτου αυτοσυντήρησης πιθανόν, καταλήγει να αγαπάει τις αλυσίδες του και να δικαιολογεί αυτούς που τον αλυσσοδένουν, ενώ ταυτόχρονα αναθεματίζει την ελευθερία!
Πιο ρεαλιστικός Σουρρεαλισμός δε γίνεται!
Η ταινία καταλήγει με τον Μπράιαν να σταυρώνεται... καταλάθος!
Αυτός σταυρώνεται, ενώ οι γραφειοκράτες επαναστάτες ακόμα κάνουν επαναστατικά σχέδια... επί χάρτου!
Όταν πια οι Ρωμαίοι έχουν αποχωρήσει και αυτός είναι ακόμη ζωντανός πάνω στο σταυρό κορυφώνεται νοηματικά η ταινία.
Οι "αγωνιστές" έστω και αργά σηκώνονται από το τραπέζι των διαβουλεύσεων και πάνε να αντικρύσουν τον νεκρό τους ήρωα, που όμως με λύπη και ανησυχία διαπιστώνουν ότι είναι ακόμη ζωντανός πάνω στο σταυρό!
Και όταν αυτός τους ζητά να τον κατεβάσουν από το σταυρό, αυτοί κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν και τον αφήνουν να σταυρωθεί, μια και τέτοιου είδους "αγωνιστές" χρειάζονται πολύ περισσότερο τη μυθολογία ενός νεκρού ήρωα για να στηρίξουν την επαναστατική τους μυθολογία, παρά έναν ζωντανό αγωνιστή για να αγωνιστει στο πλάι τους.
Βγάζουν και δυο-τρεις επαναστατικούς επικήδειους με τον Μπράιαν ζωντανό ακόμη και αποχωρούν... συντετριμμένοι!
Πόσο μα πόσο αληθινή αυτή η σκηνή!
Λες και ο Μπράιαν συμβολίζει πάνω στο σταυρό τους λαούς που αφήνονται στην τύχη τους από τους δήθεν "λαικούς αγωνιστές", οι οποίοι στην πραγματικότητα δεν επιθυμούν καμία επανάσταση, παρά μόνο να παραμείνει το σύστημα ως έχει και αυτοί να διατηρούν το ρόλο τους μέσα σ' αυτό.
Με ζωντανό το λαό είσαι αναγκασμένος να αγωνιστείς!
Με νεκρό όμως το λαό μπορείς να παίζεις το ρόλο του "προστάτη" του.
Νεκρός συμφέρει πιο πολύ.
Γι' αυτό τον αφήνεις να σταυρώνεται για να έχεις κι εσύ ένα ρόλο σ' αυτό το "πανηγυράκι".
(Άντε μην ανοίξω το στόμα μου τώρα!)
Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα, κόμματα και καταστάσεις της σημερινής Ελλάδας σαφώς και δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.
Αυτά γίνονται κάπου αλλού, κάπως αλλιώς από κάποιους άλλους...
Τι καλύτερο τέλος λοιπόν από το τραγούδι της λήξης της ταινίας;
"Always look on the bright side of life" τραγουδούν όλοι μαζί οι σταυρωμένοι!
Always look on the bright side of life
Always look on the bright side of lifeSome things in life are bad, they can really make you mad
Other things just make you swear and curse
When you're chewing on life's gristle, don't grumble give a whistle
This will help things turn out for the best
Always look on the bright side of life
Always look on the right side of life
If life seems jolly rotten, there's something you've forgotten
And that's to laugh and smile and dance and sing
When you're feeling in the dumps, don't be silly, chumps
Just purse your lips and whistle, that's the thing
So, always look on the bright side of death
Just before you draw your terminal breath
Life's a counterfeit and when you look at it
Life's a laugh and death's the joke, it's true
You see, it's all a show, keep them laughing as you go
Just remember the last laugh is on you
Always look on the bright side of life
...
Μη νομίζετε πως επειδή έγραψα πέντε αράδες για την ταινία, καταλάβατε κάτι ιδιαίτερο απ' αυτήν!
Δείτε την και τότε μόνο θα καταλάβετε!
Θα περάσετε ένα δίωρο ασταμάτητου γέλιου που αξίζει τον ελάχιστο κόπο.
Όπως προείπα πρόκειται για την καλύτερη και ανατρεπτικότερη κωμωδία που έχω δει!
Και σας τονίζω ότι γενικώς είμαι αρκετά φειδωλός στους χαρακτηρισμούς όταν πρόκειται για ταινίες, μουσική κλπ!
ΥΓ.1:
Το tvxs στην κριτική του για την ταινία εύστοχα σημειώνει πως:
Κεντρικό θέμα της ταινίας είναι η διακωμώδηση της θρησκευτικής μισαλλοδοξίας, της τάσης των ανθρώπων να μπερδεύουν το μέσο με το σκοπό και τελικά της εκμετάλλευσης της ανάγκης των ανθρώπων να ανήκουν σε ένα σύνολο. Είτε αυτό το σύνολο είναι μια πολιτική οργάνωση είτε μια θρησκεία, στην ταινία διαπιστώνουμε μια κοινή οπτική.
Ενώ το e-go γράφει για το είδος του χιούμορ της ταινίας:
Βρετανική ψυχρότητα στην εκφορά της αστείας ατάκας, πλήρης ασέβεια σε κάθε σοβαρό και επίσημο θεσμό, συνεχής αυτοσαρκασμός, ανατροπή όλων των γνωστών κωμικών μοντέλων, λιτότητα μέσων και επιθετική σάτιρα. Δουλεύοντας πάνω σ΄ αυτά τα στοιχεία οι Πάιθον δεν άφησαν τίποτε όρθιο.
ΥΓ.2: Η προβολή της ταινίας απαγορεύτηκε σε Ουαλία, Νορβηγία, Σιγκαπούρη και Ιρλανδία...
