Αφού "Τα Φάγαμε Μαζί" γιατί ο Σάλλας πήρε μόνος του την ΑΓΡΟΤΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ; ...που την είχαμε μαζί;

σιβυλλα

       

MKO: η τελευταία πράξη της πολιτικής αλητείας

Ενώ όλα τα ταμεία καταρρέουν , ενώ ψάχνουν χρήματα να τα στηρίξουν

Ενώ ψάχνουν και λαμβάνουν μέτρα για την ανασφάλιστη εργασία

Επιβραβεύουν και προωθούν τις προσλήψεις μέσω ΜΚΟ

Εργάτες μισοτιμής δούλοι

Χωρίς ασφάλεια

Χωρίς δικαίωμα στην υγεία

Χωρίς δικαίωμα σε σύνταξη

Και σε τοπικές κοινωνίες με  κριτήρια καφενείου και κλίκας

Και όλα αυτά με συμμετοχή και στραβά μάτια της αριστεράς  , γιατί άραγε ? ( εδώ γελάμε)

Αναρωτιέμαι … σε ένα τέτοιο πρόγραμμα δεν θα μπορούσε να μπει ένας  Δήμος

Και τα υπόλοιπα των 500ε χρημάτων που παίρνει ο εργάτης να τα παίρνει ο δήμος και να τα πληρώνει σε εισφορές στα λεηλατημένα ταμεία   

Γιατί να τα παίρνουν λαμογια που τάχα έχουν ευαισθησίες στην φύση  και τα τρώνε

Οι εργαζόμενοι μέσω ΜΚΟ θα είναι ανασφάλιστοι ?

Και αν ναι γιατί … με την σφραγίδα του κράτους και της Αριστεράς ?

Οι εργαζόμενοι των ΜΚΟ πρέπει να είναι με κριτήρια ανεργίας ?

 Και αν ναι ποιος θα το ελέγξει αν αυτοί που προσλήφθηκαν είχαν κάρτες μακροχρόνιας ανεργίας και δεν έγιναν μέσω συμφωνιών στα τσιπουραδικα πίνοντας τσιπουρακι

Τάσος Κουράκης, βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ που τιμάει την αριστερά, ασυμβίβαστος, αδέσποτος, παλικάρι που δεν πουλάει ιδέες και αγώνες!

 Δευτέρα, 13 Αυγούστου 2012

Του Τάσου Κουράκη

Βουλευτή ΣΥΡΙΖΑ Α' Θεσσαλονίκης

Η συνάντηση με τον Πέρες: Μια «υπεύθυνη» διπλωματία που αύριο θα είναι η επίσημη εξωτερική μας πολιτική.

Καθώς καθυστερεί, εξαιτίας των διακοπών η σύγκλιση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, όπου θα μπορούσα να θέσω το θέμα της συνάντησης του Προέδρου του Κόμματος με τον Πρόεδρο του Ισραήλ, και επειδή μια βδομάδα μετά δεν έχει υπάρξει ανακοίνωση για τα ζητήματα που τέθηκαν από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ, αποφάσισα να κοινοποιήσω τις σκέψεις μου καθώς η συνέχιση της σιωπής μου θα μπορούσε να ερμηνευτεί ως συναίνεση στην καθόλου «εθιμοτυπική συνάντηση» του προέδρου μας με τον Σιμόν Πέρες, (αφού μάλιστα συνοδεύτηκε και με το Μετάλλιο της Βουλής των Ελλήνων κατά την τριήμερη επίσημη επίσκεψή του στη χώρα μας).

Σύντροφοι η επίσκεψη του Πέρες δεν ήταν καθόλου εθιμοτυπική. Ήταν σε απάντηση της επίσκεψης του Παπούλια που είχε συναντηθεί πέρυσι στο Ισραήλ με τον Πέρες, τον Νεντανιάχου και τον...
Λίμπερμαν.

- Ήταν για επιβεβαίωση και συνέχιση της αμυντικής-στρατιωτικής συνεργασίας Ελλάδας και Ισραήλ (απέναντι σε ποιους λαούς άραγε;).

- Ήταν για την άφεση αμαρτιών της δολοφονικής επίθεσης του Ισραήλ στον «Στόλο της Ελευθερίας» με τους εννιά νεκρούς και την πειρατεία και στα ελληνικά πλοία στα διεθνή ύδατα το 2010 και το 2011.

-Ήταν μέσα στο πλαίσιο της συνεργασίας για τον ορυκτό πλούτο, τον τουρισμό, τη γεωργία που άρχισε επί κυβέρνησης Παπανδρέου και συνεχίζεται και σήμερα με την τρικομματική κύβέρνηση.

Όχι λοιπόν, δεν με αφορά αυτού του είδους η «υπεύθυνη» διπλωματία που αύριο θα είναι η επίσημη εξωτερική μας πολιτική.

Δεν με αφορά η εξόρυξη κοιτασμάτων ανοιχτά της Γάζας όταν με τα κιάλια θα ατενίζουμε αμέριμνοι τους βομβαρδισμούς των αμάχων και των 1453 νεκρών.

Δεν με αφορά ένας τουρισμός δίπλα στο τείχος του αίσχους που κυκλώνει τους Παλαιστίνιους και τους αποκόπτει από τις ρίζες τους.

Δεν με αφορά η συνεργασία στην γεωργία όταν οργώνονται τα χωράφια της Γάζας με τις μπουλντόζες των κατακτητών και στις ρόδες τους ξεψυχάει η Ρέιτσελ Κόρι.

Και για να μην θεωρηθεί ότι μιλάω συναισθηματικά (πράγμα που καθόλου δεν το αποκηρύσσω, αντιθέτως μάλιστα) θα ρωτήσω ευθέως: Σε ποια βάση έγινε η συνάντηση και πόσο αυτή ήταν σύμφωνη με την θέση του ΣΥΡΙΖΑ για την περιφερειακή-μεσανατολική εξωτερική μας πολιτική; Ποια ζητήματα θέσαμε εμείς που προωθούν μια πολυδιάστατη πολιτική προς όφελος των λαών της περιοχής και της ειρήνης δίχως χώρες υπό κατοχή και στρατόπεδα συγκέντρωσης; Πόσο η συνάντηση αυτή μας τοποθετεί στους ηγήτορες σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο της αντίληψης ότι οι λαοί παίρνουν την τύχη στα χέρια τους όχι μόνο στο οικονομικό, αλλά και στο επίπεδο της ειρήνης απέναντι σε κάθε κατοχική δύναμη;

Θα περιμένω μια απάντηση και ελπίζω να είναι πειστική.

Θεσσαλονίκη 13-8-2012

Τάσος Κουράκης

Βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ

 

http://sibilla-gr-sibilla.blogspot.gr/

 

Η τελευταία πράξη του Ανατολικού Ζητήματος

Κουρδικό

Η τελευταία πράξη του Ανατολικού Ζητήματος

Χρήστος Ιακώβου

Διευθυντής του Κυπριακού Κέντρου Μελετών (ΚΥΚΕΜ)

Το Ανατολικό Ζήτημα αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα σε ένταση και χρονική διάρκεια

γεωπολιτικά προβλήματα της παγκόσμιας ιστορίας. Προέκυψε από τον 18^ο αιώνα, όταν

οι μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις, εκμεταλλευόμενες τους ταχυτάτους ρυθμούς

αποσύνθεσης και εδαφικής συρρίκνωσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας προέβαλλαν

αξιώσεις και επεχείρησαν πολυεπίπεδη διείσδυση στο εσωτερικό της παρακμάζουσας

αυτοκρατορίας. Η διαδικασία αυτή κορυφώθηκε στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και

είχε ως ιστορική συνέπεια τη γεωγραφική συρρίκνωση και πολιτική διάλυση της

Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, στα ερείπια της οποίας ιδρύθηκε η σύγχρονη Τουρκία.

Συμβατικώς, το τέλος του Ανατολικού Ζητήματος θεωρείται η Συνθήκη της Λωζάνης

(1923).  Με τη Συνθήκη αυτή, έκλεισε οριστικά μία γκάμα θεμάτων, με επίκεντρο τον

καθορισμό των συνόρων του νεοσύστατου τότε τουρκικού κράτους. Το μοναδικό θέμα

που έμεινε εκτός της Συνθήκης της Λωζάνης και συνεπώς εξολοκλήρου άλυτο ήταν το

Κουρδικό.

Στην ουσία, οι τότε μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις, προσπαθώντας να εδραιώσουν τα

γεωστρατηγικά τους συμφέροντα, επέβαλαν αποικιακές λύσεις στην Μέση Ανατολή,

όπου το μεγαλύτερό της μέρος αποτελούσε μέχρι τότε τμήμα της Οθωμανικής

Αυτοκρατορίας. Το γεγονός αυτό ήλθε σε αντίθεση με τις προσδοκίες αρκετών λαών της

περιοχής που πίστευσαν ότι η διάλυση της Οθωμανικής  Αυτοκρατορίας θα οδηγούσε

στην ανεξαρτησία τους. Από αυτή την πραγματικότητα δεν εξαιρέθησαν και οι Κούρδοι,

όπου παρά τις βάσιμες ελπίδες που τους δημιούργησε η Συνθήκη των Σεβρών (1920), τα

βρετανικά συμφέροντα το απέτρεψαν και τους ανάγκασαν να ζήσουν ως μειονότητες

στην Τουρκία, το Ιράκ, το Ιράν και την Συρία.

«Δεν μπορούσαμε να δεχθούμε Διάσκεψη Ειρήνης, πριν κατακτήσουμε το Ιράκ και την Συρία» έγραψε ο Λόϋντ Τζωρτζ, τότε Βρετανός Πρωθυπουργός, στα «Πολεμικά Απομνημονεύματά» του. Ένα από τα στάδια κλειδιά αυτής της βρετανικής κατάκτησης υπήρξε η κατοχή του βιλαετίου της Μοσούλης (Ιρακινό Κουρδιστάν), τέσσερις ημέρες μετά την σύναψη της ανακωχής, παρά το γεγονός ότι, σύμφωνα με τους όρους της γαλλο-βρετανικής συμφωνίας Σαϊκς–Πικό, αυτό θάπρεπε να δοθεί στη Γαλλία. Οι Βρετανοί γνώριζαν ότι σ’ αυτή την Κουρδική περιοχή υπήρχαν πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου. Προβλέποντας τις δυσκολίες στις διαπραγματεύσεις, η Βρετανία επεδίωξε να εξασφαλίσει την υποστήριξη του ντόπιου πληθυσμού. Ήδη, από τις αρχές του 1918, οι Βρετανοί άρχισαν να δημιουργούν σχέσεις με Κούρδους ηγέτες. Στην αναζήτηση Κούρδων συνομιλητών, ο Σερ Πέρσυ Κοξ, κατόπιν Βρετανός ύπατος αρμοστής στο Ιράκ προώθησε με τον στρατηγό Σερίφ Πασά, μελλοντικό αρχηγό της Κουρδικής αντιπροσωπείας στην Διάσκεψη της Ειρήνης, την ιδέα ενός ανεξάρτητου Κουρδιστάν.

Στην τράπεζα των διαπραγματεύσεων, παρά τους αρχικούς της ενδοιασμούς η Γαλλία τελικώς ενέκρινε την δημιουργία ενός κουρδικού κράτους, εφόσον δεν θα περιλάμβανε τα κουρδικά εδάφη που βρίσκονταν στα σύνορα με, την τότε υπό Γαλλική κυριαρχία, Συρία. Το αποτέλεσμα ήταν, στην μακρά συνθήκη των Σεβρών να περιληφθούν τα άρθρα 62-64 που προέβλεπαν την δημιουργία ανεξαρτήτου Κουρδικού κράτους.

Η Συνθήκη, όμως, δεν εφαρμόστηκε ποτέ, διότι ο πόλεμος της ανεξαρτησίας που ακολούθησε με τον Κεμάλ Ατατούρκ, άλλαξε την κατάσταση δημιουργώντας νέα δεδομένα. Αυτό έδωσε τη δυνατότητα στους Τούρκους να επιβάλουν διαφορετικούς όρους, με την Συνθήκη της Λωζάνης το 1923. Ταυτόχρονα, η Βρετανία είχε αποσπάσει από την Τουρκία το Βιλαέτιο της Μοσούλης, με πληθυσμό σε συντριπτική πλειοψηφία κουρδικό, και το παρεχώρησε στο Ιράκ, που τότε βρισκόταν υπό Βρετανική Εντολή. Έτσι, εξασφάλισε τον έλεγχο των πλούσιων πετρελαιοπηγών της Μοσούλης. Ο διαμελισμός των Κούρδων είχε ολοκληρωθεί.

Καθοριστικής σημασίας για τις σημερινές εξελίξεις στο Κουρδικό υπήρξε ο πόλεμος στο Ιράκ το 2003. Η Τουρκία, μη μπορώντας να συμβάλει στην αποτροπή της πολεμικής σύρραξης, προσπάθησε να δημιουργήσει συνθήκες παρατεταμένης διάρκειας του πολέμου για να καταστήσει την έκβαση του καθοριστική από την δική της παρέμβαση. Αυτό θα της επέτρεπε να διαπραγματευτεί από θέση ισχύος τους μεταπολεμικούς όρους ανοικοδόμησης του Ιράκ και ιδιαίτερα σε ότι αφορά το κουρδικό ζήτημα. Η εξέλιξη, όμως, του πολέμου έφερε την Τουρκία σε δυσμενή θέση διαπραγμάτευσης.

Στη συνέχεια, η Άγκυρα παρακολουθούσε τις εξελίξεις χωρίς να έχει την δυνατότητα αποτελεσματικής παρέμβασης σε αυτές, λόγω απόκλισης συμφερόντων σε σχέση με τις ΗΠΑ. Η Τουρκία ευελπιστούσε ότι οι αμερικανοί θα εμπόδιζαν τους Κούρδους του Βορείου Ιράκ να προχωρήσουν στη δημιουργία της δικής τους οντότητας. Ενόσω, όμως, το υπόλοιπο Ιράκ παραμένει ασταθές και το γειτονικό Ιράν ενδυναμώνεται γεωστρατηγικά είναι εξαιρετικά δύσκολο να ικανοποιηθούν οι τουρκικές απαιτήσεις.

Επιπλέον, οι εξελίξεις στη Συρία, δημιούργησαν συνθήκες ανάδυσης μίας νέας κουρδικής γεωγραφικής οντότητας νοτίως της Τουρκίας. Σημειωτέον, ότι τόσο στο Βόρειο Ιράκ όσο και στη Βόρεια Συρία, ισχυρή στρατιωτική δύναμη εξελίσσεται το ΡΚΚ, δηλαδή η στρατιωτική δύναμη των Κούρδων της Τουρκίας.  

Αυτές οι εξελίξεις αλλάζουν εσχάτως και την γενικότερη αντίληψη για τον κουρδικό αγώνα στην Δύση, ότι δηλαδή πρόκειται για μορφή αυτοάμυνας στην ηγεμονική καταπίεση που μέσα στο χρόνο εξελίχθηκε σε ένα συγκροτημένο κίνημα από στρατιωτικής, πολιτικής, πολιτιστικής και ιδεολογικής άποψης. Η εξελισσομένη πολιτικοποίηση των Κούρδων στην Τουρκία, η στρατιωτικοποίηση του αγώνα τους και οι ποιοτικές μεταβολές που γνωρίζει το κουρδικό κίνημα γενικότερα στη Μέση Ανατολή, με την κουρδική οντότητα στο Βόρειο Ιράκ και την υπό εκκόλαψη κουρδική οντότητα στη Συρία, αποτελούν εξέλιξη στην τελευταία πράξη του Ανατολικού Ζητήματος, που άφησε άλυτη τη Συνθήκη της Λωζάνης. Με αυτά τα δεδομένα, το τουρκικό κράτος έχει μόνο δύο επιλογές: η πρώτη να δεχθεί μία δημοκρατική λύση με πολιτικά μέσα για το Κουρδικό Ζήτημα και η δεύτερη να συνεχίσει με στρατιωτικά μέσα την υφιστάμενη κατάσταση. Σε περίπτωση που επιλέξει τη δεύτερη, τότε το στρατηγικό ρίσκο για την Τουρκία θα είναι πολύ μεγάλο, διότι όταν θα πρέπει να συμβιβαστεί σε μία λύση, θα πρέπει στην ουσία να διαπραγματευτεί με τους Κούρδους την εδαφική της ακεραιότητα.

www.geopolitics-gr.com

 http://geopolitics-gr.blogspot.gr/2012/08/blog-post_275.html

Κακή σας μέρα πουλημένα τομάρια!

μεσω σιβυλλα

Μαύρος ήλιος…

• 117
• 
  
• 
  
• 
  

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Η Ελλάδα οδεύει πλέον, με μεγάλη ταχύτητα, σε ιστορικών διαστάσεων εθνική καταστροφή, για λόγους που έχουμε επανειλημμένα δείξει από τις στήλες αυτού του περιοδικού. ‘Εχουν απομείνει ακόμα ελάχιστα περιθώρια αποτροπής της και εξαντλούνται καθημερινά. Το γεγονός ότι η κυβέρνηση της Αθήνας συγκατατίθεται και έχει γίνει το όργανο αυτής της καταστροφής, αφοπλίζοντας πολιτικά την Ελλάδα, έχοντας κάνει τη «φωνή της Ελλάδας» φωνή της τρόικας, συμβάλλει όχι μόνο στη δική μας καταστροφή, αλλά και στην καταστροφή της Ευρώπης. ‘Ενας αρχαίος συγγραφέας έλεγε ότι οι βάρβαροι υποτάσσονται «δια το μη δύνασθαι την ου συλλαβήν λέγειν», γιατί δεν μπορούν να πούνε όχι. Στην περίπτωσή μας είναι οι ‘Ελληνες που υποτάσσονται. Η ιδιομορφία της περίπτωσής μας όμως είναι ότι δεν υποτασσόμεθα απλώς, καταστρεφόμαστε υποτασσόμενοι. Αν συνεχίσουμε πορευόμενοι σε αυτό το δρόμο, θα γνωρίσουμε τελικά την τύχη των Εβραίων που διασκόρπισε ο Τίτος στα πέρατα της Γης.
Η τρικομματική κυβέρνηση και, προσωπικά, ο Αντώνης Σαμαράς, αν συνεχίσουν σε αυτό το δρόμο, θα επωμισθούν μια ιστορική ευθύνη που, όμοιά της, δεν βάρυνε καμιά άλλη κυβέρνηση ή ηγεσία του νεοελληνικού κράτους, περιλαμβανομένων αυτών που οδήγησαν το ελληνικό έθνος στη Μικρασιατική καταστροφή, τον εμφύλιο πόλεμο ή την κυπριακή τραγωδία. Αν ο «σοσιαλιστής» Γιώργος Παπανδρέου έθεσε τις βάσεις μιας πρωτοφανούς οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής, οι δήθεν «εθνικόφρονες» του Σαμαρά (και του σκιώδους, πρώην «αριστερού» Πρωθυπουργού του, Χρύσανθου Λαζαρίδη) θέτουν τώρα, με την πολιτική τους, τα θεμέλια για την καταστροφή του έθνους, όπως άλλωστε μόνο οι «εθνικόφρονες» (συχνά με τη βοήθεια διαφόρων πρώην και δήθεν «αριστερών»), μπόρεσαν να το κάνουν στην ελληνική ιστορία.
Ιστορικά, αξίζει να τα θυμίζουμε τώρα, η «εθνικόφρων» δεξιά παράταξη είναι υπεύθυνη για τις μεγαλύτερες εθνικές τραγωδίες, όπως ιδίως η προδοσία και καταστροφή της Κύπρου, στην οποία συνέβαλε διαχρονικά, με τις συμφωνίες της Ζυρίχης και του Λονδίνου (κυβέρνηση Καραμανλή), την απόσυρση της μεραρχίας (χούντα Παπαδόπουλου), το πραξικόπημα κατά Μακαρίου που άνοιξε τις πύλες του νησιού στην Τουρκία (χούντα Ιωαννίδη) και τη μη αποφασιστική άμυνα κατά τον β’ Αττίλα (κυβέρνηση Καραμανλή). Είναι καλό να τα θυμόμαστε αυτά γιατί πολύ σπέκουλα γίνεται τελευταία. Είναι αλήθεια ότι στον δρόμο αυτό μπήκε και ο πασοκικός «εκσυγχρονισμός» των Σημίτη και Γ. Παπανδρέου, ιδίως με το σχέδιο Ανάν, γεγονός που έχει κάπως συσκοτίσει τις ευθύνες της άλλης παράταξης. Αυτό που έχει κρίσιμη σημασία να θυμόμαστε είναι ότι αυτά συνέβησαν εξαιτίας της βαθιάς εξάρτησης του ελληνικού πολιτικού προσωπικού, της ιθύνουσας τάξης και του ελληνικού κράτους, από ξένες δυνάμεις και κέντρα αποφάσεων. Η έκταση μάλιστα της καταστροφής ήταν ευθέως ανάλογη, κάθε φορά, με τον βαθμό ξένης εξάρτησης. Το πρόβλημα της ανεξαρτησίας και κυριαρχίας του ελληνικού κράτους ποτέ δεν λύθηκε ικανοποιητικά, στους δύο αιώνες της τυπικής ανεξαρτησίας μας κι αυτό κινδυνεύει τώρα να μας συμπαρασύρει στον όλεθρο.
Κατά τον 19ο αιώνα, είχαμε το αγγλικό, γαλλικό, ρωσικό κόμμα. Στο δεύτερο μισό του 20ού το «αμερικανικό» με τις διάφορες «συνιστώσες» του. Τώρα, τελούμε υπό την οικονομική κατοχή του χρήματος και τη γεωπολιτική «διείσδυση» του Ισραήλ, με τις ΗΠΑ σε ρόλο γενικού επιβλέποντος.
Αν δεν βρεθεί τρόπος να ανακοπούν οι διαδικασίες εσωτερικής αποσύνθεσης της Ελλάδας και της Ευρώπης, η τελική προοπτική δεν θα είναι απλώς μια μείζων οικονομική και κοινωνική καταστροφή. Η καταστροφή αυτή έχει, σε μεγάλο βαθμό, συντελεσθεί ήδη και είναι ανυπολόγιστη. Μόνο ένα μικρό τμήμα των συνεπειών της έχει γίνει αισθητό. Γιατί, όταν συζητάνε για το αν οι συντάξεις θα έχουν πλαφόν 2400 ή 2200 ευρώ, ξεχνάνε να πούνε ότι έχουν καταστρέψει και λεηλατήσει τα ασφαλιστικά ταμεία. Οι συντάξεις θα φτάσουν επομένως στα 200 ή 300 ευρώ, που είναι ο πραγματικός σκοπός, αλλά δεν μπορεί να ανακοινωθεί. Αν σήμερα ένας δημόσιος υπάλληλος ή ένας συνταξιούχος δοκιμάσει να κάνει απαραίτητες ιατρικές εξετάσεις, θα διαπιστώσει ότι πρακτικά πρέπει να τις πληρώσει από την τσέπη του. Τυπικά βέβαια, υπάρχει ακόμα δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Επειδή δεν πάνε όλοι μαζί για εξετάσεις, οι δημόσιοι υπάλληλοι αγνοούν ακόμα την πραγματικότητα. ‘Ένα νοσοκομείο μπορεί να λειτουργήσει ένα διάστημα, όπως και μια οικογένεια να επιβιώσει ή μια επιχείρηση να αντέξει, αλλά τρώει τα αποθέματα, τις δυνατότητες και τις εφεδρείες της. Είναι θέμα χρόνου βέβαια να κλείσουν, αλλά αυτό δίνει μια ψευδή ελπίδα, που, σε συνδυασμό με το πρόγραμμα τρομοκρατίας και τις αδυναμίες των εναλλακτικών, μαζί και τις απάτες Σαμαρά, Βενιζέλου και Κουβέλη, επέτρεψαν την οριακή επικράτηση των μνημονιακών στις εκλογές. ‘Αλλωστε, ο μέσος πολίτης τελών εν πλήρει συγχύσει από το επικοινωνιακό μπαράζ, σε πολύ μικρό βαθμό μοιάζει να συνειδητοποιεί τι σημαίνει για τη ζωή του το αγγλικό δίκαιο, η ρήτρα εθνικής κυριαρχίας ή η ιδιωτικοποίηση των υποδομών μεταφοράς αερίου. Είναι σα να πέφτεις από τον πεντηκοστό όροφο του ουρανοξύστη και στον 25ο να λες: «Μέχρις εδώ καλά τα πήγαμε».
Οι δανειακές και το Μνημόνιο οργανώνουν μια βαθειά κοινωνική «αντεπανάσταση», όπως αυτή που οργάνωσε η Θάτσερ στη Βρετανία και ο Ρέηγκαν στις ΗΠΑ, αλλά δεν περιορίζονται σε αυτό. Εδώ η κρίση απειλεί το ίδιο το καθεστώς, όπως στη Ρωσία του 1917 και τη Γερμανία του 1930-33. Επιπλέον έχει και μια, λανθάνουσα προς το παρόν, γεωπολιτική συνιστώσα. Προς το παρόν λέμε, γιατί είναι σαφές ότι μια χρεωκοπημένη Ελλάδα σε σύγκρουση με την Ευρώπη, θα γίνει το αντικείμενο εξαιρετικά ενεργού ανταγωνισμού για τον έλεγχό της από μη ευρωπαϊκές δυνάμεις. ‘Ηδη η Κύπρος μετατρέπεται ταχέως και οικειοθελώς, σε ντε φάκτο προτεκτοράτο του Ισραήλ.
‘Ενας φίλος μούλεγε τις προάλλες ότι θεωρεί αναπόφευκτη την κατάρρευση και ελπίζει σε μια αναγέννηση μετά την καταστροφή. Του απήντησα ότι για να συμβεί έστω αυτό, θα πρέπει να διατηρηθεί ζωντανή η χώρα. «Οι χώρες δεν εξαφανίζονται» μου απήντησε, μια παραλλαγή του «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει». Δεν είμαι καθόλου βέβαιος. Η συγκρότηση της ανθρωπότητας, και ιδίως της Ευρώπης, σε έθνη κράτη, αναμφισβήτητη δημοκρατική κατάκτηση είναι πολύ πρόσφατη στην ιστορία για να θεωρηθεί δεδομένη. Για να μην πάμε στο τέλος των ελληνικών πόλεων και των ελληνιστικών βασιλείων, μπορούμε να σκεφθούμε τι θα συνέβαινε αν είχε περάσει το σχέδιο Ανάν το 2004. Δεν θα υπήρχε σήμερα Κυπριακή Δημοκρατία και η ελληνοκυπριακή πλειοψηφία του πληθυσμού θα είχε μετατραπεί σε «κοινότητα εις αναζήτηση κηδεμόνα». Κηδεμόνα που θα αναζητούσε αλλά μπορεί να μην έβρισκε, γιατί, μετά την κατάλυση της διεθνούς υπόστασης του κράτους, η ίδια η πλειοψηφική παρουσία των Ελλήνων στο νησί θα γινόταν το κυριότερο εμπόδιο στον πλήρη έλεγχό του, με ότι αυτό συνεπάγεται! Μόνο οι Τούρκοι μπορεί ίσως να μας σώζανε, αν απειλούσαν τότε αυτοί να πάρουν όλο το νησί, ενεργοποιώντας την Αυτοκρατορία που δεν θέλει, φυσικά, να το ελέγχουν, ούτε οι ‘Ελληνες, ούτε οι Τούρκοι, για τον εαυτό της το χρειάζεται.
Η ελληνική άρχουσα τάξη τελεί σήμερα σε κατάσταση διανοητικής παράκρουσης, γιατί νοιώθει κι αυτή ότι την έχουν βάλει να αυτοκαταστραφεί και, βαθιά διεφθαρμένη, εξαρτημένη, εκβιάσιμη, δεν μπορεί να συγκροτηθεί σε ελάχιστα αξιοπρεπές υποκείμενο. Με ελάχιστες, ιδεοληπτικές εξαιρέσεις, το πάσης φύσεως κατεστημένο της χώρας έχει εδραία πεποίθηση ότι βαδίζει στην καταστροφή, αλλά συνεχίζει να το πράττει, «μοιραίο και άβουλο». Αν μάλιστα τους πιέσεις σε καμιά συζήτηση, μπορεί να εισπράξεις και απίστευτες απαντήσεις, όπως συνέβη προ μηνών στον γράφοντα, όταν άκουσε από κορυφαίο πολιτικό παράγοντα να του λέει: «Το Γένος επιβίωσε και χωρίς Κράτος!». Με «έστειλε» βέβαια ο άνθρωπος, αλλά έχει και επί της ουσίας άδικο. Επιβίωσαν οι ‘Ελληνες χωρίς κράτος στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, αυτό όμως συνέβη επειδή ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, αντί να καταφύγει στην Πελοπόννησο, είπε στον Μωάμεθ ότι δεν είναι δικαίωμα του ίδιου και των κατοίκων της Βασιλεύουσας να του την παραδώσουν! Κυρίως όμως, επιβίωσε επειδή το επέτρεπαν οι τότε διεθνείς συνθήκες και το μοντέλο της οθωμανικής κυριαρχίας.
Σήμερα βρισκόμαστε στο περιβάλλον μιας ανερχόμενης «ολοκληρωτικής αυτοκρατορίας της παγκοσμιοποίησης» και μεγάλων μεταναστεύσεων λαών. Οφείλουμε να υπερασπιστούμε τη δημοκρατία μας που απειλείται, γιατί, εκτός των άλλων, σε μια χώρα με αυτή την ιθύνουσα τάξη, μόνο ο λαός, οι πληβείοι υπερασπίζονται το έθνος. Οφείλουμε επίσης να υπερασπιστούμε, ως κόρην οφθαλμού, το έθνος-κράτος, γιατί είναι το μόνο διαθέσιμο πλαίσιο αξιοπρεπούς ύπαρξης του ελληνικού λαού και διασφάλισης της κυριαρχίας του στον τόπο του. Οφείλουμε να το κάνουμε με έξυπνο τρόπο, γιατί το έθνος-κράτος είναι μεν τελείως απαραίτητο, είναι όμως ταυτόχρονα και τελείως ανεπαρκές ως πλαίσιο άμυνας στον σημερινό διεθνή συσχετισμό ισχύος.
Οφείλουμε να αποφύγουμε τις τόσο συχνές προβοκάτσιες που οδήγησαν την Ελλάδα εκεί που την οδήγησαν. Είναι χοντρό και επικίνδυνο ψέμμα να πιστεύουμε ότι υπάρχουν απλές λύσεις στο μεταναστευτικό. Είναι χοντρό και επικίνδυνο ψέμμα να ισχυριζόμαστε ότι η ΑΟΖ έχει σχέση με την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων. Είναι χοντρό και επικίνδυνο ψέμμα να εμφανίζουμε διάφορες δήθεν θαυματουργές λύσεις, όπως τα πετρέλαια ή διάφορους πρόθυμους «νέους γεωπολιτικούς συμμάχους», δήθεν από μηχανής Θεούς.
Ακριβώς γιατί το έθνος-κράτος είναι απαραίτητο, αλλά ανεπαρκές πλαίσιο, ο γράφων, αν και σφοδρός επικριτής από ετών του Μάαστριχτ, τάσσεται εναντίον της αποχώρησης από το ευρώ με δική μας πρωτοβουλία, προτού εξαντλήσουμε όλα τα περιθώρια αγώνα στα πλαίσια της ΕΕ, προτού εξαντλήσουμε όλα τα θεσμικά και πολιτικά περιθώρια εντός αυτής. Ακόμα κι αν δεν μπορέσουμε να μείνουμε στο ευρώ, έχει μεγάλη σημασία το πώς θα φύγουμε, γιατί χρειαζόμαστε την Ευρώπη όχι ως συγκεκριμένο μηχανισμό, αλλά ως πεδίο διεθνούς σύγκλισης των ευρωπαϊκών λαών για να αμυνθούν από τον πόλεμο που εξαπέλυσαν εναντίον τους οι αγορές και γιατί, υπό τις παρούσες συνθήκες, η καταστροφή της ΕΕ μπορεί να αποτελέσει μια παγκόσμιας, ιστορικής σημασίας, ήττα του ανθρωπισμού. ‘Όπως η διάλυση της Σοβιετικής ‘Ενωσης υπήρξε μια παγκόσμια, ιστορική ήττα του σοσιαλισμού και της ανεξαρτησίας των λαών, στοιχείων δηλαδή μιας παγκόσμιας δημοκρατίας, παρόλο που στη Σοβιετική ‘Ενωση δεν υπήρχαν πολλά στοιχεία ούτε σοσιαλισμού, ούτε δημοκρατίας. Ένα από τα πολλά, ιστορικά εγκλήματα των Παπανδρέου, Παπαδήμου, Σαμαρά και ΣΙΑ είναι ότι, ενεργώντας, συνειδητά ή ασυνείδητα, ως όργανα του Χρήματος, αντί να υπερασπισθούν την Ελλάδα στην Ευρώπη, μετατρέποντας το ελληνικό σε ευρωπαϊκό πρόβλημα, δημιουργώντας συμμαχίες και επάγοντας ευνοϊκή πολιτική δυναμική, την αφόπλισαν διεθνώς με τη συγκατάθεσή τους στα Μνημόνια και τις Δανειακές, βοήθησαν και βοηθούν αποφασιστικά να γίνει η Ελλάδα και το πρόβλημα και το εργαλείο καταστροφής της Ευρώπης.
Οι «ευρωπαϊστές» και οι «αντιευρωπαϊστές» θυμίζουν δυστυχώς κάπως τις αντίπαλες φιλοδυτικές και φιλοτουρκικές φράξιες στο ύστερο Βυζάντιο. Και οι μεν και οι δε δεν πιστεύουν στο δικό τους έθνος, διολισθαίνουν ανεπαίσθητα από την αναζήτηση συμμάχων στην εξάρτηση από τους συμμάχους, δεν πιστεύουν στον εαυτό τους και δεν συμπεριφέρονται ως υποκείμενα. Νομίζουν ότι η ελευθερία είναι συνάρτηση του συσχετισμού δυνάμεων. Αυτό δεν είναι τελείως λάθος, αν και το διέψευσε ο Δαυίδ. Αλλά η ελευθερία και η αξιοπρέπεια, ανεξαρτήτως συσχετισμού δυνάμεων, είναι κατ’ αρχήν εσωτερική, όχι εξωτερική συνθήκη. Οι «ευρωπαϊστές» λένε ότι πρέπει να κάνουμε ότι μας λένε, γιατί μόνο έτσι θα μας καταδεχτούν, οι «αντιευρωπαϊστές» ότι πρέπει να κάνουμε αυτά που μας λένε για να μείνουμε, κι αφού δεν θέλουμε να τα κάνουμε, πρέπει να φύγουμε. Η βάση του συλλογισμού αμφοτέρων είναι η ίδια. Κατά τρόπο βαθειά ειρωνικό, η ένταξη της Ελλάδας στην Ευρώπη προκάλεσε μια μεγάλη μετατόπιση της ψυχολογίας και ιδεολογίας των ελληνικών ελίτ προς την Ανατολή!
‘Ισως, η προσέγγιση των καταστροφών και ιδίως η συνειδητοποίησή τους, επιτρέψει στην Ελλάδα και την Ευρώπη να αντιστρέψουν ξαφνικά τη διαδικασία. Η έγκαιρη συνειδητοποίηση επικείμενης μεγάλης καταστροφής μπορεί να θεμελιώσει ελπίδα, συνιστά ένα «παράθυρο ευκαιρίας» και μπορεί να οδηγήσει σε αυτό που οι άνθρωποι αποκαλούν «θαύμα». ‘Ένα τέτοιο «θαύμα» έγινε το 1945-50, όταν απετράπη ο Γ’ Παγκόσμιος Πόλεμος, στην Κούβα, όταν απετράπη ξανά ή στην Κύπρο το 2004, όταν απερρίφθη το σχέδιο Ανάν.
Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε και πολλά άλλα παραδείγματα.
(*) Στην εκπομπή του για τις ψυχικές επιπτώσεις της κρίσης στη ΝΕΤ, ο Στέλιος Κούλογλου εμφάνισε ένα παιδί από ένα δημοτικό σχολείο της Νίκαιας που ζωγράφισε τον ήλιο μαύρο. Αν και ανατριχιαστική, αυτή η ζωγραφιά περιγράφει τη θεμελιώδη εξίσωση της παρούσας ελληνικής και διεθνούς διαδικασίας, των μεθόδων (που μοιάζουν κάπως με την «αντιστροφή προσήμου» στη θεωρία καταστροφών), του σκοπού της, της «θρησκείας» της νέας, κρυπτόμενης «Αυτοκρατορίας», με την ίδια μεγαλοφυή απλότητα που έχουν οι εξισώσεις του Νεύτωνα και του Αϊνστάιν.

Hellenic Nexus, Aύγουστος 2012
filologos10.wordpress.com

 http://troktiko.eu/2012/08/mauros-ilios/