http://kartesios.com/?p=93258
Η δίκη Κοσκωτά ήταν τηλεοπτική επιτυχία. Είχε το «ωσεί παρών» του Ανδρέα Παπανδρέου, τις κωλοτούμπες του Τεγό
πουλου,
το θάνατο του Κουτσόγιωργα, τον Νίκο Κωνσταντόπουλο στο ρόλο του αγέλαστου κακού και πολλά άλλα στοιχεία που την ανέδειξαν σε κορυφαίο θέαμα.
Μετά τη λήξη της δίκης, την ουσιαστική αθώωση όλων, πλην του κορόιδου Τσοβόλα,
η ελληνική κοινωνία
απέκτησε μια παροιμιώδη ανοχή στα σκάνδαλα των πολιτικών.
Ο Ανδρέας παρέμεινε αγαπημένος λαϊκός ηγέτης και η αδιαφορία με την οποία αντιμετώπισε τη Δικαιοσύνη, χαρακτηρίστηκε ως μαγκιά γνήσιου ηγέτη ενός μαχαλά.
Από κει και πέρα, όλα έγιναν ευκολότερα.
Ο ελληνικός λαός αντιλήφθηκε το ρόλο του και έπαψε να ανησυχεί για οτιδήποτε.
Η εξουσία κλέβει.
Σιγά το κακό.
Δεν είναι κι έγκλημα να «βάζουν οι πολιτικοί το δάχτυλο στο βάζο με το μέλι».
Αυτό αποδεχτήκαμε.
Αρκεί να μην έτρωγαν όλο το μέλι,
διότι υπήρχαν κι άλλοι που περίμεναν στην ουρά με το δάχτυλο σηκωμένο.
Ήταν λογικό, λοιπόν, να γίνει το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου, να χάσουν τα λεφτά τους οι μικροεπενδυτές και να γίνει η μεγαλύτερη συγκέντρωση πλούτου από λίγους, που συνέβη ποτέ στην Ελλάδα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα.
Φυσικά, όλοι γνώριζαν ότι η φούσκα του Χρηματιστηρίου ήταν στημένη.
Ήταν ένα έγκλημα όμως χωρίς ενόχους, διότι ..........
