Ας
με συγχωρήσουν σήμερα οι υπόλοιπες κατηγορίες εργαζομένων αλλά είπα επί
τέλους να κάνω ένα μίνι αφιέρωμα στη κατηγορία εκείνη που δεν έχει
καμιά ανάγκη ούτε από μνημόνια, ούτε από παλιά και νέα μέτρα, ούτε από
τίποτα, γιατί πολύ απλά ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΙΠΟΤΑ.
Είναι
η κατηγορία – μοντέλο – της σιωπηλής σφαγής. Της αυτονόητης σφαγής. Οι
μισθοσυντήρητοι υπάλληλοι του ιδιωτικού τομέα είναι αυτό που λέμε,
ξεχασμένοι από θεούς κι ανθρώπους. Απολύσεις αυθαίρετες κατά χιλιάδες
που χωρίς κανένα σενάριο εξόδου, χωρίς συζήτηση, χωρίς καμιά έστω
υποτυπώδη δικαιολογία. Εργασία υπό καθεστώς εκβιασμού, τρομοκρατίας,
απόλυτης ασυδοσίας.
Ο
ιδιωτικός τομέας, των πολυεθνικών, εργοστασίων, σουπερ μάρκετ,
καταστημάτων, αλυσίδων, κολοσσών και νάνων και οποιαδήποτε άλλη σχετική
κατηγορία, είναι η πλέον ατόφια μορφή σύγχρονων σκλαβοπάζαρων, απόλυτου
ελέγχου, στυγνής εκμετάλλευσης των πάντων. Από τις πιο ασήμαντες θέσεις
μέχρι τα χρυσά παιδιά του, ο εργαζόμενος είναι απλά ένα προϊόν. Ένα ξερό
προϊόν. Χρήσιμο ή άχρηστο.
Έχω
σταματήσει πλέον να κοιτάζω τα δράματα που παίζονται γύρω μου, γιατί
δεν μπορεί να το χωρέσει το μυαλό μου. Την ώρα που γίνεται μια ατέλειωτη
συζήτηση σχετικά με τους υπαλλήλους του ευρύτερου δημόσιου τομέα, των
ΔΕΚΟ κλπ για το τι ακριβώς θα απογίνουν οι εργαζόμενοι τους, στον
ιδιωτικό τομέα δεν υπάρχουν πλέον εργαζόμενοι. Υπάρχει μια εργασιακή
ζούγκλα που ο καθένας προσπαθεί να επιβιώσει με οποιοδήτε τρόπο.
Υπακούοντας σε εξοντωτικά ωράρια, σε πολλές περιπτώσεις δεν είναι καν
επιχειρησιακή ανάγκη, απλά επιβολή δύναμης και υποταγής απάνθρωπων
διοικήσεων. Υπερωρίες? ανέκδοτο. Μισθοί σύμφωνοι με εργατικές
νομοθεσίες? Ανέκδοτο. Απολύσεις κατόπιν συγκεκριμένων κριτηρίων?
Ανέκδοτο. Αξιοκρατία? ανέκδοτο. Ασφάλεια, σύνταξη κλπ? ανέκδοτο.
Μια
τεράστια κρεατομηχανή που μετράει αυτή τη στιγμή χιλιάδες σκλάβους
αφημένους στη κυριολεξία στο στόμα των λύκων. Συνδικαλισμός?
Κινητοποιήσεις? Αντίδραση? Ανέκδοτο. Δεν ανασαίνει ψυχή. Τσιμουδιά. Κιχ.
Στρατιωτάκια αμίλητα, ακούνητα κι αγέλαστα. Είναι το λιγότερο τραγικό
και φτύσιμο στα μούτρα χιλιάδων ανθρώπων όχι απλά να σφαγιάζονται χωρίς
έλεος, αλλά να μην είναι αφιερωμένο ούτε ένα πεντάλεπτο εις μνήμην τους
από το σύνολο της υποτιθέμενης ενημέρωσης.
ΟΛΟΙ
χωρίς καμιά εξαίρεση , στον ιδιωτικό τομέα, βιώνουμε την μεγαλύτερη
επιδρομή ασυδοσίας που έχει γίνει ποτέ. Κάθε μέρα δουλειάς είναι
υποψήφια να είναι η τελευταία, χωρίς ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΑΣΧΟΛΕΙΤΑΙ με το θέμα.
Άνθρωποι που δουλεύουν με τρία με τέσσερα κατοστάρικα, άνθρωποι που
δουλεύουν δέκα και δώδεκα ώρες, άνθρωποι που στα πτυχία τους
συμπεριλαμβάνεται από το να προσφέρουν τις γνώσεις τους μέχρι να
κατεβάζουν τα σκουπίδια καθώς κατεβαίνουν. Μέχρι το καφεδάκι για το
αφεντικό, τα ρούχα του από το καθαριστήριο, το κλείσιμο θέσης στα
πολυτελείας ρεστοράν το βράδυ.
Σφηκοφωλιές
όπου σαν σκλάβοι υποταγμένοι
