17-11-12
Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2012
Έσκασε η χρυσή «φούσκα» του ΥΠΕΚΑ
Τα στελέχη του ΥΠΕΚΑ που διαφήμιζαν την περιβαλλοντικά προηγμένη
Φινλανδία θέλοντας να πείσουν τους «ιθαγενείς» ότι τα μεταλλεία χρυσού
είναι κάτι περισσότερο από θείο δώρο, τώρα, μετά την τρομακτική
καταστροφή που προκάλεσε το ορυχείο της Talvivaara Mining Company,
σφυρίζουν αδιάφορα και ψελλίζουν δικαιολογίες του συρμού.
Γιατί η Φινλανδία, από την Κυριακή 11 Νοεμβρίου, βιώνει τη μεγαλύτερη χημική καταστροφή στην ιστορία της όταν παρατηρήθηκε σημαντική διαρροή νερού , 5.000 – 6.000 κυβικά μέτρα ανά ώρα, με υψηλές συγκεντρώσεις νικελίου και ουρανίου. Και η διαρροή σύμφωνα με τις πρώτες εκτιμήσεις προκλήθηκε όταν εμφανίστηκε ρήγμα στη λίμνη αποβλήτων του ορυχείου.
Η περίπτωση της Φινλανδίας είναι ταυτόσημη με την περίπτωση της Χαλκιδικής:
-Στη Φινλανδία όπως και στην Ελλάδα η λειτουργία του ορυχείου παρουσιάστηκε ως μια από τις μεγαλύτερες και πιο ασφαλείς επενδύσεις που θα δημιουργήσουν εκατοντάδες νέες θέσεις εργασίας και θα γεμίσουν εκατομμύρια το δημόσιο ταμείο.
-Στη Φινλανδία όπως και στην Ελλάδα υπήρξαν αντιδράσεις από διαφορετικές φωνές και φόβοι για την ανυπολόγιστη περιβαλλοντική και οικονομική καταστροφή που είναι συνώνυμη με τη λειτουργία τέτοιων μονάδων.
-Στη Φινλανδία όπως και στην Ελλάδα όσοι εξέφραζαν διαφορετική γνώμη καταγγέλθηκαν ως προβοκάτορες και εχθροί της ανάπτυξης της χώρας.
-Στη Φινλανδία όπως και στην Ελλάδα οι αρμόδιες αρχές και η εταιρεία υποστήριξαν ότι η μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων έχει δώσει όλες τις λύσεις για να μην υπάρξουν καταστροφικές επιπτώσεις.
Μόνο που εκεί, στη χώρα - πρότυπο του ΥΠΕΚΑ, η δεξαμενή αποβλήτων έσκασε αποκαλύπτοντας τη φούσκα και το παραμύθι της ασφαλούς επένδυσης…
Την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί περιγράφει σε μια συγκλονιστική επιστολή ο Jehki Härkönen, μέλος της Greenpeace Φινλανδίας. Μια επιστολή που αξίζει να τη διαβάσουν όλοι και κυρίως η προηγούμενη και σημερινή ηγεσία του ΥΠΕΚΑ καθώς και οι υπηρεσιακοί παράγοντες που με ελαφριά καρδιά αποφασίζουν για την καταστροφή ενός τόπου στο όνομα της σωτηρίας του.
Ιδού η επιστολή – κραυγή αγωνίας και απελπισίας:
«Στην αρχή, το ορυχείο Talvivaara ήταν σαν ένα όνειρο. Μία νέα αρχή. Μία πηγή απασχόλησης και περισσότερων εσόδων από φόρους για τη βόρεια Φινλανδία. Τόσος ήταν ο ενθουσιασμός, όταν λειτούργησε το νέο ορυχείο στο Kainuu, περίπου 550 χιλιόμετρα από το Ελσίνκι. Ο Pekka Perä, ένας πρώην υπάλληλος της φινλανδικής εταιρίας εξόρυξης Outokumpu είχε αγοράσει την περιοχή απο τον πρώην εργοδότη του για 1 ευρώ!
Η περιοχή είχε θεωρηθεί μη αποδοτική οικονομικά, αλλά ο Perä ήταν πεπεισμένος ότι θα μπορούσε να σηματοδοτήσει την ‘Αναγέννηση της εξόρυξης’. Είχε μια ολοκαίνουρια μέθοδο βιοδιύθισης που θα του επέτρεπε να εξάγει μικροσκοπικές συγκεντρώσεις υλών. Το όνειρο δεν κράτησε πολύ και η αφύπνιση ήταν σκληρή.
Το ορυχείο ξεκίνησε να λειτουργεί τον Οκτώβρη του 2008 και τα πρώτα προβλήματα εμφανίστηκαν το επόμενο καλοκαίρι. Οι τουριστικές επιχειρήσεις γύρω από το ορυχείο παραπονέθηκαν ότι το ορυχείο μύριζε σαν κλούβιο αυγό, απωθώντας τους πελάτες τους.
Καθώς η εταιρία προσπαθούσε να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της παράξενης μυρωδιάς, άρχισαν να εμφανίζονται πολύ χειρότερα προβλήματα. Η δεξαμενή νερού που χρησιμοποιούσαν για τα απόβλητα άρχισε να έχει διαρροές για πρώτη φορά το 2008. Η επόμενη διαρροή εντοπίστηκε το 2010. Οι λίμνες κοντά στο ορυχείο έγιναν αλμυρές. Επίσης, οι μετρήσεις που πραγματοποιήθηκαν κοντά στο ορυχείο έδειξαν ότι τα επίπεδα συγκέντρωσης καδμίου και νικελίου είχαν κατά πολύ ξεπεράσει τα επίσημα επίπεδα ασφαλείας. Και τον περασμένο Μάρτιο, ένας εργάτης που δεν φόρεσε προστατευτική μάσκα πέθανε εισπνέοντας υδρόθειο, την αιτία της μυρωδιάς “κλούβιου αυγού”.
Όλοι ήξεραν γι αυτό το περιστατικό, αλλά η επιβλέπουσα αρχή, το Κέντρο Οικονομικής Ανάπτυξης, Μεταφοράς και Περιβάλλοντος Kainuu δεν έκανε τίποτα στην ανεύθυνη μεταλλευτική εταιρία. Τώρα λένε ότι δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι, γιατί δεν είχαν ούτε τα μέσα ούτε τις ικανότητες γι' αυτό.
Τελικά, την Κυριακή (4/11/2012) η κατάσταση βγήκε εντελώς εκτός ελέγχου. Όλα τα απόβλητα του ορυχείου κατέληξαν σε μια τεράστια δεξαμενή αποβλήτων, όπου περιέχονται βαρέα μέταλα, επικίνδυνα χημικά και ουράνιο. Ο πάτος αυτής της πισίνας ράγισε και το σοβαρότατα ρυπασμένο νερό άρχισε να διαρρέει κατά χιλιάδες κυβικά μέτρα ανά ώρα. Το όνειρο είχε αρχίσει να μετατρέπεται σε απόλυτο εφιάλτη. Ακτιβιστές της Greenpeace πήραν δείγματα από το ρυπασμένο νερό. Το ίδιο έκανε και η Φινλανδική Αρχή Πυρηνικής Ασφάλειας και το Φινλανδικό Ινστιτούτο Περιβάλλοντος. Κανείς όμως δεν μπορεί να πει ακόμα πόσο επικίνδυνη είναι η κατάσταση. Το μόνο που ξέρουμε είναι ότι είναι επικίνδυνη.
Το ρυπασμένο νερό έχει ήδη πλημμυρίσει αρκετά χιλιόμετρα μέσα από ρέματα και ποτάμια. Οι γύρω όρμοι και οι λίμνες έχουν ρυπανθεί με τοξικό νικέλιο.
Οι όμορφες λίμνες και τα ποτάμια με γλυκά νερά είναι το πολυτιμότερο αγαθό που έχει η Φινλανδία. Κανείς δεν πίστευε ότι θα άφηναν κάποιον να τα δηλητηριάσει. Αλλά το έκαναν. Οι άνθρωποι στην περιοχή νιώθουν ανίσχυροι και φοβούνται το πόσιμο νερό. Πλέον είναι στο χέρι μας να σταματήσουμε το ορυχείο και να κάνουμε τους υπεύθυνους να ανακοινώσουν πώς σκοπεύουν να εγγυηθούν ότι αυτό δεν θα ξανασυμβεί.
Και εσείς, αγαπητοί αναγνώστες, δείτε το αυτό σαν μάθημα: να ανησυχείτε όποτε κάποιος λέει ότι μπορεί να βγάλει λεφτά εκμεταλλευόμενος τη φύση. Να είστε έτοιμοι να αγωνιστείτε. Βεβαιωθείτε ότι οι αρχές εκπληρώνουν τα αληθινά καθήκοντά τους και υπερασπίζονται το μέλλον μας. Αυτοί είναι συνήθως δύσκολοι αγώνες, αλλά είναι απαραίτητοι. Μόνο έτσι θα αποφύγετε τον εφιάλτη που ζούμε στην Talvivaara.»
Γιατί η Φινλανδία, από την Κυριακή 11 Νοεμβρίου, βιώνει τη μεγαλύτερη χημική καταστροφή στην ιστορία της όταν παρατηρήθηκε σημαντική διαρροή νερού , 5.000 – 6.000 κυβικά μέτρα ανά ώρα, με υψηλές συγκεντρώσεις νικελίου και ουρανίου. Και η διαρροή σύμφωνα με τις πρώτες εκτιμήσεις προκλήθηκε όταν εμφανίστηκε ρήγμα στη λίμνη αποβλήτων του ορυχείου.
Η περίπτωση της Φινλανδίας είναι ταυτόσημη με την περίπτωση της Χαλκιδικής:
-Στη Φινλανδία όπως και στην Ελλάδα η λειτουργία του ορυχείου παρουσιάστηκε ως μια από τις μεγαλύτερες και πιο ασφαλείς επενδύσεις που θα δημιουργήσουν εκατοντάδες νέες θέσεις εργασίας και θα γεμίσουν εκατομμύρια το δημόσιο ταμείο.
-Στη Φινλανδία όπως και στην Ελλάδα υπήρξαν αντιδράσεις από διαφορετικές φωνές και φόβοι για την ανυπολόγιστη περιβαλλοντική και οικονομική καταστροφή που είναι συνώνυμη με τη λειτουργία τέτοιων μονάδων.
-Στη Φινλανδία όπως και στην Ελλάδα όσοι εξέφραζαν διαφορετική γνώμη καταγγέλθηκαν ως προβοκάτορες και εχθροί της ανάπτυξης της χώρας.
-Στη Φινλανδία όπως και στην Ελλάδα οι αρμόδιες αρχές και η εταιρεία υποστήριξαν ότι η μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων έχει δώσει όλες τις λύσεις για να μην υπάρξουν καταστροφικές επιπτώσεις.
Μόνο που εκεί, στη χώρα - πρότυπο του ΥΠΕΚΑ, η δεξαμενή αποβλήτων έσκασε αποκαλύπτοντας τη φούσκα και το παραμύθι της ασφαλούς επένδυσης…
Την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί περιγράφει σε μια συγκλονιστική επιστολή ο Jehki Härkönen, μέλος της Greenpeace Φινλανδίας. Μια επιστολή που αξίζει να τη διαβάσουν όλοι και κυρίως η προηγούμενη και σημερινή ηγεσία του ΥΠΕΚΑ καθώς και οι υπηρεσιακοί παράγοντες που με ελαφριά καρδιά αποφασίζουν για την καταστροφή ενός τόπου στο όνομα της σωτηρίας του.
Ιδού η επιστολή – κραυγή αγωνίας και απελπισίας:
«Στην αρχή, το ορυχείο Talvivaara ήταν σαν ένα όνειρο. Μία νέα αρχή. Μία πηγή απασχόλησης και περισσότερων εσόδων από φόρους για τη βόρεια Φινλανδία. Τόσος ήταν ο ενθουσιασμός, όταν λειτούργησε το νέο ορυχείο στο Kainuu, περίπου 550 χιλιόμετρα από το Ελσίνκι. Ο Pekka Perä, ένας πρώην υπάλληλος της φινλανδικής εταιρίας εξόρυξης Outokumpu είχε αγοράσει την περιοχή απο τον πρώην εργοδότη του για 1 ευρώ!
Η περιοχή είχε θεωρηθεί μη αποδοτική οικονομικά, αλλά ο Perä ήταν πεπεισμένος ότι θα μπορούσε να σηματοδοτήσει την ‘Αναγέννηση της εξόρυξης’. Είχε μια ολοκαίνουρια μέθοδο βιοδιύθισης που θα του επέτρεπε να εξάγει μικροσκοπικές συγκεντρώσεις υλών. Το όνειρο δεν κράτησε πολύ και η αφύπνιση ήταν σκληρή.
Το ορυχείο ξεκίνησε να λειτουργεί τον Οκτώβρη του 2008 και τα πρώτα προβλήματα εμφανίστηκαν το επόμενο καλοκαίρι. Οι τουριστικές επιχειρήσεις γύρω από το ορυχείο παραπονέθηκαν ότι το ορυχείο μύριζε σαν κλούβιο αυγό, απωθώντας τους πελάτες τους.
Καθώς η εταιρία προσπαθούσε να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της παράξενης μυρωδιάς, άρχισαν να εμφανίζονται πολύ χειρότερα προβλήματα. Η δεξαμενή νερού που χρησιμοποιούσαν για τα απόβλητα άρχισε να έχει διαρροές για πρώτη φορά το 2008. Η επόμενη διαρροή εντοπίστηκε το 2010. Οι λίμνες κοντά στο ορυχείο έγιναν αλμυρές. Επίσης, οι μετρήσεις που πραγματοποιήθηκαν κοντά στο ορυχείο έδειξαν ότι τα επίπεδα συγκέντρωσης καδμίου και νικελίου είχαν κατά πολύ ξεπεράσει τα επίσημα επίπεδα ασφαλείας. Και τον περασμένο Μάρτιο, ένας εργάτης που δεν φόρεσε προστατευτική μάσκα πέθανε εισπνέοντας υδρόθειο, την αιτία της μυρωδιάς “κλούβιου αυγού”.
Όλοι ήξεραν γι αυτό το περιστατικό, αλλά η επιβλέπουσα αρχή, το Κέντρο Οικονομικής Ανάπτυξης, Μεταφοράς και Περιβάλλοντος Kainuu δεν έκανε τίποτα στην ανεύθυνη μεταλλευτική εταιρία. Τώρα λένε ότι δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι, γιατί δεν είχαν ούτε τα μέσα ούτε τις ικανότητες γι' αυτό.
Τελικά, την Κυριακή (4/11/2012) η κατάσταση βγήκε εντελώς εκτός ελέγχου. Όλα τα απόβλητα του ορυχείου κατέληξαν σε μια τεράστια δεξαμενή αποβλήτων, όπου περιέχονται βαρέα μέταλα, επικίνδυνα χημικά και ουράνιο. Ο πάτος αυτής της πισίνας ράγισε και το σοβαρότατα ρυπασμένο νερό άρχισε να διαρρέει κατά χιλιάδες κυβικά μέτρα ανά ώρα. Το όνειρο είχε αρχίσει να μετατρέπεται σε απόλυτο εφιάλτη. Ακτιβιστές της Greenpeace πήραν δείγματα από το ρυπασμένο νερό. Το ίδιο έκανε και η Φινλανδική Αρχή Πυρηνικής Ασφάλειας και το Φινλανδικό Ινστιτούτο Περιβάλλοντος. Κανείς όμως δεν μπορεί να πει ακόμα πόσο επικίνδυνη είναι η κατάσταση. Το μόνο που ξέρουμε είναι ότι είναι επικίνδυνη.
Το ρυπασμένο νερό έχει ήδη πλημμυρίσει αρκετά χιλιόμετρα μέσα από ρέματα και ποτάμια. Οι γύρω όρμοι και οι λίμνες έχουν ρυπανθεί με τοξικό νικέλιο.
Οι όμορφες λίμνες και τα ποτάμια με γλυκά νερά είναι το πολυτιμότερο αγαθό που έχει η Φινλανδία. Κανείς δεν πίστευε ότι θα άφηναν κάποιον να τα δηλητηριάσει. Αλλά το έκαναν. Οι άνθρωποι στην περιοχή νιώθουν ανίσχυροι και φοβούνται το πόσιμο νερό. Πλέον είναι στο χέρι μας να σταματήσουμε το ορυχείο και να κάνουμε τους υπεύθυνους να ανακοινώσουν πώς σκοπεύουν να εγγυηθούν ότι αυτό δεν θα ξανασυμβεί.
Και εσείς, αγαπητοί αναγνώστες, δείτε το αυτό σαν μάθημα: να ανησυχείτε όποτε κάποιος λέει ότι μπορεί να βγάλει λεφτά εκμεταλλευόμενος τη φύση. Να είστε έτοιμοι να αγωνιστείτε. Βεβαιωθείτε ότι οι αρχές εκπληρώνουν τα αληθινά καθήκοντά τους και υπερασπίζονται το μέλλον μας. Αυτοί είναι συνήθως δύσκολοι αγώνες, αλλά είναι απαραίτητοι. Μόνο έτσι θα αποφύγετε τον εφιάλτη που ζούμε στην Talvivaara.»
Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2012
Πολυτεχνείο: «39 σκαλοπάτια»;
ΑΠΟ: kokkiniotis TON Νοε 17, 2012 07:14
Γράφει ο kokkiniotis
Πριν από 39 χρόνια συνέβη ένα ιστορικό γεγονός με μεγάλες κοινωνικές, πολιτικές και ιστορικές διαστάσεις. Ένας επαναστατικός σεισμός που τράνταξε την Αθήνα και τις άλλες πόλεις της Ελλάδας, τράνταξε το αστικό καθεστώς που τότε είχε την μορφή της στρατιωτικής δικτατορίας. Η εξέγερση του Νοέμβρη του ’73.
Όπως εύστοχα έλεγε μια παλαιότερη αφίσα, «Το Πολυτεχνείο πληγώνει πάντα την αστική τάξη». Γιατί; Γιατί βάζει στην ημερήσια διάταξη για άλλη μια φορά σ’ αυτό τον τόπο το αίτημα της σύγκρουσης, την αναγκαιότητα της ρήξης και της ανατροπής με υποκείμενο τον ίδιο τον οργανωμένο λαό και όχι μέσα απ’ τη διαμεσολάβηση των αντιπροσώπων του. Ξεκίνησε εύλογα λοιπόν ένας αδυσώπητος πολλαπλός ιδεολογικός και πολιτικός πόλεμος.
-Ο πόλεμος για τον αριθμό των νεκρών.
-Για το αν αυτοί σκοτώθηκαν μέσα ή έξω από το Πολυτεχνείο.
-Για το αν είχαν ή όχι την ιδιότητα του φοιτητή!
-Η εκμετάλλευση ενός κατασκευασμένου ψευδογεγονότος, της ‘εξαφάνισης της Ηλένιας Ασημακοπούλου’: Ένας μυθομανής ή στημένος, περιέφερε την φωτογραφία της υποτιθέμενης κοπέλας του που την ‘έχασε όταν πυροβολήθηκε στο Πολυτεχνείο’ για να αποδειχθεί στη συνέχεια ότι η φωτογραφία απεικόνιζε φωτομοντέλο από διαφήμιση σαμπουάν. Η υπόθεση αυτή που έχει κατά κόρον χρησιμοποιηθεί τα προηγούμενα χρόνια για να συμβολίσει τον «μύθο» των νεκρών του Πολυτεχνείου, φιγουράρει φέτος στις αφίσες της Χρυσής Αυγής.
-Σοβαρότερη παραχάραξη όμως αποτελεί η μετατροπή του ιστορικού γεγονότος της εξέγερσης σε μουσειακό μύθο. Μύθο για κατανάλωση και εκποίηση στη συνέχεια στο χρηματιστήριο της αστικής πολιτικής.
-Παράλληλα με τη μάχη για να αλλοιωθεί το πραγματικό περιεχόμενο της εξέγερσης, την προσπάθεια να αδειάσει το Πολυτεχνείο από τα πολιτικά του χαρακτηριστικά, το αντιαμερικάνικο-αντιιμπεριαλιστικό περιεχόμενο, τα εξεγερσιακά και επαναστατικά του στοιχεία.
Η διπλανή φωτογραφία με τις ‘πάλλευκες’ κολώνες της πύλης, χωρίς τα αντιαμερικάνικα συνθήματα, οπτικοποιεί και συμβολικά την απόπειρα ιστορικής παραγραφής. Ας πήγαινε κανείς να εξηγήσει στις εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτών του ’74 και του ’75 ότι το Πολυτεχνείο δεν είχε αντιιμπεριαλιστικό – αντιαμερικάνικο χαρακτήρα…
-Η μάχη αυτή δόθηκε –και εξακολουθεί να δίνεται λυσσασμένα μέχρι σήμερα. Η εξίσωση: ‘’Πολυτεχνείο = σουβλάκια’’ έδινε κι έπαιρνε τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης. Από ποιους; Απ’ αυτούς ακριβώς που επιχειρούσαν να το μετατρέψουν σε φεστιβαλικού χαρακτήρα γιορτή, σε ακίνδυνο μουσειακό πανηγύρι.Η συνταγή είναι γνωστή. Όταν δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις πολιτικά ένα ιστορικό γεγονός, προσπαθείς να το διαστρέψεις με τη μουμιοποίηση, το ‘άδειασμα’ και τη μετατροπή του σε ‘εθνική γιορτή’.
Όμως, «ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΔΕΝ ΗΤΑΝΕ ΓΙΟΡΤΗ – ΗΤΑΝΕ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΚΑΙ ΠΑΛΗ ΤΑΞΙΚΗ», όπως έλεγε το σύνθημα που αντήχησε στους δρόμους της Αθήνας το 1978.
-Με τη μετατροπή της επετείου της εξέγερσης στο αντίθετό της, με το όργιο καταστολής κάθε χρόνο και τη μετατροπή της Αθήνας σε κατεχόμενη ζώνη από τις σιδερόφρακτες δυνάμεις καταστολής. «Γιορτάζουμε και φέτος την επέτειο της καταστολής της εξέγερσης του Πολυτεχνείου», ξεστόμισε παλαιότερα, ειλικρινής μέσα στην αφέλειά του, κάποιος ανεκδιήγητος τηλεπαρουσιαστής.
-Με τις συνεχείς προσπάθειες να σταματήσει ή να υπονομευτεί η πορεία. Δέκα σταθμοί του Μετρό είναι σήμερα
κλειστοί!
Από τις 12 το μεσημέρι θα είναι κλειστοί οι σταθμοί Σύνταγμα,
Πανεπιστήμιο, Ευαγγελισμός, Μέγαρο Μουσικής, Αμπελόκηποι, Μοναστηράκι
και Ακρόπολη και από τις 14.00 οι σταθμοί σε Πανόρμου, Κατεχάκη και
Εθνική Αμυνα.Όχι, η πορεία φέτος δεν απαγορεύτηκε, απλώς δεν επιτρέπεται η προσέλευση σε αυτήν…
-Με τους συμβολισμούς για την ημερομηνία της: Το ’74, οι εκλογές μετατέθηκαν από τις 10 Νοέμβρη που είχαν αρχικά προγραμματιστεί, για την επόμενη Κυριακή 17 Νοέμβρη, ανήμερα του Πολυτεχνείου, με προφανείς τους συμβολισμούς. Έγιναν τότε ως γνωστόν δύο πορείες, μία την Παρασκευή 15 Νοέμβρη και μία μετά τις εκλογές.
Αντίστοιχη προεκλογική μεταχρονολόγηση της πορείας έγινε στις εκλογές της 20ής Νοέμβρη του ’77, όπου η πορεία έγινε στις 27 του μηνός για να μη διαταράξει την κορυφαία στιγμή της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας.
Ας μη μας διαφεύγει η σημασία των συμβολισμών, εδώ κοντεύουμε όλοι να πιστέψουμε ότι η χούντα δεν κατέρρευσε στις 23 του Ιούλη του 1974 αλλά την επομένη, στις 24, την ημέρα της ετήσιας δεξίωσης στο Προεδρικό Μέγαρο, επέτειο της άφιξης Καραμανλή…
-Με τη σημειολογία της κατάληξης της πορείας στη Βουλή και όχι στην αμερικάνικη πρεσβεία για να διατρανώσει την προσήλωση στον κοινοβουλευτισμό. ‘Επαναστατική γυμναστική’ χαρακτηρίστηκε από την ΚΟΜΘΕΠ στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης η εμμονή να καταλήξει η πορεία στην αμερικάνικη πρεσβεία.«Οι άνδρες μάχονται στα μέτωπα. Δεν διοργανώνουν πορείες σε πρεσβείες και παρόμοιες ασχημίες», ακούσαμε το ’80 με τους δύο νεκρούς, τον Ιάκωβο Κουμή και τη Σταματίνα Κανελλοπούλου. 26 ετών, Κύπριος φοιτητής ο πρώτος. 21 έτους εργάτρια η δεύτερη, δολοφονήθηκε από τα ΜΑΤ με 19 θλαστικά τραύματα στο κεφάλι από γκλομπ γυρισμένο ανάποδα, με τη σιδερένια λαβή.
-Με τη συκοφάντηση των αγωνιστών της εξέγερσης από τον προπαγανδιστικό μηχανισμό της αυθαίρετης γενίκευσης: Πόσοι από τις δεκάδες χιλιάδες σχετίστηκαν με τον Λάτση ή τον Κοσκωτά; Πόσοι τέλος πάντων γίνανε υπουργοί του ΠΑΣΟΚ ή βουλευτές που ψηφίζουν αβέρτα τα μνημόνια στη σειρά; Πόσοι ξεφουσκώνανε τα λάστιχα από τα τρακτέρ των αγροτών; Λίγες δεκάδες. Και όμως: Από παντού ακούμε την εξίσωση ότι αυτές οι λίγες δεκάδες σηματοδοτούν το Πολυτεχνείο, τη γενιά του, την εξέγερση.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα. Δεκάδες χιλιάδες αγωνιστές του Νοέμβρη στάθηκαν με αξιοπρέπεια και συνέπεια στη ζωή τους.
-Προσπάθησαν όμως να χρεώσουν στην εξέγερση του Πολυτεχνείου και στους αγωνιστές της, όχι μόνο την συγκεκριμένη πορεία που διέγραψαν κάποιοι από τους πρωταγωνιστές της, αλλά ολόκληρη τη μεταπολίτευση. Τι μας λένε στην ουσία; Ότι αν δεν γινόταν ο Νοέμβρης δεν θα έπεφτε η χούντα, θα περνούσαμε μια χαρά, χωρίς σκάνδαλα –ξεχνάνε φαίνεται τον Ασλανίδη και τα σάπια κρέατα Αργεντινής του Μπαλόπουλου- και εν πάση περιπτώσει δεν θα είχαμε φτάσει «μέχρι εδώ». Υπεύθυνοι λοιπόν οι αγωνιστές του Πολυτεχνείου για …την πτώση του μέσου ποσοστού κέρδους και την καπιταλιστική κρίση, ή έστω για την κρίση χρέους!
Όποιος θέλει να καταλάβει τι πραγματικά ήταν το Πολυτεχνείο, πρέπει να κάνει την εξής διπλή οριοθέτηση:
-Δεν ήταν παλλαϊκή εξέγερση, όπου όλοι, δεξιοί κεντρώοι κι αριστεροί, πάλεψαν κατά της χούντας και υπέρ της επανόδου στην …βασιλευομένη δημοκρατία.-Δεν ήταν κάτι περιθωριακό, απομονωμένο από το λαό. Συγκλονιστικές ήταν οι εικόνες στις γειτονιές της Αθήνας και των άλλων πόλεων (Θεσσαλονίκη – Πάτρα- Γιάννενα) όπου ο λαός κουβάλαγε τρόφιμα και προμήθειες στην κατάληψη.
Σημαντική ήταν η συμβολή των ραδιοερασιτεχνών της εποχής που αναμετέδιδαν την εκπομπή του σταθμού.
Στο Πολυτεχνείο πάλεψαν διαφορετικές πολιτικές γραμμές μεταξύ –αλλά και στο εσωτερικό- των οργανώσεων που συμμετείχαν στην κατάληψη.
Και επειδή στις μέρες μας είναι επίκαιρο το ζήτημα της ενότητας και της κοινής δράσης της αριστεράς, είναι αξιοσημείωτο ότι στο Πολυτεχνείο του ’73 σε χρόνο μηδέν αποκαταστάθηκε η ενότητα δράσης της αριστεράς στη πολλαπλότητά της. Κόντρα στις ηγεσίες που επέμεναν να παραμείνει η διαμαρτυρία σε φοιτητικά αιτήματα, σε αντίθεση με τη γραμμή της απαγκίστρωσης από το Πολυτεχνείο και της ‘κλιμάκωσης στις γειτονιές’, κατόρθωσε να πολιτικοποιήσει και να μετατρέψει μια μικρή συντεχνιακού χαρακτήρα κινητοποίηση που ξεκίνησε από τη διαμάχη για τα επαγγελματικά δικαιώματα μηχανικών – υπομηχανικών, στη μεγαλειώδη εξέγερση που ακόμα δεν έχει κατορθώσει η αστική τάξη να ξεριζώσει από το συλλογικό υποσυνείδητο.
Έτσι γίνεται στις μεγάλες ιστορικές στιγμές. Όταν ‘ενώνεται η αριστερά με το σκοπό της’ περισσεύουν οι ατέρμονες συζητήσεις και τα παζάρια, δεν χρειάζεται «να κάτσουν να τα βρουν» στο περίφημο ‘τραπέζι’.
Ένα από τα συνθήματα της εξέγερσης έλεγε: «Έξι χρόνια είν’ αρκετά – Δεν θα γίνουνε επτά». Σε ένα καπρίτσιο της Ιστορίας, το σύνθημα αυτό του Πολυτεχνείου ‘υιοθετήθηκε’ από τους αντιπάλους του. «10 χρόνια είναι αρκετά, να τελειώνουμε με το Πολυτεχνείο», 12 χρόνια, 18,…ακούμε μονότονα κάθε χρόνο. «Τριάντα εννιά ‘πολυτεχνεία’ είναι αρκετά!», διαβάσαμε φέτος στο tvxs. “Τιμή στο Πολυτεχνείο, βέβαια, δεν είναι η ανόητη και ανούσια πορεία στην Αμερικανική Πρεσβεία”, διαβάζουμε από την ‘άλλη πλευρά’, των υποστηρικτών της συνέχισης του γιορτασμού.
Είναι περισσότερο από προφανές ότι στα επόμενα χρόνια κάποιοι θα συνεχίσουν να μας λένε και πάλι πως 40, 41, 42 χρόνια είναι αρκετά και πρέπει να τελειώνουμε. Ένα είναι το σίγουρο: Θα κουραστούνε να μετράνε.
Να θυμίσουμε απλώς πως 70 χρόνια μετά, το σύνθημα «ΛΑΕ ΘΥΜΙΣΟΥ ΤΟ ΧΩΜΑ ΠΟΥ ΠΑΤΑΣ/ ΛΕΥΤΕΡΩΣΕ Ο ΑΡΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΑΜ- ΕΛΑΣ» εξακολουθεί να συγκλονίζει και σήμερα. Μάλιστα, εντελώς ανιστόρητα είναι η αλήθεια, διάφοροι προσπαθούν ακόμη να αντλήσουν πολιτική υπεραξία από το μεγαλείο της εαμοελασίτικης παράδοσης, κρατώντας όμως από αυτή μόνο τη συμμαχία με τμήματα της αστικής τάξης.
Όμως στον τόπο αυτό το Πολυτεχνείο θα συνεχίσει να τιμιέται στους δρόμους της Αθήνας και των άλλων πόλεων, στις μαχητικές απεργίες και τις διαδηλώσεις, στους χώρους που μαθαίνει ή σπουδάζει η νεολαία, εκεί που δουλεύει η εργατική τάξη. Νόμιμα είτε ενδεχομένως παράνομα αν χρειαστεί στο μέλλον, κόντρα στους εχθρούς και τους ‘φίλους’ του.
Η ‘πύρρειος ήττα’ της εξέγερσης έχει αφήσει ανεξίτηλο στίγμα στη λαϊκή συνείδηση και σημαντική παρακαταθήκη για το κίνημα.
Στη σύνδεση με τα σημερινά αιτήματα, στους σύγχρονους αγώνες θα βρίσκουν τη δικαίωσή τους τα ανεκπλήρωτα συνθήματα της εξέγερσης του Νοέμβρη. «ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ Ο ΝΟΕΜΒΡΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ», τους Παπανδρέου, τον Μητσοτάκη, τον Τζαννετάκη, το Σημίτη, την ‘ισχυρή Ελλάδα’ του χρηματιστήριου, τις αγορές, τις ιδιωτικοποιήσεις, το ΔΝΤ…
Το σύνθημα «Ψωμί – Παιδεία –Ελευθερία» παραμένει επίκαιρο και στους τρεις του άξονες.
Ο αγώνας συνεχίζεται.
http://vathikokkino.com/
Εγγραφή σε:
Σχόλια (Atom)