Κοινωνικό Ιατρείο αποκλειστικά για καρκινοπαθείς απέναντι από το Θεαγένειο

Ένα Κοινωνικό Ιατρείο που θα παρέχει...

δωρεάν υπηρεσίες και φάρμακα αποκλειστικά στους καρκινοπαθείς θα λειτουργήσει από την αρχή της νέας χρονιάς απέναντι από το Θεαγένειο Αντικαρκινικό Νοσοκομείο στον πρώτο όροφο της οδού Αλεξάνδρου Συμεωνίδη 3. Πρόκειται για μία πρωτοβουλία του Συλλόγου Φίλων του Θεαγενείου και γιατρών του νοσοκομείου.

Η ιδέα για την δημιουργία του Κοινωνικού Ιατρείου γεννήθηκε πριν περίπου δύο μήνες λόγω του αυξανόμενου αριθμού καρκινοπαθών οι οποίοι δεν έχουν πρόσβαση σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη είτε γιατί είναι ανασφάλιστοι είτε γιατί προέρχονται από ευπαθείς κοινωνικές ομάδες. 

 

http://www.thestival.gr/

ΜΕ ΛΕΝΕ ΣΤΟΥΡΝΑΡΑ

Με λενε Στουρνάρα. Αυτη ειναι η μιση αληθεια.
 Η αλλη μιση ειναι οτι δεν εχω συγκεκριμενο ονομα.
Αλλοι με λενε Παπαδημο, αλλοι Πικραμμενο, αλλοι με λενε Μοντι.
Ομως, για να μη μπερδευομαστε, ας μεινουμε στο Στουρναρα.
Με λενε Στουρναρα. Και εχω σκοπο να σας θαψω ζωντανους.

Δε σας θαβω ζωντανους επειδη σας αντιπαθω, δεν εχω τιποτα προσωπικο μαζι σας.
Σιγουρα με ενοχλει το βουητο σας, οι παλμοι σας, το ποδοβολητο σας, μου θυμιζετε μυγες,
που σε ενοχλουν κατα τη διαρκεια του φαγητου, ομως κανεις δε γυρισε να πει στον διπλανο του οτι αντιπαθει τη νηστικη μυγα που γυρναει γυρω απο το φαγητο του.
Απλα, οταν χρειαστει, παιρνει τη μυγοσκοτωστρα, η ο,τι αλλο βρει ευκαιρο.
Και τη λιωνει.
Οι ενδιαφεροντες καιροι λοιπον που ζουμε, ανηκουν στους καιρους, που, καποιοι απο εμας, πρεπει να παρουν στο χερι τους τη μυγοσκοτωστρα. Θα προτιμουσαμε να μη συνεβαινε αυτο, θα προτιμουσαμε ανθρωποι και σκατομυγες οπως εσεις να εξακολουθησουμε να συμβιωνουμε ειρηνικα κι απροσκοπτα, οι καλυτερες εποχες για εμας ειναι σαν αυτες που μολις εφυγαν, δεκαετια του 00,
να τζογαρουμε διχως αυριο, να κερδοσκοπουμε πισω απο εναν υπολογιστη, να πεφτει το αεριτζιδικο χρημα βροχη, να μοχλευουμε σαν κολασμενοι, να ταιζουμε cdo τους παντες, απο φυσικα προσωπα μεχρι τραπεζες, να απομυζουμε τις χωρες εκτος Δυσης οπου εκει, ο,τι και να κανουμε, δε μιλαει κανεις, αλλωστε, καλη μου Δυτικη Μυγα, πρεπει να παραδεχτεις οτι, τις εποχες που πεφταμε σα γυπες πανω στις χωρες του Τριτου Κοσμου και σε λοιπες αναπτυσσομενες, εσυ ασχολιοσουν με Big Brother, κατηγγειλες τον Καταναλωτισμο αγοραζοντας σαν υστερικια ο,τι εβρισκες,
και σκεφτοσουν πως θα γινει να πλουτισεις κωλοβαρωντας.
Ε, αυτο ακριβως καναμε κι εμεις. Μονο που εμεις βγαζαμε κατιτις παραπανω.
Και ηταν καλυτερα τοτε, διοτι σε κρατουσαμε κι εσενα, πρωην παχεια Δυτικη Σκατομυγα,
ευχαριστημενη. Μη νομιζεις οτι ειμαστε τιποτα σαδιστες, το προτιμουσαμε ετσι.

Αλλα αυτο δε μπορουσε να κρατησει πολυ. Οι φουσκες εσπασαν, τα μαχαιρια βγηκαν
 και η Αμερικη επρεπε να παραμεινει Αμερικη, η Καπιταλιστικη Κερδοφορια επρεπε να παραμεινει κερδοφορια, η Γερμανια επρεπε να παραμεινει Γερμανια κι εσυ επρεπε να πληρωσεις τα σπασμενα.
Τοσο απλα.

Ακου να δεις λοιπον τι γινεται: Θα πληρωσεις τα σπασμενα.
Θα σου παρω ο,τι μπορει να πουληθει, ο,τι μπορει να τιτλοποιηθει, θα σου παρω τα σπιτια, τα αμαξια, τα προσωπικα σου αντικειμενα, θα σου παρω τον ορυκτο πλουτο, ο,τι πολυτιμο υπαρχει στο εδαφος σου, θα σου παρω τον ουρανο, τον ηλιο και τον αερα σου.
Θα σου παρω τα οργανα σου, θα σου παρω τα παιδια σου,\
θα σου παρω το μελλον σου.
Αφου καταφερα να σου παρω τα ονειρα σου, αφου καταφερα να σου παρω την οργη σου,
τα υπολοιπα ειναι παιχνιδακι.
Και θα στα παρω ολα αυτα μπας και μπορεσουμε να το σωσουμε διχως Παγκοσμιο Πολεμο.
Μπας και ορθοποδησει λιγο το Συστημα. Λιγο, ισα ισα μεχρι να ξαναπαρει μπρος.
Τοτε και μονο τοτε, ισως να σου επιτρεψω να βουιζεις ξανα την ωρα που απολαμβανω το φαγητο μου.
Εισαι τοσο μικρος που ουτε καν ψιχουλα δε μπορω να σου πεταξω γιατι δε θα μπορεις να τα φας.
Δε τρως ουτε τα ψιχουλα μου. Για την ακριβεια, τον αλατισμενο ιδρωτα μου γλειφεις αφου εχω φαει εγω και νομιζεις οτι τρως εσυ. Και ειναι πολυ ειρωνικο αυτο, αν σκεφτεις οτι τον Μη-Αεριτζιδικο μου Πλουτο, τον εχεις δημιουργησει εσυ. Η δικια σου Εργασια, η δικια σου Εργασια την οποια εγω οικειοποιουμαι.
Ισως σε αδικησα προηγουμενως, οι μυγες δε παραγουν τιποτα. Μαλλον μελισσα σου ταιριαζει περισσοτερο. Παραγεις το μελι κι ερχομαι και στο παιρνω.
Η μονη διαφορα ειναι οτι εσυ δεν εχεις καν Κεντρι.

Οσοι απομεινετε λοιπον, πιθανον να ξαναταιστειτε απο τον ιδρωτα μου.
Αλλα, ας μη κρυβομαστε, δε θα γινει συντομα.
Οκ, δε θα αργησει πολυ η Υφεση να γινει Αναπτυξη.
Και θα βγει τοτε ο Πρωθυπουργος σας να φωναξει οτι δικαιωθηκε.
Ναι, δε παιζω με τον πονο σας. Και πρωτογενη πλεονασματα θα εχετε (Βασικα, εχετε ηδη, δε παιζει ρολο που ελαχιστες αναπτυγμενες οικονομιες εχουν, εσας σας επεισαν οτι αυτο ειναι το Προβλημα)
κι Αναπτυξη θα εχετε.
Το προβλημα ειναι οτι, πως να το πω, Αναπτυξη δεν ειναι αυτο ακριβως που νομιζετε οτι ειναι.
Αναπτυξη εχει η Κινα, η Ινδια, η Τουρκια κι αλλες ομορφες χωρες, με συνθηκες κατεργου και γαλερας για τους εργαζομενους. Εμεις, τα Κερδοσκοπικα Κεφαλαια τρελαινομασε για τετοιου ειδους
πραγματικα Φιλελευθερες Κοινωνιες, διχως ωραρια, διχως κρατος προνοιας, διχως ιατροφαρμακευτικη περιθαλψη, και να σου πω και κατι; Γαμησε και τους μισθους, λεφτα ειναι μονο, τι να τα κανεις; Αερας ειναι και σκορπιζονται.
Τρελαινομαστε λοιπον για τετοιες ομορφες χωρες. Και βαφτιζουμε Αναπτυξη αυτο που κανονικα σημαινει Κινεζοποιηση. Απορρυθμιση. Ελέυθερια Προ της Ισοτητας. Free Market. Ιδιωτικη Πρωτοβουλια.
Εν ολιγοις, πραγματικη Δημοκρατια.
Θα ερθει λοιπον κι η Αναπτυξη στη χωρα σας. Κι αρκετοι ειναι αυτοι που θα τη ζησουν, βγαζοντας τα απαραιτητα προς το Ζην (Το Ευ Ζην, ξεχαστε το)
Αλλα αρκετοι, δεν ειναι ολοι.
Οκ, το εχεις καταλαβει, αλλα υστερα απο τοσα mind games και mass control, υστερα απο τοση Προπαγανδα, νομιζω οτι αξιζεις να μαθεις την Αληθεια.
Καποιοι απο εσας θα χαιρετησουν. Και θα ειναι μερα μεσημερι.
Αλλωστε, οι περισσοτεροι ανθρωποι, με το φως του ηλιου αυτοκτονουν, μαλλον γιατι θελουν να τον δουν για μια τελευταια φορα πριν εγκαταλειψουν.

Με λενε Στουρναρα.
Δηλωνω ανερυθριαστα οτι γραφω στα αρχιδια μου τις αποφασεις της δικαστικης εξουσιας,
μη κανεις καμια μαλακια και δε πληρωσεις το χαρατσι, θα στο παρω πολλαπλασιο απο αλλου.
Δηλωνω οτι ειναι πατριωτικο καθηκον να μου ξερασεις το γαλα της μανας σου.
 Οτι το Φορολογικο θα εγκριθει πρωτα απο τους ξενους για να περασει. Δηλωνω οτι δε θα μπορουσα με τιποτα να ζω με 500 ευρω, αλλα αν παιρνεις τοσα καριολη, να λες κι ευχαριστω γιατι αρκετοι δε παιρνουν ουτε καν αυτα.
Θα κανω ακομα πιο προκλητικες δηλωσεις. Θα κανω δωρακια στους Τραπεζιτες.
Θα προστατευσω τη Ταξη μου και θα το κανω τοσο φανερα ωστε να καταλαβεις οτι η Ελιτ ειναι πανω απο εσενα. Το ξερω οτι το εχεις αποδεχτει, ομως αυτη τη φορα θα σου γαμησω τοσο το μυαλο ωστε να πεις κι ευχαριστω που θα πουλησεις τον κωλο των παιδιων σου για εμας.
Θα πεις κι Ευχαριστω, να εισαι βεβαιος.
Για εσας που δε θελετε να πειτε Ευχαριστω, για εσας που μπορειτε ακομα και μισειτε: Μη νομιζετε οτι ειστε λιγοτερο κοροιδα.
Δεν εχετε καταλαβει οτι ο πραγματικος μου ρολος ειναι Αλεξικεραυνο.
Απορροφαω τους κραδασμους, για να βγαινει το αλλο τομαρι, η αλλη Πρακτοραρα,
να το παιζει κοινωνικα ευαισθητη εν συγκρισει μαζι μου.
Θα μαζεψω λοιπον εγω το μισος σας, κι οταν φτασετε στο αμην, μην τον ειδατε μετα τον Παπακωνσταντινου: Θα χαιρετησω, κι αφου εχω επιτελεσει το εργο μου, θα περασω την υπολοιπη ζωη μου, απλαμβανοντας τις ανταμοιβες που αποκομισα γαμωντας σας.
Οσο κλασατε τα αρχιδια του εκεινου, αλλο τοσο θα κλασετε και τα δικα μου.

Με λενε Στουρναρα.
Ακομα και μια σφαιρα στο κεφαλι να φαω, δε τρεχει τιποτα.
Οσο μενουν ζωντανες οι συνθηκες που με αναπαραγουν, ζωντανος θα μενω κι εγω.
Θα αλλαζω ονοματα, θα αλλαζω δερμα, μασκες, προσωπα, θα γινομαι Παπαδημος, θα γινομαι Προβοπουλος, Μοντι, Ντραγκι, Ακερμαν, Τρισε, Λαγκαρντ, Παπακωνσταντινου, Ραχοι, Καμερον,
οσες σφαιρες στο κεφαλι και να φαω,
δε θα πεθανω. Θα ειμαι εδω. Ειμαι εδω. Ειμαι η Κυριαρχια των Ελιτ που εχει επικυρωθει απο τη συνειδηση σου. Ειμαι η εικονα στην Ισπανια με τις οικογενειες που τα εκει μπατσογουρουνα πετανε στον δρομο για να παρουν το σπιτι τους οι τραπεζες, ειμαι το δακρυ της γριας, ειμαι το τρομαγμενο βλεμμα του εγγονου, ειμαι οι ασφαιρες κραυγες των και καλα κλασταρχιδια διαμαρτυρομενων,
ειμαι οι κοινωνικες σχεσεις που διαμεσολαβηθηκαν απο την Εικονα κι εξεπνευσαν,
 ειμαι η Τηλεοραση και το Διαδικτυο,
ειμαι η βρισια που εκστομιζεις νικημενος οταν περνας απο τη Βουλη, ειμαι η Καταρα που ριχνεις στα παιδια της Ελιτ,
ειμαι ολα αυτα γιατι ολα αυτα δεν ειναι παρα η επικυρωση της Κυριαρχιας μου.
Ειμαι η ιδια η Κυριαρχια μου.

Κι εσυ η μυγα που μολις επεσε νεκρη.

Αναρτήθηκε από celin      στις 8:59 μ.μ.

Εκατό σκαλοπάτια κι ένα πλατύσκαλο.

Ἀναρτήθηκε στὶς 6 Δεκεμβρίου 2012 ἀπὸ τὸν/τὴν aristarhos

γράφει ο αρισταρχος

Σελίδα 5

 Μάζεψε η γυναίκα τα ψίχουλα από το τραπέζι, το καθάρισε, κι ύστερα έπλυνε τα πιάτα. Έβαλε σ’ όλους  από ένα κομμάτι μηλόπιτα φτιαγμένη με τα χέρια της και κάθισαν μπροστά στο τζάκι. Ο θείος πήρε από μια εταζέρα μια ίσια πίπα σκαλισμένη, ενθύμιο  προπολεμικό του παππού. Από μια δερμάτινη θήκη έβγαλε το εργαλείο της πίπας, την σκάλισε, την βούρτσισε και ύστερα πήρε την ασημένια ταμπακιέρα του καπνού με το ανάγλυφο καραβάκι πάνω του και την άνοιξε. Με αργές κινήσεις πήρε καπνό τον έβαλε μέσα στην πίπα και με το εργαλείο τον πάτησε. Την έβαλε στο στόμα του γλείφοντας το μαρκούτσι και τ’ άναψε με ένα σπίρτο. Τράβηξε δυό απανωτές ρουφηξιές και γέμισε η ατμόσφαιρα καπνό και μυρουδιά Virginia που καθόταν πάνω στον καταπιόνα σαν πικραμύγδαλο.
-Θείο πρέπει το κόψεις, είπε ο Μανώλης.
-Ωρέ Μανωλιό τώρα, στα ογδόντα μου; Τώρα είναι απόλαυση. Φέρε ρε ανιψιά από κείνο το κρανοποτό που μούκαμες και είναι σαν νέκταρ. Σα να ήθελε όμως λίγο κονιάκ παραπάνω, έ;. Τέλος πάντων, ας το απολαύσουμε σαν θεοί παρέα με το μηλοπιττάκι.
Τεντώθηκε στην κουνιστή του πολυθρόνα και βάλθηκε να παρακολουθεί τα κούτσουρα που καίγονταν ζωντανά πετώντας τις πύρινες μέσα στην διέξοδο προς την ελευθερία, τον πεντακάθαρο γαλαζαιθέρα. Χαμηλός ο φωτισμός  συνωμοτικές οι ανταύγειες  και η ατμόσφαιρα έγινε περίεργη, βαριά.
Πήρε ο Θανασάκης μια κουβέρτα και τυλίχτηκε κουλουριασμένος στον ψευτοκαναπέ (μεντέρι) καταπίνοντας με λαιμαργία την γλυκιά  πιττούλα. Τα ματάκια του έκλεισαν και το στοματάκι του επεξεργάζονταν το περιεχόμενο θαρρείς ανεξάρτητο από όλο του το σώμα. Ο θείος έκανε μια κίνηση “άστε τον να κοιμηθεί” και μόνο η τρυφερότητα της μάνας τον τακτοποίησε μέσα στο υφαντό σαν έμβρυο στην μήτρα.
Η μισοσκότεινη ατμόσφαιρα με την επίδραση του δυνατού ποτού και την συνεισφορά της γλυκόζης δημιούργησε όλες τις προϋποθέσεις για υπερβατικότητα. Τα υπόλοιπα τα αναλάμβανε ο εγκέφαλος.
-Λοιπόν, τον θυμάστε τον Αθανασούλα; Ξεκίνησε ο θείος. Και χωρίς να περιμένει απάντηση συνέχισε. Τον άντρα της Γιαννούλας, τον υπεύθυνο στην εκκλησία.
-Λοιπόν, αυτός ο τύπος πέθανε πριν δέκα ημέρες.
-Θεός σχωρέστον είπε η γυναίκα. Τον θυμάμαι, ήταν αντρούκλας σαν θεριό. Πόσο χρονό ήτανε;
-Ογδόντα τρία. Απάντησε ο θείος.
-Λοιπόν αυτός ήρθε ένα βράδυ και μου χτύπησε την πόρτα …
-Ά θείο …να μην το ξεχάσω. Σούφερα για τις γιορτές ένα δωράκι, είπε η γυναίκα κι ευθύς σηκώθηκε από την στρωμένη βελέντζα στο πάτωμα. Πήγε κι από μια καρέκλα έφερε μια σακκούλα. Έβγαλε από μέσα μια χοντρή μπλούζα ολόμαλλη και του την έβαλε μπροστά του.
-Σου κάνειειει, μια χαρά! Χρόνια πολλά! Νάσαι γερός να σε χαιρόμαστε. Είπε και τούσκασε δυό σταυρωτά φιλιά.
-Νάσαι καλά θείο, είπε κι ο Μανώλης.
-‘Φχαριστώ, είπε κείνος. Είναι ευλογία νάχεις συγγενείς που να σ’ αγαπούν πραγματικά όπως είστε εσείς. Να σας έχει καλά ο Θεός.
Ο Θανασάκης είχε παραδοθεί  αδιαμαρτύρητα στον Μορφέα με το στόμα ανοιχτό κι έβγαζε κάτι περίεργους βρυχηθμούς.
-Μανώλη, είπε η γυναίκα, πρέπει κάποτε να πάρουμε απόφαση να του βγάλουμε τις ‘μυγδαλιές και τα κρεατάκια.
-Σιγά μην του βγάλουμε και τ’ αμύγδαλα, πρόσθεσε ο Μανώλης και έσκασαν στα γέλια.
Αλάφρυνε η ατμόσφαιρα και έγινε πιο βατή, πιο υποφερτή.
-Λοιπόν θείε τι έγινε με τον Αθανασούλα; Ρώτησε ο Μανώλης ευδιάθετα.
Τακτοποιήθηκε ο θείος στην κουνιστή και συνέχισε ακριβώς απ’ εκεί που σταμάτησε.
-Ήταν αργά το βράδυ περίπου …εννέα η ώρα. Εδώ κοιμόμαστε νωρίς. Έτσι, μου φάνηκε περίεργο που ερχόταν τέτοια ώρα …
Η θύμηση του Γιώργη άρχισε να ξετυλίγεται έντονα για κείνη την βραδυά. Σαν κινηματογραφική ταινία περνούσαν μπρος από τα γυαλιστερά του μάτια όλα τα γεγονότα. Τα ξαναζούσε στην λεπτομέρειά τους με περίεργη ζωντάνια. Την δύναμη που χτυπούσε την πόρτα  …
…πριν την ανοίξει άρπαξε την πάντα γεμάτη καραμπίνα από την γωνία, όπλισε και φώναξε δυνατά.”ποιος είναι;” Βλέπεις, τελευταία άρχισαν κάτι περίεργα πλιάτσικα και όσο νάταν φοβόταν. “Εγώ είμαι μωρέ Γιώργη, ο Αθανασούλας για τον Θεό, άνοιξε. ” Έβαλε το όπλο στην  άκρη και ξαμπάρωσε την βαριά ξύλινη καστρόπορτα.
Μπήκε ο Αθανασούλης κουρασμένος και κατηφής. “Άντε μωρέ Γιώργη βάλε να πιώ μια τσίπουρο γιατί δεν τα πάω καλά. Είμαι χάλια”
-Τι έχεις μωρέ Σκαληνέ; Τον φώναζε με το παρατσούκλι του και ιδέα δεν είχε για την προέλευσή του. Μόνον αυτός τον φώναζε έτσι.
-Δεν ξέρω αλλά να …έχω μια στούμπωση …Σα να έφτασε η ώρα για κιβούρι. Τελευταία βλέπω συνέχεια τον μακαρίτη τον γέρο μου να μου λέει “άϊντε μωρέ Γιωργή, έμεινες πολύ εκεί κάτω”. Κι εδώ που κάθομαι τι κάνω; Μήτε γυναίκα, μήτα παιδιά. Έκανε τον σταυρό του και συνέχισε. Βάλε λίγο τσίπουρο στο γυαλί μπας και συνεφέρω.
Έφερε ο Γιώργης τα ποτήρια απ’ την κουζίνα χωρίς άλλη κουβέντα. Ένα καραφάκι και μέσα εγκλωβισμένο το φαρμάκι και μερικά ξηρά καρπά για …μεζέ. Το καραφάκι άλλαξε περιεχόμενο πέντε φορές και ο μεζές έγινε παστό προσφυγάκι. Σε δύο ώρες και με την βοήθεια του Κιτσάκη, της Νίτσας Τσίτρα με το ονειρεμένο του Κουφογιάγκου το κλαρίνο και τον Στελάρα τον Καζαντζίδη έγιναν κανονικοί και πουρλοκιάζαν σαν φρέσκιες χήρες. Εκεί πάνω ο Αθανασούλας πήρε σοβαρό ύφος κι άρχισε την ιστορία, συνέχισε ο Γιώργης, που άμα την ακούσεις θα σωριαστείτε κάτω.
Συνεχίζεται …

Ξεριζώνουν δάσος 4.000 στρεμμάτων στις Σκουριές

Πρώτη καταχώρηση: 11/12/2012

                              

 

 

Ξεριζώνουν δάσος 4.000 στρεμμάτων στις Σκουριές

Σε κρανίου τόπο μετατρέπεται το αρχέγονο δάσος στις Σκουριές της Χαλκιδικής στο όνομα της ανάπτυξης των μεταλλείων χρυσού και ενώ αύριο Τετάρτη συζητείται στο Συμβούλιο της Επικρατείας η προσφυγή των κατοίκων κατά της παραχώρησης του δάσους από την Περιφέρεια κεντρικής Μακεδονίας, θέμα που απασχολεί και την Κομισιόν μετά από ερώτηση των Οικολόγων Πράσινων.
Εδώ και δύο μήνες το δάσος έχει αποκλειστεί με συρματοπλέγματα, ενώ μηχανήματα υπό την προστασία εταιρείας σεκιούριτι ξεριζώνουν αιωνόβια δέντρα σε έκταση περίπου 4.000 στρεμμάτων, την ίδια ώρα που διμοιρίες των ΜΑΤ αναπτύσσονται στην "καρδιά" του βουνού, όταν οι κάτοικοι της Χαλκιδικής διαδηλώνουν κατά της καταστροφικής, όπως λένε, επένδυσης.
Η απόλυτη καταστροφή συντελείται χωρίς καν, όπως καταγγέλουν κάτοικοι και φορείς, να τηρούνται τα προσχήματα, αφού το ξερίζωμα του αρχέγονου δάσους ξεκίνησε χωρίς να έχουν εγκριθεί οι απαραίτητες μελέτες όπως προβλέπεται από τη νομοθεσία.
Πηγή: 6 μέρες

 http://www.enikos.gr/

Ο αγρότης την... είπε στα "παπαγαλάκια" του Σκάι

left

Ημερομηνία: 10/12/2012

Στην "Πρώτη Γραμμή" του ΣΚΑΪ ακούστηκε η πιο... πληρωμένη απάντηση στα "παπαγαλάκια".

Ρωτάνε οι δημοσιογράφοι αγρότη από την Καρδίτσα που είναι στον δρόμο:

"Μα γιατί λέτε ότι σας φταίει το κράτος; Γιατί δεν κάνατε την

παραγωγή σας ανταγωνιστική; Και η Ινδία και η Αφρική έχουν αντίστοιχα προϊόντα… γιατί να πάρουν τα δικά σας;"

Απάντηση αγρότη:

"Και στην Ινδία και την Αφρική έχουν πολύ καλούς δημοσιογράφους που αμείβονται με 10 Ευρώ. Να τους φέρουμε λοιπόν και να φύγετε εσείς, είστε ακριβοί."

 

 

“Μέσα απ’ της βιτρίνας τα θρύψαλα”

Δεκεμβρίου 10, 2012 · 4:51 μμ

Ήθελα να γράψω εδώ και καιρό κάτι για όλους τους πρώην κεντρώους που κατέληξαν απ’ το 2008 και μετά απολογητές (με τον ένα ή τον άλλο τρόπο) κάθε δεξιού ή αντιδραστικού επιχειρήματος, αλλά όλο σκέφτομαι τον ΚΚΜοίρη και κάτι που έγραψε για τα φάρμακα τις προάλλες. Επιβιώνουμε (όσοι επιβιώνουμε) εύκολα ή δύσκολα και ακροβατούμε μεταξύ θυμού, αμηχανίας, παγώματος και κάπου κάπου δημιουργικού χάους. Κάνουμε αστεία για την οικονομική μας κατάσταση, βγαίνουμε αρκετά λιγότερο ή πίνουμε λιγότερο όταν βγαίνουμε, ανταλλάσουμε σχολιάκια για το πόσοι απ’ την παρέα είμαστε ανασφάλιστοι ή τί θα επιλέξουμε να μην πληρώσουμε. Ψιλοσυνηθίσαμε την κουβέντα και την κάνουμε πότε πότε με μια ελαφρότητα. Ή απλά με έναν ρεαλισμό που μοιάζει περισσότερο με κυνισμό ή με μια σκληρότητα που με τη σειρά της, δεν μοιάζει αλλά είναι απάνθρωπη. Συνηθίσαμε και μετράμε πού θα βοηθήσουμε και πόσο. Έναν άστεγο, μια δομή για παιδιά που κλείνει, έναν μετανάστη στο φανάρι. Κι έπειτα δανεικά εγώ από αυτόν, αυτός απ’ τον άλλο κι αντίστροφα ανάλογα το μήνα και τις υποχρεώσεις. Κι όλα αυτά κοροϊδεύοντας και γελώντας και λέγοντας ένα κάρο μαλακίες.
Όμως, καλά όλα αυτά και το χιούμορ και η ελαφρότητα και η διάθεση να μην μας πάρει από κάτω και το δε γαμιέται δεν θα πεθάνουμε κιόλας. Αλλά το αστείο περί ανασφάλιστης παρέας κρατάει όσο κρατάει ο από μέσα ψίθυρος, το «μην τυχόν και». Το χιούμορ περί αφραγγίας κρατάει όσο να σου πει δικός σου άνθρωπος δεν έχω για φάρμακα. Η ελαφρότητα κρατάει μέχρι να σε πιάσει η καρδιά σου απ’ το πόσους άστεγους/ζητιάνους/παιδιά ναι παιδιά έχεις προσπεράσει σε μια διαδρομή με τα πόδια. Σήμερα ένας σήκωσε το πατζάκι του παντελονιού του να μου δείξει το πόδι του, ενώ ήμουν σταματημένος στο φανάρι. Σήκωσε το πόδι του στο τζάμι, να το δω. Αργότερα κάποιοι ψάχναν σε ότι είχε απομείνει απ’ τους πάγκους στη λαϊκή. Ζήλεψα που δεν πιστεύω, να πω ένα βοήθα παναγιά μου , να το πω και να το πιστεύω μέσα μου όσο μπορεί κανείς να το πιστεύει.
Κι όλα αυτά γίνονται ακόμη χειρότερα, κι ας φανώ υπερβολικός, απ’ αυτή την αίσθηση ότι δεν υπάρχει ένα ίχνος ντροπής απ’ αυτούς που επιμένουν να μιλάνε για θυσίες του λαού που πιάνουν τόπο και για μόνη εφικτή λύση και για χαμηλούς μισθούς που είναι αναγκαίοι για την ανταγωνιστικότητα. Η ανταγωνιστικότητα, τα 586€ και τα 410 και τα ακόμη λιγότερα. Μην τα αραδιάζω, πήγα να βάλω κάτω μόνο όσα ξέρω από πρώτο χέρι, να τα στείλω σε ένα φίλο που μένει έξω μπας και αντιληφθεί τι γίνεται και κόλλησε το χέρι μου ύστερα από λίγο. Πώς να περιγράψεις τις ζωές των ανθρώπων όταν διαλύονται; Πώς να μιλήσεις για όλους αυτούς τους ανθρώπους;
Λίγη ντροπή, τίποτα άλλο, δε ζητούσα τίποτα. Ύστερα, γύρισα απ’ τη δουλειά κι είδα αυτή τη φωτογραφία απ’ το πολυκατάστημα του φοκά στην Ερμού. Του καταστήματος που έχει, απ’ ότι ακούω, απλήρωτους εργαζόμενους απ’ τον Αύγουστο και που θέλει να υπαχθεί στο άρθρο 99. Αυτό το ίδιο πολυκατάστημα, οι διαφημιστές του, η διεύθυνσή του, πάει και βάζει αυτό το σλόγκαν στη βιτρίνα.

pic via @jaquoutopie

Και πεινασμένοι και θύματα λοιδορίας. Και να ζεις στο δρόμο και να ψάχνεις στα σκουπίδια και να μην σου φτάνουν τα χρήματα για τα φάρμακα και να σου λένε: Hungry but chic.
Αχώνευτες οι μέρες. Την οικονομική δυσπραγία θα την αντέξουμε. Ελπίζω όμως, να μην αντέξουμε άλλο την περιφρόνηση προς τους αδύναμους, τους τελευταίους, τους νεκροζώντανους του καιρού. Ελπίζω να μην αντέξουμε για πολύ ακόμη τον εξευτελισμό.
Ούτε πεινασμένοι, ούτε chic, ούτε τίποτα. Μας περιμένει μεγάλη μάχη αν θέλουμε να γίνουμε άνθρωποι.

 http://tovytio.wordpress.com/