Παρασκευή, 18 Ιανουαρίου 2013
Κατέβαινα με το
ανσασέρ ενός μεγάλου σουπερ μάρκετ για το γκαράζ Γύρω μου ήταν τέσσερα
άτομα με καρότσια τίγκα μέχρι επάνω. Είχα στιμωχτεί σε μια γωνιά. Επαιζε
μια μουσικούλα, ξέρετε εκείνες τις απαλές που λογικά πρέπει να ισχύουν
όταν κάποιος αποφασίσει να κάνει την ώρα της γιόγκα του, στο σουπερ
μάρκετ έμοιαζε τόσο ξεκάρφωτη που απόρησα. Μετά γύρισα και κοίταξα τα
βλέμματα, Τέσσερα άτομα πίσω από τις τσάντες είχαν καρφωμένο το βλέμμα
στο κενό, αμίλητα, ακούνητα κι αγέλαστα τα φουκαριάρικα....
Ηρθε κι έδεσε η μουσική ως δια μαγείας. Οι νότες δεν φώναζαν πλέον "χαλάρωση" αλλά "αποχαύνωση" Σε όλο της το μεγαλείο. Πωπω αδελφέ μου σκέφτηκα, αν δεν είναι αυτό, το obey του they live, τι είναι...Η μουσική άλλαξε κι άκουγα ένα ρυθμικό "ψώνισε, ψώνισε, ψώνισε....." Δυο οφόφους αν είχαμε ακόμα θα είχα κόψει φλέβες. Μου ήρθαν στο μυαλό όλα μαζί. Η ουρά της εφόριας, της ΔΕΗ, της τράπεζας, του ΙΚΑ....
Ψώνισε, πλήρωσε, αγόρασε, ξόφλησε, γέλα, κλάψε, σταμάτα, ξεκίνα, πήδα, μη πηδάς, κάνε το στεναχωρημένο, κάνε τον γελαστό, στοπ μη γελάς, obeeeeeeeeeeeeey.......
Μόλις άνοιξε η πόρτα, μπήκε μπρος στο κουρδιστίρι. Ξύπνησαν. Ολοι μαζί προς τα αυτοκίνητα. Με τα καρότσια. Να τα αδειάσουν. Να βγάλουν το χαρτάκι της εξόδου. Πέρνα, πέρνα, πέρνα....οπα καλός είσαι!
Θυμήθηκα πως παρόμοια μουσική έχει το μετρό, οι κλινικές, τα μαιευτήρια, οι αίθουσες αναμονής του κάτι. Οπου αναμένει κάποιος και μερικές γλυκές νότες, να αποχαυνώνεται, στη ντάγκλα του (που στο διάολο είναι αυτός σταθμός που εκπέμπει)....
Ο πολιτισμός της ουράς. Της πειθήνιας αναμονής. Της ενδιάμεσης στους ορόφους σιωπής. Η κινητικότητα μόλις σφυρίξει η σφυρίχτρα. Το σταμάτημα στο αλτ. Θυμάμαι μια θεϊκή σκηνή σ΄ενα μεγάλο νοσοκομείο. Είχα πάει τη μάνα μου νύχτα για κρίση υπέρτασης. Μπαίνουμε παίρνουμε το 404 νούμερο. Καθόμαστε σε μια γωνιά στην αίθουσα αφίξεων αναχωρήσεων για το υπερπέραν. Ράτζα, καροτσάκια, καφέδες, σκουπίδια, μισοθαμένοι μαζί με τρελλαμένους, οροί στο χέρι, πάμπερσ και ξεβαμένα μάτια μετά από hangover....κι η νοσοκόμα που βγήκε από τη πόρτα και φώναξε το απίστευτο.
Ποιος έχει πάνω από 26 πίεση?
Με απλά ελληνικά. Ποιός είναι μεταξύ γης κι αγιου πέτρου, μπας και τον τραβήξουμε από το σακάκι πριν περάσει απέναντι. Οι υπόλοιποι στην ουρά. Υπομονή, που πας κυρά μου μ΄ενα κωλοεικοσιτέσσερα πίεση.
Αρχίζει μια παράξενη αίσθηση να με τυλίγει. Κάνω προσπάθειες να δω τη τραγωδία. Το μυαλό μου, κάνει παιχνίδια. Μου το γυρίζει πολύ στο καλαμπούρι τώρα τελευταία. Οσο η τραγωδία απλώνει το χεράκι της τόσο έχω μια έντονη επιθυμία να ξεραθώ στο γέλιο. Να τη ξορκίσω. Γιατί υπάρχουν πολλές οπτικές για το ίδιο πράγμα. Αυτό το παραφουσκωμένο καρότσι με το αποχαυνωμένο cyborg που μόλις ψώνισε δυο χρήσιμα κι εκατό σκατά, μπορεί να είναι τραγικό αλλά μπορεί να είναι και απίστευτα γελοίο την ίδια στιγμή.
Θέε μου βοήθα. Να κλάψω ή να γελάσω?.....
Το παρακάτω εξαιρετικά αφιερωμένο σε όλους (κάπως έτσι πρέπει να ήταν το βλέμμα μου στο ασανσέρ....)
Ηρθε κι έδεσε η μουσική ως δια μαγείας. Οι νότες δεν φώναζαν πλέον "χαλάρωση" αλλά "αποχαύνωση" Σε όλο της το μεγαλείο. Πωπω αδελφέ μου σκέφτηκα, αν δεν είναι αυτό, το obey του they live, τι είναι...Η μουσική άλλαξε κι άκουγα ένα ρυθμικό "ψώνισε, ψώνισε, ψώνισε....." Δυο οφόφους αν είχαμε ακόμα θα είχα κόψει φλέβες. Μου ήρθαν στο μυαλό όλα μαζί. Η ουρά της εφόριας, της ΔΕΗ, της τράπεζας, του ΙΚΑ....
Ψώνισε, πλήρωσε, αγόρασε, ξόφλησε, γέλα, κλάψε, σταμάτα, ξεκίνα, πήδα, μη πηδάς, κάνε το στεναχωρημένο, κάνε τον γελαστό, στοπ μη γελάς, obeeeeeeeeeeeeey.......
Μόλις άνοιξε η πόρτα, μπήκε μπρος στο κουρδιστίρι. Ξύπνησαν. Ολοι μαζί προς τα αυτοκίνητα. Με τα καρότσια. Να τα αδειάσουν. Να βγάλουν το χαρτάκι της εξόδου. Πέρνα, πέρνα, πέρνα....οπα καλός είσαι!
Θυμήθηκα πως παρόμοια μουσική έχει το μετρό, οι κλινικές, τα μαιευτήρια, οι αίθουσες αναμονής του κάτι. Οπου αναμένει κάποιος και μερικές γλυκές νότες, να αποχαυνώνεται, στη ντάγκλα του (που στο διάολο είναι αυτός σταθμός που εκπέμπει)....
Ο πολιτισμός της ουράς. Της πειθήνιας αναμονής. Της ενδιάμεσης στους ορόφους σιωπής. Η κινητικότητα μόλις σφυρίξει η σφυρίχτρα. Το σταμάτημα στο αλτ. Θυμάμαι μια θεϊκή σκηνή σ΄ενα μεγάλο νοσοκομείο. Είχα πάει τη μάνα μου νύχτα για κρίση υπέρτασης. Μπαίνουμε παίρνουμε το 404 νούμερο. Καθόμαστε σε μια γωνιά στην αίθουσα αφίξεων αναχωρήσεων για το υπερπέραν. Ράτζα, καροτσάκια, καφέδες, σκουπίδια, μισοθαμένοι μαζί με τρελλαμένους, οροί στο χέρι, πάμπερσ και ξεβαμένα μάτια μετά από hangover....κι η νοσοκόμα που βγήκε από τη πόρτα και φώναξε το απίστευτο.
Ποιος έχει πάνω από 26 πίεση?
Με απλά ελληνικά. Ποιός είναι μεταξύ γης κι αγιου πέτρου, μπας και τον τραβήξουμε από το σακάκι πριν περάσει απέναντι. Οι υπόλοιποι στην ουρά. Υπομονή, που πας κυρά μου μ΄ενα κωλοεικοσιτέσσερα πίεση.
Αρχίζει μια παράξενη αίσθηση να με τυλίγει. Κάνω προσπάθειες να δω τη τραγωδία. Το μυαλό μου, κάνει παιχνίδια. Μου το γυρίζει πολύ στο καλαμπούρι τώρα τελευταία. Οσο η τραγωδία απλώνει το χεράκι της τόσο έχω μια έντονη επιθυμία να ξεραθώ στο γέλιο. Να τη ξορκίσω. Γιατί υπάρχουν πολλές οπτικές για το ίδιο πράγμα. Αυτό το παραφουσκωμένο καρότσι με το αποχαυνωμένο cyborg που μόλις ψώνισε δυο χρήσιμα κι εκατό σκατά, μπορεί να είναι τραγικό αλλά μπορεί να είναι και απίστευτα γελοίο την ίδια στιγμή.
Θέε μου βοήθα. Να κλάψω ή να γελάσω?.....
Το παρακάτω εξαιρετικά αφιερωμένο σε όλους (κάπως έτσι πρέπει να ήταν το βλέμμα μου στο ασανσέρ....)
