Μάρτης 1983.
Είκοσι έξη χρόνια
από σήμερα πέφτει νεκρός ο εκδότης της εφημερίδας ΒΡΑΔΥΝΗ
Τζώρτζης Αθανασιάδης. Ήταν 19 Μαρτίου του 1983. Μετά από δύο
μέρες την ευθύνη αναλαμβάνει η «Οργάνωση Αντιστρατιωτική
Πάλη».
Την αμέσως επόμενη μέρα (22 Μαρτίου) η ΑΝΤΙΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΠΑΛΗ διαψεύδει με προκήρυξή της την ανάληψη ευθύνης από την «Οργάνωση». Η ΑΝΤΙΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΠΑΛΗ ήταν η εκδοτική ομάδα του ομώνυμου περιοδικού που κυκλοφορούσε πολυγραφημένο από το 1980. Η «Οργάνωση Αντιστρατιωτική Πάλη» ήταν ανύπαρκτη και απλώς όπως ανάφεραν στην ανακοίνωσή τους οι συντάκτες του περιοδικού, το όνομα τους χρησιμοποιήθηκε με την προσθήκη της λέξης «οργάνωση» προκειμένου να προβοκαριστεί από της μυστικές υπηρεσίες («τους χαφιέδες του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης και των υπηρεσιών του στρατού και της αστυνομίας», όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στην Ανακοίνωση - Καταγγελία με την οποία διαψεύδεται η ανάληψη ευθύνης).
Το κείμενο-καταγγελία με το οποίο διαψεύστηκε η «ανάληψη ευθύνης» δόθηκε στις εφημερίδες Αυγή και Ελευθεροτυπία και αναδημοσιεύθηκε στο τεύχος 10 της ΑΝΤΙΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗΣ ΠΑΛΗΣ.
Πέρα από κάθε αμφιβολία η «ανάληψη ευθύνης» αποτελούσε προβοκάτσια. Η οποία όμως δεν απευθυνόταν μόνο στη συγκεκριμένη προσπάθεια που αφορούσε τη δουλειά ενάντια στο στρατό.
Αν, τώρα, μετά από τόσες δεκαετίες, γίνεται αναφορά σ’ αυτό το γεγονός, αυτό γίνεται γιατί έχει μεγάλη σημασία να μην ξεχνάμε κάποια γεγονότα τα οποία σημάδεψαν με ιδιαίτερο τρόπο τους κοινωνικούς αγώνες (άλλωστε εκείνη την εποχή είχε αναπτυχθεί μια πλούσια δράση ενάντια στο στρατό) και τις πολιτικές συνθήκες που κατασκεύασαν και συνεχίζουν να κατασκευάζουν οι εξουσιαστικές μερίδες.
Είπαμε πως η προβοκάτσια αυτή δεν αφορούσε μόνο τη συγκεκριμένη ομάδα που εξέδιδε το εν λόγω περιοδικό. Αποδείχτηκε μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα πως η στόχευση ήταν ευρύτερη και αφορούσε το μεγαλύτερο μέρος (αν όχι όλο) του «κινήματος».
Η «ανάληψη ευθύνης», ένα κείμενο που προέκυψε από τη συρραφή διαφόρων κειμένων, αποτέλεσε μέρος μιας σειράς ενεργειών και καταστάσεων που είχαν προηγηθεί.
Μετά την προκήρυξη της Επαναστατικής Ομάδας «ΟΚΤΩΒΡΗΣ ’80» με την οποία αναλαμβανόταν η ευθύνη για τους εμπρησμούς των πολυκαταστημάτων Μινιόν και Κατράντζος δημοσιεύθηκαν προκηρύξεις είτε στο ξεκάρφωτο, είτε αναλαμβάνοντας την ευθύνη για αδέσποτες ενέργειες. Σ’ όλο το διάστημα της πρώτης πενταετίας του ’80 υπήρξαν «δυναμικές επαναστατικές ενέργειες» χωρίς να αναλαμβάνεται η ευθύνη από κάποια συγκεκριμένη ομάδα ή κι όταν γινόταν κάτι τέτοιο με κάποιο τηλεφώνημα δεν υπήρχε ένας λόγος που να πείθει για την κοινωνική σημασία αυτής της πράξης. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός πως για τον εμπρησμό των πολυκαταστημάτων ΚΛΑΟΥΔΑΤΟΣ και ΑΤΕΝΕ την ευθύνη ανέλαβαν ακόμη και οι «Ερυθρές Ταξιαρχίες Ελλάδας»!!!
Όλη αυτή η πορεία των «αδέσποτων» εκρήξεων αυτής της περιόδου έχει σαφή χαρακτηριστικά. Χοντρικά μπορούν να ταξινομηθούν σε τρεις κατηγορίες:
α) Πετυχημένες εκρήξεις, όπως αυτή που ανατίναξε το ξενοδοχείο Πλωτίνη στο Διδυμότειχο τον Απρίλιο του 1983, όπου επρόκειτο να γίνει το συνέδριο της ΝΔ,
β) Αποτυχημένες βομβιστικές κινήσεις όπως η τοποθέτηση βόμβας κάτω από την εξέδρα πριν από την πραγματοποίηση μιας ανοιχτής συγκέντρωσης της ΝΔ στην οδό Κατεχάκη το 1984,
γ) Άσχετες εκρήξεις βομβών παράλληλα με ενέργειες από ομάδες που πραγματοποιούσαν βομβιστικές επιθέσεις.
Όλα αυτά και πολλά άλλα «περίεργα» συνέβησαν στο χρονικό διάστημα που ήδη προαναφέραμε.
Θα μπορούσε να ειπωθεί πως όλα αυτά αποτελούν παρελθόν ή «περσινά ξινά σταφύλια» κατά την προσφιλή διατύπωση των διάφορων κακεντρεχών. Κι όμως. Το 1985 γίνεται γνωστό πως ο πρώην γραμματέας της νεολαίας της ΕΔΑ, ένθετος δημοσιογράφος της ΕΡΤ και γνωστός σε κύκλους του τότε αριστερού και αναρχοαυτόνομου «χώρου» Ντάνος (Δανιήλ) Κρυστάλλης είναι πράκτορας της ΚΥΠ και όχι μόνο. Με τα πολλά αποκαλύπτεται πως έχει σχέση και με «αδέσποτες» βομβιστικές ενέργειες, ενώ στο σπίτι του βρίσκεται υλικό που παραπέμπει σε κατασκευασμένες προκηρύξεις «ανάληψης ευθύνης».
Σ’ όλον αυτό τον «κακό χαμό», όπου «χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα», αρχίζει να ξεδιπλώνεται το κουβάρι για μια σειρά ανεξήγητες, –μέχρι τότε–, καταστάσεις. Αλλά και πάλι, δεν μπόρεσαν να εξακριβωθούν όλα τα «ανεξήγητα». Για όσα δε έγιναν γνωστά, δεν υπήρξαν και πολλές λεπτομέρειες. Ο λόγος είναι πως ακόμα και στις περιπτώσεις που οι μηχανισμοί του κράτους αποφασίζουν να εκθέσουν έναν «άνθρωπό» τους δεν αφήνουν να μαθευτούν και όλα όσα σχετίζονται με τη δράση του.
Το σίγουρο είναι πως ο Κρυστάλλης ήταν γραμματέας της Νεολαίας ΕΔΑ (Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά) μέχρι το 1979, ενώ από το 1978 ήταν πληροφοριοδότης των αρχών ασφαλείας και στη συνέχεια έγινε πράκτορας της ΚΥΠ και της ΥΠΕΑ (Υπηρεσία Εθνικής Ασφάλειας).
Ως γραμματέας της Νεολαίας ΕΔΑ ήταν ήδη γνωστός στους νεαρούς αγωνιστές της εποχής για τους επαναστατικούς και αναρχοαυτόνομους λόγους του. «Συμπτωματικά» όλο αυτό το επαναστατικό του προφίλ άρχισε να εκδηλώνεται από τότε που στρατολογήθηκε στην ΚΥΠ. Ο Κρυστάλλης, χρηματοδοτούμενος από πολλές υπηρεσίες αναδείχτηκε σε πολυπράκτορα. Η δράση του συσχετίστηκε και με την αυτομόληση στο Δυτικό μπλοκ του ρώσου πράκτορα Μποχάν.
Παρ’ όλα αυτά η βασική του αποστολή ήταν να διεισδύσει στο χώρο των ομάδων που πραγματοποιούσαν ένοπλες επιθέσεις






