Τώρα που οι γονείς τους, ο ένας είναι άνεργος κι ο άλλος με συρρικνωμένο μισθό, τώρα που η TV σα να μη τρέχει τίποτε εξακολουθεί να πουλάει τρόπους ζωής που δεν είναι εφικτοί και το αξίωμα « καλός είναι όποιος έχει φράγκα» παραμένει αμετακίνητο σαν πρώτη μοναδική αξία στην χώρα του δίχως αύριο. Τώρα που κλείνουν τα μουσικά σχολεία και αντιμετωπίζουν τους μαθητές ως γραφικούς όταν κι αν διαμαρτυρηθούν, τώρα που η προοπτική όποιας εργασίας ανήκει στη σφαίρα του εξωπραγματικού, τώρα που πρέπει να πάρει το νέο smart phone, το αυτοκίνητο για να βγάλει γκόμενα, τα trendy ρούχα για τα trendy party γιατί μόνο αυτά προωθούνται και διαφημίζονται, τώρα αρχίζει να διαφαίνεται το μέγεθος της ευθύνης για την τερατογέννεση που κατάφερε να κάνει η γενιά των πενηντάρηδων στη νεολαία μας.
Κι αυτό κάνει όλη την κοινωνία μας το ίδιο υπεύθυνη, αν όχι περισσότερο εγκληματική, μόνο που όσοι σήμερα το πρωί δεν κυκλοφορούμε με πρησμένα από τη μπουνιά ματιά και λαιμούς με Photoshop καλυμμένους στην αγορά, δεν σημαίνει ότι είμαστε αθώοι, αλλά ότι απλά διαφεύγουμε της σύλληψης. Κι όσο αντί να νιώσουμε την ευθύνη που μας αναλογεί, ήρεμοι συνεχίζουμε την επιβίωση μας, τόσο χειρότερη κάνουμε την ώρα που θα χρειαστεί να ομολογήσουμε το πόσο και γιατί φταίμε. Κι όσο κάτι σημειώματα σαν αυτό τα αντιμετωπίζουμε ως γραφικά και μακριά από μας, τόσο η κοινωνία μας βαδίζει όλο και πιο κάτω, όλο και πιο χαμηλά, χωρίς ίχνη επανάκαψης, χωρίς ελπίδα σωτηρίας.
Ναι είναι δυσβάστακτη η εποχή του θερισμού, γιατί οι πρώτοι που θα εκπλαγούν, θα είναι οι φιλήσυχοι, οι σιωπηλοί, οι νοικοκυραίοι που ακόμη και τώρα, χωρίς ντροπή με ελαφρότητα, ομολογούν και σχολιαζουν ότι ένα παιδί 20 χρονών είναι εγκληματίας και τρομοκράτης κι αυτοί τα αθώα ανυπεράσπιστα θύματα του.