Κείμενο 4 Αναρχικών συλληφθέντων για τη διπλή ληστεία στο Βελβεντό Κοζάνης

  Οι μέρες μας περνάνε, οι νύχτες μας δεν περνάνε.
   Τρέχουμε προς τη διαφυγή μας, ενώ γύρω μας εξελίσσεται ένα κανονικό ανθρωποκυνηγητό. Πίσω μας μία ζωή προκαθορισμένη, χαραγμένη από τα χέρια των κυρίαρχων, με στόχο να εσωτερικεύσουμε την υποταγή ως αντικειμενική συνθήκη, να νομιμοποιήσουμε ηθικά συστήματα νόμων και κανόνων, να εξισώσουμε το άτομο με μία στατιστική λογική αριθμών. Μπροστά μας ο κόσμος των «ουτοπικών» μας φαντασιώσεων που κατακτιέται μόνο με βία. Μία ζωή, μία πιθανότητα και αποφασιστικές επιλογές.
   Κοίτα το κενό ανάμεσα στα σύννεφα και πήδα, γιατί ποτέ η πτώση δεν υπήρξε πιο σίγουρη επιλογή.
   Την Παρασκευή 01.02, μαζί με ομάδα συντρόφων, προχωρήσαμε στη διπλή ληστεία της Αγροτικής Τράπεζας και του Ταχυδρομείου στο Βελβεντό Κοζάνης. Άποψή μας είναι πως έχει κάποια ουσία να αναλύσουμε σε ένα βαθμό το επιχειρησιακό κομμάτι της ληστείας. Κυρίως για να αναδειχθούν όλες οι πτυχές της επίθεσης, οι επιλογές που κάναμε, τα λάθη που διαπράξαμε και οι λόγοι που μας οδήγησαν σε αυτά:
   Το πρωί της Παρασκευής λοιπόν, επιτεθήκαμε στους δύο στόχους χωρισμένοι σε δύο ομάδες. Επιδίωξή μας από την αρχή ήταν να πάρουμε τα χρήματα και από τα δύο χρηματοκιβώτια, όπως και έγινε. Κατά τη διάρκεια της διαφυγής μας, μία σειρά από ατυχή γεγονότα και λανθασμένους χειρισμούς, οδήγησαν στην έκθεση τόσο του οχήματος μας, όσο και στην κατεύθυνσή μας στην αστυνομία.
   Λόγω του αστυνομικού κλοιού που σχηματίστηκε αυτόματα, ο σύντροφος που οδηγούσε το διαμορφωμένο εξωτερικά σαν ασθενοφόρο βαν, αναζητούσε διεξόδους διαφυγής για την ομάδα που έκανε τις ληστείες. Στην προσπάθειά του αυτή, έκανε το λάθος να περάσει τρεις φορές από όχημα των μπάτσων, με αποτέλεσμα να θεωρηθεί ύποπτος. Ακολούθησε καταδίωξη και μετά, λόγω άγνοιας της περιοχής στην οποία κατέληξε, έφτασε σε τέσσερα αδιέξοδα στους χωματόδρομους των ορυχείων, με αποτέλεσμα στο τελευταίο να περικυκλωθεί και να μην έχει πια κανένα ουσιαστικό περιθώριο διαφυγής. Έτσι, αφού έκαψε το βαν, τον συνέλαβαν. Με αυτές τις εξελίξεις και ενώ ο σύντροφός μας με το όχημα διαφυγής βρισκόταν ήδη στα χέρια των μπάτσων, το εύρος των επιλογών μας μειώθηκε σημαντικά.
   Αποφασίσαμε, λοιπόν, να σταματήσουμε το πρώτο διερχόμενο όχημα, καθώς θα εξασφάλιζε μία πιο ασφαλή διαφυγή για εμάς και τους συντρόφους μας. Το μείζον ζήτημα σε αυτή τη συνθήκη ήταν να μη γίνει γνωστό στους μπάτσους το νέο όχημα διαφυγής των συντρόφων μας, οπότε αποφασίσαμε να κρατήσουμε τον οδηγό στο βαν μαζί μας, μέχρι να βρούμε έναν τρόπο διαφυγής και για εμάς. Κάπου εκεί υπήρξε και η συνάντησή μας με ένα περιπολικό που εξελίσσεται σταδιακά σε άγρια καταδίωξη ως την πόλη της Βέροιας με τις περισσότερες δυνάμεις αστυνομίας, που υπήρχαν στη περιοχή, πίσω μας. Προφανώς δε διανοηθήκαμε στιγμή να χρησιμοποιήσουμε τον συγκεκριμένο όμηρο ως ανθρώπινη ασπίδα(δεν θα είχαμε π.χ. πρόβλημα αν είχαμε τον διευθυντή μίας τράπεζας), άλλωστε η αστυνομία δε γνώριζε την ύπαρξή του. Εν τέλει, λειτούργησε ως ανθρώπινη ασπίδα για τους μπάτσους εν αγνοία τους, καθώς αποτέλεσε την αιτία που δε χρησιμοποιήσαμε τα όπλα μας για να απεμπλακούμε. Γιατί η συνείδησή μας και ο αξιακός μας κώδικας δε μας επιτρέπουν να ρισκάρουμε τη ζωή ενός τυχαίου ανθρώπου που βρέθηκε μαζί μας παρά τη θέλησή του.
   Στο σημείο αυτό θέλουμε να καταστήσουμε σαφές, ότι τα όπλα δεν τα είχαμε για εκφοβισμό, αλλά ως εργαλείο σε περίπτωση συμπλοκής μας με μπάτσους. Άρα, λοιπόν, ο λόγος που τελικά δεν πράξαμε όπως αναλογούσε, ώστε να διαφύγουμε, ήταν μία συνθήκη στην οποία βρεθήκαμε από λανθασμένο χειρισμό.
   Η μόνη εκδοχή διαφυγής πλέον ήταν η ταχύτητα και η προσπάθειά μας να κερδίσουμε απόσταση με το όχημα μας από τους μπάτσους που μας καταδίωκαν. Βέβαια η, πόλη της Βέροιας δεν προσφέρεται για κάτι τέτοιο και έτσι σύντομα εγκλωβιστήκαμε σε ένα στενό με αποτέλεσμα τη σύλληψή μας. Κατά τη διάρκεια της σύλληψής μας, το μόνο που δηλώσαμε από την αρχή ήταν ότι ο άνθρωπος που είχαμε μαζί μας δεν είχε καμία σχέση με τη ληστεία και εμάς. Παρ’ όλα αυτά οι μπάτσοι συνέχιζαν να τον χτυπάνε και αυτόν, τουλάχιστον για όσο είχαμε οπτική επαφή μαζί του.
   Η παραπάνω αφήγηση δεν γίνεται στα πλαίσια της επίδειξης και της αυτοπροβολής, αλλά για να αντιστρέψουμε την παρακαταθήκη μίας άνευ μάχης σύλληψης που οι συνθήκες μας οδήγησαν.

*  *  *  *  *

   Η αφήγηση τελειώνει στα κεντρικά της αστυνομίας στη Βέροια, όπου ακολουθησε πολύωρος βασανισμός τριών από εμάς από τα γουρούνια της αστυνομίας. Οι τακτικές γνωστές και αναμενόμενες: κουκούλα, δέσιμο με χειροπέδες πισθάγκωνα και ξύλο.
   Θεωρούμε αυτονόητο πως ανάμεσα σε εμάς και το σύστημα υπάρχει μία σαφής διαχωριστική γραμμή που αποτυπώνει τον πόλεμο μεταξύ δύο κόσμων. Τον κόσμο της κυριαρχίας, της καταπίεσης και της υποδούλωσης και τον κόσμο της ελευθερίας που δημιουργούμε και κρατάμε ζωντανό μέσα από την αδιάκοπη πάλη με την εξουσία.
   Σε αυτόν τον πόλεμο τα γουρούνια της αστυνομίας αποτελούν μόνιμο στόχο των αναρχικών

12 Φλεβάρη 1945... Ποτέ πια μια νέα Βάρκιζα! Ποτέ ξανά υποταγή στους πρόθυμους δωσίλογους ή συνθηκολόγηση με τους προδότες της πατρίδας μας!

Αφοπλισμός του ΕΛΑΣ (Βάρκιζα 1945)

σιβυλλα

Εάν το 20% του λαού ασπαστεί την «θεωρία της απείθειας» τότε…

Ο βασικός φόβος σήμερα των σκεπτόμενων πολιτικών στην Ελλάδα είναι η «θεωρίας της απείθειας»!

Όπως εξήγησε κορυφαίος πολιτικός παράγοντας «η κατάσταση μπορεί να ξεφύγει και όχι σε επίπεδο διαδηλώσεων ή διαμαρτυριών, αλλά σε επίπεδο απείθειας.

Δηλαδή να έλθει η στιγμή όπου ουδείς θα θέλει να πληρώσει τα χρέη του σε τράπεζες, εφορίες και άλλα πιστωτικά ιδρύματα. Εάν αυτό το κάνει το 20% του ελληνικού λαού τότε με μαθηματική ακρίβεια το κράτος θα τελειώσει χωρίς καμία ελπίδα επιστροφής!!!».

Μάλιστα η ίδια πηγή διευκρίνισε ότι «είναι απολύτως λογικό να έχουμε έξαρση των κοινωνικών αντιδράσεων.

Γιατί όταν μειώνονται τα εισοδήματα και οι φορολογικές απαιτήσεις είναι πλέον αδύνατον να εκπληρωθούν, ο λαός δεν έχει και πολλές επιλογές. Θα βγει στους δρόμους και θα διαδηλώσει.

Αλλά τα πράγματα θα γίνουν πραγματικά δύσκολα και θα οδηγηθούμε σε αδιέξοδο όταν όπως επεσήμανα το 20% δεν θελήσει να πληρώσει τις υποχρεώσεις του.

Αυτό είναι το ζήτημα σήμερα για την Κυβέρνηση. Αυτό με λίγα λόγια πρέπει πάση θυσία να αποφευχθεί!»

Με εκτίμηση

Ο Θείος

http://newpost.gr/

ΓΙΑΤΙ ΚΥΡΙΕ ΥΠΟΥΡΓΕ...

Η ομιλία της Σοφίας Σακοράφα στην Κεντρική Επιτροπή

Συντρόφισσες και σύντροφοι

Η πίεση του χρόνου με αναγκάζει να γίνω επιγραμματική.
Θέλω να κάνω μια εκ βαθέων πολιτική εξομολόγηση και αμέσως μετά να επιχειρήσω  την αναλογία της.
Έχω χάσει λίγο την μπάλα. Αυτή είναι η πολιτική μου εξομολόγηση.
Η αναλογία είναι ότι εάν σε μένα συμβαίνει κάτι τέτοιο, πολύ φοβάμαι ότι για το λαό αυτό μεταφράζεται σε ένα αίσθημα πολιτικής απογοήτευσης.
Και πιστεύω, αλλά και γνωρίζω, στο βαθμό που μπορώ να γνωρίζω, ότι υπάρχει ένας κόσμος που δηλώνει και είναι απογοητευμένος από μας.

Και θα επιχειρήσω να εξηγήσω το γιατί μέσα στη δυσκολία των λίγων λεπτών.
Γύρω μας διαλύεται το σύμπαν. Κυριολεκτώ, χωρίς καμία υπερβολή, διαλύεται το σύμπαν. Οι δε μήνες που έρχονται θα είναι οι σκληρότεροι μήνες που έχουμε ζήσει εδώ και 40 χρόνια.

Θαρρώ ότι σε αυτή τη δραματική συγκυρία ο λαός μας έχει ιδιαίτερες απαιτήσεις από εμάς και θεωρώ διαφορετικές απαιτήσεις από αυτό που κάνουμε.

Πρώτα από όλα σε επίπεδο ηγετικών στελεχών και κόμματος.
Βρισκόμαστε πλέον στην εποχή που ο λαός μας δεν εμπιστεύεται έναν ηγέτη ή ένα πολιτικό χώρο μέχρι αυτοί να φανούν αναξιόπιστοι.
Παρά εμπιστεύεται έναν ηγέτη ή έναν πολιτικό χώρο αφού πρώτα αποδείξουν ότι είναι αξιόπιστοι.

Εμείς λοιπόν θεωρώ ότι όχι απλώς δεν κάνουμε όσα πρέπει για να εδραιώσουμε την αξιοπιστία μας, αλλά πολλές φορές κάνουμε πράγματα που μας καθιστούν αναξιόπιστους.

Αναξιόπιστους με την έννοια τόσο της πολιτικής ασυνέχειας του λόγου μας, όσο και της πολιτικής ασυνέπειας στις πράξεις μας.

Πολύ επιγραμματικά αναφέρω : όχι σε αυτές καθαυτές ίσως τις συναντήσεις κορυφής που επιχειρεί ο σύντροφος Πρόεδρος, αλλά κυρίως στα πολιτικά συμπεράσματα που βγαίνουν από αυτές.
Στη συνάντηση Πέρες αποτύχαμε να δώσουμε στίγμα.
Στη συνάντηση στο ευρωπαικό κοινοβούλιο δώσαμε ένα στίγμα εξαιρετικά μαλακό, χαρακτηρίζοντας το πρόγραμμα που ακολουθεί η χώρα μας αδύναμο.
Στη συνάντηση με Σόιμπλε δε βγήκε ξεκάθαρο στίγμα στην ελληνική κοινωνία.
Στη δε συνάντηση με το ΔΝΤ το στίγμα υπήρξε μάλλον στρεβλό, αφού αντί να βγει προς τα έξω η υπαναχώρηση του ΔΝΤ ως προς το μνημόνιο,
βγήκε προς τα έξω μια θρησκευτικού τύπου λατρεία προς τον Ομπάμα και τις αξίες του αμερικανικού έθνους.
Μια αγιοποίηση δηλαδή του αμερικάνικου καπιταλισμού, η οποία δημιουργεί τα εξής ιδεολογικά και τακτικά προβλήματα.

Το ιδεολογικό πρόβλημα. Είναι άλλο να λες ότι στην ανταγωνιστική σύγκρουση του αμερικανικού και του ευρωπαϊκού καπιταλισμού θα συμμαχήσω ακόμη και με το διάολο, προκειμένου εκμεταλλευόμενος τις αντιθέσεις, αλλά και τις επιδιώξεις ενός εκάστου, να κερδίσω λύσεις για το λαό μου.
Και είναι διαφορετικό να αγιοποιείς τη μητρόπολη που παρήγαγε και εξήγαγε την κρίση και στην Ευρώπη.
Γιατί η πρώτη τοποθέτηση επιθετικά εκμεταλλεύεται τις καπιταλιστικές αντιθέσεις.
Η δεύτερη όμως ενεργητικά υποτάσσεται στον έναν πόλο, μετατρέποντας τον κιόλας όχι σε τακτικό, αλλά σε στρατηγικό σύμμαχο.

Το τακτικό πρόβλημα που προκύπτει, αφορά σε μια πλήρη διάσταση με την προεκλογική δυναμική μας.
Η δυναμική μας βασιζόταν πάνω στην αναμφισβήτητη διαπραγματευτική μας ισχύ.
Και αυτή η ισχύς δεν πήγαζε μόνον μέσα από το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ δε χρωστούσε πουθενά.
Πήγαζε κατά κύριο λόγο μέσα από τον εγγενή φόβο που τρέφουν οι πυλώνες του ευρωπαικού και δυτικού κατεστημένου απέναντι σε κάθε τι αριστερό.

Αυτός ακριβώς ο φόβος, ο πολιτικός φόβος εννοώ, σε μια σκληρή διαπραγμάτευση είναι ίσως το πιο σημαντικό εργαλείο, μαζί εννοείται με την πολιτική βούληση, που μπορεί να έχει μια κυβέρνηση της αριστεράς.

Εμείς αυτήν την πολιτική υπεραξία τη μετατρπουμε προς τα έξω σε εύσημα κυβερνησιμότητας, προς τα μέσα σε δηλώσεις νομιμότητας.
Και εξηγώ.
Το προς τα έξω κομμάτι.
Όλες οι συναντήσεις πήραν το χαρακτήρα, ενώ πραγματικά πιστεύω ότι δεν τον είχαν, του καλού πολιτικού χώρου, που δίνει τις εξετάσεις του … σε ποιους ; στους δανειστές του, στους τοκογλύφους τους, ώστε να προαχθεί σε εν δυνάμει κυβέρνηση.

Το προς τα μέσα κομμάτι. Ξεκινώντας από το βίλα αμαλία και μετά στο Mall βρεθήκαμε απολογούμενοι προς τους άνομους να δηλώνουμε τη νομιμότητά μας.
Βρεθήκαμε απολογούμενοι προς τους πραγματικούς τρομοκράτες να δηλώνουμε φιλειρηνικοί.
Βρεθήκαμε απολογούμενοι προς τους τραμπούκους που έδωσαν απλόχερη ασυλία στον Καλαμπόκα, να δηλώνουμε ότι σεβόμαστε την ανθρώπινη ζωή.
Βρεθήκαμε απολογούμενοι σε αυτούς που έκαναν κουρελόχαρτο το σύνταγμα, σε αυτούς που με συνοπτικές διαδικασίες κατέλυσαν δημοκρατικούς θεσμούς και δημοκρατικά κεκτημένα να δηλώνουμε πίστη στη δημοκρατία.

Συντρόφισσες και σύντροφοι
Σε μια τέτοια συγκυρία είναι απολύτως λογικό δίπλα μας ο θυμός, η οργή και η αγανάκτηση να καίει το σύμπαν.
Είναι επίσης ερμηνεύσιμο κάποιοι χώροι να έχουν μια λογική ακραίας σύγκρουσης.
Είναι επίσης αναμενόμενες και οι προβοκάτσιες.
Το πρόβλημα όμως της οργής λύνεται αλλιώς.

Δε λύνεται με δηλώσεις που θεοποιούν την κοινωνική γαλήνη, παρά με κινηματικές διαδικασίες, διαδικασίες που πριονίζουν το κλωνάρι πάνω στο οποίο κάθεται η τρόικα εσωτερικού.

Τότε μόνον μιλάμε για ανατροπή.
Η ιστορία της απεργίας στο μετρό, για να μην πάω πιο πίσω στην ιδιωτικοποίηση ας πούμε της ΑΤΕ, που δεν άνοιξε μύτη, μας βρήκε τελείως απροετοίμαστους.

Ξέρετε τι λέει ένα email που μου στείλανε, το οποίο εν πρώτοις, μπορεί να φανεί αφελές, στη βάση του όμως δεν είναι.
Που ήταν τα δεκάδες χιλιάδες στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ στην Αθήνα; Γιατί δε βρέθηκαν στο αμαξοστάσιο εκείνο το βράδυ;

Κι εγώ να ρωτήσω με τη σειρά μου.
Ας πούμε λοιπόν ότι αυτά αποτελούν τη χρυσή εφεδρεία – με πολλές ενστάσεις προσωπικές- αλλά ας πούμε ότι είναι η χρυσή εφεδρεία για κάποια άλλη πιο ώριμη στιγμή

Γιατί δε βρεθήκαμε συντονισμένα 500 στελέχη από την προηγούμενη εκεί, ώστε να μετατρέψουμε το θέμα της επιστράτευσης σε μείζον πολιτικό θέμα, σε μείζον ζήτημα για τη δημοκρατία, σε μείζον ζήτημα για την ελευθερία και όχι σε πόλεμο ανάμεσα σε κυβέρνηση και συνδικαλιστές.

Και το λέω αυτό ως παράδειγμα γιατί κάποια στιγμή πρέπει να πολιτικοποιήσουμε τη σύγκρουση.
Δε φτάνει η βουλή, δε φτάνουν οι δηλώσεις, δε φτάνουν οι ανακοινώσεις και τα δελτία τύπου.
Στο δρόμο πολιτικοποιείται η σύγκρουση, γιατί εκεί αναπτύσσεται το κίνημα.

 

Σε κάθε άλλη περίπτωση, που η σύγκρουση προσλαμβάνει χαρακτήρα κοινοβουλευτικό μόνον ή ρητορικό μόνον, η όποια εξέλιξη δε χαρακτηρίζεται σαν ανατροπή, αλλά σαν διαδοχή, που όπως πολύ καλά καταλαβαίνουμε όλοι, όπως καταλαβαίνει ο λαός μας θα έχει πενιχρά αποτελέσματα, ακόμη και εάν έχουμε τις καλύτερες των προθέσεων.

Πάω πολύ γρήγορα στο πρόβλημα της προβοκάτσιας ή στο ζήτημα χώρων με μια ακραία πρακτική σύγκρουσης.
Αυτό σύντροφοι δεν είναι δικό μας πρόβλημα.

Εάν τούτη η κυβέρνηση έχει απέναντί της δέκα εικοσάρηδες που πυροβολούν τα γραφεία της ΝΔ, ΝΑ ΦΥΓΕΙ.

ΕΧΕΙ ΗΔΗ ΑΠΟΤΥΧΕΙ.
ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΓΓΥΗΘΕΙ ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΤΗΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΤΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ ΤΗΣ.

Εάν έχει προβοκατόρικους μηχανισμούς, όπως πολύ εύκολα έχει αποδείξει στην πατρίδα μας η ιστορία, εμείς να περάσουμε στην επίθεση, αφού είναι στο πολιτικό dna του λαού μας, είναι κομμάτι της ιστορικής του μνήμης, ότι τούτο το τραμπουκικό σχήμα με τους κένταυρους και τους τσεκουροφόρους μπορεί πολύ εύκολα να επαναλάβει όχι απλώς την ιστορία του, αλλά τον ίδιο τον εαυτό του.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Σεβόμενη το χρόνο δεν μπορώ να προχωρήσω παραπέρα.
Πρέπει όμως να πω κλείνοντας τρία πράγματα.
Το πρώτο αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε οπουδήποτε, αλλά όχι στους δρόμους, και ο ρόλος της αριστεράς τούτη την εποχή είναι να σφυρηλατεί συνειδήσεις για την ανατροπή, να σφυρηλατεί συνειδήσεις για τη στήριξη της μεταβατικής κυβέρνησης μας.

Το δεύτερο. Στο βαθμό που δε βρισκόμαστε στους δρόμους, εκεί όπου έχουμε τη δύναμη, τούτη η κυβέρνηση αξιοποιεί διαρκώς τη δική της δύναμη, την προπαγάνδα και τα ΜΜΕ.
Ας μην το βοηθάμε λοιπόν διατυπώνοντας θόλο ή στογγυλεμένο πολιτικό λόγο, λόγο νοικοκυρεμένο και καθώς πρέπει
Νοικοκυρεμένοι, υποταγμένοι και με ευθύνη απέναντι στο σύστημα είναι αυτοί.
Εμείς έχουμε ευθύνη μόνον απέναντι στο λαό, υποτασσόμαστε μόνον σε αυτόν, αλλά παράλληλα τον θέλουμε δραστήριο στην αντίστασή του, ριζοσπαστικό στις θέσεις του και μαχητικό στις πρακτικές του.

Επιπλέον ας μην βοηθάμε την κυβέρνηση διατυπώνοντας θέσεις που δεν απηχούν παρά την προσωπική μας άποψη.
Μετά τις προσωπικές αυτές απόψεις τις κάνουν παντιέρα και αντί να μιλάμε για το δάσος που καίγεται, απολογούμαστε για το δεντράκι που φύτρωσε.

Το τρίτο και τελειώνω συντρόφισσες και σύντροφοι.
Βρισκόμαστε σε ανθρωπιστική κρίση. Όλες οι ενέργειες και οι δράσεις μας πρέπει να είναι ενταγμένες μέσα στο μέγεθος αυτής της κρίσης, όπως επίσης και οι πολιτικές μας πρωτοβουλίες πρέπει να τη λαμβάνουν σοβαρά υπόψη.
Το ζήτημα της κατάθεσης μιας σοβαρής και ολοκληρωμένης πολιτικής πρότασης σήμερα δεν μπορεί να μην περιλαμβάνει επίσης με τρόπο σοβαρό και ολοκληρωμένο το ζήτημα της παραγωγικής ανασυγκρότησης.
Γιατί η παραγωγική ανασυγκρότηση σε κάθε περίπτωση είναι το plan A.

Προσπάθησα να τρέξω ζητήματα που θέλουν πολλή ώρα να αναλυθούν, με την έννοια αυτή απλώς κατέθεσα ένα στίγμα.
Ένα στίγμα ανησυχίας, προβληματισμού, αγωνίας, αλλά κυρίως τεράστιας προσδοκίας από εμάς και τις δυνατότητές μας.
Και το καταθέτω εδώ μέσα στο όργανό μας, όπως πρέπει να γίνεται και όπως αρμόζει σε σοβαρές ανησυχίες, προβληματισμούς, αγωνίες, αλλά και προσδοκίες

 sakorafa

Νοσοκομείο Παίδων "Αγία Σοφία": Άλλο ένα παιδί χάνει την ζωή του επειδή ήταν ανασφάλιστο.

από αντίφα 18:43, Σάββατο 9 Φεβρουαρίου 2013

το κράτος δολοφονεί ΤΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΟΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗΣ ΚΛΙΝΙΚΗΣ ΕΧΕΙ ΣΤΟΙΧΙΣΕΙ ΤΗ ΖΩΗ ΣΕ ΜΙΚΡΑ ΠΑΙΔΙΑ - ΟΡΓΗ ΓΟΝΕΩΝ, ΠΟΥ ΚΑΤΑΦΕΥΓΟΥΝ ΣΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ Εγκλημα διαρκείας στο «Η Αγία Σοφία» Της ΔΗΜΗΤΡΑΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΟΥ Εγκλημα εις βάρος μικρών παιδιών που διαπράττεται εδώ και δύο χρόνια, αποδεικνύεται το κλείσιμο της Παιδοκαρδιοχειρουργικής Κλινικής του Νοσοκομείου Παίδων «Η Αγία Σοφία» (ΕΚΑΣΚΑΠ), του μοναδικού δημόσιου κέντρου, καθώς η υπόθεση αυτή φαίνεται ότι έχει στοιχίσει τη ζωή σε μικρά παιδιά. Σημειώνεται ότι τον Σεπτέμβριο του 2011 και με αφορμή την έλλειψη προσωπικού έκλεισε αιφνίδια η Καρδιοχειρουργική Εντατική Μονάδα, με αποτέλεσμα τα χειρουργημένα βρέφη να μεταφερθούν σε εντατικές μονάδες άλλων ορόφων, υπό τριτοκοσμικές και άκρως επικίνδυνες συνθήκες. Αμέσως μετά και με την -αρχική- δικαιολογία της «αναβάθμισης», έκλεισε, το ίδιο αιφνίδια, ολόκληρο το Κέντρο και τα παιδιά που ανέμεναν χειρουργεία παραπέμφθηκαν στο Ωνάσειο, το οποίο όμως δεν διαθέτει κάλυψη παιδιατρικού νοσοκομείου και σε περίπτωση άλλης επιπλοκής οι μικροί ασθενείς μεταφέρονται πίσω στο «Αγία Σοφία» Από το σύνολο των άνω των 50 περιστατικών που ανέμεναν χειρουργείο, το Ωνάσειο αναφέρει ότι «νοσηλεύονται» ή «αντιμετωπίζονται» 39, χωρίς να διευκρινίζεται αν έχουν ή όχι χειρουργηθεί, ενώ φαίνεται να είναι αναλογικά αυξημένος ο αριθμός επισυμβάντων θανάτων ασθενών. Πρωτοφανές, όσο και τραγικό, είναι το γεγονός ότι σε πολλές περιπτώσεις λόγω της αδυναμίας συνεννόησης με τους γιατρούς, γονείς αναγκάζονται να στέλνουν εξώδικα προκειμένου να χειρουργηθούν τα παιδιά τους! Ηδη 10 βουλευτές της Ν.Δ. έχουν καταθέσει από τον Δεκέμβριο του 2012 ερώτηση στη Βουλή, η οποία παραμένει μέχρι σήμερα αναπάντητη, για τον αριθμό των νοσηλευόμενων παιδιών, τον αριθμό των επεμβάσεων και την πορεία αυτών. Θάνατοι Την υπόθεση επιβεβαιώνει η πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων Παιδιών με Συγγενείς Καρδιοπάθειες «Η Αγία Σοφία» Χρυσάνθη Κοκολάκη. Οπως αναφέρει στην «Ε»: «Υπάρχουν παιδιά που έχασαν τη ζωή τους επειδή δεν πρόλαβαν και δεν χειρουργήθηκαν από το Ωνάσειο. Ειδικά για ένα παιδί ανασφάλιστο αλβανικής καταγωγής η καθυστέρηση έφθασε τον έναν χρόνο, από τον Μάιο του 2011 μέχρι τον Ιούνιο του 2012. Οι καθυστερήσεις φυσικά οφείλονται και στο γεγονός ότι ήταν ανασφάλιστο». Με τα πιο γκρίζα λόγια περιγράφει το τραγικό γεγονός ο πατέρας του παιδιού αυτού, ο οποίος, όπως λέει σε ένορκη κατάθεσή του, πήγε το παιδί του στο Ωνάσειο το 2011 αφού είχε εξεταστεί αρχικά το βρέφος στο «Αγία Σοφία» και είχε κριθεί ότι είχε ανάγκη άμεσου χειρουργείου: «Ετσι πήγα με το παιδί στο Ωνάσειο τον Νοέμβριο του 2011, όπου εξετάστηκε από τους γιατρούς. Επειδή το παιδί δεν είχε ασφάλεια, μου είπαν να ξαναπάω μόνον αφού θα έχει ασφαλιστεί το παιδί Ομως εγώ δεν κατάφερα να ασφαλίσω το παιδί και επειδή η κατάστασή του χειροτέρευε, ξαναπήγα με το παιδί στο Ωνάσειο τον Φεβρουάριο του 2012. Εκεί μας αντιμετώπισαν σαν ζώα, αρνήθηκαν ακόμη και να εξετάσουν το παιδί μου, αφού ήταν ανασφάλιστο, και το μόνο που κατάφερα ήταν να μου υποσχεθούν ότι θα μου δώσουν ένα χαρτί για την κατάσταση του παιδιού ώστε να μπορέσω να βγάλω τα χαρτιά για την ασφάλεια. Ετσι τον Μάρτιο του 2012 έλαβα ένα πιστοποιητικό με ημερομηνία 28 Φεβρουαρίου 2012, το οποίο αναφέρει ότι το παιδί μου: "...πάσχει από σοβαρή σύμπλοκη συγγενή καρδιοπάθεια, τετραλογία του Fallot... Ο ασθενής παρουσιάζει σοβαρότατη κυάνωση και πιθανές υπερκυανωτικές κρίσεις... Λόγω της σοβαρότητος και επικινδυνότητος της κατάστασης από τη σοβαρότατη κυάνωση, συνιστάται επείγουσα αιμοδυναμική και αγγειογραφική μελέτη και πιθανότατα επείγουσα χειρουργική επέμβαση"». Ομως ακόμη και τότε οι γονείς δεν κατάφεραν να μπει το παιδί τους στο Ωνάσειο. Τρεις μήνες μετά, η υγεία του παιδιού επιδεινώθηκε και οι γονείς το πήγαν στο «Αγία Σοφία», όπου έκανε εισαγωγή στη Γενική Εντατική Μονάδα. Ακόμη και τότε, για να κινητοποιηθεί κάπως το σύστημα, απαιτήθηκε η αποστολή εξωδίκου από τη δικηγόρο του Συλλόγου των Γονέων, με το οποίο ζητούσε την άμεση διακομιδή του παιδιού στο Ωνάσειο, καθώς και την άμεση διενέργεια της επέμβασης. Μόνον τότε και μάλιστα την ίδια μέρα, όπως λέει ο πατέρας, πήραν το παιδί στο Ωνάσειο, όπου ύστερα από 4-5 μέρες τού έκαναν καθετηριασμό. Στη συνέχεια, όμως, άφησαν να περάσουν άλλες δέκα μέρες, και τελικά στις 18 Ιουνίου 2012 έβαλαν το παιδί στο χειρουργείο, όπου και κατέληξε κατά τη διάρκεια της επέμβασης. Ο πατέρας του άτυχου βρέφους Α.Ζ. καταλήγει: «Το παιδί μου μπορούσε να ζει σήμερα αν δεν μας είχαν φερθεί έτσι οι αρμόδιοι του "Αγία Σοφία" που έκλεισαν το Κέντρο, και το Ωνάσειο που μας φέρθηκε σαν να είμαστε ζώα, ενώ ακόμα και σήμερα μετά το θάνατο του παιδιού μας έχουν το θράσος να ρίχνουν τα βάρη σε μας τους χαροκαμένους γονείς». Μια άλλη ιστορία φαίνεται ότι κόστισε τη ζωή ενός βρέφους καθώς οι αρμόδιοι του Ωνασείου, όπως καταγγέλλει ο Σύλλογος των Γονέων, αδιαφόρησαν και αρνήθηκαν ακόμη και να έρθει ειδικός από το εξωτερικό παρ' ότι υπήρχε και η έγγραφη διαβεβαίωσή του ότι μπορούσε να ταξιδέψει στην Ελλάδα και να πραγματοποιήσει δωρεάν την επέμβαση για την οποία δεν υπήρχε εμπειρία στη χώρα μας. Οι γονείς του βρέφους, αφού έβλεπαν το παιδί τους να αργοσβήνει χωρίς προοπτική χειρουργείου, αναγκάστηκαν κι αυτοί να στείλουν εξώδικο στο Ωνάσειο, στο οποίο αναφέρουν: «Σύμφωνα με τις σχετικές εισηγήσεις των ιατρών, μόνη διέξοδος είναι η μεταμόσχευση καρδιάς, όμως αυτό προϋποθέτει χειρουργική επέμβαση τοποθέτησης συσκευής μηχανικής υποστήριξης, για την οποία όμως επέμβαση δεν υπάρχει εμπειρία στην Ελλάδα. Κατόπιν αυτού απευθυνθήκαμε οι ίδιοι σε κέντρα του εξωτερικού και μάθαμε για τον ειδικό παιδοκαρδιοχειρουργό, διευθυντή του καρδιοχειρουργικού κέντρου του Νοσοκομείου Παίδων της Γενεύης, καθηγητή κ. Αυξέντιο Καλαγκό, ο οποίος σε επικοινωνία μας προσφέρθηκε να έλθει στο νοσοκομείο και να προβεί στην εν λόγω επέμβαση άνευ αμοιβής. Κατόπιν αυτού σας ζητήσαμε να προχωρήσετε στην πρόσκληση του κ. Καλαγκού, όμως εσείς αρνηθήκατε με κάθε είδους δικαιολογίες, μεταξύ των οποίων ισχυριστήκατε ότι δεν έχετε έγγραφη διαβεβαίωση ότι ο εν λόγω καρδιοχειρουργός μπορεί να έλθει, οπότε εμείς του ζητήσαμε και την 1η Οκτωβρίου σας απέστειλε επιστολή, στην οποία διαβεβαιώνει ότι διατίθεται να έλθει και να σας συνδράμει στην επέμβαση αυτή, άνευ αμοιβής». Ομως πέρασαν άλλες 15 ημέρες και οι αρμόδιοι του Ωνασείου δεν απάντησαν και πάλι, με αποτέλεσμα οι γονείς του άτυχου βρέφους να ζητήσουν να μεταφερθεί στο εξωτερικό, αφού όπως ανέφεραν στο εξώδικο «...το βρέφος μας κινδυνεύει άμεσα, λόγω της βαριάς καρδιακής ανεπάρκειας, ευρισκόμενο σε ισχυρή και ανεπίτρεπτα μακρά ινότροπη υποστήριξη της καρδιάς, σε μηχανική υποστήριξη της αναπνοής καθώς και σε τόνωση της νεφρικής λειτουργίας». Ομως με τις αλλεπάλληλες καθυστερήσεις το παιδί έσβησε μέσα Νοεμβρίου του 2012, σε αναμονή μετάβασης στην Ιταλία για την επέμβαση μηχανικής υποστήριξης. Οι γονείς των καρδιοπαθών παιδιών μέσω του Συλλόγου τους διαμαρτύρονται και για τη στάση του υπουργού Υγείας Ανδρέα Λυκουρέντζου, ο οποίος, αφού επέρριψε όλες τις ευθύνες στους γιατρούς του «Αγία Σοφία», ούτε λίγο ούτε πολύ άφησε αιχμές και για τους γονείς των άρρωστων παιδιών, καθώς μίλησε για «κροκοδείλια δάκρυα». Συγκεκριμένα, σε δηλώσεις του στη δημόσια τηλεόραση στις 21/01/2013, αναφέρει: «Η υπόθεση με απασχολεί από την πρώτη ημέρα ανάληψης των καθηκόντων μου. Κάλεσα τους ιατρούς να συμφωνήσουν και να εγκαταλείψουν τις πρακτικές τις οποίες ακολουθούσαν. Είναι αμετανόητοι. Το λέω ευθέως. Η ευθύνη ανήκει στους ιατρούς... Είναι ανίκανοι να συνεργαστούν μεταξύ τους. Ο ένας καταγγέλλει τον άλλον. Και βρίσκονται υπό διαρκή πειθαρχικό έλεγχο. Πώς θα ανοίξει η κλινική; Εγώ εμποδίζω να ανοίξει η κλινική; Αυτή είναι η πραγματικότητα. Και τα κροκοδείλια δάκρυα, όχι από σας, από ορισμένους, δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα». Ομως οι γονείς δεν μπορούν να ανεχθούν άλλο τις δικαιολογίες για τους «γιατρούς που μαλώνουν», αφού εκτός από 3 περιστατικά για τα οποία υποβλήθηκε μηνυτήρια αναφορά, έχουν γίνει μηνύσεις για τα άλλα 2 παιδιά που κατέληξαν τον Ιούνιο και Νοέμβριο του 2012. Η πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων Παιδιών με Συγγενείς Καρδιοπάθειες «Η Αγία Σοφία», Χρυσάνθη Κοκολάκη, αναφερόμενη στο κλείσιμο του Καρδιοχειρουργικού Κέντρου, δηλώνει στην «Ε»: «Ηταν έγκλημα. Δεν είναι απαράδεκτο μόνο το γεγονός ότι έκλεισαν το μοναδικό δημόσιο Παιδοκαρδιοχειρουργικό Κέντρο της Ελλάδας. Ακόμα πιο απεχθής είναι ο τρόπος που αυτό έγινε: με κατάπτυστα ψέματα, που συνεχίζονται ώς σήμερα, για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Υπουργοί, διοικητές, ΜΜΕ, όλα εναντίον μας. Εμείς όμως έχουμε την αλήθεια και δεν θα σταματήσουμε να τη λέμε. Το χρωστάμε στα παιδιά που χάθηκαν άδικα και σε αυτά που περιμένουν ακόμη να χειρουργηθούν από τους άξιους χειρουργούς του "Αγία Σοφία" τους οποίους εμπιστευόμαστε απόλυτα». https://athens.indymedia.org/