από Blackpanther
Φοβούνται να κυκλοφορήσουν ασυνόδευτα ή να μείνουν μόνα
στο σπίτι μόλις πέσει το σκοτάδι. Στα σπίτια τους, στο σχολείο, στα
μαγιαζιά, ακούνε παντού ιστορίες για προσαγωγές που κρατούν ώρες, για
ανθρώπους που εξαφανίζονται και για μια άγνωστη μέχρι χθες λέξη: DNA
Ρεπορτάζ: Ντίνα Δασκαλοπούλου, φωτογραφίες: από το αρχείο του SOS Χαλκιδική
Ο
5χρονος μπόμπιρας παίζει στην αυλή του σπιτιού του με τον φιλαράκο του.
Στο διπλανό χωράφι βόσκουν γουρουνάκια. «Ο μικρός τα δείχνει με το
δαχτυλάκι του και λέει στον φίλο του: «Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι».
«Τι είναι μπάτσοι, μαμά;», ρωτάει ο άλλος μπόμπιρας. Μια τέτοια
στιχομυθία είναι πια συνηθισμένη στη Χαλκιδική. Οι φωτογραφίες
λιλιπούτειων διαδηλωτών, καταληψιών μαθητών και παρελάσεων με μπλουζάκια
που γράφουν πάνω «Οχι στο χρυσό» κάνουν τον γύρο του κόσμου μέσω των
διεθνών ΜΜΕ. Τι ζουν κι έχουν εξοργιστεί τόσο ετούτα εδώ τα πιτσιρίκια;
«Να σε πω εγώ: έρχεται η εταιρεία και σε λέει θα κόψω όλα τα δέντρα,
θα μολύνω όλα τα νερά, θα πάρω όλο το χρυσάφι κι εσύ δεν θα έχεις
τίποτα. Η αστυνομία δέρνει τη μάνα σου και πάει στο Τμήμα τον πατέρα
σου. Σε σταματάνε ασφαλίτες στο δρόμο και σε ρωτάνε πού το βρήκες το
μπλουζάκι. Αυτό συμβαίνει». Η 15χρονη Κ. Μ. είναι μαθήτρια της Α΄
λυκείου. Ενα από εκείνα τα παιδιά που την περασμένη εβδομάδα είδαν κι
έναν συμμαθητή τους να προσάγεται στον Πολύγυρο. «Μέχρι τώρα μάθαμε τι
σημαίνει δακρυγόνο, πώς τρέχεις να ξεφύγεις από τα ΜΑΤ μέσα στο χωριό
αλλά και πως, όταν ένας άγνωστος σε πλησιάζει στο δρόμο, δεν είναι
τουρίστας. Εντάξει όλα αυτά. Αλλά να πηγαίνεις σχολείο και να λείπει ο
συμμαθητής σου από το διπλανό θρανίο; Δηλαδή την επόμενη φορά θα πάρουν
και παιδιά από τα νήπια; Ελεος!» λέει η Ε.Ε.
Αυτός ο αγώνας αλλά και τα γεγονότα των τελευταίων ημερών
έχουν αλλάξει τη συμπεριφορά των παιδιών: από τα μικρότερα μέχρι τα
μεγαλύτερα, τα παιδιά φοβούνται να κυκλοφορήσουν ασυνόδευτα ή να μείνουν
μόνα σπίτι μόλις πέσει το σκοτάδι. Στα σπίτια τους, στο σχολείο, στα
μαγαζιά, ακούνε παντού ιστορίες για προσαγωγές που κρατούν ώρες, για
ανθρώπους που εξαφανίζονται και για μια άγνωστη μέχρι χτες λέξη: DNA.
Αρκετοί
από τους προσαχθέντες κατοίκους πιέζονται να δώσουν γενετικό υλικό,
παρόλο που ο νόμος ορίζει πως κάτι τέτοιο γίνεται μόνο αν τους
απαγγελθούν κατηγορίες. Αυτό συνέβη και στον 18χρονο μαθητή Χ. Λ.: «Τους
λέω “Θέλω τον δικηγόρο μου”. Και με λένε “Πού νομίζεις ότι είσαι; Στο
γραφείο του λυκειάρχη; Αν δεν δώσεις, μπορούμε να ασκήσουμε βία – κρίμα
είναι, μικρό παιδί είσαι”. Κράταγα το στόμα μου κλειστό, είχα σφίξει τα
χείλη και με πίεζαν με την μπατονέτα επί 10 λεπτά. Τι να έκανα; Στο
τέλος το άνοιξα. Μετά με έδωσαν να υπογράψω ότι το πήραν με τη θέλησή
μου. Ποιος είμαι, ρε παιδιά, και φέρθηκαν έτσι; Ο Ράμπο; Ούτε φαντάρος
δεν έχω πάει».
«Τα παιδιά ζουν έναν διπλό τρόμο», θα πει η νηπιαγωγός Γ. Σ. Κι
εκείνη όπως και οι άλλοι τρεις
