Προσερχόμαστε με κοινή θέση να αντικατασταθεί το ΕΕΤΗΔΕ από τον ενιαίο φόρο ακινήτων με προοδευτικό χαρακτήρα
εισπρακτικός μηχανισμός θα παραμείνει η ΔΕΗ
εισπρακτικός μηχανισμός θα παραμείνει η ΔΕΗ
Τετάρτη 3 Απριλίου 2013
Ετσι θα μάθουν
Τετάρτη, 3 Απριλίου 2013
Του Νίκου Μπογιόπουλου - "Unfollow"
Δείτε τους. Ανεβοκατεβαίνουν στο πολιτικό βήμα. Παρελαύνουν στη μικρή οθόνη και στα μικρόφωνα. Πουλούν «μούρη» περί «υπευθυνότητας» και «πατριωτισμού». Ζητούν «σύνεση». Κηρύττουν τον «ορθολογισμό». Απαιτούν ανάληψη των «ιστορικών ευθυνών».
Και τι εννοούν με όλα αυτά; Μα ότι ο εργάτης πρέπει να ζει (στην καλύτερη περίπτωση) με 50 ευρώ καθαρά! Ότι οι συνταξιούχοι πρέπει να ζουν με 300 ευρώ! Ότι τα εκατομμύρια των ανέργων και των «απασχολήσιμων» πρέπει να δείξουν «κατανόηση». Έχουν στείλει πάνω από 3,5 εκατομμύρια Ελληνες κάτω από το όριο της φτώχειας, 500.000 παιδιά στον υποσιτισμό και το 90% του ελληνικό λαού στο κοινωνικό περιθώριο και στην ανασφάλεια. Κι όμως, έχουν τη ξετσιπωσιά να μιλούν!
Δείτε τους στα πολιτικά σουαρέ και στα τηλεοπτικά τραπέζια της «δημοκρατικής» μονοφωνίας. Άπαντες παρόντες:
Ο εσμός των εκπροσώπων ενός πολιτικού συστήματος που τα έκανε όλα ίσιωμα και τώρα το παίζουν από πάνω και «σωτήρες»!
Οι τσανακογλείψτες-«διανοούμενοι», τα εξωνημένα υπαλληλάκια, αυτό το καθηγητικό κατεστημένο που για τη «σοφία» του και την προστυχιά το έγραφε ο Βάρναλης: «Και συ, τσούλα των δήμιων, Επιστήμη, της Αλήθεια εσχάτη τεψροδόχα, και συ, πρόστυχη Πένα και ψοφίμι, του βούρκου λιβανίζετε την μπόχα»...
Η περιφερόμενη αυθάδεια του εκδοτικού και δημοσιογραφικού καθεστώτος, οι απαστράπτοντες «αστέρες» της σαπίλας, μια ζωή «προαγωγοί» και «φιλιππινέζες» εκείνης της πολιτικής που για να υπάρχει φροντίζει να διατηρεί στον αφρό το κάθε «πετυχημένο» και «καπάτσο» κατακάθι!
Δείτε τους. Δείτε τον κύριο γενικό γραμματέα που δηλώνει ότι τα 500 ευρώ βασικός είναι «πολλά»...
Δείτε τον κύριο διευθύνοντα σύμβουλο, αυτό το άθυρμα, που ισχυρίζεται ότι για το θάνατο των δύο παιδιών στη Λάρισα από το μαγκάλι δε φταίει η τιμή του πετρελαίου θέρμανσης, αλλά η ελλιπής... παιδεία τους. Κατά δήλωση του κυρίου διευθύνοντα συμβούλου, εκτός από νεκρά τα παιδιά ήταν και αμόρφωτα, αφού, όπως είπε, δεν γνώριζαν τις βλαβερές συνέπειες του μονοξειδίου του άνθρακα...
Όλοι αυτοί λένε ότι η «σωτηρία» μας είναι ο θάνατος μας διά της εξαθλίωσης. Αλλά αφού αυτή είναι η «σωτηρία», γιατί δεν δοκιμάζουν να «σωθούν» οι ίδιοι με τον τρόπο που προτείνουν σ' εμάς;
Εμπρός λοιπόν: Ας παραιτηθούν από τη χλιδή τους. Ας περιέλθουν στην κατάσταση των μισθωτών σκλάβων, των ανέργων. Ας ζήσουν -αυτοί- με τα 500 ευρώ. Με αυτά να πληρώνουν για σπίτι, φαγητό, ντύσιμο, χαράτσια και πετρέλαιο θέρμανσης.
Δεν είμαστε τόσο αφελείς να περιμένουμε ότι θα το πράξουν. Είμαστε, όμως, αρκετά ρεαλιστές ώστε να προσδοκούμε την τιμωρία τους. Την «τιμωρία» που θα τους άξιζε την περιγράφει ο γερο-Ανσέλμο: «Θα τους έβαζα να δουλεύουν κάθε μέρα, όπως δουλέψαμε εμείς στα χωράφια κι όπως δουλεύουμε στα βουνά κόβοντας ξύλα, για όλη τους τη ζωή. Έτσι θα βλέπανε για ποιο σκοπό γεννηθήκανε οι άνθρωποι. Θα έπρεπε να κοιμούνται εκεί που κοιμόμαστε εμείς. Να τρώνε όπως τρώμε εμείς. Πρώτα απ' όλα όμως να δουλεύουν. Έτσι θα μάθουν». (Ερνεστ Χεμινγουέι, Για ποιον χτυπά η καμπάνα)
Ναι! Πρώτα απ' όλα να δουλεύουν! Έτσι θα μάθουν! Το αφιερώνουμε ολόψυχα σε όλους τους σπουδαιοφανείς (κυρίους και κυρίες) της εξουσίας, τους ματαιόσπουδους των τηλεοπτικών υποσταθμών της ολιγαρχίας, τους απαστράπτοντες των «φιλανθρωπικών» σωματείων, τους «ευπατρίδες» των ντόπιων και ξένων «οίκων», τους «νόμιμους και ηθικούς» εκμεταλλευτές, κηφήνες και σφετεριστές του πλούτου που άλλοι παράγουν. Το αφιερώνουμε στους χορτάτους, που με αναίδεια καλοζωισμένης Αντουανέτας, καμουφλαρισμένοι πίσω από την αυθεντία της ασημαντότητας τους, πλαισιωμένοι από τις «ΎΕΝΕΔ» της «δημοκρατίας» τους, διατάζουν τους πεινασμένους «να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων».
Και τους λέμε: Στον κόσμο που προσδοκούμε, τον απαλλαγμένο από τη βρωμιά σας, δεν θα σας πειράξει κανείς. Αλλά η τιμωρία σας θα είναι αμείλικτη: Εκεί θα μάθετε να βγάζετε το ψωμί σας δουλεύοντας. Εκεί δεν θα μπορείτε να στέλνετε εκατομμύρια ανθρώπους στη φτώχεια και στην ανεργία, για να αυξάνετε εσείς το παντεσπάνι σας.
Δείτε τους. Ανεβοκατεβαίνουν στο πολιτικό βήμα. Παρελαύνουν στη μικρή οθόνη και στα μικρόφωνα. Πουλούν «μούρη» περί «υπευθυνότητας» και «πατριωτισμού». Ζητούν «σύνεση». Κηρύττουν τον «ορθολογισμό». Απαιτούν ανάληψη των «ιστορικών ευθυνών».
Και τι εννοούν με όλα αυτά; Μα ότι ο εργάτης πρέπει να ζει (στην καλύτερη περίπτωση) με 50 ευρώ καθαρά! Ότι οι συνταξιούχοι πρέπει να ζουν με 300 ευρώ! Ότι τα εκατομμύρια των ανέργων και των «απασχολήσιμων» πρέπει να δείξουν «κατανόηση». Έχουν στείλει πάνω από 3,5 εκατομμύρια Ελληνες κάτω από το όριο της φτώχειας, 500.000 παιδιά στον υποσιτισμό και το 90% του ελληνικό λαού στο κοινωνικό περιθώριο και στην ανασφάλεια. Κι όμως, έχουν τη ξετσιπωσιά να μιλούν!
Δείτε τους στα πολιτικά σουαρέ και στα τηλεοπτικά τραπέζια της «δημοκρατικής» μονοφωνίας. Άπαντες παρόντες:
Ο εσμός των εκπροσώπων ενός πολιτικού συστήματος που τα έκανε όλα ίσιωμα και τώρα το παίζουν από πάνω και «σωτήρες»!
Οι τσανακογλείψτες-«διανοούμενοι», τα εξωνημένα υπαλληλάκια, αυτό το καθηγητικό κατεστημένο που για τη «σοφία» του και την προστυχιά το έγραφε ο Βάρναλης: «Και συ, τσούλα των δήμιων, Επιστήμη, της Αλήθεια εσχάτη τεψροδόχα, και συ, πρόστυχη Πένα και ψοφίμι, του βούρκου λιβανίζετε την μπόχα»...
Η περιφερόμενη αυθάδεια του εκδοτικού και δημοσιογραφικού καθεστώτος, οι απαστράπτοντες «αστέρες» της σαπίλας, μια ζωή «προαγωγοί» και «φιλιππινέζες» εκείνης της πολιτικής που για να υπάρχει φροντίζει να διατηρεί στον αφρό το κάθε «πετυχημένο» και «καπάτσο» κατακάθι!
Δείτε τους. Δείτε τον κύριο γενικό γραμματέα που δηλώνει ότι τα 500 ευρώ βασικός είναι «πολλά»...
Δείτε τον κύριο διευθύνοντα σύμβουλο, αυτό το άθυρμα, που ισχυρίζεται ότι για το θάνατο των δύο παιδιών στη Λάρισα από το μαγκάλι δε φταίει η τιμή του πετρελαίου θέρμανσης, αλλά η ελλιπής... παιδεία τους. Κατά δήλωση του κυρίου διευθύνοντα συμβούλου, εκτός από νεκρά τα παιδιά ήταν και αμόρφωτα, αφού, όπως είπε, δεν γνώριζαν τις βλαβερές συνέπειες του μονοξειδίου του άνθρακα...
Όλοι αυτοί λένε ότι η «σωτηρία» μας είναι ο θάνατος μας διά της εξαθλίωσης. Αλλά αφού αυτή είναι η «σωτηρία», γιατί δεν δοκιμάζουν να «σωθούν» οι ίδιοι με τον τρόπο που προτείνουν σ' εμάς;
Εμπρός λοιπόν: Ας παραιτηθούν από τη χλιδή τους. Ας περιέλθουν στην κατάσταση των μισθωτών σκλάβων, των ανέργων. Ας ζήσουν -αυτοί- με τα 500 ευρώ. Με αυτά να πληρώνουν για σπίτι, φαγητό, ντύσιμο, χαράτσια και πετρέλαιο θέρμανσης.
Δεν είμαστε τόσο αφελείς να περιμένουμε ότι θα το πράξουν. Είμαστε, όμως, αρκετά ρεαλιστές ώστε να προσδοκούμε την τιμωρία τους. Την «τιμωρία» που θα τους άξιζε την περιγράφει ο γερο-Ανσέλμο: «Θα τους έβαζα να δουλεύουν κάθε μέρα, όπως δουλέψαμε εμείς στα χωράφια κι όπως δουλεύουμε στα βουνά κόβοντας ξύλα, για όλη τους τη ζωή. Έτσι θα βλέπανε για ποιο σκοπό γεννηθήκανε οι άνθρωποι. Θα έπρεπε να κοιμούνται εκεί που κοιμόμαστε εμείς. Να τρώνε όπως τρώμε εμείς. Πρώτα απ' όλα όμως να δουλεύουν. Έτσι θα μάθουν». (Ερνεστ Χεμινγουέι, Για ποιον χτυπά η καμπάνα)
Ναι! Πρώτα απ' όλα να δουλεύουν! Έτσι θα μάθουν! Το αφιερώνουμε ολόψυχα σε όλους τους σπουδαιοφανείς (κυρίους και κυρίες) της εξουσίας, τους ματαιόσπουδους των τηλεοπτικών υποσταθμών της ολιγαρχίας, τους απαστράπτοντες των «φιλανθρωπικών» σωματείων, τους «ευπατρίδες» των ντόπιων και ξένων «οίκων», τους «νόμιμους και ηθικούς» εκμεταλλευτές, κηφήνες και σφετεριστές του πλούτου που άλλοι παράγουν. Το αφιερώνουμε στους χορτάτους, που με αναίδεια καλοζωισμένης Αντουανέτας, καμουφλαρισμένοι πίσω από την αυθεντία της ασημαντότητας τους, πλαισιωμένοι από τις «ΎΕΝΕΔ» της «δημοκρατίας» τους, διατάζουν τους πεινασμένους «να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων».
Και τους λέμε: Στον κόσμο που προσδοκούμε, τον απαλλαγμένο από τη βρωμιά σας, δεν θα σας πειράξει κανείς. Αλλά η τιμωρία σας θα είναι αμείλικτη: Εκεί θα μάθετε να βγάζετε το ψωμί σας δουλεύοντας. Εκεί δεν θα μπορείτε να στέλνετε εκατομμύρια ανθρώπους στη φτώχεια και στην ανεργία, για να αυξάνετε εσείς το παντεσπάνι σας.
ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥ ΑΝΔΡΕΑ-ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΠΟΥΡΖΟΥΚΟΥ
ΟΜΩΣ ΕΓΩ ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΕΧΤΗΚΑ ΤΗΝ ΗΤΤΑ»
12.25μ.μ.
Η τελευταία φορά που κοίταζα το ρολόι μου. Πίσω μας ένα περιπολικό, μέσα στο βάν οι δύο σύντροφοι μου, ο «όμηρος» κi εγώ. Μόλις λίγες ώρες πριν τα συναισθήματά μας ήταν τελείως διαφορετικά. Για λίγο, φαινομενικά, όλα πήγαιναν τέλεια, μέχρι τη στιγμή που συνέλλαβαν τον συντροφό μας στο «ασθενοφόρο». Εκεί, η κατάσταση στιγμιαία μας κατέβαλε, παρ’ όλα αυτά διατηρήσαμε το μυαλό μας καθαρό , στο βαθμό που ήταν πλέον δυνατόν, έτσι και εξασφαλίσαμε τη διαφυγή των συντρόφων μας.
Γυρνάμε πλέον στην αρχική μας εικόνα, οι τρεις μας μέσα στο βαν μαζί με τον «όμηρο» και μία «τυχαία» (μόνο τυχαία δεν ήταν καθώς το σήμα είχε πέσει σε όλες τις γύρω πόλεις) συνάντηση με ένα περιπολικό. Τα τελευταία λεπτά της ελευθερίας μας είχαν ήδη αρχίσει να μετρούν αντίστροφα. Το τί ειπώθηκε μέσα στο βαν αυτά τα λεπτά έχει μικρή σημασία για την ιστορία μας, αυτό που μετράει είναι η τελική μας απόφαση. Δε θα ρίξουμε, δε θα ρισκάρουμε τη ζωή του γιατρού. Ήταν η μόνη επιλογή που είχαμε εκείνη τη στιγμή. Το μόνο όπλο που είχαμε τελικώς σε αυτή τη συνθήκη ήταν το πάθος μας για ελευθερία. Το τραβήξαμε όσο πήγαινε. Μετά από μία καταδίωξη στους δρόμους της Βέρροιας, σχεδόν βγαλμένη από ταινία, τελικά εγκλωβιστήκαμε σε ένα στενό από ένα περιπολικό που τυχαία βρέθηκε εκεί. Δεν ξέρω πόσο νόημα έχει να αναπαράγω εκ νέου το υπόλοιπο σκέλος της ιστορίας. Το μόνο που αισθάνομαι ότι πρέπει να ξεκαθαρίσω, καθώς πήρε μεγάλη διάσταση, είναι το κομμάτι των βασανισμών. Ξέρω ότι για ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας η εικόνα ενός ξυλοδαρμένου ανθρώπου μπορεί να γεννήσει φόβο, λύπηση, απορία. Όχι όμως για εμάς σύντροφοι. Μπορώ να πω επίσης ότι το κράτος σκοπίμως έδωσε τις φωτογραφίες μας στη δημοσιότητα με στόχο τον εκφοβισμό των ανθρώπων που σκέφτονται να πράξουν αναλόγως. Μπορεί και να ήταν ένα βιαστικό «λάθος» λόγω αυτοματισμού που χαρακτηρίζει πλέον οποιαδήποτε επιχείρηση της αντιτρομοκρατικής. Όπως και να έχει δε θέλω να εστιάσω σε αυτό στην παρούσα φάση. Θέλω να εκφράσω τη δικιά μου σύντομη γνώμη για αυτές τις ώρες ξυλοδαρμού.
Από την αρχή κιόλας δεν ένιωσα ούτε μια στιγμή θύμα και προφανώς δε θέλω να αντιμετωπίζομαι ως τέτοιο. Μέσα στις τέσσερις ώρες ασταμάτητου ξύλου, φυσικά ένα από τα πράγματα που σκεφτόμουν ήταν πιθανά σενάρια γα το «τέλος» αυτών των θρασύδειλων καθαρμάτων. Ούτε φόβος, ούτε πόνος, μόνο οργή. Παρά την οδύνη της αλήθειας αρπάζεις το θέλω σου από τα μαλλιά και το γονατίζεις. Όση ώρα συνεχιζόταν το ξύλο μέσα μου επιβεβαιώνονταν όλα αυτά τα χρόνια που έχω επιλέξει να στέκομαι απέναντι σε αυτό το σάπιο σύστημα. Όλες μου οι επιλογές, όλες οι σκέψεις πήραν σάρκα και οστά. Ίσως ένα λεπτό τελικά με λυμένα τα χέρια να ήταν αρκετό. Ίσως τελικά αυτές οι στιγμές βασανισμού να είναι η σφραγίδα επικύρωσης του σάπιου συστήματος.
Ας μιλήσουμε για χρήμα όμως τώρα. Χρήμα που ρέει άφθονο(ακόμη και σε καιρούς ισχνούς που διανύουμε) στα τραπεζικά καταστήματα, στις εφορίες και σε κάθε τύπου επενδύσεις μεγάλων κεφαλαίων (τύπου Cosco). Το αίμα του καπιταλισμού.
Η άρνηση τοποθετησής μου ως άλλο ένα καλολαδωμένο γρανάζι σ΄αυτό το σύστημα είναι ένας από
“Μη παρακαλώ σας μη λησμονάτε τη χώρα μου…”
Δ
ε χρειάζεται ενδεχομένως να παρακολουθεί κανείς τα ΜΜΕ για να
σχηματίσει δική του άποψη σχετικά με τα όσα διαδραματίζονται στην
πατρίδα μας και την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει.
Μια βόλτα είναι αρκετή για να δεις ανθρώπους με τρύπια παπούτσια και
φθαρμένα παντελόνια που όμως προσποιούνται ότι δεν το έχουν αντιληφθεί.
Για να δεις πρόσωπα κομμένα από τα βάσανα και την...
έλλειψη ελπίδας. Άλλωστε εμπόδια πάντα έφερνε η ζωή, υπήρχε όμως η προσμονή της επόμενης ημέρας. Για να παρατηρήσεις ανθρώπους που χθες είχαν δουλειά και σήμερα κοιμούνται στους δρόμους. Για να προβληματιστείς με τα καταστήματα και τις οικογενειακές επιχειρήσεις δεκαετιών που κλείνουν αφήνοντας κόσμο στο δρόμο. Για να περάσεις μέσα από το κέντρο της Αθήνας και να δεις τα νέα παιδιά να ψάχνουν παρηγοριά σε ψεύτικες ουσίες ως συνέπεια των ψεύτικων ελπίδων που κάποτε δόθηκαν στους γονείς τους.
έλλειψη ελπίδας. Άλλωστε εμπόδια πάντα έφερνε η ζωή, υπήρχε όμως η προσμονή της επόμενης ημέρας. Για να παρατηρήσεις ανθρώπους που χθες είχαν δουλειά και σήμερα κοιμούνται στους δρόμους. Για να προβληματιστείς με τα καταστήματα και τις οικογενειακές επιχειρήσεις δεκαετιών που κλείνουν αφήνοντας κόσμο στο δρόμο. Για να περάσεις μέσα από το κέντρο της Αθήνας και να δεις τα νέα παιδιά να ψάχνουν παρηγοριά σε ψεύτικες ουσίες ως συνέπεια των ψεύτικων ελπίδων που κάποτε δόθηκαν στους γονείς τους.
Ο λαός φέρει δυστυχώς ακέραια την ευθύνη για το κατάντημά του και τη
διαιώνιση της χούντας. Ποιος πιστεύει ότι το 1974 έπεσε η χούντα; Πλέον
κανείς. Τα πρόσωπα μόνο άλλαξαν. Τα δε τανκς τα διαδέχθηκαν 5000αρα
δεξιά κι αριστερά. Και τώρα η χούντα που ανέλαβε μετά το 1974
αποκαλύπτει το πραγματικό της πρόσωπο. Δημεύει περιουσίες, αρπάζει
καταθέσεις, πετάει στο δρόμο, διαλύει την παιδεία, καταργεί την υγεία,
οδηγεί σε αυτοκτονίες και μαζική μετανάστευση. Ο λαός ταΐστηκε,
παραμυθιάστηκε και απόκαμε στον ύπνο ώστε ενώ μεσολάβησαν από το 1977 ως
σήμερα 14 (!) εκλογικές αναμετρήσεις, συντηρούσε όλο αυτό το μόρφωμα
που απλά άλλαζε χρώμα κατα καιρούς.
Πάρα ταύτα δεν του άξιζε αυτή η κατάληξη. Αυτή η κατάντια. Γιατί είναι
κατάντια όταν δεν ανάβεις τη λάμπα και αρκείσαι στο φως της τηλεόρασης ή
να μαζεύεις τα πατημένα πορτοκάλια της λαϊκής όταν έχουν φύγει όλοι.
Δεν του άξιζε να βρεθεί στο δρόμο. Να του κόβουν το ρεύμα. Να ζητά
εργασία και να σωριάζεται από την ασιτία ή να ειδοποιείται πως το παιδί
του έχασε τις αισθήσεις του γιατί δύο ημέρες τώρα έχει βάλει στο στόμα
του μονάχα λίγο γάλα.
Δεν του άξιζε να χάσει τα παιδιά του που φεύγουν έξω ρίχνοντας μαύρη πέτρα.
Δεν του άξιζε να εξευτελίζεται διεθνώς.
Του άξιζε φυσικά να βάλει μυαλό.
Έχει μια ιστορία να πάρει η ευχή που χάνεται στα βάθη των αιώνων.
Αρχαίοι φιλόσοφοι, κορυφαίοι στρατηλάτες, ένδοξοι αυτοκράτορες, άνθρωποι
του πνεύματος ξεπήδησαν μέσα από αυτό το έθνος. Πρέπει κάποια στιγμή να
σταματήσει ο κατήφορος. Πρέπει κάποια στιγμή έστω και αργά να ανέβουμε
προς τα πάνω. Για αυτό λοιπόν:
Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ και μυρσίνη εσύ δοξαστική
μη παρακαλώ σας μη λησμονάτε τη χώρα μου
μεσω σιβυλλα
Σαν σήμερα το 1912 γεννήθηκε ο Γρηγόρης Λαμπράκης
Τετάρτη, 3 Απριλίου 2013
Για τον επιστήμονα, Βαλκανιονίκη και μάρτυρα της ειρήνης Γρηγόρη Λαμπράκη μπορεί να συναντήσει κανείς πολλά αφιερώματα στο διαδίκτυο.
Εμείς το μόνο που θα θέλαμε να προσθέσουμε είναι τον ορισμό του παρακράτους όπως τον έδωσε ο αείμνηστος εισαγγελέας Παύλος Δελαπόρτας, κατά την αγόρευσή του όταν δικαζόταν τα φασιστικά κτήνη (Γκοτζαμάνης, Εμμανουηλίδης) που τον δολοφόνησαν.
Ο λόγος είναι γιατί ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά έχουν και σήμερα οι παρακρατικοί μηχανισμοί με την διαφορά ότι άλλαξαν στόχους και στρέφονται κατά μεταναστών, και αντιφασιστών:
«Οι μηχανισμοί που δολοφόνησαν τον Λαμπράκη, αποτελούνται από κατάλοιπα υποπροϊόντων του Χίτλερ, από γιγαντοκύτταρα δοσιλογικής λευχαιμίας... από κακοποιούς διαφόρων βαθμών και ειδών, από ιδεολογικούς σκηνίτες και από άλλους φτωχούς διαβόλους... Από τέτοια κοινωνικά βυθοκορήματα αναμενόταν βοήθεια και σ’ αυτά θα ανατιθόταν σε ώρα κρίσης, η ενίσχυση των Σωμάτων Ασφαλείας και η μεγάλη και άγια υπόθεση "της υπερασπίσεως της Πατρίδος και του Ελληνοχριστιανικού Πολιτισμού παντού, πάντοτε και δι’ όλων των μέσων", κατά τους σκοπούς της οργάνωσης του Γιοσμά που αναγράφονται πίσω από την ταυτότητα του Γκοτζαμάνη... Σήμερα, εδώ, ένα σύμφυρμα κλεφτών, βιαστών, δοσίλογων και κάθε είδους κακοποιών, εμφανίζεται (προς εθνοκαπηλεία και ανομολόγητους ιδιοτελείς σκοπούς) ως προστάτης κοινωνικών καθεστώτων, ως φύλακας ιερών και οσίων και ως Κέρβερος του νόμου και της τάξης. Τι άλλο έπρεπε να περιμένει κανείς απ’ αυτό πλην του ότι θα εξελισσόταν σε κακοήθη νεοπλασία της κοινωνίας;»
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)