Βασίλης Λέκκας: "Μας κυβερνάνε ανδρείκελα... Δεν έχουν λόγο ύπαρξης,απλά εκτελούν εντολές... Πρέπει να πέσει αυτή η κυβέρνηση πάση θυσία"

sibilla

Στα αμπάρια των εταιριών δημοσκοπήσεων, ή δουλεύοντας στο σκοτάδι...

Monday, 10 March 2014 08:55

Η αγγελία από μεγάλη εταιρία δημοσκοπήσεων, από αυτές που δημιουργούν την “κοινή γνώμη” με τα λαμπερά φώτα των ΜΜΕ πάνω στα “ευρήματά” τους: ζητούνται “τηλεφωνικοί ερευνητές”. Ωραίος όρος, “ερευνητής”, αν μη τι άλλο σε προδιαθέτει για μια σοβαρή και με κύρος εργασία...

Η συνάντηση για τα περαιτέρω στο χώρο εργασίας: πρώτη εντύπωση, ψάχνεις στα τυφλά για να βρεις το χώρο, κανένα διακριτικό της τόσο προβεβλημένης εταιρίας. Ώσπου ρωτώντας, κάποιος σε πληροφορεί ότι αυτό που ψάχνεις βρίσκεται στο υπόγειο της πολυκατοικίας. Υπόγειο; Να είσαι πρώτη μούρη στη θέα της δημοσιότητας και η δουλειά να γίνεται σε ένα σκοτεινό υπόγειο!

Κατεβαίνεις τα σκαλιά, με την αίσθηση ότι σαν πολλά περίεργα έχουν μαζευτεί εδώ, και αρχίζεις να ψάχνεις. Πρώτη πόρτα το λεβητοστάσιο της πολυκατοικίας. Δεύτερη, τρίτη... κάτι αποθήκες. Μια μεγάλη πόρτα, εδώ θα είναι, ούτε κουδούνι, ούτε ταμπέλα, αλλά ένας μεγάλος καναπές απ' έξω, θα' ναι για πέταμα μάλλον.

Σπρώχνεις την πόρτα και... σοκ: μια αίθουσα με στοιβαγμένους καμιά 60αριά ανθρώπους να σιγομουρμουρίζουν μέσα στο ημίφως μπροστά σε οθόνες υπολογιστή. Οι άνθρωποι στο σκοτάδι, οι υπολογιστές το μοναδικό φως...

Μέσα στην υγρή και βαριά ατμόσφαιρα μια φιγούρα με πλησιάζει: Είστε για την αγγελία; Λοιπόν, εδώ είναι η δουλειά, 5ωρο, 3.80 την ώρα, μην ανησυχείτε θα σας εκπαιδεύσουμε... Στο να μπορείς να δουλεύεις έτσι, σκέφτηκα από μέσα μου, αλλά αφού ο “υπεύθυνος” είχε μπει κατευθείαν στο “ψητό” προτίμησα να κάνω κι εγώ το ίδιο: Και πώς πληρωνόμαστε; Πληρώνεστε μετά από 2 με 3 μήνες. Γιατί; μου βγήκε αυθόρμητα. Γιατί έτσι, η αυστηρή κατατοπιστικότατη απάντηση.

Δεν ξέρω γιατί, αλλά όπως έφευγα και ξανακοίταζα σαστισμένος το λεβητοστάσιο και τον κόκκινο καναπέ απ' έξω, κατάλαβα ότι δεν ήταν για πέταμα αυτός. Εμείς ήμασταν για πέταμα, κωπηλάτες στα αμπάρια ενός πλοίου, μόνο που αντί για κουπιά ήμασταν εξοπλισμένοι με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας...

Ίσως δεν ήταν τυχαίο που ο χώρος εργασίας ήταν δίπλα στο λεβητοστάσιο. Καύσιμη ύλη και στα δυο. Μόνο που το πετρέλαιο είναι πολύ ακριβότερο από την ανθρωποώρα...

Στα αμπάρια, λοιπόν, με 3.80, για να κάνουν το φανταχτερό τους σόου οι Πρετεντέρηδες κάθε βράδυ, για να μας καθοδηγούν οι πάντα έγκριτοι αναλυτές εξηγώντας μας τις “τάσεις της κοινής γνώμης”, και φυσικά για να κερδίζουν τα αφεντικά της “επιστημονικής ανάλυσης” της κοινωνίας. Διαμορφωτές της κοινής γνώμης που πριν απ' όλα διαμορφώνουν το εργατικό δυναμικό της σύγχρονης σκλαβιάς, πηγή φωτός που το αντλούν από το σκοτάδι της εργασίας.

Δεν θα ρωτήσω τα “τυπικά”: πού είναι η επιθεώρηση εργασίας και τα σχετικά... Θα αναρωτηθώ μόνο: είμαστε στα αμπάρια, ή μήπως στο “Υπόγειο” του Ντοστογιέφσκι;

Ο Πέτρινος Συνδαιτυμόνας

https://efimeridadrasi.espiv.net/

Μην κλαίτε ρε.

Της Ετζέ Τεμέλκουραν

Πρώτη φορά καταλαβαίνω αυτούς τους σκληροτράχηλους ανθρώπους, τις γυναίκες, τους άνδρες αυτούς. Τις απεργίες πείνας, στις «παράνομες» γειτονιές, στα σπίτια-γιάφκες, την όψη του αιματοβαμμένου πουκάμισου, της φλέβας των ημερών που ξεπροβάλει. Καταλαβαίνω αυτούς τους ανθρώπους.  Καταλαβαίνω για πρώτη φορά αυτούς που λένε «μην κλαίτε, να μη μας δουν οι άλλοι». 

Καταλαβαίνω πια γιατί ο άνθρωπος εχθρεύεται τα δάκρυά του. Καταλαβαίνω γιατί θέλεις να εξαφανίσεις την πιο ανθρώπινη και ευαίσθητη πλευρά  σου. Βάλανε τον Μπερκίν σε ένα μικρό φέρετρο και τον στέλνουν μακριά…

Θέλω να φωνάξω σε όλη τη χώρα «Μην κλαίτε ρε! Κόψτε το! Θα λογοδοτήσουν!» Στεγνώνουν την καρδιά, τα μάτια , τα λόγια μας από τις βρισιές αυτοί οι ξετσίπωτοι. Εμείς γιατί να κλάψουμε; Φωνάξτε ρε! Φωνάξτε! Υπάρχετε και εσείς! Φωνάξτε να το ακούσουν! Υπάρχουμε κι εμείς!

Θέλω να το κατανοήσουν, να ενδώσουν, πως το λένε. Μια φορά στη ζωή τους, μια φορά! Μου’ρχεται να φωνάξω « Εε εσύ σατράπη της εξουσίας τι έχεις εκεί κάτω στα αχαμνά σου;  Τσιμέντο ενός δρόμου διπλής κατεύθυνσης»; Και στο τέλος αυτών των ερωτήσεων βρισιές που δεν έχω εκστομίσει ποτέ στη ζωή μου. 

Άραγε με τέτοιο πόνο και φόρτιση από την πίεση θα εκραγούμε;

Θέλω να γράψω ένα κείμενο τέτοιο έτσι ώστε να μη χαθεί το αίμα των παιδιών. Του Μπερκίν, της Τζεϊλάν, του Ογούρ, του Αλί, του αδερφού και της αδερφής τους. Για όλα τα όμορφα αυτά παιδιά που μετανάστευσαν από αυτόν τον κόσμο. Καταλάβατε; Δεν υπάρχει όμως τέτοιο κείμενο. Ούτε κουβέντα. Δεν μπορεί κανείς να το γράψει. Ανολοκλήρωτες λέξεις και προτάσεις που όταν συναντιόμαστε όλοι μαζί χάνονται. Μια στεγνή βρισιά σε ανοιχτό χώρο.

Θέλω να φιλήσω έναν, έναν όλους αυτούς που βγήκαν χθες στο δρόμο. Είναι αυτοί οι άνθρωποι που δεν θέλουν την εξουσία για τον εαυτό τους, δεν πτοούνται , δεν χάνουν την ανθρωπιά τους στη χώρα του φόβου και των βασανιστηρίων. 

«Ας φάμε ξύλο και τι έγινε». Αυτούς που δεν άντεξαν να μείνουν στο σπίτι και ξεχύθηκαν στους δρόμους όπως αυτός ο άντρας που πήρε το ψωμί και βγήκε να διαδηλώσει μόνος του στο πάρκο, όπως εκείνη η γυναίκα. Μου’ρχεται να τους αγκαλιάσω. Θέλω να τους πω «Μη με αφήνεις». «Ούτε εγώ θα σ’αφήσω». Γιατί αν αφήσουμε ο ένας τον άλλο είμαστε καταδικασμένοι σε θάνατο, κατάλαβες; 

'

Ξέρεις ότι πεθαίνουμε έτσι δεν είναι; Πιάσε μου το χέρι, αλλά μη κλαίς. Θα βγούμε μπροστά. Θα πατήσουμε την ηλιθιότητά τους. Εντάξει; Μην κλαις όμως.

Δεν μου ταιριάζει αυτό που θα πω, αλλά με απασχολεί στο ελάχιστο. Τη στιγμή που κλαίμε για τον Μπερκίν, τη στιγμή που προσπαθούμε να συγκρατήσουμε τα δάκρυα, ακούγοντας όλους αυτούς ξεδιάντροπους  να διαμελίζουν το πένθος μας, μου’ρχεται να τους αστράψω ένα ανάποδο χαστούκι.  Σε αυτούς που είμαι σίγουρη ότι δεν θα ενδώσουν να τους πω «Σκάσε, σώπα πια!

Και μετά να γυρίσω με τα χέρια μου αδύναμα και εξουθενωμένα σε ανθρώπους σαν και μένα και να τους ρωτήσω.

Δεν τελειώσαμε έτσι δεν είναι; Είμαστε όλοι Μπερκίν, σωστά; Δεν τελειώνουμε με τον θάνατο, έτσι δεν είναι; Μην κλαις ρε! Ύψωσε τη φωνή σου!

μετάφραση-επιμέλεια

sokaki

Πηγή: Birgün

birgun

Όταν σκοτώνουν τα παιδιά…

Εχτές το πρωί,άφησε την τελευταία του πνοή ο 14χρονος Μπερκίν Ελβάν στο νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν τις τελευταίες 268 ημέρες σε κωματώδη κατάσταση ύστερα απο χτύπημα δακρυγόνου στο κεφάλι κατά τη διάρκεια των αιματηρών συγκρούσεων του καλοκαιριού του 2013 στην Τουρκία.Δέν ήτανε διαδηλωτής.Όμως αυτό ελάχιστη σημασία έχει. Αυτό που έχει σημασία είναι πως ακόμη ένας άνθρωπος πολύ νέος αυτή τη φορά θυσιάστηκε στο βωμό του κέρδους και της ακόρεστης δίψας κάποιων διεστραμμένων για μίζες,επενδύσεις και αιματοβαμμένη ανάπτυξη.Αλλά δέν ήταν μόνο αυτές βέβαια οι αιτίες που αιματοκύλισαν τις διαδηλώσεις οι κυρίαρχοι και τα σκυλιά τους.Αυτοί που σκοτώσανε το παιδί δέν ήτανε μόνο οι μπάτσοι.Οι πραγματικοί ένοχοι,οι ηθικοί και όχι μόνο αυτουργοί στους θανάτους και στην εξαθλίωση όλων των παιδιών του κόσμου έχουν ονόματα,κατέχουν θέσεις,θεσπίζουν νόμους και έχουν φυσικά απεριόριστη προστασία όσον αφορά τα συνεχή εγκλήματα που διαπράττουν κατά της ανθρωπότητας.
Ο Μπερκίν όπως και ο Αλέξης δέν είναι ούτε τα πρώτα ούτε και τα τελευταία θύματα των ανθρωποφάγων καπιταληστών και των δολοφόνων με στολή που τους προστατεύουν.Οι δολοφονίες είτε διαπράττονται με σφαίρες είτε με δακρυγόνα είτε με την ακραία φτώχεια και την εξοντωτική εργασία,παραμένουν δολοφονίες.Και δυστυχώς οι υπεύθυνοι παραμένουν ατιμώρητοι.
Ο Μπερκίν,ο Αλέξης και τα άλλα παιδιά που σπάνε πέτρες στα νταμάρια της Λατινικής Αμερικής,τα παιδιά που υποσιτίζονται στην Αφρική και τα τρώνε οι μύγες,τα παιδιά που δουλεύουνε στα ορυχεία της Κίνας,τα ανάπηρα παιδιά που κυκλοφορούνε στους δρόμους της Ινδίας,τα παιδιά του Μπαγκλαντές που φτιάχνουνε τα ρούχα που φοράμε και τα κινητά που αγοράζουμε,τα παιδιά που πνίγονται στην Μεσόγειο κυνηγώντας ένα καλύτερο αύριο,ακόμη και τα δικά μας τα “ελληνόπουλα” ή τα παιδιά του δυτικού κόσμου που ευαγγελίζεται ανάπτυξη κι ευημερία μέσα σε συνθήκες φτώχειας και λιτότητας δέν μπορούν να ελπίζουν σε τίποτα.Τα όνειρά τους περιοριορίζονται στην επιβίωσή τους μέσα σε ένα κανιβαλικό πολιτισμό που στην κυριολεξία τρώει τα παιδιά του.
Ποιός γείτονας,ποιός γονιός,ποιός δημοκράτης και πολιτισμένος άνθρωπος θα αναλάβει την ευθύνη του για αυτό που συμβαίνει δίπλα του;Ποιός επιτέλους θα λογοδοτήσει για τα συνεχή εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που γίνονται στο όνομα της “δημοκρατίας”,της “ανάπτυξης”,του ευρώ,του δολλαρίου και του γαμωσυστήματος που κυβερνά;
Ποιό αρχίδι απο αυτά τα καταραμένα παράσιτα που κυβερνάνε θα πληρώσει για τα εγκλήματά του;
Όχι συμπολίτες,εμείς δέν πρέπει να κάνουμε ακόμη μιά κηδεία ή ακόμη ένα μνημόσυνο πιό μετά.Εμείς δέν πρέπει να περιμένουμε να σκοτώσουν τα παιδιά μας για να βγούμε απο τα κλουβιά μας,γιατί ήδη σκοτώνουν κι εμάς και τα παιδιά μας.Πότε με τις σφαίρες τους και τα χημικά τους και πότε με τις πολιτικές τους και τα διατάγματά τους.
Εμείς και μνήμη έχουμε και καρδιά έχουμε.Και τιμούμε τους ανθρώπους που πεθαίνουν για ένα κόσμο διαφορετικό.Έχοντας βάλει τα προσωπικά τους όνειρα και τις ελπίδες πλάι στον κάθε αδικημένο αυτού του κόσμου.
Και σε αυτούς που βλέπουν μόνο νούμερα, λογιστικές αλχημείες και παράπλευρες απώλειες,τους πραγματικούς ενόχους,αλλά και σε αυτούς τους κωφάλαλους που μπουρδολογούν στα παράθυρα και επιδεικνύουν την “φιλανθρωπία” τους στα φιλανθρωπικά γκαλά,σε αυτούς που τώρα λυπούνται μπροστά στην κάμερα και ύστερα συνεχίζουν την υποκρισία τους στην βολεμένη τους συνείδηση,σε αυτούς που θαυμάζουν τον πολιτισμό και την τέχνη παραβλέποντας όμως τα αδιέξοδα και το κάθε ανθρώπινο τίμημα της ιστορίας καί του πολιτισμού μία απάντηση μόνο χρειάζεται.
Για τους πρώτους,τους υπεύθυνους για τον βασανισμό και τους θανάτους και την εκμετάλλευση εκατομμυρίων ανθρώπων η θέση τους βρίσκεται στο νεκροταφείο της κάθε πόλης του κόσμου.
Για τους δεύτερους,αυτούς που λικνίζονται πλάι στην υποκρισία τους μονάχα η ντροπή μένει.
Αλλά το χρέος όλων μας,για να μπορέσουμε επιτέλους να δημιουργήσουμε ένα πραγματικά ανθρώπινο πολιτισμό,που καί εμείς καί τα παιδιά μας θα ζούν με αξιοπρέπεια και σεβασμό και θα ονειρευόμαστε, είναι να αντισταθούμε και να εξαφανίσουμε απο προσώπου γής όλα εκείνα τα πρόσωπα,τους θεσμούς,τα συστήματα και τα πράγματα που ευθύνονται για τα συνεχή εγκλήματα μέσω της εκμετάλλευσης και της επίθεσης των αφεντικών,των ολιγαρχών του κόσμου.
Τα παιδιά και οι άνθρωποι που πέθαναν υπερασπιζόμενοι τις αρχές της αξιοπρέπειας,της δικαιοσύνης και της ελευθερίας,δέν θα γυρίσουν πίσω.Όμως εμείς πρέπει να είμαστε πάντα σε θέση να αποτρέψουμε και να σταματήσουμε αυτά τα εγκλήματα του δικού τους πολιτισμού της εκμετάλλευσης και της απανθρωπιάς.
Για να μπορέσει επιτέλους να ξημερώσει μιά καινούρια εποχή για τους ανθρώπους.Μιά εποχή που δέν θα χρειάζεται να πεθαίνει κόσμος για να γίνονται κάποιοι πλουσιότεροι και κάποιοι άλλοι να κυβερνάνε και όλοι αυτοί μαζί να ορίζουν τις ζωές μας.
Τέρμα πιά στις αυταπάτες των πολιτικών και στις ψεύτικες υποσχέσεις.
Αντεπίθεση του κόσμου που ελπίζει και αντιστέκεται στην βαρβαρότητα της εκμετάλλευσης και της απανθρωπιάς.
Θάνατος στο θάνατο!

ΑΝΩΝΥΜΟς & ΜΑΥΡΗ ΛΙΣΤΑ

ΑΛΦΑΒΙΛ (ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗ ΤΑΙΝΙΑ ΤΟΥ ΓΚΟΝΤΑΡ).

Τρίτη, 11 Μαρτίου 2014

Στη Λεωφορο Χαιζενμπεργκ
ανθρωποι και ψηφια
θρηνοφανερωνονται
ολοι το ξερουν και κανεις δε μου το λεει
ολοι ευθυνονται και κανεις τους δε φταιει
χαπια υπνωτικα,
χαπια διεγερτικα
ατμοσφαιρες παρελθοντος
πινακες και γλυπτα
[Τι ηρθες να κανεις εδω?]

Κανενα Αλφα δε θα στερησει την αξια μου
ειμαι Αορατος
ο κυλινδρος, το βαζο, η εικονα
μετα την Αγαπη ειναι η Απαξιωση
μετα την Απαξιωση ειναι η παραδοχη
μετα τη παραδοχη, η σοφια
σχεδον ολα αυτα δεν ειναι παρα διαφορετικες οψεις του ιδιου Αινιγματος
ενα Αινιγμα
η αβασταχτη μοναξια οσων διαρκως υπονοουνται
περα απο την επιφανεια
ομοιομορφα, δεμενα
θα σου ελεγα το λογο που ηλθα αν τον γνωριζα

ΤΟ ΖΕΪΜΠΕΚΙΚΟ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΒΑΣΣΗ - ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ-

ΑΠΛΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΛΟΓΙΑ

O αθλητής που εμφανίζεται να χορεύει ζεϊμπέκικο πάνω στο αναπηρικό καροτσάκι του είναι ο Δημήτρης Βάσσης, ο οποίος συμμετείχε στο πρόσφατο All Star Game του πρωταθλήματος μπάσκετ με αμαξίδιο.
Στο ημίχρονο της αναμέτρησης κι ενώ από τα ηχεία ακούγεται "Το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας" ο νεαρός αθλητής, δίχως να το πολυσκεφτεί, αρχίζει να χορεύει. 

) ΜΕΣΩ ΠΡΕΖΑ TV