Έτοιμη η μεταβατική ρύθμιση-ανάσα για τα κόκκινα δάνεια

απο  στο κοκκινο  Προβλέπει περίοδο χάριτος αποπληρωμής στα νοικοκυριά με μηδενικό εισόδημα και αποπληρωμή με το 10% του μηνιαίου εισοδήματος για τα νοικοκυριά που παρουσιάζουν εισόδημα έως 25.000 ευρώ. Δείτε τα κριτήρια:

ρεπορτάζ: Μαρία Λούκα Έτοιμη είναι η μεταβατική ρύθμιση για τη προστασία της πρώτης κατοικίας σύμφωνα με τον υπουργό Οικονομίας, Γιώργο Σταθάκη η οποία δίνει ανάσα στα νοικοκυριά που αδυνατούν να αποπληρώσουν τις δόσεις των δανείων τους. Η ρύθμιση που θα έχει ισχύ 4-5 μηνών -η οποία θα αποσταλεί άμεσα για γνωμάτευση στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα- μέχρι τη κατάθεση του οριστικού νομοσχεδίου, προβλέπει περίοδο χάριτος αποπληρωμής των δόσεων για όσους έχουν μηδενικό εισόδημα ενώ για όσους έχουν ετήσιο οικογενειακό εισόδημα μέχρι 25.000 ευρώ, θα πληρώνουν το 10% του μηνιαίου εισοδήματος τους ως δόση αποπληρωμής των δανείων ενώ για όσους το εισόδημα ξεπερνά τα 25.000 ευρώ τότε η δόση προσδιορίζεται στο 20% του μηνιαίου εισοδήματος. Για την ένταξη των υπόλοιπων νοικοκυριών στη ρύθμιση θεσπίζονται τρία κριτήρια: 1. Κριτήριο αντικειμενικής αξίας της κατοικίας στις 300.000 με 350.000 ευρώ 2. Εισοδηματικό οικογενειακό κριτήριο 50.000 ευρώ ετήσια 3. Κριτήριο καταθέσεων περίπου στις 30.000 Η οριστική ρύθμιση σύμφωνα με το υπουργείο Οικονομίας, αναμένεται να είναι έτοιμη σε ένα εξάμηνο και θα προβλέπει την ίδρυση φορέα υπό δημόσιο έλεγχο ο οποίος θα αγοράσει απο τα τραπεζικά ιδρύματα τα κόκκινα στεγαστικά δάνεια των νοικοκυριών. Πρόκειται για τα δάνεια των νοικοκυριών που βρίσκονται κοντά η κάτω απο το όριο της φτώχειας που υπολογίζονται σε 100.000 -150.000 δάνεια. Ο φορέας στη συνέχεια θα προσαρμόσει κάθε δάνειο στην ανάγκη του κάθε δανειολήπτη. Για το λόγο αυτό θα χρειαστούν τα 3 δις ευρώ απο τα κεφάλαια που βρίσκονται στο ΤΧΣ και θα επιστρέψουν στο EFDF καθώς οι τράπεζες θα εγγράψουν ζημία και θα πρέπει να ανακεφαλαιοποιηθούν.

ΚΡΙΣΙΜΕΣ ΩΡΕΣ

Του ΠΕΤΡΟΥ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ  

iskra

Το ιταμό τελεσίγραφο Σόιμπλε στην Ελλάδα, που τορπίλισε το Eurogroup, επιταχύνει τις εξελίξεις γύρω από το ελληνικό δράμα και μας φέρνει μπροστά σε ένα αποφασιστικής σημασίας, κομβικό σημείο. Μέσα στις επόμενες ώρες και μέρες μπορεί να κριθεί σε μεγάλο βαθμό  η μοίρα του κινήματος και της Αριστεράς για πολλά χρόνια. Χρειάζεται καθαρό μυαλό, ψύχραιμη, μακριά από φοβικά σύνδρομα και συναισθηματισμούς εκτίμηση του εσωτερικού και διεθνούς συσχετισμού δυνάμεων και αλύγιστη αποφασιστικότητα για να περάσουμε αυτόν τον πρώτο, κρίσιμο κάβο.

Προσερχόμενος στο Eurogroup, ο Σόιμπλε έριξε την πρώτη τορπίλη, δηλώνοντας προκλητικά ότι «λυπάται» τους Έλληνες για την «ανεύθυνη» κυβέρνησή τους. Στη συνέχεια ανατίναξε τις γέφυρες συνδιαλλαγής που προσπαθούσε να στήσει η Γαλλία και απαίτησε από την ελληνική κυβέρνηση να αυτοεξευτελιστεί υπογράφοντας δήλωση μετανοίας για παράταση του Μνημονίου και παραίτηση από την εφαρμογή του κοινωνικού της προγράμματος. Όλα αυτά διαμηνύουν με τον πιο καθαρό τρόπο ότι ο τορπιλισμός του Eurogroup ήταν προειλημμένη απόφαση μιας Γερμανίας, η οποία συμπεριφέρεται απροσχημάτιστα όχι ως ηγεμόνας, αλλά ως δεσμοφύλακας της ευρωζώνης.

Αυτά είναι περίπου αυτονόητα. Το ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί είναι γιατί και με ποια στρατηγική στόχευση ενεργεί το Βερολίνο. Η απάντησή μας είναι: όχι από αλαζονική αίσθηση δύναμης, αλλά από ανησυχία για τις εξελίξεις που τείνουν να ξεφύγουν από τον έλεγχό τους. Εκφοβίζουν γιατί φοβούνται οι ίδιοι! Το γεγονός ότι με τις προγαμματικές δηλώσεις της η κυβέρνηση, παρά τις όποιες ταλαντεύσεις, έμεινε βασικά πιστή στο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, κυρίως όμως η δυναμική παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα και το κύμα αλληλεγγύης προς την Ελλάδα που άρχισε να εξαπλώνεται στην Ελλάδα τρόμαξαν το Βερολίνο. Η γερμανική ηγεμονία στην Ευρώπη άρχισε να εμφανίζει συμπτώματα προϊούσας φθοράς. Είναι χαρακτηριστικό ότι στη διαδήλωση του Παρισιού, πέραν του ΚΚΓ και του Αριστερού Μετώπου, καλούσε η Collectif Roosvelt, όπου συμμετέχουν η Ντανιέλ Μιτεράν, οι πρώην πρωθυπουργοί Μισέλ Ροκάρ και Ζαν- Μαρκ Ερό και άλλα πρωτοκλασσάτα στελέχη του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Ακόμη και στο εσωτερικό της Γερμανίας, η συντριβή της Χριστιανοδημοκρατίας στο Αμβούργο, με παράλληλη ενίσχυση Σοσιαλιστών, Αριστεράς και ευρωσκεπτικιστικού AfD διαμηνύουν την αμφίπλευρη αμφισβήτηση της Μέρκελ.

Το τελεσίγραφο του Βερολίνου στο Eurogroup είχε στόχο να ανακόψει αυτές τις τάσεις και να «χαμηλώσει» την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, ώστε να τη σύρει σε νέες διαπραγματεύσεις από χειρότερες θέσεις, με πιο ασφυκτικά χρονικά περιθώρια. Στόχος είναι ένας πρώτος συμβιβασμός πιο κοντά στις απαιτήσεις του Βερολίνου, που θα αποδομήσει την εσωτερική και διεθνή στήριξη της κυβέρνησης, για να ακολουθήσει επί έξι μήνες, μέχρι την τελική διευθέτηση, το «μαρτύριο της σταγόνας», όπου η απειλή του bankrun θα βρίσκεται μονίμως στην ημερήσια διάταξη και θα χρησιμοποιείται ως μοχλός για την ακύρωση κάθε προοδευτικού κοινωνικού μέτρου.

Σ’αυτό το φόντο, η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει οδό υποχώρησης. Οι γέφυρες ανατινάχτηκαν, τα καράβια κάηκαν! Η μέχρι τέλους αποφασιστικότητα απέναντι στο τελεσίγραφο του Βερολίνου είναι μονόδρομος, αν δεν θέλει να αυτοκτονήσει πολιτικά και να δει το τεράστιο ρεύμα της λαϊκής στήριξης να μετατρέπεται σε ρεύμα απογοήτευσης και κατακραυγής, που θα ενισχύσει τα πιο αντιδραστικά ή και νεοφασιστικά ρεύματα.

Η πρώτη, υψηλής συβολικής σημασίας απάντηση θα είναι η επιλογή του προέδρου της Δημοκρατίας. Ελπίζουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα αποφύγει μια λύση από το παλιό, χρεοκοπημένο πολιτικό προσωπικό που λιντσαρίστηκε εκλογικά από τον ελληνικό λαό και θα επιλέξει μια προσωπικότητα που θα συμβολίζει τους δημοκρατικούς αγώνες και την πολιτιστική ακτινοβολία του έθνους των εργαζομένων, στέλνοντας τα σωστά μηνύματα και στο λαό και στους εκβιαστές του.

Αν οι Γερμανοί επιμείνουν στο τελεσίγραφο μέχρι την κρίσιμη Παρασκευή, η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα οφείλει να τερματίσει αμέσως το γερμανικό «μαρτύριο της σταγόνας» και να οδηγήσει τα πράγματα σε μια άμεση πολιτική «κάθαρση» γιατί από εκεί και πέρα ο χρόνος θα μετρά σε βάρος της. Δεν βλέπουμε άλλο δρόμο κάθαρσης από την προκήρυξη δημοψηφίσματος μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα με το ερώτημα αν ο ελληνικός λαός εξουσιοδοτεί την κυβέρνησή του να επιμείνει πάση θυσία στην ανυποχώρητη εφαρμογή των προγραμματικών δεσμεύσεων που ενέκρινε ο ίδιος και ψήφισε η Βουλή των Ελλήνων.

Για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, μια τέτοια πορεία θα φέρει στην ημερήσια διάταξη το ενδεχόμενο εξόδου από το ευρώ αν η Γερμανία επιμείνει στην ωμή αδιαλλαξία της- πράγμα κάθε άλλο παρά βέβαιο. Η κυβέρνηση δεν πρέπει να φοβηθεί αυτό το ενδεχόμενο, παρότι δεν το επέλεξε. Ασφαλώς, ο ελληνικός λαός θα προτιμούσε την πιο ανώδυνη λύση, πολύ περισσότερο που έχει ήδη στην πλάτη του πέντε τρομερά δύσκολα χρόνια. Αν βρεθεί όμως απάναντι στο δίλημμα ευρώ με Μνημόνια εφ όρου ζωής ή αισθητή βελτίωσης της ζωής με έξοδο από τη φυλακή της ευρωζώνης, η απάντησή του- το πιστεύουμε ακράδαντα- μπορεί να είναι, πρέπει να είναι και θα είναι εκείνη που θα συμβαδίζει  με τα συμφέροντά του, την αξιοπρέπεια και την ιστορία του.

Σ’αυτή τη δύσκολη, αλλά επιβεβλημένη πορεία, η Ελλάδα μπορεί να βρει ισχυρά στηρίγματα στο διεθνή στίβο, όπως έδειξαν ήδη οι πρώτες κρούσεις της στο εξωτερικό. Η γεωπολιτική συγκυρία στην ευρύτερη περιοχή, από την Ουκρανία μέχρι τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, είναι πολύ ευνοϊκή για την Ελλάδα, καθώς διευρύνει κατά πολύ τα περιθώρια ελιγμών, τακτικών συμμαχιών και εκμετάλλευσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων. Αρκεί να δει κανείς τα σχεδόν καθημερινά άρθρα προβελβημένων αρθρογράφων των New York Times και των Financial Times που καλούν τον Αλέξη Τσίπρα να μην υποχωρήσει στη Γερμανία. Το κυριότερο, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει δικαίωμα να απογοητεύσει τον ελληνικό λαό και τις διερυνόμενες, μαχόμενες δυνάμεις των λαών της Ευρώπης που βλέπουν στον αγώνα μας και το δικό τους αγώνα, στις ελπίδες μας και τις δικές τους ελπίδες, στο μέλλον μας και το δικό τους μέλλον. Αυτή είναι η μεγάλη, η τεράστια εφεδρεία της Ελλάδας και αυτή είναι που θα γείρει αποφασιστικά την πλάστιγγα στην πλευρά του δίκιου των πολλών, απέναντι στην αυτοκρατορική ωμότητα των λίγων.

Ένα σχόλιο για σκεπτόμενους αριστερούς και όχι μόνο

12/02/2015

Οι προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ έχουν δημιουργήσει μία ευφορία σε πλατειά λαϊκά στρώματα γιατί δεν υπέκυψαν στις ασφυκτικές πιέσεις του ιερατείου της ΕΕ για άνευ όρων αποδοχή της συνέχειας του Μνημονίου και της τρόικας. Όμως οι αριστεροί αλλά και οι εργαζόμενοι που θέλουν να κοιτάζουν πιο μακριά – γιατί οι σημερινοί καιροί τιμωρούν σκληρά την μυωπία – θα πρέπει να σκεφθούν σοβαρά ορισμένα πράγματα.
Πρώτη παρατήρηση. Στην πολιτική σπάνια αυτό που φαίνεται είναι και αυτό που είναι. Ιδιαίτερα σε εκείνους τους τύπους πολιτικής που ο λαός είναι ακόλουθος, χειροκροτητής και όχι ενεργό, συγκροτημένο υποκείμενο. Και εδώ δεν πρέπει να ξεχνιέται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ (άσχετα από τις προθέσεις τμημάτων του αλλά και σύμφωνα με τις προθέσεις των ισχυρών κέντρων του) ακολουθεί τον τελευταίο τύπο πολιτικής.
Δεύτερη παρατήρηση. Σε προγραμματικό επίπεδο ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μία διαρκή δεξιά διολίσθηση, που ξεκίνησε όσο πλησίαζε στην κυβερνητική εξουσία και έχει επιταχυνθεί εξαιρετικά έκτοτε. Ξεκίνησε με το «καμία θυσία για το ευρώ» που πλέον έχει γίνει παραμονή στο ευρώ και στην ΕΕ πάση θυσία. Ακολούθως μετατοπίσθηκε στη «διαγραφή του μεγαλύτερου τμήματος του χρέους» με μονομερείς

Πόσες ΜΚΟ χρειάζονται για να ζεσταθεί ένας άστεγος;

Μια μαρτυρία κι ένα κουίζ

Γράφει: Ηρακλής Οικονόμου - ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ - 12/02/2015

Μεσάνυχτα Δευτέρας 9/2, γυρίζω σπίτι. Δίπλα από την είσοδο της πολυκατοικίας βλέπω έναν άστεγο άνδρα, ξαπλωμένο. Του μιλάω για να δω αν ζει, απαντάει κάτι ακατάληπτο, τον ρωτάω αν έχει σπίτι, έχει λέει, δεν βγάζω άκρη, τέλος πάντων, ζει. Φοράει ζεστά ρούχα – αλλά η νύχτα προμηνύεται άγρια με τέτοιο ψοφόκρυο, και το μάρμαρο του πεζοδρομίου φαντάζει απειλητικό.

Ανεβαίνω λοιπόν στο σπίτι: «θα πάρω κάποια υπηρεσία για τους αστέγους, να έρθουν να τον μαζέψουν τον άνθρωπο, να τον πάνε κάπου ζεστά». Απλό δεν ακούγεται; Googlάρω τα σχετικά, και πέφτω πάνω σ’ αυτήν την είδηση:

«Κλιμάκια του ΚΥΑΔΑ και των 16 συνεργαζόμενων φορέων και οργανώσεων (ΟΚΑΝΑ, ΚΕΘΕΑ EXELIXIS, Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός, PRAKSIS, PROTEKTA, Γιατροί Χωρίς Σύνορα, ΚΛΙΜΑΚΑ, Σύμμαχοι Υγείας, Γιατροί του Κόσμου, Εθνικό Κέντρο Κοινωνικής Αλληλεγγύης, EMFASIS, Κέντρο Ζωής, Θετική Φωνή, ΣΦΕΑ-ΕΜΕ κ.α.) έχουν συγκροτηθεί προκειμένου, όπου χρειαστεί, να προβούν σε επί τόπου παρεμβάσεις, μοιράζοντας κουβέρτες και τρόφιμα σε αστέγους συμπολίτες μας και με τη συνοδεία γιατρών και κοινωνικών λειτουργών θα ενημερώνουν, όσους το επιθυμούν, να μεταφερθούν στον θερμαινόμενο χώρο του Ρουφ. Καθ” όλη τη διάρκεια του 24ωρου λειτουργεί γραμμή επικοινωνίας με τους δημότες για περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης στον τηλεφωνικό αριθμό 1595».

Αυτά είναι! Δεκαέξι συνεργαζόμενοι φορείς! Και δήμο έχουμε, και φορείς έχουμε, και κοινωνία των πολιτών έχουμε, Ελλαδάρα γερά με τσαμπουκά! 00:30 το βράδυ παίρνω λοιπόν τηλέφωνο, και το σηκώνουν· η κυρία ευγενέστατη: «Στέλνω αμέσως το αίτημα στο κλιμάκιο για να έρθει!». Τ’ ακούω κι εγώ, και γεμάτος αισιοδοξία και εμπιστοσύνη στις αθηναϊκές δημοτικές αρχές και λοιπές οργανώσεις κατεβαίνω κάτω στο δρόμο, έτσι για να βεβαιωθώ ότι θα τον πάρουν τον άνθρωπο, ή τουλάχιστον ότι θα τον φροντίσουν λίγο. Του λέω ότι θα έρθουν να τον βοηθήσουν, τα παίρνει στο κρανίο, θέλει να τον αφήσω ήσυχο, σηκώνεται τρεκλίζοντας και πάει ένα τετράγωνο πιο κάτω – ευτυχώς, καθώς βρίσκει μια καλά προστατευμένη εσοχή που δεν πιάνει ο αέρας.

Εν τω μεταξύ, η ώρα περνάει, κι όσο νυχτώνει το κρύο δυναμώνει. Μου θυμίζει σκοπιά στην Τρίπολη δεκαπέντε χρόνια πίσω, 11^ο Σύνταγμα Πεζικού, όταν μετά τα μεσάνυχτα ο χρόνος δεν μετριέται με την ώρα, ούτε καν με το μισάωρο, αλλά με το λεπτό, ή το πολύ πεντάλεπτο. 00:35, 00:40, 00:45, 00:50, 00:55. Πάει το πρώτο 25λεπτο. Εγώ σαν τον τρελό στο δρόμο, μια να κοιτάω τη διεύθυνση που έδωσα μπας και έρθει κανένας φορέας και δεν μας δει, και μια το επόμενο τετράγωνο μην σηκωθεί ο άστεγος και μου φύγει. 01.00, 01:05, 01:10, 01:15, 01:20. Μια χαρά, πάει και το δεύτερο 25λεπτο.

«Δεκαέξι συνεργαζόμενοι φορείς, αλλά την υποθερμία δεν τη γλιτώνουμε απόψε».

Και με αυτές τις σκέψεις, κάπου μεταξύ υποθερμικού σοκ και της γαλήνης που σε πλημμυρίζει όταν πλέον αρχίζεις και παραδίδεσαι στη σκέψη ότι ζεις στην Ελλάδα, το θολωμένο μου μυαλό αποφάσισε. Πήγα σπίτι, σήκωσα μια κουβέρτα, έφτιαξα και δυο σάντουιτς, και γύρισα στον άνθρωπο. Είχε σηκωθεί όρθιος, φαΐ δεν ήθελε, «βάλε την κουβέρτα και πήγαινε σπίτι» του λέω, «εντάξει παιδί μου, εντάξει, εντάξει», την πήρε, τον άφησα κι έφυγα. Ήταν πλέον 01:45, δηλαδή μία ώρα και ένα τέταρτο, δηλαδή 75 λεπτά, δηλαδή 4.500 δευτερόλεπτα μετά το πρώτο τηλεφώνημά μου, και το κλιμάκιο του ΚΥΑΔΑ και των δεκαέξι συνεργαζόμενων φορέων δεν έλεγε να έρθει. Πήγα σπίτι και ξαναπήρα τηλέφωνο: «Πότε θα έρθει το κλιμάκιο;». «Ξέρετε, δεν γνωρίζουμε, αλλά το αίτημα έχει δοθεί και το κλιμάκιο θα έρθει οπωσδήποτε».

THE END.

ΥΓ: Κουίζ: Πόσες ΜΚΟ χρειάζονται για να πάει το κλιμάκιο στον άστεγο;

ΥΓ(2): Χάλασε ο κόσμος να πάρουν 1-2 διμοιρίες των ΜΑΤ και να τις μετατρέψουν σε κάτι χρήσιμο, π.χ. οδηγούς κλιμακίων για άστεγους;

ΥΓ(3): Δηλαδή εννοείς ότι είναι πιο ορθολογικό και σύγχρονο να έχεις 16 ξεχωριστούς φορείς να κάνουν το ίδιο πράγμα με 16 διευθυντές, 16 γραφεία, 16 τηλέφωνα και 16 μισθολογικά κόστη, απ’ το να έχεις έναν μόνο διοικητικό οργανισμό χωρίς οχτακόσιες αλληλεπικαλύψεις;

 http://www.toperiodiko.gr/

Τι παρουσίασε η Ελλάδα στο Eurogroup

Επειδή γίνεται πολλή κουβέντα για το τι ειπώθηκε πίσω από τις κλειστές πόρτες του Eurogroup στις Βρυξέλλες, σας αποκαλύπτω πως ο Γιάνης Βαρουφάκης παρουσίασε στους ομολόγους του αυτό το χαρτονόμισμα των 350 δισεκατομμυρίων, με το οποίο η Ελλάδα ξεχρεώνει μια και καλή.


Ο Γιάνης Βαρουφάκης έδωσε αυτό το χαρτονόμισμα στον Βόλφγκανγ Σόιμπλε, ο οποίος δεν μπορούσε να κρύψει τον ενθουσιασμό του.


Ο κ. Σόιμπλε ενθουσιάστηκε ακόμα περισσότερο, όταν ο Γιάνης Βαρουφάκης του είπε πως μπορεί να κρατήσει τα ρέστα -που είναι 27 με 28 δισεκατομμύρια-, γιατί εμείς είμαστε Έλληνες και το χρήμα δεν το λογαριάζουμε.

Φήμες ότι μέλος της ελληνικής αποστολής είπε στα μέλη του Eurogroup να βάλουν το χρέος στον κώλο τους, δεν έχουν επιβεβαιωθεί ακόμα.

Πάντως, ένα μέλος της ελληνικής αποστολής είπε «λεφτά είναι ρε κτήνη, δεν είναι άνθρωποι», και καταχειροκροτήθηκε.

Το χαρτονόμισμα των 350 δισεκατομμυρίων σχεδίασε ο Jo Di, ο οποίος εργάζεται για τον ΣΥΡΙΖΑ και μου είπε να σας πως πως πληρώνεται ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ.

(Αύριο θα σας πω και τι άλλο παρουσίασε η ελληνική αποστολή στο Eurogroup.)


απο 

     

Όταν έκλαψε ο πρωθυπουργός

Έπρεπε να ζήσουμε τη μισή ζωή μας για να δούμε έναν πρωθυπουργό ανθρώπινο.

Μέχρι τώρα ήταν τα ανδρείκελα made in IMF. Όντα χωρίς συναίσθημα, που διορίζονταν για να εξοντώνουν τους ανθρώπους, προκειμένου να επωφεληθούν οι εταίροι κι οι ημέτεροι.

Χθες είδαμε έναν άνθρωπο. Συγκινημένο, με επίγνωση του βάρους.

Κανείς δεν ξέρει πόσο θα κρατήσει, πόσο θ” αντέξουμε, πόσο σκληρά θα επιτεθούν οι μέγαιρες της Ευρώπης.

Τον Αλιέντε τον άφησαν τρία χρόνια. Έτσι συγκινημένος μιλούσε κι εκείνος απ” το προεδρικό μέγαρο, λίγο πριν το ισοπεδώσουν τα αεροπλάνα.

Ίσως γι” αυτό κι εκείνος μιλάει για πρώτη φορά στη Βουλή σαν να “ναι η τελευταία. Γιατί ξέρει ότι αντιμετωπίζει τέρατα.

Όμως τον κόσμο δεν τον αλλάζουν οι άνθρωποι που σκύβουν το κεφάλι. Κανείς δεν σέβεται τον δειλό.

~~{}~~

Πάντα πρέπει ν” αφήνεις στον εχθρό σου μια έξοδο διαφυγής, έτσι έγραφε ο Σουν Τσου στη Τέχνη του Πολέμου. Γιατί αν δεν μπορεί να ξεφύγει θα παλέψει μέχρι εσχάτων, δεν έχει άλλη επιλογή.

Η Γερμανία της Μέρκελ δεν θέλει να μας αφήσει να ξεφύγουμε. Διακυβεύεται το κύρος της αυτοκρατορίας της, η ανωτερότητα τους.

Γνωρίζει ότι μας εξοντώνει, αλλά θα συνεχίσει. Γιατί εμείς είμαστε λίγοι και αδύναμοι. Αυτοί είναι πολλοί και είναι ισχυροί.

Οι συνεργάτες τους, οι ντόπιοι συνεργάτες τους, αυτοί που έχουν αποκομίσει τεράστια οφέλη κι άλλα τόσα προσδοκούν, τους στηρίζουν, και περιμένουν το τέλος της παρένθεσης, για να επανέλθουν.

~~

Δεν μπορούμε να νικήσουμε, έτσι λένε οι συνεργάτες τους, οι ντόπιοι συνεργάτες.

Οπότε ας αφεθούμε να χαθούμε. Αυτό πρέπει να κάνει κάθε μικρό έθνος, όταν προστάζουν οι γίγαντες.

Αυτό έκαναν οι Ισλανδοί, αντιμέτωποι κι αυτοί με το τέρας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Αυτό έκαναν και οι Βιετναμέζοι, όταν τους επιτέθηκε η μεγαλύτερη πολεμική μηχανή.

Αυτό έκαναν κι οι Κουβανοί, όταν τους απέκλεισαν οι εχθροί και τους ξέχασαν οι φίλοι.

Αυτό έκαναν και οι κουρελήδες του Γκάντι, μπροστά στο Βρετανικό Στέμμα.

Αυτό έκαναν κι οι Ιρλανδοί, οι πατατοφάγοι.

Αυτό έκαναν κι οι κατσαπλιάδες οι Γραικοί, αυτό κι οι Μεξικανοί.

Αυτό κάνουν πάντα οι μικροί λαοί, υποτάσσονται.

~~{}~~

Ναι, ακούγομαι ρομαντικός, γραφικός ίσως. Να ποντάρεις σ” ένα όνειρο, αυτό είναι βλακώδες.

Όμως έτσι αλλάζει ο κόσμος, έτσι προχωράει. Με αργά βήματα προς το όνειρο.

Οι δυνάμεις της συντήρησης, οι αντιδραστικοί, μοιάζουν να νικάνε. Όμως πάντα ηττώνται.

Οι συντηρητικοί θέλουν όλα να μείνουν ίδια, θέλουν κι εύχονται το τέλος της Ιστορίας. Όμως η Ιστορία δεν θα σταματήσει ποτέ, όσο υπάρχει έστω κι ένας άνθρωπος που συγκινείται, όταν υπάρχει έστω κι ένας άνθρωπος που σταμάτησε να φοβάται.

Ελευθερία είναι να μην φοβάσαι.

~~{}~~

Είμαι σίγουρος ότι τα λόγια μου ακούγονται σαν ανέκδοτο στ” αυτιά των ανθρώπων που ποντάρουν στη δουλική ανθρώπινη φύση. Λίγο με νοιάζει.

Δεν είμαι πολιτικός, δεν είμαι δημοσιογράφος ούτε επιστήμονας. Είμαι ένας άνθρωπος που πόνταρε όλη του τη ζωή στο κουτσό άλογο της λογοτεχνίας.

Γράφω, επειδή δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.

Ονειρεύομαι, επειδή δεν μπορώ να ζήσω αλλιώς.

~~{}~~

Το φεγγάρι βγήκε και πάλι. Το φεγγάρι θα συνεχίσει να φέγγει, ό,τι και να συμβεί στον μικρό μας πλανήτη.

Η Ιστορία θα συνεχίσει να κυλάει και δεν μπορείς να μπεις μέσα της δυο φορές. Μοιάζει ίδια, αλλά πάντα αλλάζει.

Η μόνη βεβαιότητα είναι η αλλαγή. Κι ο θάνατος. Λίγος είναι ο χρόνος της ζωής, σχεδόν ασήμαντος, και θα ήταν ωραία, όταν θα έρθει εκείνη η ώρα, να φύγουμε χαμογελώντας.

Να χαϊδέψουμε το κεφάλι του παιδιού μας ή του εγγονού μας (οι πιο τυχεροί) και να του πούμε: «Σου παραδίδω μια ελεύθερη χώρα. Δεν είναι μεγάλη, δεν είναι πλούσια, αλλά είναι δική σου».

Να του πούμε: «Σου παραδίδω μια ελεύθερη ζωή. Δεν είναι μεγάλη, δεν είναι πλούσια, αλλά είναι δική σου».

~~{}~~

Η αρετή και η ελευθερία. Αυτό ήταν το ιδεώδες κάποιων ανθρώπων που έζησαν στα μέρη μας και μιλούσαν τη γλώσσα μας.

Εκείνοι, οι Παλιοί των Ημερών, όταν βρέθηκαν αντιμέτωποι με την τερατώδη αυτοκρατορία των Περσών υποκλίθηκαν, συμβιβάστηκαν, προσκύνησαν και υπέγραψαν πρωτόκολλα παράδοσης.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Η φωτογραφία είναι του Ralph Eugene Meatyard, «Μάσκες στο νερό»,

απο 

Γελωτοποιός