23 Αυγ, ’12
11:51 ΠΜ
Θα
πρέπει να παραδεχτώ –φαίνεται, άλλωστε, και από τα κείμενά μου- πως τα
τελευταία χρόνια δεν έχω μείνει ανεπηρέαστος από την κατάσταση που
επικρατεί στη χώρα. Σε μια προσπάθεια να προφυλάξω την ψυχική μου
γαλήνη, έχω ανακαλύψει διάφορα περίτεχνα κόλπα.
Για παράδειγμα, με ταράζουν πολύ –και φαντάζομαι πως δεν είμαι ο μόνος- οι αυτοκτονίες που έχουν πάρει διαστάσεις επιδημίας.
Από τη στιγμή, όμως, που η κοινωνία δεν ενδιαφέρεται για τους
αυτόχειρες –και δεν την απασχολούν καθόλου-, βρήκα κι εγώ έναν τρόπο να
μη με ταράζουν πια οι αυτοκτονίες και να μη μου ξεσκίζουν την ψυχολογία.
Όταν αυτοκτονεί κάποιος, στρέφομαι στον Βουδισμό και σκέφτομαι τη ματαιότητα της ζωής πάνω στη γη.
Μάταια είναι όλα, οπότε ο αυτόχειρας λυτρώθηκε από τις ταλαιπωρίες και τη φθορά. Γλίτωσε ο άνθρωπος.
Εκεί το γυρνάω και λίγο στον Ινδουισμό και σκέφτομαι πως η ψυχή του
αυτόχειρα μετενσαρκώνεται, πάει σε μια ανώτερη ενσάρκωση, οπότε όχι
μόνο δεν πρέπει να στενοχωριόμαστε που πέθανε αλλά πρέπει να είμαστε
χαρούμενοι που ο συνάνθρωπός μας πήγε κάπου καλύτερα και να κάνουμε και
ένα πάρτι αποχαιρετισμού που θα ξεσκιζόμαστε στο χορό, στο ποτό και τη
μάσα.
Είναι σαν να μένει ένας γνωστός σου στο Ζεφύρι και να πηγαίνει να μείνει στην Τζαμάικα. Δεν θα χαρείς; Θα χαρείς.
Με τον ίδιο τρόπο, αντιμετωπίζω και τις δολοφονίες. Τον δολοφόνησαν
τον άνθρωπο, οπότε τον έστειλαν σε ανώτερη ενσάρκωση. Καλό του κάνανε.
Βέβαια, δεν το ψάχνω και πολύ με αυτές τις ανατολικές θρησκείες –μένω
στα βασικά- γιατί, όπως σε όλες τις θρησκείες, αν το ψάξεις στο βάθος,
πάλι θα μαυρίσουν τα σπλάχνα σου και θα καταλήξεις να στηθοδέρνεσαι και
να κλαις τον νεκρό με 150 μοιρολογίστρες.
Από την άλλη, ωραία η μετενσάρκωση –σου λύνει με τη μία όλα τα
υπαρξιακά που σε ταλαιπωρούν μια ζωή- αλλά υπάρχει και κάτι που με
προβληματίζει:
Εμείς είμαστε Έλληνες. Αν είσαι Έλληνας, σε πόσο ανώτερη ενσάρκωση να πας;
Αφού ο Έλληνας είναι η ανώτερη μορφή ανθρώπινης ύπαρξης. Αν είσαι Έλληνας, το έχεις τερματίσει. Πού να το φτάσεις πια;
Οπότε, μπορεί ο Έλληνας –μετά τον θάνατό του- να ξεκινάει από την αρχή. Και να γίνεται αμοιβάδα.
(Εντελώς σοβαρά, όντως, προσπαθώ να σκέφτομαι πως όσοι δεν αντέχουν
και βάζουν τέλος στη ζωή τους πάνε σε μια ανώτερη ενσάρκωση και γίνονται
κάτι καλύτερο. Με ανακουφίζει πάρα πολύ αυτή η σκέψη. Αν κάποιος έχει
σκεφτεί κάτι πιο ανακουφιστικό, να μου το γράψει.)
