Σάββατο 30 Ιουνίου 2012
Παρασκευή 29 Ιουνίου 2012
ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΥΡΩ ΤΟΥΣ…
Τι περιμένουμε ; Είναι επείγον !
Γράφει ο Παναγιώτης Δερματάς
Φτιάχνεις τις συμμαχίες και τις φιλίες, με βάσι τα αμοιβαία συμφέροντα. Καμία φιλία και καμία συμμαχία δεν επέζησαν όταν ο εταίρος πρόδωσε τον εταίρο, εκτός εάν την υποταγή την θεωρούμε «συμμαχία». Σ΄αυτή την περίπτωσι ο συνεταιρισμός καταντά ερείπιο που είναι αδύνατο να σωθεί με οποιαδήποτε υποστηρίγματα. Εδώ, αυτός ο συνεταιρισμός με την υπόλοιπη Ευρώπη στηρίχτηκε από την αρχή σε βάσεις σαθρές. Δηλαδή σε μία κατάστασι θολή και με έωλα επιχειρήματα. Μας είπαν τότε στην επίσημη τελετή στο Ζάππειο με τον Γάλλο Ντεστέν και τον ‘Έλληνα Καραμανλή, ότι θα μπαίναμε σε μία μεγάλη οικογένεια η οποία θα μας παρείχε έναν καλό εμπορικό εταίρο, εσωτερική τάξι και διεθνή ασφάλεια. Αλλά αντίθετα, ούτε καλός ήταν ο εταίρος, ούτε εσωτερική τάξι, ούτε διεθνή ασφάλεια καταφέραμε να έχουμε. Για τον σκοπό αυτόν, απεμπολήσαμε την υπευθυνότητα για τήν ασφάλεια μας και την ρίξαμε στις πλάτες άλλων. Αλλά σήμερα ακριβώς ένας αγαπητός διαδικτυακός φίλος μας θύμισε κάτι από τον Αριστοτέλη : Ό άνθρωπος που θυσιάζει την ελευθερία του για να του παρέχουν ασφάλεια, δεν είναι άξιος ούτε της ελευθερίας ούτε της ασφάλειας… Ακριβώς αυτό πάθαμε και σήμερα απολαμβάνουμε τις συνέπειες της αφροσύνης μας. Όλοι αυτοί οι «συνεταίροι» σωτήρες δεν είχαν αθώες προθέσεις. Σαν αυτές όλων εδώ των αιθερόβοσκων Ελλήνων που τρέφονται με εισαγόμενες ιδεολογίες και που έδωσαν την ζωή του γι΄αυτές, μέσα από ένα φρικτό εμφύλιο πόλεμο στην δεκαετία του 40 και μέσα από διαρκείς πολιτικές συγκρούσεις που φθάνουν μέχρι σήμερα. Οι «φίλοι», οι «εταίροι», μας έδιναν επιδοτήσεις που έπαιρναν από μας τους ίδιους κάτω από την κάλυψι των κομματικών εκπροσώπων τους, τους οποίους στήριξε η επιδοτούμενη συλλογική βλακεία του λαού και όπου μέρος αυτών είχε περάσει από σκοτεινές διεθνείς λέσχες… Το καθεστώς των σκοτεινών επιδοτήσεων έφτιαξε και την κάστα στην οποία στηρίζεται πολιτικά η υποταγή και η δουλοπρέπεια. Μας επέβαλαν ποσοστώσεις στις παραγωγές διότι οι βόρειοι που αποτελούσαν την μεγάλη αγορά, παρήγαγαν τα ίδια προϊόντα σε τριτοκοσμικές χώρες. Έτσι εξαναγκαστήκαμε να εισάγουμε αγροτικά προϊόντα με τριτοκοσμικό κόστος παραγωγής εις βάρος των αγροτών μας τους οποίους παρηγορούσαμε με φτωχές επιδοτήσεις. Μας έκλεισαν τα εργοστάσια ζαχάρεως, μας επέβαλαν δαπανηρές γραφειοκρατικές διαδικασίες που κτύπησαν την ανταγωνιστικότητα, στήριξαν και εξαγόρασαν αυτούς τους καραγκιόζηδες πολιτικούς οι οποίοι από την μία μεριά υπενόμευαν την αξιοκρατία για να αποδειχτούμε ανεπαρκείς και ανάξιοι, υπενόμευαν τις δημόσιες επιχειρήσεις μέσα από την κακή διοίκησι και οργάνωναν τον ισοπεδωτικό συντεχνιασμό ώστε όλα να καταλήξουν – όπως έγινε – στα χέρια των αξίων αφεντικών της Ευρώπης. Σήμερα μας δολοφονούν βιολογικά και εν ψυχρώ χωρίς κανένα έλεος ! Το παιχνίδι, ήταν βαθιά στημένο . Ο αφελληνισμός της οικονομίας βαδίζει παράλληλα με τον αφελληνισμό της παιδείας, γίνεται σταθερά και για να μην φανεί η προδοσία, παρέχουν αφειδώς δάνεια τα οποία τελικά επιστρέφουν σ΄αυτούς μέσω των εξαγωγών τους προς την χώρα μας. Σε όλη αυτή την περίοδο των τριάντα χρόνων, μας εξαγόρασαν έναντι πινακίου φακής, τηλεπικοινωνίες, αεροδρόμια, επιχειρήσεις, οδικά δίκτυα, τράπεζες, εσωτερική αγορά. Κλείσαμε τις πολεμικές μας βιομηχανίες για να αγοράσουμε απ’ αυτούς προϊόντα διαλογής και χωρίς κανένα αντιστάθμισμα. Απεμπολήσαμε το στρατηγικό δικαίωμα που έχει κάθε χώρα να εκδίδει το δικό της νόμισμα και να καθορίζει ή ίδια την στρατηγική της οικονομίας της. Τους τα δώσαμε όλα. Μας τα πήραν όλα και τώρα κτυπούν την ατομική και συλλογική μας αξιοπρέπεια, δολοφονούν με σαδισμό τον Έλληνα πολίτη ! Την ίδια στιγμή που μας σκοτώνουν, μας φοβίζουν μέσω των παλιάτσων της δημοσιογραφίας και των κομματικών τους υποτακτικών ότι χωρίς αυτούς θα γκρεμιστούμε στα τάρταρα !… Επειδή μας έφθασαν στο απροχώρητο, μέσα από το αίμα μας και την προσχεδιασμένη δυστυχία στην οποία μας έριξαν, είναι ανάγκη να τονίσουμε οι Έλληνες ότι μέχρι εδώ… Δεν έχει πάρα πέρα… Ο συνεταιρισμός μαζί σας, δεν έχει κανένα μέλλον. Όποιος επιμένει σ΄αυτόν έχει ίδια, ατομικά συμφέροντα. Είτε πρόκειται για πολιτικό κόμμα, είτε για ομάδες ανθρώπων, είτε για πολιτικούς εκπροσώπους των ..γενναιοφρόνων δανειστών . Η ιστορία τέλειωσε. Πρέπει να προκύψουν πολιτικοί ηγέτες στην χώρα μας που να μας απαλλάξουν απ΄ αυτόν τον βραχνά. Τα δικά τους δικά τους και τα δικά μας δικά μας. Δεν πρόκειται να φτιάξει η Ευρώπη διότι δεν είναι ελεύθερη . ‘Εχει αφεντικά… Αυτά, εδρεύουν στον βορά και οι βόρειοι που είναι καλοταϊσμένοι μαζί τους, μας βλέπουν όλους του νότου σαν παρίες. Εμείς λοιπόν με την σειρά μας, να αποτινάξουμε αυτόν τον ζυγό και να επιστρέψουμε επειγόντως στην εθνική μας ιδεολογία και στα εθνικά μας νομίσματα. Αντί να αυτοκτονούμε και να μαραζώνουμε, ας καταδικάσουμε το κομμάτιασμα της κοινωνίας που μας επέβαλε ο ξενοκίνητος κομματισμός. Να διακηρύξουμε δηλαδή ότι δεν ανήκουμε σε κανένα κόμμα, ούτε σε καμία Δύσι, ούτε σε καμία Ανατολή, ούτε σε κανένα παγκοσμιοποιημένο ιδεολογικό τέρας πού επεξεργάστηκαν οι δυνάστες μας στα σκοτεινά τους εργαστήρια και με τα οποία δέρνουν τις ψυχές κάποιων αμούστακων μαλακοειδών τά οποία καίνε τα ιερά μας εθνικά σύμβολα. Ας επαναφέρουμε την άμεση δημοκρατία σε όλα τα επίπεδα όπως έκαναν στην Ισλανδία. Αν αγαπήσουμε την πατρίδα μας θα μας το ανταποδώσει άμεσα. Για τον επιπρόσθετο λόγο ότι έχουμε την μοναδική πατρίδα η οποία δημιούργησε την υγιή έννοια του κόσμου. Μην κολλήσουμε στον φόβο ότι δεν παράγουμε. Παράγουμε τα πάντα και είμαστε αυτάρκεις σε όλους τους ζωτικούς τομείς. Ας κτυπήσουμε τις γραφειοκρατίες, τα χαράτσια και τα γ@…κα που πληρώνουμε στα παντοειδή παράσιτα τα οποία επιβαρύνουν τις παραγωγικές μας διαδικασίες, ας κτυπήσουμε τον φατριασμό και τους διχασμούς των ξενοκίνητων κομματικών μηχανισμών οι οποίοι με την σειρά τους έστησαν τις άθλιες συντεχνίες, ας συμμαζέψουμε το κράτος και να κτυπήσουμε τις αδικίες. Γι’ αυτό, όλες οι συντάξεις στην κρησάρα. Γι΄αυτό, ενιαίο ασφαλιστικό ταμείο για όλο τον λαό και ας δίνει πέντε κλίμακες συντάξεων. Γι’ αυτό ας καταλάβει και ο τελευταίος πολίτης ότι χρήμα δεν είναι μόνον αυτό που σού δίνουν αλλά και αυτό πού δεν σού παίρνουν. Μέσα απ΄ αυτό που δεν σού παίρνουν, διασφαλίζεται η συλλογική ευημερία του λαού. Τα μόνα που δεν διασφαλίζονται είναι οι βίλες με τις πισίνες και τα μεγάλα δαπανηρά ταξίδια. Εμπρός λοιπόν όλοι για την δραχμή μας, για τον επανελληνισμό της βιομηχανίας μας και για τον απεγκλωβισμό μας από τα βόρεια αφεντικά Όταν καταδικάσουμε τις ψεύτικες ιδεολογίες και φερθούμε ίσιοι και σταράτοι, ο νόμιμος πλούτος των Ελλήνων της υφηλίου θα κατακλίσει την χώρα μας. Και είναι μεγάλος, μέγιστος, δυναμικός ! Τι περιμένουμε ;…. Έξω από την Ευρώπη και το Ευρώ τους ! Εδώ και τώρα ! Χρήμα δεν μπορούν μόνον οι επιστήμονες λωποδύτες να παράγουν. Μπορούν κάλλιστα να παράγουν και οι εθνικές τράπεζες. Γεγονός που το έχει αποδείξει ο χρόνος και η οικουμένη.
Παναγιώτης Δερματάς
Υ.Γ. ( Φίλοι που διαβάζουν τα άρθρα μου, μού λένε ότι είμαι υπερβολικά ιδεαλιστής ! Εγώ τους λέω, ότι είμαι υπερβολικά πραγματιστής ! Ας κάνουν μισό βήμα προς την ελευθερία που τους στέρησαν τα κόμματα, συχνά μαζί με την ατομική τους υστεροβουλία και τότε θα καταλάβουν την πραγματική έννοια του ρεαλισμού… )
filologos10.wordpress.com
μεσω troktiko
Περισσεύετε
Συνεχίζονται οι αυτοκτονίες στη χώρα μας, όπως συνεχίζονται και οι απολύσεις. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι αναζητούν εργασία και διαπιστώνουν πως είναι περιττοί. Δεν τους χρειάζεται πια κανείς.
Άνθρωποι που μέχρι χτες μάχονταν ενάντια στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο αναζητούν εναγωνίως κάποιον να τους εκμεταλλευτεί.
Υπάρχει λοιπόν κάτι χειρότερο από το να σε εκμεταλλεύονται: να μην θέλει να σε εκμεταλλευτεί κανείς.
«Παρακαλώ, δώστε μου μια δουλειά. Ας με εκμεταλλευτεί κάποιος».
Είναι τραγικό να διαπιστώνεις πως είσαι περιττός και πως δεν υπάρχει κανείς να σε εκμεταλλευτεί.
Από την άλλη, είναι φοβερή ικανοποίηση για την οικονομική εξουσία -την αληθινή εξουσία δηλαδή- να βλέπει να σέρνονται εκλιπαρώντας στα πόδια της άνθρωποι που μέχρι χτες αγωνίζονταν για τα δικαιώματά τους.
«Παρακαλώ, δώστε μου μια δουλειά, έστω και με ελάχιστα χρήματα. Θέλω να γίνω δούλος»
«Λυπάμαι, είστε περιττός»
«Και τι θα κάνω;»
«Δεν ξέρουμε, ούτε και μας νοιάζει. Αυτοκτονήστε, κρυφτείτε, εξαθλιωθείτε αλλά -το κυριότερο- εξαφανιστείτε από μπροστά μας»
Οι εξαθλιωμένοι πληθαίνουν διαρκώς αλλά κανείς δεν παίρνει το θάρρος να πει πως δουλειές δεν πρόκειται να υπάρξουν.
Πολιτικοί υπόσχονται αόριστα νέες θέσεις εργασίας -ενώ ξέρουν πως δεν πρόκειται να υπάρξουν- και κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να «κρύψουν» τους άνεργους. Στατιστικά τρικ και νέοι όροι που παρουσιάζουν τους άνεργους ως εργαζόμενους.
Και μένει κρυφή και μια άλλη πραγματικότητα: οι πολιτικοί είναι διακοσμητικοί. Είμαστε στα χέρια των αγορών. Τους ανήκουμε.
Βέβαια, έχουν μια χρησιμότητα οι άνεργοι και οι εξαθλιωμένοι: συμβάλλουν στο να μένουν φρόνιμοι και φοβισμένοι οι δούλοι που κατάφεραν να έχουν μια δουλειά.
Το καλύτερο απ’ όλα είναι πως οι άνεργοι κατηγορούνται επειδή δεν έχουν δουλειά. Αν και όλοι ξέρουν πως δουλειές δεν υπάρχουν και δεν πρόκειται να υπάρξουν.
Και άνεργος, και ένοχος. Αφού δεν κερδίζουμε από σένα, είσαι περιττός. Περισσεύεις. Είσαι ένα λάθος. Δεν έπρεπε να γεννηθείς.
Και οι περισσότεροι άνεργοι το δέχονται. Νιώθουν ένοχοι επειδή είναι άνεργοι.
Αυτός που βρίσκεται χωρίς δουλειά αμφισβητείται και βάλλεται από όλους -και από τον εαυτό του- αλλά ο γόνος πλούσιας οικογένειας που δεν θα εργαστεί ποτέ στη ζωή του και κοπροσκυλιάζει πλουσιοπάροχα όλη μέρα δεν αμφισβητείται από κανέναν και δεν νιώθει καμία ενοχή.
Πώς φτάσαμε ως εδώ; Αποδεχόμενοι ως δεδομένα αυτά που έπρεπε να αμφισβητήσουμε. Αν αποδεχτείς ότι ο άνθρωπος είναι μια οικονομική ύπαρξη -και έχει λόγο να ζει μόνο αν προσφέρει κέρδος-, όλα αυτά μοιάζουν λογικά. Ο άνθρωπος, όμως, δεν έρχεται στη ζωή με οικονομικούς όρους. Ο άνθρωπος είναι κάτι πολύ πιο σημαντικό.
Και τώρα τι θα κάνουμε; Τουμπεκί. Έτσι κάνουν όλοι. Σε όλον τον κόσμο. Εμείς, άλλωστε, ψηφίσαμε πριν δυο εβδομάδες και αποφασίσαμε πως εκατοντάδες χιλιάδες συνάνθρωποί μας είναι περιττοί. Αυτό ψηφίσαμε. Αντί να ψηφίσουμε για τους ανθρώπους, ψηφίσαμε για να καθησυχάσουμε τις αγορές.
Οπότε, αφήστε τις κλάψες για αυτούς που αυτοκτονούν και αυτούς που έχουν εξαθλιωθεί. Παραδεχτείτε πως σας δίνουν και μια κρυφή ικανοποίηση. Μπορεί να είστε δούλος αλλά δεν είστε στη θέση τους. Ακόμα.
Είναι υπέροχο πως οι αγορές -δια των εκπροσώπων τους- ζητάνε από τους άνεργους και τους εξαθλιωμένους να καταδικάσουν τη βία. Αν και αυτοί υφίστανται καθημερινά την πιο άγρια βία, με κίνδυνο -πολλές φορές- ακόμα και τη ζωή τους.
Η βία που πρέπει να καταδικαστεί αλλά κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να την καταδικάσει είναι η βία της αδιαφορίας.
Η βία της αδιαφορίας.
http://pitsirikos.net/
Πέμπτη 28 Ιουνίου 2012
Ένα βαγόνι γεμάτο νεκρούς
Άνοιξα τα μάτια λίγο πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι. Αυτό συμβαίνει τις μέρες του άγχους. Πρώτη σκέψη της ημέρας ‘δεν έχω πληρώσει τη δεη’. Γαμώ τη δεή η επόμενη σκέψη. Το αντίδοτο του άγχους κοιμάται δίπλα μου. Ευτυχώς. Μέχρι να φτάσω στο μετρό η δεη έχει γίνει μια δουλειά που θα ταχτοποιήσω αύριο.
Μπαίνω στο μετρό. Αλλάζω γραμμή στο σύνταγμα και μπαίνω στο βαγόνι που με οδηγεί στον τελικό προορισμό. Μόλις που πρόλαβα να βρω τη γωνιά μου και να βγάλω το βιβλίο, μια σπαρακτική φωνή από δίπλα επαναλαμβάνει ‘Δε μπορώ να πάρω ανάσα’, ΄Χάνομαι’. Είναι μια γυναίκα γύρω στα 40 με τα ρούχα της δουλειάς. Έχει ιδρώσει, το βλέμμα της φανερώνει απελπισία, δε μπορεί να πάρει ανάσα. Παθαίνει έμφραγμα, κρίση πανικού, τι συμβαίνει; Οι διπλανοί της δεν την κοιτάνε καν. Την πλησιάζω. Δεν κουνιέται κανείς.
Μόνο εγώ την ακούω ρε; Τι γίνεται;
Στη διαδρομή μέχρι την επόμενη στάση, φωνάζει σπαρακτικά πως δεν έχει ανάσα. Κουνάει τα χέρια της για να κάνει αέρα στο πρόσωπο της. Σηκώνεται όρθια, το σώμα της έχει μια κλίση προς τα πάνω σαν να προσπαθεί να βγει πάνω από όλους μας για να αναπνεύσει.
Δε νιώθετε ρε σείς την απελπισία της;
Η οδηγός του μετρό έρχεται στο βαγόνι μας και με πολύ αυστηρό ύφος της λέει ‘ Σας παρακαλώ κυρία μου περάστε έξω’. Δε μπορώ να καταλάβω τι γίνεται, γιατί της μιλάει έτσι, τι έκανε λάθος; Τη βοηθάω να βγει έξω. Την ώρα που βγαίνει φωνάζει ‘είχε σταματήσει για χρόνια. Με έχει πιάσει κρίση πανικού. Χάνομαι’. Ζητάει απελπισμένα ένα μπουκάλι νερό. Το ξέρω ότι δεν έχω στην τσάντα αλλά κοιτάω. Δε ξέρω τι να κάνω. Ένα μπουκάλι νερό ρε σεις. Ο χρόνος έχει παγώσει στην αποβάθρα. Στην απόλυτη ησυχία μια γυναίκα φωνάζει την απελπισία της. Δε μπορεί να αναπνεύσει. Την ακούτε;
Γιατί κοιτάτε όλοι έτσι; Τι έχετε πάθει ρε; Τι σας συμβαίνει;
Ένας ζωντανός ανάμεσα τους της ρίχνει ένα μπουκάλι νερό στα μαλλιά, μια άλλη ζωντανή της δίνει οδηγίες για βαθιές ανάσες. Συνέρχεται. Ηρεμεί. Η ανάσα της κοπάζει, αλλάζει το βλέμμα της. Ζητάει συγνώμη.
Σας ζητάει συγνώμη ρε.
Πλησιάζει το βαγόνι, κάνει να ξαναμπεί. Δυο γυναίκες γύρω στα 60 δεν την αφήνουν. Απαγορεύεται να μπεις της λένε. Η κοπέλα που την είχε βοηθήσει νωρίτερα κι εγώ από λίγο πιο πίσω τους απαντάμε. Τι σημαίνει απαγορεύεται; Οι πόρτες κλείνουν, η γυναίκα μένει απέξω, το μετρό φεύγει.
Τι συμβαίνει; Υπάρχει κάποιος άνθρωπος εδώ μέσα ή έχετε πεθάνει όλοι ρε σεις;
Κλαίω. Δεν είναι μόνο η απελπισία της και τα σπαρακτικά της λόγια που με έχουν λυγίσει. Είναι που δεν υπάρχουν ζωντανοί. Τι έχουν πάθει; Δε μπορώ να συγκρατήσω με τίποτα τα δάκρυα μου. Τα σκουπίζω. Ό άντρας δίπλα μου με κοιτάει.
Τι με κοιτάς ρε; Κι αυτό σου φαίνεται περίεργο; Νιώθεις ρε;
Κι άλλος ένας ζωντανός, γύρω στα 60, κλαίει κι αυτός. Δεν προλαβαίνω να τα μαζέψω και πέφτουν κι άλλα. Κλαίμε εμείς για σας, τρέχουμε εμείς για σας. Για σας, τα ζόμπι με τις ωτοασπίδες που αγχώνεστε να φτάσετε στη δουλειά σας. Που κοιτάνε παγωμένοι, που μπροστά στην απελπισία του άλλου μάθατε μόνο να παγώνετε. Δε σκεφτήκατε σε καμία στιγμή άραγε πως θα μπορούσατε να είστε εσείς στη θέση της; Δε ξέρω πως τα καταφέρνετε.
Βγαίνω από το μετρό. Θέλω να μιλήσω σε έναν ζωντανό. Τα λέω. Κλαίω. Πρώτα μια περιγραφή, μετά η στεναχώρια και τα δε θέλω να ζω εδώ, κωλοέλληνες.
Εδώ, η ζωή δυσκολεύει. Νομίζεις πως θα την αντέξεις, από τη μία σκέφτεσαι πως εσύ πρέπει να συνεχίσεις να είσαι αυτός που θα βοηθήσεις τη γυναίκα που χάνεται και από την άλλη δεν αντέχεις άλλο να τους κοιτάς όλους αυτούς τους παγωμένους. Τους αδιάφορα παγωμένους.
Καθώς έμπαινα στο γραφείο, με έπιασα να φωνάζω σιωπηλά αυτά που δεν είπα στην 60άρα με το απαγορεύεται. Πόσα ‘εσείς μας φέρατε ως εδώ’ να επανέλαβα άραγε.
Την ξέρω την κρίση πανικού. Είναι μια σκέτη φρίκη. Ωμή απελπισία που σου κόβει την ανάσα. Αυτό που σε πεθαίνει όμως δεν είναι αυτό. Θάνατος είναι αυτά τα εκατοντάδες όρθια και καθιστά ζόμπι που παρακολουθούσαν. Τα σώματα τους έχουν παγώσει από το θάνατο. Η μόνη με ζεστό ακόμα χνώτο φώναζε ‘χάνομαι’ και 4-5 ζωντανοί της κρατούσαν το χέρι. Αυτοί, οι μόνοι ζεστοί.
http://mpananas.wordpress.com/
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)