Κάπου άκουσα ότι όταν νιώθεις σαν χαμένος μη στεναχωριέσαι, είναι
μέρος της αναζήτησης. Παπαριές! Αυτά μπορεί να τα λέει κάποιος
Μπουσκάλια ή Κοέλιο – να, μα την Παναγία, δε διαβάζω κανέναν από τους
δύο – αλλά σίγουρα δε μπορεί να τα λέει κάποιος που βλέπει την εξαθλίωση
να έρχεται κατά πάνω του με φόρα.
Θα σας εξομολογηθώ όμως ότι και χαμένος νιώθω και μια σχετική
αναζήτηση κάνω σχετικά με το τι συμβαίνει γύρω μου. Μάλλον, όμως, νιώθω
χαμένος ακριβώς με αυτό που βλέπω να συμβαίνει γύρω μου. Βλέπω από τη
μία πλευρά μια λεηλασία άνευ προηγουμένου κι από την άλλη μια ψυχραιμία
λες και η λεηλασία αυτή δεν αφορά την πλειοψηφία των Ελλήνων.
Δεν ξέρω. Μάλλον κυκλοφορούν χρήματα κι εγώ δεν έχω πάρει χαμπάρι
τίποτα. Δε μπορώ να εξηγήσω αυτή την ακινησία, αυτή την ψυχραιμία
απέναντι στα μέτρα, τους εκβιασμούς, την απομύζηση κάθε ίχνους ζωής από
την αγορά. Ορίστε, μιλάω κι εγώ για αγορά. Τι να κάνω; Η αγορά έχει
υπερκαλύψει τον άνθρωπο. Όλοι ανησυχούν για την αγορά, κανείς για τους
ανθρώπους, οπότε μάλλον η αγορά είναι σημαντικότερη από τους ανθρώπους.
Δεν ξέρω πώς έχει ταυτιστεί η σωτηρία της αγοράς με τη σωτηρία των
ανθρώπων, αλλά μάλλον έτσι θα είναι. Δηλαδή αν ανακεφαλαιοποιηθούν οι
τράπεζες και πέσει ρευστό στην αγορά θα ανακάμψουν οι άνθρωποι; Πολλά δε
μπορώ να αντιληφθώ. Βγαίνει, ας πούμε, ο Στουρνάρας και λέει ότι οι
δικαστές έβγαλαν απόφαση εναντίον της είσπραξης του χαρατσιού από τη ΔΕΗ
επειδή μειώθηκαν οι αποδοχές τους. Δηλαδή, αν δεν είχαν μειωθεί οι
αποδοχές των δικαστών, θα έβγαζαν αντίθετη απόφαση.
Εντάξει, εντελώς μεταξύ μας, αυτό το έχω σκεφτεί κι εγώ. Και πολλοί
από εμάς. Όμως από τη στιγμή που η Δικαιοσύνη δεν ξεκίνησε διαδικασίες
να ελέγξει και να τιμωρήσει τον Στουρνάρα που την κατηγορεί ότι βγάζει
αποφάσεις ανάλογα με τις αμοιβές των δικαστών, φοβάμαι ότι και οι
δικαστές σκέφτηκαν αυτό που σκέφτηκα εγώ και πολλοί άλλοι.
Δηλαδή η Δικαιοσύνη παραδέχεται ότι αν πληρώνεται καλά θα βγάζει
«καλές» και «βολικές» αποφάσεις. Αν δεν πληρώνεται καλά, θα τη σπάει
στην κυβέρνηση. Κι αν τύχει να δικαστώ εγώ, ας πούμε, σε μία υπόθεση με
αντίδικο το Κράτος, πώς θα ξέρω σε ποια περίοδο αποδοχών έχω πέσει;
Κι ενώ από ότι φαίνεται όλοι συμφωνούν ότι η Δικαιοσύνη λειτουργεί
έτσι, κανείς δεν αντιδρά. Άρα, λοιπόν, μπορώ να συμπεράνω ότι η ανάπτυξη
της αγοράς έχει άμεση σχέση με τις αποφάσεις της Δικαιοσύνης. Δηλαδή,
αν οι τράπεζες ανακεφαλαιοποιηθούν, πέσει ρευστό στην αγορά, υπάρξει
ανάπτυξη της οικονομίας και οι μισθοί των δικαστών επιστρέψουν στα προ
περικοπών επίπεδα, τότε η Δικαιοσύνη θα αποφασίζει αλλιώς.
Καταλάβατε γιατί νιώθω χαμένος; Διότι βγαίνει ο Σαμαράς και με ύφος
«γκαρσόν, βρήκα μια τρίχα στο πιάτο μου, παρ’το και φέρε μου ένα άλλο»,
παραγγέλνει ένα νέο φορολογικό. Μια στιγμή ρε Σαμαρά, εσύ δεν είσαι ο
πελάτης, ο μάγειρας είσαι. Πώς γίνεται όταν βρίσκεις μια τρίχα 45% στο
φορολογικό σου να το παίζεις πελάτης και να παραγγέλνεις ένα άλλο; Ποιος
τα μαγειρεύει τα φορολογικά κι εσύ κάθεσαι και κάνεις κριτική γεύσεων;
Ειλικρινά νιώθω μέλος μιας χαρούμενης κοινωνίας. Εντάξει, μπορεί να
είναι λίγο χαζοχαρούμενη, αλλά το κέφι μετράει. Βλέπω τον Ψυχάρη να
μαλώνει με τον Κακλαμάνη σαν τον Jack Lemmon με τον Walter Matthau για
τα μάτια της Ann-Margret στο «Grumpy Old Men» και το κάνουμε θέμα.
Βλέπω να μας χαστουκίζουν με την Μαργαρίτα Παπανδρέου, τον Θέμο
Αναστασιάδη, τις παπαριές του Γιώργου Παπανδρέου περί Χάρβαρντ κι εμείς
γυρνάμε το κεφάλι έτοιμοι για το επόμενο χαστούκι, αρνούμενοι να
κοιτάξουμε μπροστά, το πραγματικό πρόβλημα. Ότι δηλαδή αντί να ελεγχθούν
οι λίστες των φοροφυγάδων αστραπιαία, να μπουν φυλακή και να γίνουν
κατασχέσεις στις περιουσίες πολιτικών και επιχειρηματιών που
καταλήστεψαν τη χώρα, όλοι αυτοί είναι ελεύθεροι και δημιουργούν νέα
κόμματα και νέα επικοινωνιακά χάπενινγκς τύπου Λοβέρδου.
Νιώθω χαμένος. Και σίγουρα δεν είναι μέρος της αναζήτησης.
Τουλάχιστον μιας αναζήτησης νέου σωτήρα για την αγορά, απ’ όπου κι αν
αυτός προέρχεται. Νιώθω χαμένος σε μια γεωγραφική περιοχή δίχως κράτος,
θεσμούς και ανθρώπους να αντισταθούν στη λεηλασία των ιδανικών της
ελευθερίας, της αξιοπρέπειας και της δημοκρατίας. Νιώθω χαμένος σε
επιχειρήματα του στυλ «αν είχαμε χούντα δε θα μπορούσες να βρίζεις τους
πολιτικούς στο twitter» λες και τα social media δεν παίζουν το ρόλο της
βαλβίδας ασφαλείας που εκτονώνουν την όποια οργή.
Για τα social media ισχύει ό,τι και για τις εκλογές. Αν τα social
media άλλαζαν κάτι, τότε θα ήταν παράνομα. Ποιο καθεστώς δε θα έμενε
ευχαριστημένο από virtual επαναστάσεις; Ποιο καθεστώς δε θα έμενε
ευχαριστημένο από Λαζόπουλους που εγκλωβίζουν την αντίδραση σ’ ένα «πεσ’
τα ρε Λάκη!». Νιώθω χαμένος, αλλά τι σημασία έχει; Αυτή η ησυχία γύρω
μου δείχνει ότι όλα είναι μια χαρά.
Posted in 