1973 - 2012 "Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία" - Αιτήματα σε εκκρεμότητα

μεσω Το Γρεκι

Για «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» αγωνίστηκαν στο Πολυτεχνείο. Τι απ' αυτά έχουμε σήμερα;

Ύστερα από σχεδόν τέσσερις δεκαετίες κοινωνικών αγώνων, τα αιτήματα του Πολυτεχνείου μένουν αδικαίωτα. Μόλις χτες, χιλιάδες διαδήλωσαν σε όλη την Ελλάδα, ζητώντας κατ' ουσίαν αξιοπρέπεια κι ελευθερία.

Το καθεστώς της Χούντας, που κατέρρευσε υπό το βάρος των αντιφάσεών του, υπήρξε φαύλο και...

αυταρχικό (αποκαλυπτικό το σχετικό ρεπορτάζ του "Ιού" για τα σκάνδαλα της Χούντας). Κάτι που βλέπουμε να επαναλαμβάνεται. Στηρίχτηκε στους ασφαλίτες και τους πρόθυμους συνομιλητές, κάτι όχι πολύ διαφορετικό από τα σημερινά δεδομένα.  Σκληρή καταστολή, τρομοκρατία, επινοημένοι "εσωτερικοί εχθροί" (που μπορεί να τους λένε μετανάστες, οροθετικές πόρνες ή και... αριστερή αντιπολίτευση που θέλει να καταστρέψει τη χώρα) όλα αυτά συνθέτουν ένα σκηνικό όχι συνηθισμένο, για τις τελευταίες 4 δεκαετίες έστω. Και μέσα σε όλο αυτό το
σκηνικό ακραίας ταξικής επίθεσης, ξενοφοβίας, στρατοπέδων συγκέντρωσης για μετανάστες, η ακροδεξιά βρίσκει το πιο πρόσφορο έδαφος. Και για να δικαιολογηθούν τα αδικαιολόγητα, "εφευρίσκεται" η θεωρία των δύο άκρων...

Κοντά στα υπόλοιπα, ας προσθέσουμε και μια σειρά "επιθέσεων" λογοκρισίας. Οι διώξεις εις βάρος Παστίτσιου και Βαξεβάνη, η διακοπή της πρωινής εκπομπής της ΝΕΤ, η "ανοχή" στο φονταμενταλιστικό παραλλήρημα μου κατέβασε τελικά την παράσταση Corpus Christi. 

Οπότε δεν είναι πια ούτε τυχαίο ούτε μη αναμενώμενο το γεγονός ότι η Χρυσή Αυγή με θράσος "ψάχνει" και μάλιστα "με αμοιβή για τα εύρετρα" τους νεκρούς του Πολυτεχνείου. Όμως οι γελοίοι αρνητές της σφαγής του Πολυτεχνείου διαψεύδονται οικτρά από τους ίδιους τους καθ' ύλην τραγικούς αρμόδιους .

Όσο για εκείνους που προσπαθούν να φορτώσουν τη σημερινή κρίση στη λεγόμενη «γενιά του Πολυτεχνείου», αφού τους θυμίσουμε πως η πραγματική γενιά του Πολυτεχνείου δεν κατέλαβε περισσότερα δημόσια αξιώματα από οποιαδήποτε άλλη , ας τους ρωτήσουμε πού ήσαν αυτοί εκείνη την εποχή. 

Η γενιά του Πολυτεχνείου είναι εκείνοι οι αγωνιστές που όχι μόνο το 1973, αλλά και πριν από αυτό, έδιναν μάχες κατά της δικτατορίας. Είναι οι άνθρωποι που βασανίστηκαν στην ΕΑΤ-ΕΣΑ, που πέρασαν στρατοδικεία, που δολοφονήθηκαν, που "χάθηκαν" στις εξορίες. Και που ποτέ δε διεκδίκησαν τα εύσημα κανενός, αλλά παρέμειναν να αγωνίζονται μέσα από την Αριστερά για αξιοπρέπεια.

Και από αυτούς τους αγωνιστές κι από εκείνους τους αγώνες εμπνέεται σήμερα μια ολόκληρη γενιά. Τα παιδιά της Γένοβας που μεγάλωσαν, τα παιδιά του άρθρου 16 που μεγαλώνουν και τα παιδιά που πλημμύρισαν τις πλατείες και ελπίζουν να μεγαλώσουν με αξιοπρέπεια.

Για τους νέους ανθρώπους το στοίχημα είναι "της γενιάς τους τα Πολυτεχνεία". Αυτό υπερασπίζονται και οι νέοι του ΣΥΡΙΖΑ που αναφέρουν σχετικά πως "όλοι και όλες μαζί με όπλο μας την αντίσταση και δύναμη μας την αλληλεγγύη να ανατρέψουμε την κυβέρνηση των μνημονίων και της λιτότητας. Nα θέσουμε τις βάσεις για μία άλλη κοινωνία, της ισότητας, της δημοκρατίας, της δικαιοσύνης και της αλληλεγγύης. Για να ανοίξουμε το δρόμο για το Σοσιαλισμό".

Τα τελευταία χρόνια λέμε πως το Πολυτεχνείο "είναι πιο επίκαιρο από ποτέ". Τότε λίγοι φοιτητές ξεκίνησαν μια κατάληψη που έγινε λαϊκή εξέγερση και ανέτρεψε μια χούντα. Σήμερα ας βρούμε τα δικά μας μέσα που θα φέρουν την ανατροπή.

Για περισσότερες πληροφορίες, κατεβάστε από εδώ την έρευνα του ιστορικού Λεωνίδα Καλλιβρετάκη για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου από το Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών.

Από left