Πολυτεχνείο: «39 σκαλοπάτια»;

ΑΠΟ: kokkiniotis TON Νοε 17, 2012 07:14

Γράφει ο kokkiniotis
Πριν από 39 χρόνια συνέβη ένα ιστορικό γεγονός με μεγάλες κοινωνικές, πολιτικές και ιστορικές διαστάσεις. Ένας επαναστατικός σεισμός που τράνταξε την Αθήνα και τις άλλες πόλεις της Ελλάδας, τράνταξε το αστικό καθεστώς που τότε είχε την μορφή της στρατιωτικής δικτατορίας. Η εξέγερση του Νοέμβρη του ’73.
Όπως εύστοχα έλεγε μια παλαιότερη αφίσα, «Το Πολυτεχνείο πληγώνει πάντα την αστική τάξη». Γιατί; Γιατί βάζει στην ημερήσια διάταξη για άλλη μια φορά σ’ αυτό τον τόπο το αίτημα της σύγκρουσης, την αναγκαιότητα της ρήξης και της ανατροπής με υποκείμενο τον ίδιο τον οργανωμένο λαό και όχι μέσα απ’ τη διαμεσολάβηση των αντιπροσώπων του. Ξεκίνησε εύλογα λοιπόν ένας αδυσώπητος πολλαπλός ιδεολογικός και πολιτικός πόλεμος.
-Ο πόλεμος για τον αριθμό των νεκρών.
-Για το αν αυτοί σκοτώθηκαν μέσα ή έξω από το Πολυτεχνείο.
-Για το αν είχαν ή όχι την ιδιότητα του φοιτητή!
-Η εκμετάλλευση ενός κατασκευασμένου ψευδογεγονότος, της ‘εξαφάνισης της Ηλένιας Ασημακοπούλου’: Ένας μυθομανής ή στημένος, περιέφερε την φωτογραφία της υποτιθέμενης κοπέλας του που την ‘έχασε όταν πυροβολήθηκε στο Πολυτεχνείο’ για να αποδειχθεί στη συνέχεια ότι η φωτογραφία απεικόνιζε φωτομοντέλο από διαφήμιση σαμπουάν. Η υπόθεση αυτή που έχει κατά κόρον χρησιμοποιηθεί τα προηγούμενα χρόνια για να συμβολίσει τον «μύθο» των νεκρών του Πολυτεχνείου, φιγουράρει φέτος στις αφίσες της Χρυσής Αυγής.
-Σοβαρότερη παραχάραξη όμως αποτελεί η μετατροπή του ιστορικού γεγονότος της εξέγερσης σε μουσειακό μύθο. Μύθο για κατανάλωση και εκποίηση στη συνέχεια στο χρηματιστήριο της αστικής πολιτικής.
-Παράλληλα με τη μάχη για να αλλοιωθεί το πραγματικό περιεχόμενο της εξέγερσης, την  προσπάθεια να αδειάσει το Πολυτεχνείο από τα πολιτικά του χαρακτηριστικά, το αντιαμερικάνικο-αντιιμπεριαλιστικό περιεχόμενο, τα εξεγερσιακά και επαναστατικά του στοιχεία.
Η διπλανή φωτογραφία με τις ‘πάλλευκες’ κολώνες της πύλης, χωρίς τα αντιαμερικάνικα συνθήματα, οπτικοποιεί και συμβολικά την απόπειρα ιστορικής παραγραφής. Ας πήγαινε κανείς να εξηγήσει στις εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτών του ’74 και του ’75 ότι το Πολυτεχνείο δεν είχε αντιιμπεριαλιστικό – αντιαμερικάνικο χαρακτήρα…
-Η μάχη αυτή δόθηκε –και εξακολουθεί να δίνεται λυσσασμένα μέχρι σήμερα. Η εξίσωση: ‘’Πολυτεχνείο = σουβλάκια’’ έδινε κι έπαιρνε τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης. Από ποιους; Απ’ αυτούς ακριβώς που επιχειρούσαν να το μετατρέψουν σε  φεστιβαλικού χαρακτήρα γιορτή, σε ακίνδυνο μουσειακό πανηγύρι.
Η συνταγή είναι γνωστή. Όταν δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις πολιτικά ένα ιστορικό γεγονός, προσπαθείς να το διαστρέψεις  με τη μουμιοποίηση, το ‘άδειασμα’ και τη μετατροπή του σε ‘εθνική γιορτή’.
Όμως, «ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΔΕΝ ΗΤΑΝΕ ΓΙΟΡΤΗ – ΗΤΑΝΕ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΚΑΙ ΠΑΛΗ ΤΑΞΙΚΗ», όπως έλεγε το σύνθημα που αντήχησε στους δρόμους της Αθήνας το 1978.
-Με τη μετατροπή της επετείου της εξέγερσης στο αντίθετό της, με το όργιο καταστολής κάθε χρόνο και τη μετατροπή της Αθήνας σε κατεχόμενη ζώνη από τις σιδερόφρακτες δυνάμεις καταστολής. «Γιορτάζουμε και φέτος την επέτειο της καταστολής της εξέγερσης του Πολυτεχνείου», ξεστόμισε παλαιότερα, ειλικρινής μέσα στην αφέλειά του,  κάποιος ανεκδιήγητος τηλεπαρουσιαστής.
-Με τις συνεχείς προσπάθειες να σταματήσει ή να υπονομευτεί η πορεία. Δέκα σταθμοί του Μετρό είναι σήμερα κλειστοί! Από τις 12 το μεσημέρι θα είναι κλειστοί οι σταθμοί Σύνταγμα, Πανεπιστήμιο, Ευαγγελισμός, Μέγαρο Μουσικής, Αμπελόκηποι, Μοναστηράκι και Ακρόπολη και από τις 14.00 οι σταθμοί σε Πανόρμου, Κατεχάκη και Εθνική Αμυνα.
Όχι, η πορεία φέτος δεν απαγορεύτηκε, απλώς δεν επιτρέπεται η προσέλευση σε αυτήν…
-Με τους συμβολισμούς για την ημερομηνία της: Το ’74, οι εκλογές μετατέθηκαν από τις 10 Νοέμβρη που είχαν αρχικά προγραμματιστεί, για την επόμενη Κυριακή 17 Νοέμβρη, ανήμερα του Πολυτεχνείου, με προφανείς τους συμβολισμούς. Έγιναν τότε ως γνωστόν δύο πορείες, μία την Παρασκευή 15 Νοέμβρη και μία μετά τις εκλογές.
Αντίστοιχη προεκλογική μεταχρονολόγηση της πορείας έγινε στις εκλογές της 20ής Νοέμβρη του ’77, όπου η πορεία έγινε στις 27 του μηνός για να μη διαταράξει την κορυφαία στιγμή της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας.
Ας μη μας διαφεύγει η σημασία των συμβολισμών, εδώ κοντεύουμε όλοι να πιστέψουμε ότι η χούντα δεν κατέρρευσε στις 23 του Ιούλη του 1974 αλλά την επομένη, στις 24, την ημέρα της ετήσιας δεξίωσης στο Προεδρικό Μέγαρο, επέτειο της άφιξης Καραμανλή…
-Με τη σημειολογία της κατάληξης της πορείας στη Βουλή και όχι στην αμερικάνικη πρεσβεία για να διατρανώσει την προσήλωση στον κοινοβουλευτισμό. ‘Επαναστατική γυμναστική’  χαρακτηρίστηκε από την ΚΟΜΘΕΠ στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης η εμμονή να καταλήξει η πορεία στην αμερικάνικη πρεσβεία.
«Οι άνδρες μάχονται στα μέτωπα. Δεν διοργανώνουν πορείες σε πρεσβείες και παρόμοιες ασχημίες», ακούσαμε το ’80 με τους δύο νεκρούς, τον Ιάκωβο Κουμή και τη Σταματίνα Κανελλοπούλου. 26 ετών, Κύπριος φοιτητής ο πρώτος. 21 έτους εργάτρια η δεύτερη, δολοφονήθηκε από τα ΜΑΤ με 19 θλαστικά τραύματα στο κεφάλι από γκλομπ γυρισμένο ανάποδα, με τη σιδερένια λαβή.
-Με τη συκοφάντηση των αγωνιστών της εξέγερσης από τον προπαγανδιστικό μηχανισμό της αυθαίρετης γενίκευσης: Πόσοι από τις δεκάδες χιλιάδες σχετίστηκαν με τον Λάτση ή τον Κοσκωτά; Πόσοι τέλος πάντων γίνανε υπουργοί του ΠΑΣΟΚ ή βουλευτές που ψηφίζουν  αβέρτα τα μνημόνια στη σειρά; Πόσοι ξεφουσκώνανε τα λάστιχα από τα τρακτέρ των  αγροτών; Λίγες δεκάδες. Και όμως: Από παντού ακούμε την εξίσωση ότι αυτές οι λίγες δεκάδες σηματοδοτούν το Πολυτεχνείο, τη γενιά του, την εξέγερση.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα. Δεκάδες χιλιάδες αγωνιστές του Νοέμβρη στάθηκαν με αξιοπρέπεια και συνέπεια στη ζωή τους.
-Προσπάθησαν όμως  να χρεώσουν στην εξέγερση του Πολυτεχνείου και στους αγωνιστές της, όχι μόνο την συγκεκριμένη πορεία που διέγραψαν κάποιοι από τους πρωταγωνιστές της, αλλά ολόκληρη τη μεταπολίτευση. Τι μας λένε στην ουσία; Ότι αν δεν γινόταν ο Νοέμβρης δεν θα έπεφτε η χούντα, θα περνούσαμε μια χαρά, χωρίς σκάνδαλα –ξεχνάνε φαίνεται τον Ασλανίδη και τα σάπια κρέατα Αργεντινής του Μπαλόπουλου- και εν πάση περιπτώσει δεν θα είχαμε φτάσει «μέχρι εδώ». Υπεύθυνοι λοιπόν οι αγωνιστές του Πολυτεχνείου για …την πτώση του μέσου ποσοστού κέρδους και την καπιταλιστική κρίση, ή έστω για την κρίση χρέους!
Όποιος θέλει να καταλάβει τι πραγματικά ήταν το Πολυτεχνείο, πρέπει να κάνει την εξής διπλή οριοθέτηση:
-Δεν ήταν παλλαϊκή εξέγερση, όπου όλοι, δεξιοί κεντρώοι κι αριστεροί, πάλεψαν κατά της χούντας και υπέρ της επανόδου στην …βασιλευομένη δημοκρατία.
-Δεν ήταν κάτι περιθωριακό, απομονωμένο από το λαό. Συγκλονιστικές ήταν οι εικόνες στις γειτονιές της Αθήνας και των άλλων πόλεων (Θεσσαλονίκη – Πάτρα- Γιάννενα) όπου ο λαός κουβάλαγε τρόφιμα και προμήθειες στην κατάληψη.
Σημαντική ήταν η συμβολή των ραδιοερασιτεχνών της εποχής που αναμετέδιδαν την εκπομπή του σταθμού.
Στο Πολυτεχνείο πάλεψαν διαφορετικές πολιτικές γραμμές μεταξύ –αλλά και στο εσωτερικό- των οργανώσεων που συμμετείχαν στην κατάληψη.
Και επειδή στις μέρες μας είναι επίκαιρο το ζήτημα της ενότητας και της κοινής δράσης της αριστεράς, είναι αξιοσημείωτο ότι στο Πολυτεχνείο του ’73 σε χρόνο μηδέν αποκαταστάθηκε η ενότητα δράσης της αριστεράς στη πολλαπλότητά της. Κόντρα στις ηγεσίες που επέμεναν να παραμείνει η διαμαρτυρία σε φοιτητικά αιτήματα, σε αντίθεση με τη γραμμή της απαγκίστρωσης από το Πολυτεχνείο και της ‘κλιμάκωσης στις γειτονιές’, κατόρθωσε να πολιτικοποιήσει και να μετατρέψει μια μικρή συντεχνιακού χαρακτήρα κινητοποίηση που ξεκίνησε από τη διαμάχη για τα επαγγελματικά δικαιώματα μηχανικών – υπομηχανικών, στη μεγαλειώδη εξέγερση που ακόμα δεν έχει κατορθώσει η αστική τάξη να ξεριζώσει από το συλλογικό υποσυνείδητο.
Έτσι γίνεται στις μεγάλες ιστορικές στιγμές. Όταν ‘ενώνεται η αριστερά με το σκοπό της’ περισσεύουν οι ατέρμονες συζητήσεις και τα παζάρια, δεν χρειάζεται «να κάτσουν να τα βρουν» στο περίφημο ‘τραπέζι’.
Ένα από τα συνθήματα της εξέγερσης έλεγε: «Έξι χρόνια είν’ αρκετά – Δεν θα γίνουνε επτά». Σε ένα καπρίτσιο της Ιστορίας, το σύνθημα αυτό του Πολυτεχνείου ‘υιοθετήθηκε’ από τους αντιπάλους του. «10 χρόνια είναι αρκετά, να τελειώνουμε με το Πολυτεχνείο», 12 χρόνια, 18,…ακούμε μονότονα κάθε χρόνο. «Τριάντα εννιά ‘πολυτεχνεία’ είναι αρκετά!», διαβάσαμε φέτος στο tvxs. “Τιμή στο Πολυτεχνείο, βέβαια, δεν είναι η ανόητη και ανούσια πορεία στην Αμερικανική Πρεσβεία”, διαβάζουμε από την ‘άλλη πλευρά’, των υποστηρικτών της συνέχισης του γιορτασμού.
Είναι περισσότερο από προφανές ότι στα επόμενα χρόνια κάποιοι θα συνεχίσουν να μας λένε και πάλι πως 40, 41, 42 χρόνια είναι αρκετά και πρέπει να τελειώνουμε. Ένα είναι το σίγουρο: Θα κουραστούνε να μετράνε.
Να θυμίσουμε απλώς πως 70 χρόνια μετά, το σύνθημα «ΛΑΕ ΘΥΜΙΣΟΥ ΤΟ ΧΩΜΑ ΠΟΥ ΠΑΤΑΣ/ ΛΕΥΤΕΡΩΣΕ Ο ΑΡΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΑΜ- ΕΛΑΣ» εξακολουθεί να συγκλονίζει και σήμερα. Μάλιστα, εντελώς ανιστόρητα είναι η αλήθεια, διάφοροι προσπαθούν ακόμη να αντλήσουν πολιτική υπεραξία από το μεγαλείο της εαμοελασίτικης παράδοσης, κρατώντας όμως από αυτή μόνο τη συμμαχία με τμήματα της αστικής τάξης.
Όμως στον τόπο αυτό το Πολυτεχνείο θα συνεχίσει να τιμιέται στους δρόμους της Αθήνας και των άλλων πόλεων, στις μαχητικές απεργίες και τις διαδηλώσεις, στους χώρους που μαθαίνει ή σπουδάζει η νεολαία, εκεί που δουλεύει η εργατική τάξη. Νόμιμα είτε ενδεχομένως παράνομα αν χρειαστεί στο μέλλον, κόντρα στους εχθρούς και τους ‘φίλους’ του.
Η ‘πύρρειος ήττα’ της εξέγερσης έχει αφήσει ανεξίτηλο στίγμα στη λαϊκή συνείδηση και σημαντική παρακαταθήκη για το κίνημα.
Στη σύνδεση με τα σημερινά αιτήματα, στους σύγχρονους αγώνες θα βρίσκουν τη δικαίωσή τους τα ανεκπλήρωτα συνθήματα της εξέγερσης του Νοέμβρη. «ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ Ο ΝΟΕΜΒΡΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ», τους Παπανδρέου, τον Μητσοτάκη, τον Τζαννετάκη, το Σημίτη, την ‘ισχυρή Ελλάδα’ του χρηματιστήριου, τις αγορές, τις ιδιωτικοποιήσεις, το ΔΝΤ…
Το σύνθημα «Ψωμί – Παιδεία –Ελευθερία» παραμένει επίκαιρο και στους τρεις του άξονες.
Ο αγώνας συνεχίζεται.

 http://vathikokkino.com/