Μην τους βοηθάς να θάψουν το φως!

Έι, εσύ! εκεί έξω στο κρύο
που μένεις μονάχος, που γερνάς,

με νιώθεις;
Έι εσύ! που στέκεσαι στους διαδρόμους
με τα πόδια νευρικά  και τα χαμόγελα που σβήνουν,

με νιώθεις;

Έι εσύ! να θάψουν το φως μην τους βοηθάς,
χωρίς μια μάχη μην τα παρατάς!

Έι εσύ! εκεί έξω, μοναχός,
πλάι στο τηλέφωνο γυμνός,

θα μ' αγγίξεις;
Έι εσύ! κόλλησες στον τοίχο το αυτί
προσμένοντας για μια φωνή,

θα μ' αγγίξεις;
Έι εσύ! θα με βοηθήσεις να κουβαλήσω την πέτρα;
Άνοιξε την καρδιά σου, έρχομαι σπίτι!

(Αλλά ήταν μόνο φαντασία,
ο τοίχος ήταν ψηλός, καθώς βλέπεις,
άσχετα πόσο προσπάθησε, δεν μπορούσε να τον σπάσει και να ελευθερωθεί
και τα σκουλήκια είναι μές στο μυαλό του)

Έι εσύ! Στο δρόμο ξεχασμένε

Που κάνεις πάντα ό,τι σου λένε,

θα με βοηθήσεις;

Έι εσύ! απ' τον τοίχο, πέρα εκεί,

σπας μπουκάλια στην αυλή,

θα με βοηθήσεις;
Έι εσύ! μην μου λες, πως δεν υπάρχει ελπίδα!
Μαζί στεκόμαστε, χώρια πέφτουμε...

Είναι κανένας εκεί έξω;
Είναι κανένας εκεί έξω;

Αντί κειμένου σήμερα επέλεξα να μεταφράσω (με βοήθεια από εδώ κι εδώ) το HEY YOU των Pink Floyd, αυτήν την ανεπανάληπτη σπαρακτική κραυγή αγωνίας ενός ανθρώπου που μέσα από ένα διαμέρισμα αναμετράται με τους τοίχους του και φωνάζει στο κενό, μήπως και τον ακούσει κάποιος να του απλώσει το χέρι.

Να του απλώσει το χέρι να βαδίσουν μαζί, να μοιραστούν το βάρος κουβαλώντας την πέτρα, να δώσουν ο ένας στον άλλον χαμόγελο και ελπίδα, να μην αφήσουν τους άλλους να κρύψουν το φως.

Μοιάζει με μήνυμα ναυαγού σε μπουκάλι που αφήνεται στον ωκεανό, μήπως παρ' ελπίδα το διαβάσει ένας αποδέκτης και του δώσει ένα σήμα ότι κάποιος τον ακούει.

Είναι βασανιστική η κραυγή όταν επιστρέφει σαν ηχώ στα αυτιά.

Είναι η κραυγή αγωνίας ενός ανθρώπου που έχει ανοίξει την αγκαλιά του και περιμένει κάποιος να πέσει μέσα της και να γκρεμίσουν μαζί τους τοίχους τους.

Είναι η κραυγή αγωνίας ενός ανθρώπου που βλέπει τα "σκουλήκια" να επιτίθενται στο μυαλό του και να επιχειρούν να το κατακλείσουν και να το μολύνουν με τις βρωμερές τους ιδέες.

Είναι η κραυγή αγωνίας ενός ανθρώπου που αναζητά μια τελευταία σανίδα σωτηρίας στους ανθρώπους πριν παραδοθεί οριστικά στα "σκουλήκια".

Είναι η κραυγή αγωνίας ενός από εμάς. Σαν κι εμάς.

Αναρτήθηκε από Μαζεστίξ  στις 11:05 μ.μ.