Αν η αριστερά ήταν θρησκεία…

Posted on 21 Απριλίου, 2012 10:11 μμ by Capybara

του Καπυμπάρα

Ακούγεται και γράφεται συχνά και από πολλές πλευρές ότι η αριστερά είναι περίπου μια κοσμική θρησκεία με το δικό της κλήρο και τους δικούς της πιστούς. Στο άρθρο αυτό δε θα ασχοληθούμε ούτε με το να το αρνηθούμε και να το αποποιηθούμε μετά βδελυγμίας ούτε με το αν είναι απαραίτητα κακό εφόσον ισχύει ούτε βέβαια με τη διασκεδαστική λεπτομέρεια ότι συχνά η κατηγορία αυτή εξαπολύεται από τους επίδοξους εκπροσώπους της θέλησης «των αγορών» επί της Γης. Σκοπός μας είναι, αποδεχόμενοι ίσως σιωπηρά την παραπάνω πρόταση, να επιχειρήσουμε να φέρουμε εις πέρας τη διασκεδαστική διαδικασία της αντιστοίχησης των διάφορων κομμάτων, οργανώσεων και ομάδων της αριστεράς με αντίστοιχες θρησκείες, εκκλησίες και ομολογίες. Στο σημείο αυτό θα χρειαστεί να προσθέσουμε ότι στην αριστερά συμπεριλάβαμε και το χώρο της αναρχίας, για πλάκα βέβαια και όχι από έλλειψη σεβασμού για τον πολιτικό του αυτοπροσδιορισμό.

Αλλά, ας ξεκινήσουμε την περιήγησή μας:

Το ΚΚΕ, μοιάζει με την Καθολική Εκκλησία, καθώς είναι ο μεγαλύτερος σχηματισμός της αριστεράς και πιστεύει και με τον τρόπο του σε κάτι αντίστοιχο με το αλάθητο του Πάπα. Μόνη σημαντική διαφορά ότι στο ΚΚΕ μπορείτε να στείλετε άφοβα το ανήλικο παιδί σας.

Ο χώρος του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ θυμίζει διαμαρτυρόμενους, αλλά πάραυτα θεσμικούς, κυριλέ και Ευρωπαίους, όπως οι Αγγλικανοί ή οι Λουθηρανοί.

Οι ΝΑΡίτες είναι σαν αυτούς που λένε ότι δεν ξέρουν πως ακριβώς είναι, αλλά πάντως πιστεύουν σε μια ανώτερη δύναμη. Πιθανόν στα γραφεία τους να ανάβουν και κάποιο κεράκι στα εικονίσματα των κλασικών του μαρξισμού, Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν –των λεγόμενων και κλασικών εικονογραφημένων- γιατί πού ξέρεις; Μπορεί και να υπάρχουν.

Τα μέλη της ΔΗΜΑΡ θυμίζουν αυτό που στις ΗΠΑ αποκαλούν “cultural Christian” («πολιτιστικά Χριστιανό»), για να περιγράψουν κάποιον που μεγάλωσε σε χριστιανικό οικογενειακό περιβάλλον κι ενώ δεν πιστεύει π.χ. στην Ανάσταση ή στη Δευτέρα Παρουσία, πηγαίνει για πολιτιστικούς λόγους στον Επιτάφιο. Έτσι, κι αυτοί χωρίς να έχουν κάποια σχέση με τις ιδέες της αριστεράς πηγαίνουν στην πορεία του Πολυτεχνείου ή της Πρωτομαγιάς σαν “cultural leftists”.

Σε μας τους ορθόδοξους (μαρξιστές) οι τροτσκιστές μοιάζουν όπως στους ορθόδοξους χριστιανούς οι προτεστάντες, δηλαδή, σαν ένα ενιαίο μονολιθικό σύνολο, αγνοώντας συχνά ότι αποτελούνται από πολλές υποομάδες με περίεργα ονόματα (π.χ. «Λικβινταριστές της Έβδομης Ημέρας», «Αντβεντιστές της 4^ης Διεθνούς» ή κάπως έτσι…) που μισούνται αμοιβαία. Πιο πολύ μοιάζουν με τους Πεντηκοστιανούς, οι οποίοι έχουν μια παραπάνω επιμονή στο φαινόμενο της γλωσσολαλίας (όταν τη μέρα της Πεντηκοστής το Άγιο Πνεύμα έδωσε στους Αποστόλους τη δυνατότητα να μιλούν όλες τις γλώσσες του κόσμου), όπως οι τροτσκιστές στο διεθνισμό.

Ιδιαίτερη περίπτωση αποτελεί το ΣΕΚ, το οποίο θυμίζει τους Χάρε Κρίσνα. Έχουν το ίδιο σκιαχτικό χαμόγελο μονίμως ζωγραφισμένο στο πρόσωπό τους και την ίδια αισιοδοξία βρέξει χιονίσει. Πορεύονται και οι δύο με τον ίδιο τρόπο, χτυπώντας ταμπούρλα και τραγουδώντας, μόνο που αντί για «χάρε Κρίσνα, χάρε Ράμα» οι ΣΕΚίτες τραγουδούν «μία μόνο λύση επανάστασήηη» και «παν’ από τα κέρδη, παν’ από τα κέρδη οι άνθρωποίοιοιοι».

Ο μουλού χώρος -ΚΚΕ (μ-λ) και Μ-Λ ΚΚΕ- θα μπορούσε να παραλληλιστεί με τους παλαιοημερολογίτες, τα ΛΟΚ της Ορθοδοξίας μας, όπως τα είχε χαρακτηρίσει και ο μακαριστός Φλωρίνης Αυγουστίνος. Κι αυτό γιατί μετά την αλλαγή του ημερολογίου στο 20^ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ το 1956, αυτοί προτίμησαν να παραμείνουν πιστοί στο «πατρώο», τιμώντας τη μνήμη του πατερούλη των λαών.

Κάποιοι αναρχικοί θυμίζουν τους Ευαγγελικούς κύκλους γύρω από τον Τζωρτζ Μπους, καθώς νομίζουν ότι τους μισούμε για την ελευθερία τους, θέλουν να μας ελευθερώσουν χωρίς τη θέλησή μας και νομίζουν ότι όποιος δεν είναι μαζί τους είναι εναντίον τους। Κάποιοι άλλοι μοιάζουν με τους σουνίτες μουσουλμάνους που δεν έχουν οργανωμένη ιεραρχία, αλλά ο καθένας μπορεί μελετώντας προσωπικά διάφορες πηγές και λαμβάνοντας υπόψη πολλούς διαφορετικούς φετφάδες από διαφορετικούς ιμάμηδες, να χαράξει την προσωπική του ηθική πορεία ανάμεσα στο επιτρεπτό (χαλάλ) και το ανεπίτρεπτο (χαράμ). Διαθέτουν μάλιστα κι αυτοί μια αντίστοιχη «τζιχαντιστική» μειοψηφία, που ακούγεται και φαίνεται περισσότερο, χαρακτηρίζοντας δυστυχώς και τους υπόλοιπους, που κάνει εντυπωσιακές ένοπλες ενέργειες και μετά ανεβάζει διάφορα παραληρήματα στο διαδίκτυο για να τις δικαιολογήσει.

http://parallhlografos.wordpress.com/2012/04/21/