Γράμμα από τον Κορυδαλλό (Γιωτόπουλος)

Το Ποντίκι Στη συνεδρίαση του Πειθαρχικού Συμβουλίου, που έγινε μετά την πρώτη αίτησή μου για χορήγηση τακτικής άδειας, πριν από δύο χρόνια, στις 26 Οκτωβρίου 2010, η τότε Εισαγγελέας μού είπε ξεκάθαρα και επανειλημμένα, παρουσία του τότε Διευθυντή και της Κοινωνικής Λειτουργού: «Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι το αίτημά σας είναι σε καλό δρόμο». Πράγμα που θεώρησα ότι είχε κάποια λογική και σήμαινε ότι δεν μπορεί να μου δώσει άδεια με την πρώτη, αλλά στη συνέχεια θα μου χορηγούσε. Ας σημειώσω ότι αποκλείεται αυτή η διαβεβαίωση να ήταν προσωπική πρωτοβουλία της κ. Εισαγγελέως. Στην περίπτωσή μου, δεν θα μπορούσε να δοθεί παρά μόνο με άνωθεν πράσινο φως. Από τότε ακολούθησαν τρεις αιτήσεις με διαφορετικούς Εισαγγελείς που ανέτρεψαν την αρχική διαβεβαίωση αγνοώντας την και τις απέρριπταν προκλητικά. Για να φτάσουμε στο σημερινό πρωτοφανές γεγονός να μη μου απαντάνε επί εννέα και πλέον μήνες. Η πέμπτη αίτησή μου έγινε στις 30 του Γενάρη 2012 και μέχρι σήμερα το Πειθαρχικό Συμβούλιο δεν έχει συνεδριάσει για να αποφασίσει, παρ’ ότι οφείλει από τον νόμο να το κάνει σε ενάμιση μήνα και παρά τις επανειλημμένες διαμαρτυρίες μου στη Διευθύντρια. Είναι βέβαια ολοφάνερο ότι δεν συνεδριάζουν γιατί έχουν συνείδηση ότι οι αιτιολογίες τους για την ενδεχόμενη απόρριψη της αίτησής μου είναι έωλες. Πέρα όμως απ’ την παραβίαση της νομιμότητας, η συμπεριφορά αυτή δείχνει και την πλήρη περιφρόνηση της Διεύθυνσης προς τους κρατούμενους, αφού μόνο στα ζώα δεν απαντάνε. Ας μη διαμαρτύρεται λοιπόν, όταν οι κρατούμενοι την ξεπληρώνουν με το ίδιο νόμισμα. Δύο είναι οι πραγματικοί κι ανομολόγητοι λόγοι για τους οποίους αρνούνται να μου χορηγήσουν την άδεια που δικαιούμαι. Το γεγονός ότι αρνήθηκα ν’ αποδεχτώ το κατηγορητήριο και το πολέμησα αντί να συνεργαστώ μαζί τους όπως μου ζητούσαν και η απεγνωσμένη προσπάθεια να περισώσουν ό,τι είναι δυνατόν απ’ τη χρεωκοπημένη πια θεωρία της ηθικής αυτουργίας. Ακόμη κι ο Αραβαντινός, Διευθυντής σήμερα της Ψυχιατρικής Κλινικής του Κορυδαλλού, σε ένστασή μου γιατί δεν τολμά ο Τύπος να γράψει για ποιους ακριβώς λόγους καταδικάστηκα, μου απάντησε ανοιχτά: «Δεν γράφουν, γιατί κανείς δεν πιστεύει ότι ήσουν ο αρχηγός». Το πράγμα θα ήταν απλώς κωμικό, αν δεν ήταν τραγικό για μένα, με όσα λέγονται και γράφονται. Σε άρθρο που δημοσιεύτηκε στις 8 Ιουλίου σε μεγάλη πρωινή εφημερίδα, της οποίας ο σημερινός Διευθυντής είχε συγγράψει προ δεκαετίας λίβελλο - μπροσούρα για να αποδείξει ότι ήμουν ο καθοδηγητής - αρχηγός της 17Ν, σήμερα υποστηρίζεται ανερυθρίαστα ότι «το ζήτημα των καθοδηγητών είναι γρίφος» κι ότι «παραμένει ανοιχτό το ζήτημα του καθοδηγητικού οργάνου της 17Ν». Ένα απ’ τα δυο όμως συμβαίνει: ή ο Γιωτόπουλος ήταν αρχηγός - καθοδηγητής κι άρα σωστά καταδικάστηκε και σήμερα, δέκα χρόνια μετά, δεν μπορούν να μιλάνε για άλλους ασύλληπτους καθοδηγητές ή υπήρχε πράγματι τέτοιο όργανο ή καθοδηγητής κι άρα κακώς καταδικάστηκε ο Γιωτόπουλος και κακώς βρίσκεται στη φυλακή. Και τα δυο μαζί όμως δεν μπορεί να συμβαίνουν. Αν όμως υποθέσουμε ότι πράγματι υπήρχε ένα τέτοιο όργανο και οι αρχές το εντοπίζουν και ταυτοποιούν τα μέλη του, τίθεται το ερώτημα: Τι θα έκαναν σήμερα; Θα τους συλλαμβάνανε και θα τους δικάζανε, ομολογώντας παράλληλα ότι έκαναν λάθος με τον Γιωτόπουλο; Όχι βέβαια, αφού έτσι θα ξεφτιλίζονταν τα πάντα και οι πάντες. Στις 26 Ιουλίου το Πειθαρχικό Συμβούλιο αποφάσισε να δώσει τριήμερη άδεια στις αρχές Αυγούστου στον Βασίλη Τζωρτζάτο, με κατ’ οίκον περιορισμό, δηλαδή να μη βγει καθόλου απ’ το σπίτι του. Πράγμα που έκανε, αφού δεν πήγε ούτε στο περίπτερο. Σύμφωνα με τον νόμο αλλά και με την πρακτική, έπρεπε να ξαναπάρει άδεια κανονικά πια, δύο μήνες μετά, δηλαδή στις αρχές Οκτωβρίου. Αντ’ αυτού του χορηγήθηκε, με καθυστέρηση ένα μήνα, στις 7 Νοεμβρίου και πάλι τριήμερη άδεια με κατ’ οίκον περιορισμό. Η άδεια όμως αυτού του τύπου συνιστά πλήρη διαστρέβλωση του νόμου και παραβίασή του. Γιατί είναι το αντίθετό της. Στη μια περίπτωση ο χαρακτήρας της είναι η ελευθερία, ενώ στην άλλη είναι η μη ελευθερία, αφού βρίσκεσαι υπό τον καταναγκασμό του εγκλεισμού. Στη μια περίπτωση έχουμε τρεις σταγόνες ελευθερίας μέσα στον ωκεανό της δεκάχρονης κάθειρξης, στην άλλη τρεις μέρες εγκλεισμού απλώς στο σπίτι σου αντί στη φυλακή. Κι εκεί που το θέατρο του παραλόγου θριαμβεύει είναι όταν θυμηθούμε ότι σε νονούς της νύχτας και μεγαλεμπόρους ναρκωτικών, που έχουν ήδη παραβιάσει τους όρους της άδειας μη επιστρέφοντας στη φυλακή, δίνονται κανονικές άδειες εννέα ημερών, ενώ τον Τζωρτζάτο που σύμφωνα με τους φύλακες είναι «άψογος κρατούμενος» και τήρησε με ευλάβεια τους όρους της πρώτης άδειας, τον τιμωρούν δίνοντάς του και πάλι κατ’ οίκον περιορισμό! Αλήθεια, σε πόσους και ποιους έχουν δώσει μέχρι σήμερα άδεια με κατ’ οίκον περιορισμό; Και τηρήθηκαν οι όροι; Γιατί οι φύλακες πρώτη φορά την άκουσαν Η ειρωνεία της ιστορίας είναι ότι αυτοί που σήμερα επαίρονται ότι είναι ευρωπαϊστές, είναι οι υπεύθυνοι για το αντίθετο ακριβώς, για την κατάρρευση του Ελληνικού Κράτους, για την Τριτοκοσμοποίησή του, συμπεριλαμβανομένης και της Δικαιοσύνης. Η Νορβηγική Δικαιοσύνη μετά από μια άψογη δίκη καταδικάζει τον γνωστό φιλοναζί που μακέλλεψε σε λίγη ώρα 87 ανθρώπους σε 21 χρόνια κάθειρξη κι όχι σε 87 φορές ισόβια. Η Ελληνική Δικαιοσύνη καταδικάζει πρόσφατα στη δίκη των «Πυρήνων» τρία εικοσάχρονα παιδιά σε 25 χρόνια κάθειρξη για δυο - τρεις κροτίδες και όχι βόμβες, αφού περιείχαν μπαρούτι κι όχι καθαρή εκρηκτική ύλη. Ο καταδικασμένος Νορβηγός έχει στη διάθεσή στη φυλακή ηλεκτρονικό υπολογιστή, σύγχρονη αίθουσα γυμναστηρίου και πολλά άλλα. Η Ελληνική Δικαιοσύνη αρνείται να μου επιτρέψει τη χρήση ηλεκτρονικού υπολογιστή που θα ’ναι συνδεδεμένος μόνο με sites Μαθηματικών, για την εκπόνηση Διδακτορικού, κατά παράβαση του Κανονισμού που το επιτρέπει. Σε όλες τις δυτικοευρωπαϊκές φυλακές γίνονται επιμορφωτικές εκδηλώσεις, σεμινάρια, διαλέξεις, θεατρικές παραστάσεις και πολλά άλλα. Στα δέκα χρόνια που βρίσκομαι στον Κορυδαλλό, το μεγαλύτερο «Σωφρονιστικό Κατάστημα» του Υπουργείου Δικαιοσύνης, όχι μόνο δεν έχει γίνει κάτι ανάλογο, αλλά δεν μου έχουν επιτρέψει να επισκεφθώ τη Βιβλιοθήκη ούτε μια φορά. Φυλακές Κορυδαλλού, 10 Νοεμβρίου 2012 Αλέκος Γιωτόπουλος