Εμπορευόμενοι την ελπίδα.

του Θάνου Δημάδη

Για όσους έχουμε άποψη και εικόνα για τα όσα λέγονται σε Ουάσινγκτον και Βρυξέλλες για το ελληνικό πακέτο διάσωσης, είναι τουλάχιστον αστείος- και σε τελική ανάλυση επικίνδυνα ανεύθυνος- ο τρόπος με τον οποίον κάποιοι εντός Ελλάδας έχουν αρχίσει να παίζουν ένα ύποπτο “παιχνίδι” γύρω από το εικαζόμενο “λάθος” του ΔΝΤ. Όσοι σε κυβέρνηση, κόμματα και Μέσα Ενημέρωσης επιλέγουν να αναπαράγουν με προπαγανδιστικό τρόπο τον ισχυρισμό ότι “το ΔΝΤ αναγνώρισε λάθος στο ελληνικό πρόγραμμα” και ότι αυτό είναι κάτι που μπορεί να εκμεταλλευτεί η Ελλάδα, δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να δουλεύουν ψιλό γαζί τον κόσμο.

Αλήθεια πρώτη: το ΔΝΤ ουδέποτε παραδέχτηκε “λάθος” στον σχεδιασμό του προγράμματος για την χώρα μας. Αυτό δεν το έκανε ποτέ ούτε ο επικεφαλής των οικονομολόγων του κ. Μπλανσάρ, ούτε ο εκπρόσωπος του Ταμείου κ. Ράις όπως ψευδώς κατασκευάστηκε και αναπαρήχθη στην Ελλάδα. Το θέμα των “δημοσιονομικών πολλαπλασιαστών” που άνοιξε η έκθεση Μπλασνάρ πριν μερικές εβδομάδες αφορά σε γενικότερο επίπεδο την συζήτηση για το αν η πολιτική αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας πρέπει να εφαρμόζεται με ραγδαίο και- όπως έγινε στην περίπτωση της Ελλάδα- με βίαιο τρόπο ή εάν η σε βάθος χρόνου δημοσιονομική προσαρμογή για μία οικονομία είναι τελικά πιο αποδοτική. Το Ταμείο αποφαίνεται το δεύτερο. Όμως η επιχειρηματολογία των δανειστών μας σε Ουάσινγκτον και Βρυξέλλες είναι ότι μία τέτοια συζήτηση δεν αφορά την Ελλάδα αφού η χώρα μας έπρεπε κατά την άποψή τους να προχωρήσει ούτως ή άλλως σε μία δραστική συρρίκνωση του δημοσιονομικού της ελλείμματος που μετά την περίφημη αναθεώρηση της ΕΛΣΤΑΤ ξεπέρασε το 15%. Στην περίπτωση λοιπόν της Ελλάδας το θέμα του υπολογισμού των δημοσιονομικών πολλαπλασιαστών που ανέκυψε πρόσφατα από το ΔΝΤ, δεν αναιρεί ή αναγνωρίζει ως λάθος την αρχική επιλογή που είχε γίνει για την χώρα μας: ότι δηλαδή έπρεπε να προχωρήσει άμεσα και δραστικά σε μία επίπονη δημοσιονομική προσαρμογή καθώς- σύμφωνα πάντα με τα επιχειρήματα των δανειστών μας- για την Ελλάδα δεν υπήρχε η πολυτέλεια μίας ήπιας δημοσιονομικής προσαρμογής σε μακροπρόθεσμη προοπτική.

Αλήθεια δεύτερη: ο Έλληνας ΥΠΟΙΚ κ. Στουρνάρας ουδέποτε έθεσε θέμα κατά την χθεσινή συνεδρίαση του Eurogroup στις Βρυξέλλες για το… “λάθος” του ΔΝΤ. Αφενός γιατί ούτε ο ίδιος σε σχετική ερώτησή μου αποδέχτηκε την άποψη ότι επρόκειτο για “λάθος” και αφετέρου διότι αν πραγματικά αποδεχόταν κάτι τέτοιο και το έθετε δημόσια στο Eurogroup, το πιο πιθανόν είναι ότι οι ομόλογοί του θα τον έπαιρναν με τις ντομάτες. Επειδή ο κ. Στουρνάρας είναι ο πιο σοβαρός στην κυβέρνηση σε σχέση με άλλους συναδέλφους του και κυβερνητικούς παράγοντες που αναπαράγουν την ίδια προπαγανδιστική ρητορική περί “λάθους” του Ταμείου, αυτό το οποίο έκανε χθες ήταν το εξής πολύ λογικό: να ζητήσει από το ΔΝΤ να πει στην ελληνική πλευρά τι συμπεράσματα εξάγει από την έκθεσή του για τους δημοσιονομικούς πολλαπλασιαστές για την χώρα μας. Άλλο όμως αυτό, και άλλο το να λένε κάποιοι ψέματα στην κοινή γνώμη ότι δήθεν “η κυβέρνηση θα χρησιμοποιήσει ως επιχείρημα το… λάθος του ΔΝΤ” για να αλλαγές στο πρόγραμμα.

Αλήθεια τρίτη: οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν έχουν κανένα δικαίωμα να πουλάνε στην κοινή γνώμη στην Ελλάδα “φύκια για μεταξωτές κορδέλες” και πρέπει κάποτε να πάψουν να απευθύνονται στους Έλληνες λες και είναι ιθαγενείς ξεκομμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο. Οι ελληνικές κυβερνήσεις Παπανδρέου- Παπαδήμου-Σαμαρά έγιναν συνένοχες στις λάθος προβλέψεις που τα τελευταία τρία χρόνια κατά συρροήν έχει κάνει η Τρόικα για την ελληνική οικονομία πέφτοντας έξω σε καίρια δημοσιονομικά μεγέθη όπως το βάθος της ύφεσης, η πρόωρη ανάπτυξη που δεν έχουμε δει ακόμα κ.α.. Τις προσυπέγραψαν και γι’ αυτό σήμερα παρά την αστοχία όλων αυτών τον προβλέψεων βλέπουμε να “μην ανοίγει μύτη”. Αυτές οι υπεραισιόδοξες προβλέψεις έγιναν γιατί έπρεπε να γίνουν καθώς αν ήταν από την αρχή ρεαλιστικές, αυτό θα σήμαινε ότι για την Ελλάδα θα απαιτούνταν πολλαπλάσια ποσά απ΄ όσα είχαν συμφωνηθεί να δοθούν. Η Ελλάδα το αποδέχτηκε αυτό και- πιθανότατα μη μπορώντας να κάνει διαφορετικά- μπήκε υπό την μέγκενη προβλέψεων και στόχων που ήταν εξ ορισμού αδύνατον να επιτευχθούν, αλλά το αποτέλεσμα ήταν η προδιαγεγραμμένη αποτυχία της επίτευξης τους τους χρεώθηκε στην ελληνική πλευρά.

Αυτές είναι τρεις αλήθειες που μπορεί να είναι οδυνηρές, όμως πιο οδυνηρό είναι το εμπόριο ελπίδας που επιχειρείται στις πλάτες της.
Ramnousia

http://mavrhlista.wordpress.com/