Δακτυλοσκόπηση

απο

τοίχο-τοίχο...

Πρώτα μας κούνησαν το δάχτυλο απειλητικά για να μας συνετίσουν.
Μας δίδαξαν ήθος και υπευθυνότητα.
Μας το έτειναν με επιμονή, δασκαλίστικα, κάθε που τολμούσαμε να αρθρώσουμε λέξη για όσα βλέπαμε να 'ρχονται.
Αυτό το δάχτυλο, ο δείκτης, ήταν το μόνιμο εισαγγελικό κατηγορητήριο εναντίον μας.
Αυτό που μας εγκαλούσε συνεχώς για τον πρότερο ανέμελο βίο και μας επανέφερε στην τάξη του χρηστού φιλελεύθερου παγκοσμίου θέσφατου-ιδεώδους.

Όταν μας έπεισαν για το θέσφατο, καταευχαριστήθηαν γιατί βρήκαν επιτέλους, μετά από τόσο ψάξιμο, ανθρώπους πρόθυμους να υπακούσουν στο "καλό".
Με τη θέλησή τους.
Ανθρώπους έτοιμους να υποστούν θυσίες για την επιβίωση των θεσμών που θέσπισαν εκείνοι.
Μπορεί να γκρινιάζαμε, αλλά γενικά δείχναμε καλή διαγωγή και άξια παίρναμε τα εύσημα από τους πάντες.
Και σηκώνονταν οι αντίχειρες ορθοί, καμαρωτοί κι ικανοποιημένοι και, σαν άλλοι αυτοκράτορες, μας έδιναν χάρη για τα αμαρτήματά μας.

Κάποια στιγμή όμως άρχισε να στραβώνει το παραμυθένιο κλίμα/κλήμα των φιλότιμων κορόιδων.
Η υπομονή του γαιδάρου που υπέμενε το φορτίο τελείωνε και οδηγούσε άτσαλα το αφεντικό του πλάι στο γκρεμό.
Εκείνο, αν και αιφνιδιάστηκε, έδειξε κατανόηση και με δυο-τρεις καμτσικιές επανέφερε στην τάξη το ζοχαδιασμένο ζωντανό. (ζοχάδες=αιμορροΐδες)
Ήταν φανερό όμως πια πως κάτι είχε αλλάξει στη σχέση τους.
Ο υπομονετικός γάδιαρος που τα ανεχόταν όλα, άρχισε να τσινάει και να προειδοποιεί συνεχώς τον αφέντη του ότι δε θα ανεχτεί άλλα βάρη. Περπατούσε πλάι στο γκρεμό, αλλά δεν έπαιρνε και την απόφαση να ρίξει εκεί τον αφέντη του.
Ο αφέντης, αφού δεν επιθυμούσε να αλλάξει τίποτα απ' όλα αυτά, απλά αρκέστηκε στο να επισημαίνει τους κινδύνους από την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά του και άρχισε να βάζει στο παιχνίδι τον παράμεσο.
Και προσεύχεται για τη σωτηρία της ψυχής του γαιδάρου του.
Δαιμονισμένος θα 'τανε- δε μπορεί!

Του 'κανε ευχέλαια για να επανέλθει στα σύγκαλά του. Γάιδαρος ήταν έτσι κι αλλιώς.
Αφού κανείς δεν ήταν πρόθυμος να δώσει τη λύση, να ρίξει τον άλλον στο γκρεμό, συνέχιζαν να περπατούν, ο αφέντης μαστιγώνοντας και ο γάιδαρος υπομένοντας το φορτίο, περπατώντας πάντα πλάι στο γκρεμό, ελπίζοντας πως δε θα πέσει.
Αφού κανείς δεν ήταν πρόθυμος να δώσει τη λύση, το 'ριξαν στην προσευχή.
Λύγιζαν τον παράμεσο και προσεύχονταν να έρθει η θεία φώτιση στον άλλον.

Και σαν αυτός ο γάιδαρος, εμείς δηλαδή, έβγαλε φωνή, οι αφέντες έκαναν πως δεν ακούνε.
Και, ψευτόμαγκες καθώς είναι, έχοντας αφήσει νύχι δέκα πόντους στο μικρό τους δαχτυλάκι, άρχισαν να κάνουν γεωτρήσεις στα αυτιά τους για να βγάλουν το κερί που τους έβαζε στ' αυτιά τους ενοχλητικούς ήχους.
"Δεν μπορεί εξάλλου, έλεγαν, να τους έχουμε στη μπούκα".
Αυτοί που είναι εδώ πριν από μας, για μας!
Πώς μπορούμε να αμφισβητούμε την εξουσία τους;
"Μπα, μάλλον δε θ' ακούσαμε καλά", είπαν.
Και μεγάλωναν το νύχι τους και συνέχιζαν να σκαλίζουν το αυτί τους με το μικρό τους δαχτυλάκι για να βγάλουν το κερί που προφανώς αυτό ευθυνόταν για όσα άκουγαν στα αυτιά τους.

 

Το κερί τους είχε ριζώσει τόσο που δεν έφευγε με τίποτα.

Έσκαβαν το αυτί τους μέχρι που μάτωσε.

Και για το αίμα κατηγόρησαν εμάς.

Κι είπαν να μας κόψουν τα δικά μας νύχια.

Μα ξεχάσαν πως όσο υπάρχουν δάχτυλα, τόσο θα υπάρχουν νύχια!



Μας έχουν δείξει τέσσερα δάχτυλα για να μας πείσουν για το δίκιο τους.
Εμείς δε χρειάζεται να κουραστούμε τόσο.
Αρκεί να τους δείξουμε ένα δάχτυλο.