Από το κάστρο στην καρδιά του Πλαταμώνα

μεσω αλεπου του Ολυμπου

Κάθε που πέρναγα τα Τέμπη, τσουπ εμφανιζόταν μπροστά μου κοτσονάτο απάνου στο λόφο του, να μου βγάζει τη γλώσσα! Εκεί, στη φουρκέτα που κάμνει η εθνική, στεκόταν αγέρωχο, μια που το-πιανες, μια που τ'άφηνες. Το κάστρο του Πλαταμώνα ντε! Που παιδικό απωθημένο το'χα να σκαρφαλώσω να το κυριέψω αυτό το κάστρο. Να ιδώ τη θέα από τις πολεμίστρες του, να θαυμάσω από κοντά τον...
αψηλό κεντρικό του πύργο.



Εμένα οι εκκρεμότητες, καθόλου δεν μου αρέσουν. Αυτό σκέφτηκα εψές και με αποφασιστικότητα, έκοψα ταχύτητα, έβγαλα φλας και πάρκαρα μπροστά από την είσοδο του μονοπατιού που οδηγεί απάνου.

Τριγύρω μου η φύση να ζουζουνίζει σε ένα οργιαστικό γλέντι. Έκαμαν τα μαμούνια σάμερ-πάρτι κι έφθασα ακάλεστος.

Προσέγγισα αναψοκοκκινισμένος την είσοδο (τι ζέστη ήταν αυτή μαγιάτικα;) και πέρασα στο εσωτερικό των τειχών. Τα οποία πρέπει να σου πω ότι είναι ζούπερ ιμπρέσιβ από κοντά -είναι άλλωστε από τις λίγες περιπτώσεις ενετικής οχύρωσης που έμεινε ανέπαφη κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας.



Εκείνο που επίσης σε εντυπωσιάζει είναι η έκταση του κάστρου: μιλάμε είναι χιουτζ! Στα εντός, έχουν εντοπιστεί σπίτια και λιθόστρωτοι δρόμοι και πλακόστρωτες αυλές που πλαισιώναν την είσοδο των οικιών. Διότι εδώ υπήρχε ολάκερη πόλη, ήδη από τα αρχαία χρόνια -την οποία φωνάζαμε Ηράκλειον και συνέχισε να υφίσταται μέχρι τους παλαιοχριστιανικούς χρόνους. Εμ, τέτοιο προνομιούχο πρόπερτι, δεν το αφήνεις ανεκμετάλλευτο.



Εδώ θα σου κάμω μία παρένθεση, για να σου πω ότι καλό το χίστορι λέσον, αλλά την επίσκεψη στο κάστρο, εύκολη δεν την ελές. Καθώς διέσχιζα το χώρο ανάμεσα στα δέντρα, έπεφτα πάνω σε ιστούς και με περπατούσαν θηριώδεις αράχνες. Καλαναθρεμένες σφήκες βρήκαν πολύ τρέντι το γαλάζιο μπλουζάκι μου, ενώ ένα σκαθάρι έκαμε πάμπινγκ-τζάμπινγκ από ένα πεύκο και προσγειώθηκε στο κεφάλι μου.



Με τόλμη και αυταπάρνηση, τρύπωσα κάτω από ένα ξύλινο στέγαστρο, όπου εντόπισα τα ερείπια ενός ναού.



Στα τειχάκια μπορεί κανείς να διακρίνει περίτεχνες διακοσμήσεις και έντονα χρώματα. Η σήμανση είναι σχεδόν ανύπαρκτη, επομένως όχι, δεν πολυκαταλαβαίνεις τι βλέπεις.



Περπατώντας ανάμεσα σε ξερόχορτα και θάμνους, έφθασα σε μία πιο χέρσα άκρη, όπου ήταν στημένο ένα κανόνι. Πλησίασα στην μπαλκόνι των τειχών και απήλαυσα τη θέα.



Το Αιγαίο ξαπλωμένο μπροστά μου. Τα χρώματά του, σχεδόν καλοκαιρινά. Παρότι αρχές Μαϊου, σου'ρχεται να πάρεις φόρα και να βουτήξεις. Από εδώ πάνω συνειδητοποιείς τη γεωγραφία του μέρους -αγναντεύεις μία τεράστια θαλάσσια περιοχή, ανοιχτά της Πιερίας.



Ύστερα κατευθύνθηκα στη βορειοδυτική πλευρά. Ανέβηκα τα σκαλοπάτια και σκαρφάλωσα στα τείχη.



Η θέα μαγευτική! Μπροστά μου η παραλία του Πλαταμώνα και πιο πέρα η Λεπτοκαρυά. Στ'αριστερά μου, ο επιβλητικός ορεινός όγκος του Ολύμπου. Στα δεξιά μου, ο Θερμαϊκός και στο βάθος η Θεσσαλονίκη. Πιο γουάου, δεν γίνεται!



Αφού χόρτασα την ομορφάδα του τόπου, κατευθύνθηκα στη νοτιοδυτική πλευρά, όπου βρίσκεται η Ακρόπολη και η οποία διαθέτει χωριστή τείχιση τετράπλευρου σχήματος. Ναι ρε, καθόμουν με το μοιρογνωμόνιο και μέτραγα γωνίες.



Τρύπωσα μέσα και περιπλανήθηκα για λίγο στον εσωτερικό περίβολο, όπου συνάντησα κάμποσες χοντρές, πράσινες σαύρες και ορδές από γιγάντια μυρμήγκια. Μα πόσο χέμο βάζουν στο γάλα τους τα ζωύφια σε ετούτο εδώ το μέρος;

Στην Ακρόπολη, εκείνο που κλέβει την παράσταση είναι το οκταγωνικό ακροπύργιο που δεσπόζει στο κάστρο.

Αν το απομονώσεις από το γύρω-γύρω, το βάψεις λευκό και του λειάνεις τις γωνίες, μοιάζει με το Λευκό Πύργο της Θεσσαλονίκης. Εντάξει, στο πολύ πριμιτίφ και ακατέργαστό του.

Αφού έβγαλα τα απαραίτητα τουρίστικ ενσταντανέ, απεφάσισα να πάρω σιγά-σιγά το δρόμο της επιστροφής. Άσε που με τους ρυθμούς που αυξάνανε τα ζουζούνια και τα ερπετά τριγύρω, άρχισα να φοβάμαι ότι θα εμφανιστεί και κάνας ρινόκερος.

Και μπορεί εσύ να βλέπεις τώρα ειδυλλιακές φωτό με θάλασσες, λιακάδες, ενετικά τείχη και να φχαριστιέσαι, αλλά σε διαβεβαιώ ότι η εμπειρία ήταν σχεδόν τρομακτική. Αν είχες εντομοφοβία ή κάποια αλλεργία, εδώ θα σε είχαμε χάσει. Εννοείται ότι ένα τέτοιο εξπίριενς δεν μπορεί παρά να ολοκληρωθεί με ένα τρυφερό τετ-α-τετ με το φιδάκι τον Διαμαντή. Ο οποίος με περίμενε στην κατηφοριά, παραπλεύρως του μονοπατιού για να με κοψοχολιάσει! Σου μιλώ για το τέρας το διμούτσουνο, με τις ραβδώσεις του και όλο το πλουμιστό άουτφιτ.

Η τελευταία φωτό που πρόλαβα να πάρω πριν πατήσω ένα σπριντ προς το πάρκινγκ, είναι ετούτη με τον οικισμό του Πλαταμώνα, αντίκρυ από το κάστρο. Ευτυχώς που εδέησαν οι κάτοικοι να βάλουν και καμία κεραμοσκεπή, διότι αν το καλοπαρατηρήσεις, έχουν σιάξει σ'αυτό το υπέροχο μέρος, πολυκατοικίες αν-έχεις-το-Θεό σου. Αν τυχόν σε βγάλει η ΠΑΘΕ προς τα κει πάντως, αξίζει μία ανάβαση στο λόφο -ουχί μόνο για το κάστρο, αλλά και για τη θέα. Τα ζούδια της περιοχής είναι πάντα ανοιχτά και σε περιμένουν.

http://pigkouinos.blogspot.com/