Πού πήγαν κείνα τα φασιστάκια *

Posted on 19 Ιουνίου, 2013 9:28 πμ από Jaquou Utopie

8

* O τίτλος αποτελεί μια σκόπιμη διασκευή του τίτλου του βιβλίου «Που πήγαν κείνα τα παιδιά» (1989) του γιατρού και εθνικιστή Αλέξανδρου Κουτούζου σχετικά με τον ρόλο του Εθνικού Συνδέσμου Ελλήνων Σπουδαστών Ιταλίας (ΕΣΕΣΙ) από το 1968 έως το 1973. Ο ίδιος ήταν μέλος του Συνδέσμου και παρακολούθησε από κοντά τη δράση του στην Ιταλία η οποία δεχόταν τότε ολοκληρωτική επίθεση κράτους, κεφαλαίου και «αδελφών» οργανώσεων του ΕΣΕΣΙ. Ο Σύνδεσμος είχε στενές σχέσεις με τη χούντα και τις μυστικές υπηρεσίες.

- – - – - – - - - – - – -

 Γράφει η

ομάδα γ τ π  ★ γραφιάδες των πόλεων

Η ιστορία του ελληνικού  φασισμού είναι μια υπόθεση που  έχει παρελθόν, παρόν και μέλλον. Έχει κατά τη γνώμη μας ταξικά χαρακτηριστικά, με τις κεφαλαιοκρατικές ελίτ και τις κομματικές παραφυάδες τους να συνεργάζονται, με διαφορετική ένταση και στρατηγική κάθε φορά, για να πετύχουν τους στόχους τους. Το παρόν των φασιστών της Χρυσής Αυγής δεν είναι ένα πολιτικό πυροτέχνημα ή ένα περιθωριακό φαινόμενο που τρύπωσε στην κοινοβουλευτική πραγματικότητα με την δήθεν επαναστατική ταμπέλα του «αντισυστημισμού». Έχει μια μακρά διαδρομή που ακολουθεί τα χνάρια του ελληνικού φασισμού από τις αρχές του 20^ου αιώνα.¹ Ωστόσο, πολλές από τις ιδεολογικές και υλικές καταβολές της οργάνωσης (και όσων, κομμάτων ή ατόμων που αντλούν από τη δεξαμενή του εθνικισμού) έχουν τις πιο κοντινές ρίζες τους στην επταετία της δικτατορίας των συνταγματαρχών και στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης.

Αφορμή για  τα όσα θα παραθέσουμε πιο κάτω στάθηκε το βιβλίο του Α. Κουτούζου  για τον ΕΣΕΣΙ. Ο εθνικιστικός αυτός σύνδεσμος ιδρύθηκε από την χούντα την επαύριο του πραξικοπήματος και ανέλαβε τη διαμεσολάβηση και τις επαφές μεταξύ των συνταγματαρχών και των Ιταλών νεοφασιστών που τότε εκπροσωπούνταν από το «Κοινωνικό Κίνημα Ιταλίας Εθνική Δεξιά» (ΜSI-DN, Movimento Sociale Italiano Destra Nazionale) αλλά και από την σκληροπυρηνική ακροδεξιά οργάνωση της Ordine Nuovo (Νέα Τάξη) ². Για την ιστορία, η δράση του ΕΣΕΣΙ ξεκινάει (και) στα ιταλικά αμφιθέατρα όχι μόνο με την απαρχή της χούντας στην Ελλάδα αλλά και με το «θερμό φθινόπωρο» των εργατικών αγώνων στην Ιταλία (’68-’69). Η δράση των στελεχών του εντοπίζεται όχι μόνο την περίοδο της «στρατηγικής της έντασης» όπου το φασιστικό ιταλικό κράτος αντεπιτίθεται στις εργατικές διεκδικήσεις με δολοφονικές επιθέσεις και μπόλικη τρομοκρατία, αλλά και μετά. Πρόκειται για δράση η οποία δεν φέρει πάντα μια οργανωμένη μορφή, ούτε βρίσκεται με θεαματικούς όρους στο προσκήνιο, ωστόσο διατηρεί στενές σχέσεις με το κράτος, το κεφάλαιο και τους μηχανισμούς του.

Στο πρώτο κομμάτι θα δούμε κάποιες γνωστές και ενδιαφέρουσες πτυχές που αφορούσαν ορισμένους από τους πρωταγωνιστές του ΕΣΕΣΙ, την πορεία τους μέσα στον χρόνο και τον χώρο και τα περιφερειακά δίκτυα στα οποία συμμετείχαν ενεργά. Στο δεύτερο κομμάτι θα παραθέσουμε κάποια ενδιαφέροντα κατά τη γνώμη μας ευρήματα που δείχνουν την ιστορική συνέχεια και σύνδεση με το «απόμακρο» και «ακίνδυνο» φασιστικό παρελθόν.

Η απάντηση στο ερώτημά («που πήγαν κείνα τα παιδιά») του Κουτούζου στο μακρινό και «έρημο» για τους εθνικιστές και ακροδεξιούς φασίστες 1989, φαίνεται να είναι: «εδώ, πάντα κοντά μας (sic) … ».

- – - – - – - - – - – - – -

Α. Ακολουθώντας το «bloodline» των εθνικιστών

( Από τον ΕΣΕΣΙ μέχρι τον Καρατζαφέρη, με χρυσαυγίτικη εσάνς )

«Στις αρχές του 1976, μια ομάδα φίλων και συναγωνιστών, που τους ένωναν δεσμοί αίματος και αγώνων, με έντονη την παρουσία τους στους λαϊκούς και κοινωνικούς σχηματισμούς σε όλη την Ιταλία, όπου οι περισσότεροι από αυτούς σπούδαζαν, αποφάσισαν πως ήταν η ώρα, να αλλάξουν την εικόνα της Δεξιάς και στην Ελλάδα. Με επικεφαλής τον Σπύρο Σταθόπουλο, τοΘόδωρο Καραμπέτσο και τον Παναγιώτη (Τάκη) Μιχαλολιάκο, αποφάσισαν την έκδοση και την κυκλοφορία ενός καινοφανούς για τα Ελληνικά πολιτικά δρώμενα, εντύπου»³.

Ο ΕΣΕΣΙ είχε από το 1973 πάψει να υπάρχει, ωστόσο οι Σταθόπουλος και Καραμπέτσος, σημαίνοντα στελέχη του, ανέλαβαν πολιτική δράση δημιουργώντας το έντυπο «Νέα Ενιαία Δεξιά». Αρχικά να πούμε ότι ο Σταθόπουλος ήταν ο ιδρυτής και πρόεδρος του ΕΣΕΣΙ, πνευματικό παιδί, σύμφωνα με τον Κουτούζο, του Giorgio Almirante, ηγέτη του νεοφασιστικού ΜSI. Για τον Καραμπέτσο, το άλλο σημαντικό στέλεχος του ΕΣΕΣΙ, ο Δημήτρης Ψαρράς μας πληροφορούσε πρόσφατα: «Είχε περιγράψει ένα δείπνο του στη Ρώμη με τον Giorgio Almirante, ηγέτη του νεοφασιστικού ιταλικού MSI, όπου ο ‘πολιτικός τους πατέρας’ είχε υποδείξει στους Ελληνες οπαδούς του να προσχωρήσουν ‘στο μεγάλο κόμμα’ (δηλαδή τη Νέα Δημοκρατία) διότι ακόμα τότε στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης δεν υπήρχε ‘εθνικισμός βάθους’, και να δημιουργήσουν ένα ‘κύτταρο’ που θα διαχώριζε τη θέση του την κατάλληλη στιγμή (περιοδικό «Patria», Ιαν.-Φεβ. 2009)».

Την τριάδα της «Νέας Ενιαίας  Δεξιάς» συμπληρώνει ο αδελφός του Νίκου Μιχαλολιάκου, Παναγιώτης (Τάκης) Μιχαλόλιας, γνωστός και διαπρεπής ποινικολόγος στα μεταπολιτευτικά χρονικά, με πλούσια, συστημική διαδρομή: συνήγορος του μοναχού Εφραίμ, του Κοσκωτά, του ακροδεξιού εκδότη της «Ελεύθερης Ώρας» Γρηγόρη Μιχαλόπουλου, του χρυσαυγίτη «Περίανδρου» και τελευταία του Άκη Τσοχατζόπουλου. Σε ανύποπτη στιγμή, γύρω στο 2009, ο Μιχαλόλιας ανοίγει την καρδιά του και μιλάει για την εμπειρία του από τη δίκη Κοσκωτά· είναι αφοπλιστικά ειλικρινής:

«Δεν νομίζω ότι είναι ακριβώς σκάνδαλο, αλλά ήταν μια επιλογή της στιγμής με πολιτικές προεκτάσεις και πολιτικές σκοπιμότητες. Δεν τη θεωρώ ‘μητέρα των Δικών’, όλες οι δίκες έχουν τη δική τους σπουδαιότητα. Σε ότι αφορά τα αποτελέσματα, την τραγικότητα των αποτελεσμάτων για τον ίδιο, αλλά και για αυτό που προκάλεσε θα έλεγα ότι ήταν μια πολύ σημαντική δίκη που ήταν και διδακτική για αυτούς τους επιχειρηματίες και μεγαλοτραπεζίτες που ακολούθησαν τον Κοσκωτά, οι οποίοι βλέποντας την τραυματική εμπειρία του έλαβαν τα μέτρα τους»⁴. Πεδίο δόξης λαμπρόν για έναν συστημικό δικηγόρο σαν τον Μιχαλόλια, θα προσθέταμε εμείς.

Διακρίνεται το όνομα του Παναγιώτη Μιχαλόλια στην ταυτότητα του περιοδικού κάτω από την περιγραφή «Δημόσιες Σχέσεις»

Τα μονοπάτια των αδελφών Μιχαλολιάκου, του Σταθόπουλου και του Καραμπέτσου ξεκινούν ακόμη πιο παλιά, συγκλίνουν και καταλήγουν στο γεγονός της πολιτικής και κοινωνικής επιβίωσής τους για δεκαετίες. Πολύ πριν την «Νέα Ενιαία Δεξιά», το 1963 ο Παναγιώτης Μιχαλολιάκος ήταν «υπεύθυνος υποψηφίων φοιτητών ΕΚΟΦ», μέλος της ΕΡΕΝ «εκ των πλέον δυναμικών» και «πρόεδρος των Ελλήνων φοιτητών Ιταλίας». Το 1977, ένα χρόνο μετά την έκδοση του περιοδικού τα αδέλφια Μιχαλολιάκου εμφανίζονται στη δημιουργία του βραχύβιου «Πατριωτικού Συνδέσμου Αθηνών Ιωάννης Καποδίστριας», με μπροστάρη τον Σπύρο Σταθόπουλο.⁵ (Κατ’ άλλους αυτός ο σύνδεσμος είχε δημιουργηθεί το 1975).

Για το τι είδους έντυπο ήταν η «Νέα Ενιαία Δεξιά», αναφέρουμε ενδεικτικά ότι φιλοξενούσε μεταξύ άλλων συνεντεύξεις χουντικών υπουργών όπως του Παύλου

 http://parallhlografos.wordpress.com/