Το μέλλον ανήκει σε αυτούς που θα είναι έτοιμοι να χάσουν τα πάντα για να κερδίσουν το τίποτα.Γ.Μ.Tελικά το να επιχειρούμε να αναλύουμε σε βάθος ορισμένα πράγματα,γεγονότα δηλαδή που συνέβησαν και συμβαίνουν αυθόρμητα,γεννημένα απο μιά βαθιά ανάγκη ανθρώπινη,που η δυναμική τους ξεπερνά ακόμη και τις πιό σωστές πολιτικές μεθόδους όσον αφορά την ανάλυση του κοινωνικού πολέμου από την κινηματική οπτική,αποκρύπτουμε ίσως την πιό σπουδαία πράξη από αυτό που λέμε πως τώρα χρειάζεται όσο τίποτε άλλο στην ήδη ηττημένη τάξη των ανθρώπων εκείνων που αντιμάχονται τον εξανδραποδισμό και την βαρβαρότητα η οποία χτίζεται και εφαρμόζεται πάνω σε οποιοδήποτε όνομα με όρους σύγχρονους και άκρως δελεαστικούς.
Τελικά τί ήταν αυτό που ξεχώρισε τον Δεκέμβρη του 2008,σε σχέση με τις προηγούμενους αλλά και τους επόμενους κοινωνικούς αγώνες που ακολούθησαν;
Εκείνος ο αγώνας ξεκίνησε δυστυχώς -δυστυχώς γιατί κανένα κίνημα & κανένας επαναστάτης δέν
πρέπει να περιμένει τον θάνατο ενός αθώου για να βγεί στον δρόμο-με μιά σφαίρα που “εξοστράκισε” ένας υπάλληλος της εξουσίας και των αφεντικών. Κατέληξε βαθιά μέσα στο σώμα ενός αθώου παιδιού.Όμως αυτό που σημάδεψε το χέρι του μπάτσου,αυτό που σκότωσε η μοιραία σφαίρα ήταν κάτι πολύ περισσότερο απο ένα σώμα,απο ένα πρόσωπο.
Αυτό που πέθανε εκείνο το βράδυ,την ώρα που η χώρα κείτονταν στην εθνική & καταναλωτική ραστώνη της επίπλαστης ευμάρειας,ήταν τα όνειρα μιάς ολόκληρης γενιάς.Μιάς γενιάς που έβλεπε να της κλέβουν το μέλλον που υποτίθεται θα της ανήκε,μιάς μερίδας ανθρώπων που παρέμεναν εγκλωβισμένοι ανάμεσα στο παραμύθι της Ευρώπης και στην σκληρή πραγματικότητα που κάποιοι ακόμη και τώρα πασχίζουν να αρνηθούν και να κρύψουν.
Αυτοί οι άνθρωποι,μαζί με τους απόκληρους του κόσμου είδαν το απάνθρωπο χέρι της εξουσίας να τους σημαδεύει και να τους πυροβολεί.Είδαν την εξουσία ενός διεστραμμένου να επιβάλλει την νομιμότητά της με το να σκοτώνει το διαφορετικό.Όπως ακριβώς κάνουν και τώρα το κράτος και τα αφεντικά.Με άλλους όρους,πιό αργούς,πιό βασανιστικούς,και με μεγαλύτερη απήχηση.
Η κηροζίνη της κοινωνίας ήταν διάχυτη μέσα στα σπίτια,έξω στους δρόμους.Έπρεπε κάποιος να ρίξει το σπίρτο και να τινάξει την κοινωνική ηρεμία και συνοχή στον αέρα.Και όλα ύστερα πήρανε το δρόμο τους ,πρίν τα συνηθισμένα αδιέξοδα που βρίσκονται συχνά πυκνά οι εξεγέρσεις κάνουν την εμφάνισή τους και αποτρέψουν αυτό που εκείνη την εποχή τουλάχιστον φαινόταν εξαιρετικά πιθανό.
Οι διαχειριστές του κράτους μαζί με τα σκυλάκια τους,λούφαξαν έντρομοι στα πολυτελή λαγούμια τους και στα τμήματα της ανομίας.Τρομαγμένοι αστοί & μικροαστοί ζητούσαν ακόμη και την παρέμβαση του στρατού για να αποκατασταθεί η τάξις και η δημοκρατία.Και τέλος η υπερήφανη αριστερά καταδίκαζε για μιά ακόμη φορά την βία απ’όπου κι άν προέρχεται.
Άν θέλουμε να επανα-νοηματοδοτήσουμε όχι τις λέξεις,αλλά τις αιτίες και τις πράξεις που γεννούν κάθε εξέγερση και φέρνουν στην επιφάνεια κάθε ταξικό και κοινωνικό πόλεμο που συντελείται σε κάθε χώρο και τόπο,θα πρέπει να αρνηθούμε για μιά ακόμη φορά τις θλιβερές επετείους,αυτές που λειτουργούν ώς βαλβίδες εκτόνωσης της κοινωνικής δυσαρέσκειας και να αντιμετωπίσουμε κάποια στιγμή στα ίσα τις αιτίες που γεννούν τους δολοφόνους των ονείρων μας,τις αιτίες που καταστρέφουν το μέλλον μας,καθώς και τους ίδιους τους υπεύθυνους.
Γιατί δέν είναι μόνο το χέρι του μπάτσου που σκοτώνει,είναι ταυτόχρονα τα μαγκάλια,τα αναμμένα κεριά,η φτώχεια,η αρρώστια και όλα αυτά που μας κρατούν εγκλωβισμένους στο σύστημα το οποίο ανεχόμαστε.Είναι η ψευδαίσθηση πως κάποιος απο εμάς θα την βγάλει καθαρή ή πως το κακό δέν θα φτάσει στο δικό του σπίτι.Είναι η αποξένωση και η ιδιοτέλεια του καθενός και η προσμονή του ανύπαρκτου σωτήρα.
Γι’ αυτό και σήμερα και κάθε σήμερα,και αύριο και πάντα, θα πρέπει να τιμούμε όχι τον ίδιο τον Αλέξη,αλλά αυτό που ονειρευόταν ο Αλέξης…
ΑΝΩΝΥΜΟς & ΜΑΥΡΗ ΛΙΣΤΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου