Η θέση τους είναι στο χρονοντούλαπο

Η Ελιά και ο γνωστός Μανωλιός...

Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος

Και ξαφνικά μας προέκυψε η ελληνική «Ελιά» – ή αλλιώς η «Κίνηση των 58». Που ήρθε να μας υπενθυμίσει ότι όχι μόνο υπάρχουν κάποιοι (που αυτοπροσδιορίζονται ως) κεντροαριστεροί, αλλά κινούνται κιόλας! Γύρω από τον εαυτό τους, βασικά. Βέβαια, δεν πρόκειται για τίποτα κεντροαριστερούς χωρίς αιτία. Έχουν σκοπό οι άνθρωποι: να ανασυγκροτήσουν το χώρο του «κέντρου». Ήρθαν δεύτεροι βέβαια, μιας και τον...

έχει ανασυγκροτήσει γύρω του ο ΣΥΡΙΖΑ. Όπως λένε όμως και οι Άγγλοι, you can’t teach an old dog new tricks. Τουτέστιν: αυτόν (το χώρο) ξέρουν, αυτόν μολογάνε…

Έλα σου όμως που είμαστε όλοι γνωστοί. Έλα σου που οι εμπνευστές της κίνησης, η οποία διατείνεται ότι φέρνει κάτι «καινούριο» στην πολιτική, είναι τα ίδια τα σκυλιά του εκσυγχρονισμού – απλώς λίγο πιο γερασμένα; Περνιέται για «νέος» στην πολιτική ο Κώστας Σημίτης και οι υπουργοί της κυβέρνησής του; Ή μήπως ο αντιπρόεδρος της νεοφιλελεύθερης συγκυβέρνησης, Ευάγγελος Βενιζέλος; Ο «παρών» Γρηγόρης Ψαριανός; Και τελικά τι είναι η ελιά (εντάξει, εκτός από δέντρο); Είναι το ΠΑΣΟΚ με διαφορετικά αρχικά; Είναι ό,τι ξέμεινε από το παλιό ΠΑΣΟΚ στη μετακόμιση; Είναι κάτι νέο;

Δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι, λένε. Ε, λοιπόν, οι «φίλοι» της κίνησης είναι λίγο πολύ γνωστοί. Το προμοτάρισμα της κίνησης από τα γνωστά media που πρόσκεινται παραδοσιακά στο «μεγάλο» ΠΑΣΟΚ ήταν εντυπωσιακό. Μας θύμισε τις εποχές που σύσσωμος σχεδόν ο ελληνικός τύπος εξυμνούσε τα κατορθώματα της μεγάλης σοσιαλιστικής παράταξης – τέτοια ομοθυμία. 2.000 συγκεντρωμένους έβλεπε το ένα ρεπορτάζ, με 3.000 υποστηριχτές έκανε ρελάνς το άλλο. Κι όλοι εμείς απορούσαμε για την απίθανη δυναμική της «Ελιάς», γιατί εδώ που τα λέμε, η ερώτηση «πού το πάνε οι 58;», ε, δεν ήταν και η πρώτη ερώτηση του ψιλικατζή μας κάθε πρωί. Μέχρι τουλάχιστον που μας προσγείωσε ο ηθοποιός Πάνος Σκουρολιάκος, ο οποίος υπενθύμισε μέσω του προφίλ του στο facebook ότι το θέατρο Ακροπόλ χωράει το πολύ 1.000 ανθρώπους…

Αυτά είναι λεπτομέρειες. Αλλού πρέπει να εστιάσουμε: όλες οι δημοσκοπήσεις συμφωνούν ότι η πλειοψηφία των ελλήνων ψηφοφόρων αυτοπροσδιορίζονται στον χώρο της κεντροαριστεράς. Από την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου, αυτός ο χώρος έκρινε τις εκλογικές μάχες. Αυτή την πολύφερνη νύφη ήθελε να σαγηνεύσει το κόμμα του Α. Λοβέρδου και άλλες ανάλογες κινήσεις πριν τους «58». Κινήσεις που βασίζονταν στον ίδιο υπολογισμό: να μαζέψουν το εκλογικό σώμα που μετατοπίστηκε με εντυπωσιακό τρόπο προς τον ΣΥΡΙΖΑ και να κλείσουν το μάτι στον απογοητευμένο πρώην ψηφοφόρο του ΠΑΣΟΚ.

Με δεδομένο ότι το κόμμα του Ευάγγελου Βενιζέλου, αν στήνονταν αύριο οι κάλπες, μάλλον θα πάλευε για να καταφέρει να μπει στη Βουλή, η κεντροαριστερή «Ελιά» και όλες οι ανάλογες προσπάθειες, αποτελούν επίσης την ύστατη προσπάθεια ενός συστήματος να παραμείνει ζωντανό. Έστω και με τα σωληνάκια.

Το επί δεκαετίες αλισβερίσι τους είναι γνωστό: Οι μεν έκαναν αβάντες από τα ΜΜΕ τους, οι δε έδιναν μεγάλο κομμάτι της πίτας στους εθνικούς μας εργολάβους και η ζωή κυλούσε. Μέχρι που αυτή η φούσκα έσπασε και μαζί της ξεφούσκωσε και το ΠΑΣΟΚ. Και τώρα, τι θα γίνουμε χωρίς ΠΑΣΟΚ; Πού πάμε;  Πώς επιβιώνουμε; Οι του ΣΥΡΙΖΑ, ιδίως στο στενό τους πυρήνα, είναι στην… κοσμάρα τους και δεν μοιάζουν έτοιμοι να παίξουν παιχνίδι εξουσίας με τα γερά πορτοφόλια του τόπου, άρα δεν βολεύουν. Δεν πειράζει όμως: ακόμη και αν η Ελιά δεν «καρποφορήσει», κάθε ψήφος που φεύγει από τον ΣΥΡΙΖΑ είναι μια… κερδισμένη ψήφος για αυτούς που προσπαθούν εναγωνίως να ελέγξουν το εκλογικό σώμα.

Για να μην είμαστε εντελώς αρνητικοί, πάντως, το καλό με την Ελιά είναι ότι, βλέποντας σε επανάληψη τις προσπάθειες του παλιού ΠΑΣΟΚ να ανακάμψει στην πρώτη γραμμή, νιώθεις κατά πολύ νεότερος, σχεδόν ανανεωμένος. Το κακό (γι’ αυτούς) είναι ότι τους ξέρουμε… Είναι τόσο γνωστός ο Μανωλιός, που όσα ρούχα κι αν αλλάξει είναι αδύνατο πια να μας ξεγελάσει. Η θέση του είναι στο χρονοντούλαπο.

"unfollow" 

μεσω Σιβυλλα