Ένας ακόμα εμφύλιος με τις ευλογίες της «πολιτισμένης και
δημοκρατικής» Δύσης, σε επίσημη πρεμιέρα στα κανάλια του κόσμου. Άρχισε
φίλε Πιτσιρίκο. Οι νεκροί είναι στα πρώτα πούλια του ντόμινο που ξεκινά
να πέφτει. Μεχρι το τέλος. Μέχρι την διάσπαση της χώρας. Ουκρανία
λοιπόν, μια ιστορία που μοιάζει με εκείνη της Γιουγκοσλαβίας. Την ίδια
αφετηρία έχει άλλωστε.
Το 1990 με την διάλυση της πρώην ΕΣΣΔ, τα σενάρια διάσπασης της Ουκρανίας έδιναν και έπαιρναν. Άλλωστε η εθνοτική και θρησκευτική σύνθεση του πληθυσμού της χώρας τα ευνοούσαν. Από την μια, η Νοτιο-Δυτική Ουκρανία – Ουκρανοί και καθολικοί ως επί το πλείστον – μια «νέα Πολωνία», «ανεξάρτητη», προσκολλημένοι στην Δύση και το ΝΑΤΟ.
Από την άλλη, η Βορειο-Ανατολική Ουκρανία (πχ Χάρκοβο) με σχεδόν ομοιογενή Ρωσικό και Ορθόδοξο πληθυσμό, προορισμένη να επιστρέψει στην αγκαλιά της μητέρας Ρωσίας.
Τότε ο λαός της Ουκρανίας δεν τους έκανε το χατίρι. Η πολιτική ηγεσία του τόπου ισορρόπησε αριστοτεχνικά πάνω στο τεντωμένο σχοινί. Θυμήσου πχ τις διαπραγματεύσεις με την Μόσχα σχετικά με την βάση του στόλου της Μαύρης Θάλασσας από πόσα κύματα πέρασαν και πως τελικά κατέληξαν.
Ίσως πάλι και οι ίδιοι οι Δυτικοί «δημοκράτες» να μην ήθελαν εκείνη την χρονική στιγμή τον εμφύλιο πόλεμο. Όπως η ιστορία δείχνει άλλωστε, με την «πορτοκαλί» επανάσταση επεχείρησαν «ειρηνικά» να ελέγξουν ολόκληρη την χώρα.
Τελικά όμως δεν τους βγήκε. Η φιλορωσική πλευρά πήρε τα ηνία. Χωρίς δισταγμούς έκλεισε στην φυλακή την ηγέτη της «πορτοκαλί επανάστασης», δίνοντας το σύνθημα για αλλαγή της στάσης των Δυτικών «δημοκρατών».
Το ενδιαφέρον των τελευταίων για την Ουκρανία είναι μεγάλο για πολλούς και διάφορους λόγους εκ των οποίων ο πιο σημαντικός είναι το χρήμα.
Γιατί η Ουκρανία είναι κόμβος και μάλιστα σημαντικός για την μεταφορά των υδρογονανθράκων όχι μόνο της Ρωσίας αλλά και της Κασπίας. Οι Δυτικοί «δημοκράτες» δεν παραιτήθηκαν ποτέ από τα σχέδιά τους. Σήμερα κηρύσσουν επισήμως τον Ουκρανικό εμφύλιο, εκβιάζοντας ουσιαστικά τους Ρώσους με το εξής δίλημμα: Ή αναγκάζετε των Γιανουκόβιτς να δεχτεί την de facto διχοτόμηση της χώρας ή αποκτάτε δίπλα στα σύνορα σας (στο μαλακό υπογάστριο της πατρίδας σας) έναν εμφύλιο αντίστοιχο με εκείνο της Συρίας, που θα διαρκέσει 5-10 χρόνια με όσες απρόβλεπτες συνέπειες μπορεί να έχει.
Κι ο Πούτιν απ’ ό,τι φαίνεται, το σκέφτεται και δεν έχει αποφασίσει ακόμα.
Συμπέρασμα: Ο καπιταλισμός της εποχής μας είναι τόσο αδίστακτος που διακινδυνεύει την παγκόσμια ειρήνη προκειμένου να αυξήσουν οι πολυεθνικές και οι χρηματιστές τα κέρδη τους. Δεν σταματάνε μπροστά σε τίποτα.
Μονάχα με τους Ναζί και τον Αδόλφο Χίτλερ μπορεί να συγκριθεί το μέγεθος της αδιαφορίας τους για την παγκόσμια ειρήνη και την κοινωνική δικαιοσύνη. Βλέποντας όλα όσα χάθηκαν από την πτώση της ΕΣΣΔ το 1990 και μετά, αντιλαμβάνομαι ότι το μόνο που ανάγκαζε τα καθάρματα της Δύσης να σέβονται (κατά το δυνατό) τα δικαιώματα των λαών τους και των υπόλοιπων λαών του κόσμου, ήταν οι πυρηνικοί πύραυλοι που σημάδευαν τις επαύλεις τους και ο Κόκκινος Στρατός που έσκιαζε τα βράδια τους. Δυστυχώς έχουμε γυρίσει 2.5 αιώνες (1830 και βγάλε) πίσω και η αδικία θριαμβεύει παντού!
Υ.Γ. Όσοι νομίζουν ότι η απεμπλοκή από τα μνημόνια και τις δανειακές δεσμεύσεις θα είναι μια εκδρομή στην εξοχή που θα περιέχει και μερικά βροντερά «Όχι» μεταξύ οίνου και μπριζολοκατάστασης, ας ρίξουν μία ματιά στο Κίεβο μπας και συνέλθουν λιγάκι. Όσοι νομίζουν ότι θα διστάσουν να αιματοκυλήσουν την Ελλάδα αν χρειαστεί προκειμένου να πάρουν πίσω τα ωραία τους λεφτάκια επειδή η χώρα ανήκει στον «σκληρό πυρήνα» του ευρώ, μια βόλτα σε ένα βιβλιοπωλείο και η αγορά μερικών βιβλίων ιστορίας (συμπεριλαμβανομένης της «Κωμικοτραγικής Ιστορίας του Νεοελληνικού κράτους» του Βασίλη Ραφαηλίδη) ίσως τους κάνει να δουν τα πράγματα διαφορετικά. Άλλωστε, το παράδειγμα της Κύπρου είναι ακόμα ζωντανό μπροστά μας κι ας κάνουμε την στρουθοκάμηλο.
Μονάχα ο λαός που θα αγωνιστεί με αυταπάρνηση και λύσσα, μπορεί να ανατρέψει την προδιαγεγραμμένη μοίρα της χώρας μας. Πότε όμως έγινε αυτό στο παρελθόν; Ποτέ. Με μόνη ίσως φωτεινή εξαίρεση την εποχή του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Και τότε όμως ηττήθηκε προδομένος από μια ηγεσία της Αριστεράς που ήταν μεν έντιμη και θαρραλέα, δεν μπόρεσε όμως να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Για την ηγεσία της Αριστεράς σήμερα τι να πει κανείς; Πίσσα!
Με εκτίμηση, Ηλίας
(Αγαπητέ Ηλία, οι Ρώσοι, ευτυχώς, έχουν ακόμα πυρηνικά. Γιατί, αλλιώς, οι δυτικοί θα είχαν ήδη μπουκάρει στη Ρωσία. Κατά τ’ άλλα, έχω την εντύπωση πως αυτά που συμβαίνουν στην Ουκρανία δεν μας αφορούν. Κάνουμε πως μας ενδιαφέρουν αλλά το μυαλό μας είναι στα παϊδάκια στα κάρβουνα που θα φάμε το βράδυ. Οι Έλληνες δεν παλεύουν και δεν πολεμάνε για τίποτα πέρα από την πάρτη τους. Μπορεί να είναι και καλύτερα έτσι. Να είσαι καλά.)
απο πιτσιρικο
Το 1990 με την διάλυση της πρώην ΕΣΣΔ, τα σενάρια διάσπασης της Ουκρανίας έδιναν και έπαιρναν. Άλλωστε η εθνοτική και θρησκευτική σύνθεση του πληθυσμού της χώρας τα ευνοούσαν. Από την μια, η Νοτιο-Δυτική Ουκρανία – Ουκρανοί και καθολικοί ως επί το πλείστον – μια «νέα Πολωνία», «ανεξάρτητη», προσκολλημένοι στην Δύση και το ΝΑΤΟ.
Από την άλλη, η Βορειο-Ανατολική Ουκρανία (πχ Χάρκοβο) με σχεδόν ομοιογενή Ρωσικό και Ορθόδοξο πληθυσμό, προορισμένη να επιστρέψει στην αγκαλιά της μητέρας Ρωσίας.
Τότε ο λαός της Ουκρανίας δεν τους έκανε το χατίρι. Η πολιτική ηγεσία του τόπου ισορρόπησε αριστοτεχνικά πάνω στο τεντωμένο σχοινί. Θυμήσου πχ τις διαπραγματεύσεις με την Μόσχα σχετικά με την βάση του στόλου της Μαύρης Θάλασσας από πόσα κύματα πέρασαν και πως τελικά κατέληξαν.
Ίσως πάλι και οι ίδιοι οι Δυτικοί «δημοκράτες» να μην ήθελαν εκείνη την χρονική στιγμή τον εμφύλιο πόλεμο. Όπως η ιστορία δείχνει άλλωστε, με την «πορτοκαλί» επανάσταση επεχείρησαν «ειρηνικά» να ελέγξουν ολόκληρη την χώρα.
Τελικά όμως δεν τους βγήκε. Η φιλορωσική πλευρά πήρε τα ηνία. Χωρίς δισταγμούς έκλεισε στην φυλακή την ηγέτη της «πορτοκαλί επανάστασης», δίνοντας το σύνθημα για αλλαγή της στάσης των Δυτικών «δημοκρατών».
Το ενδιαφέρον των τελευταίων για την Ουκρανία είναι μεγάλο για πολλούς και διάφορους λόγους εκ των οποίων ο πιο σημαντικός είναι το χρήμα.
Γιατί η Ουκρανία είναι κόμβος και μάλιστα σημαντικός για την μεταφορά των υδρογονανθράκων όχι μόνο της Ρωσίας αλλά και της Κασπίας. Οι Δυτικοί «δημοκράτες» δεν παραιτήθηκαν ποτέ από τα σχέδιά τους. Σήμερα κηρύσσουν επισήμως τον Ουκρανικό εμφύλιο, εκβιάζοντας ουσιαστικά τους Ρώσους με το εξής δίλημμα: Ή αναγκάζετε των Γιανουκόβιτς να δεχτεί την de facto διχοτόμηση της χώρας ή αποκτάτε δίπλα στα σύνορα σας (στο μαλακό υπογάστριο της πατρίδας σας) έναν εμφύλιο αντίστοιχο με εκείνο της Συρίας, που θα διαρκέσει 5-10 χρόνια με όσες απρόβλεπτες συνέπειες μπορεί να έχει.
Κι ο Πούτιν απ’ ό,τι φαίνεται, το σκέφτεται και δεν έχει αποφασίσει ακόμα.
Συμπέρασμα: Ο καπιταλισμός της εποχής μας είναι τόσο αδίστακτος που διακινδυνεύει την παγκόσμια ειρήνη προκειμένου να αυξήσουν οι πολυεθνικές και οι χρηματιστές τα κέρδη τους. Δεν σταματάνε μπροστά σε τίποτα.
Μονάχα με τους Ναζί και τον Αδόλφο Χίτλερ μπορεί να συγκριθεί το μέγεθος της αδιαφορίας τους για την παγκόσμια ειρήνη και την κοινωνική δικαιοσύνη. Βλέποντας όλα όσα χάθηκαν από την πτώση της ΕΣΣΔ το 1990 και μετά, αντιλαμβάνομαι ότι το μόνο που ανάγκαζε τα καθάρματα της Δύσης να σέβονται (κατά το δυνατό) τα δικαιώματα των λαών τους και των υπόλοιπων λαών του κόσμου, ήταν οι πυρηνικοί πύραυλοι που σημάδευαν τις επαύλεις τους και ο Κόκκινος Στρατός που έσκιαζε τα βράδια τους. Δυστυχώς έχουμε γυρίσει 2.5 αιώνες (1830 και βγάλε) πίσω και η αδικία θριαμβεύει παντού!
Υ.Γ. Όσοι νομίζουν ότι η απεμπλοκή από τα μνημόνια και τις δανειακές δεσμεύσεις θα είναι μια εκδρομή στην εξοχή που θα περιέχει και μερικά βροντερά «Όχι» μεταξύ οίνου και μπριζολοκατάστασης, ας ρίξουν μία ματιά στο Κίεβο μπας και συνέλθουν λιγάκι. Όσοι νομίζουν ότι θα διστάσουν να αιματοκυλήσουν την Ελλάδα αν χρειαστεί προκειμένου να πάρουν πίσω τα ωραία τους λεφτάκια επειδή η χώρα ανήκει στον «σκληρό πυρήνα» του ευρώ, μια βόλτα σε ένα βιβλιοπωλείο και η αγορά μερικών βιβλίων ιστορίας (συμπεριλαμβανομένης της «Κωμικοτραγικής Ιστορίας του Νεοελληνικού κράτους» του Βασίλη Ραφαηλίδη) ίσως τους κάνει να δουν τα πράγματα διαφορετικά. Άλλωστε, το παράδειγμα της Κύπρου είναι ακόμα ζωντανό μπροστά μας κι ας κάνουμε την στρουθοκάμηλο.
Μονάχα ο λαός που θα αγωνιστεί με αυταπάρνηση και λύσσα, μπορεί να ανατρέψει την προδιαγεγραμμένη μοίρα της χώρας μας. Πότε όμως έγινε αυτό στο παρελθόν; Ποτέ. Με μόνη ίσως φωτεινή εξαίρεση την εποχή του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Και τότε όμως ηττήθηκε προδομένος από μια ηγεσία της Αριστεράς που ήταν μεν έντιμη και θαρραλέα, δεν μπόρεσε όμως να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Για την ηγεσία της Αριστεράς σήμερα τι να πει κανείς; Πίσσα!
Με εκτίμηση, Ηλίας
(Αγαπητέ Ηλία, οι Ρώσοι, ευτυχώς, έχουν ακόμα πυρηνικά. Γιατί, αλλιώς, οι δυτικοί θα είχαν ήδη μπουκάρει στη Ρωσία. Κατά τ’ άλλα, έχω την εντύπωση πως αυτά που συμβαίνουν στην Ουκρανία δεν μας αφορούν. Κάνουμε πως μας ενδιαφέρουν αλλά το μυαλό μας είναι στα παϊδάκια στα κάρβουνα που θα φάμε το βράδυ. Οι Έλληνες δεν παλεύουν και δεν πολεμάνε για τίποτα πέρα από την πάρτη τους. Μπορεί να είναι και καλύτερα έτσι. Να είσαι καλά.)
απο πιτσιρικο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου