Tα λόγια που ακολουθούν παρακάτω δέν αποτελούν την παραδοχή της ήττας των ανθρώπων που ενδιαφέρονται πραγματικά για κάτι πέρα απο την πάρτη τους,ούτε αποτελούν βέβαια την επιτομή της ανάλυσης των κοινωνικοπολιτικών φαινομένων μιάς και η κάθε ανάλυση και όπως αποδεικνύεται απο την εκάστοτε αντίληψη του κάθε ανθρώπου ή της κάθε κοινωνικής ή πολιτικής ομάδας είναι τελείως υποκειμενική.Π.χ. αλλιώς αντιλαμβάνεται τα φαινόμενα ένας πλούσιος κι αλλιώς ένας φτωχός.Αλλιώς ένας φασίστας αλλιώς ένας αριστερός.Αλλιώς ένα αφεντικό,αλλιώς ένας εργάτης.
Όμως ακόμη κι αυτά τα αναλλοίωτα παραδείγματα μας εξαπατούν.Δέν αποτελούν την αντικειμενική αλήθεια.Γιατί τελικά είναι πολύ λεπτή η γραμμή και εύθραυστη ανάμεσα στις λέξεις και τους όρους που φαινομενικά διαχωρίζουν τις αντιλήψεις και τις πεποιθήσεις του κάθε ανθρώπου ξεχωριστά και ύστερα συνολικά.Απο τη μία οι περισσότεροι στεκόμαστε σε αυτές ακριβώς τις λέξεις και τους
όρους που νομίζουμε πως τις έχουμε κατανοήσει πλήρως, όμως αυτό δέν είναι παρά μία ψευδαίσθηση μέσα στο συνεχιζόμενο χάος της αμφισβήτησης και ταυτόχρονα μέσα απο την σχεδόν μεταφυσική παραδοχή της εξαθλίωσης και της υποταγής.
Μιά ύπουλη αρρώστια πλανάται σε ολόκληρο τον κόσμο.Και είναι ύπουλη επειδή ο ασθενής πιστεύει πως είναι καλά ή στην χειρότερη πως θα θεραπευτεί σύντομα.Στην αμέσως επόμενη σηκώνει τα χέρια ψηλά και έχει αποδεχθεί την μετα θανάτιον επιβράβευση.Αλλά αυτό είναι μιά άλλη ιστορία…
Αυτή η αρρώστια δέν είναι ο καρκίνος-κοινωνικά μιλάμε πάντα- ούτε η χολέρα,ούτε η πανούκλα,ούτε κάν η λέπρα που εννοείται πως όχι μόνο υπάρχουν αλλά ζούν και βασιλεύουν ανάμεσα στις κοινωνίες των ανθρώπων.Αυτή η ύπουλη αρρώστια είναι ο παρασιτισμός.
Η φύση του παρασιτισμού είναι διπλή.Η μία ιδιότητα του κάθε παράσιτου είναι φυσικά να απομυζεί -στην δική μας περίπτωση-την ανθρώπινη ενέργεια και δημιουργία,την ανθρώπινη ζωή.Αυτό φυσικά είναι σχετικά προφανές.Αυτό που δέν είναι εύκολα αντιληπτό και αποτελεί την δεύτερη και πιό αποτελεσματική ιδιότητα του παράσιτου είναι η απολύτως πραγματική αίσθηση του ασθενή πως είναι καλά και πως οι ενέργειες που πηγάζουν λόγω της παρασιτικής αθένειας είναι απολύτως φυσιολογικές.
Θα μπορούσε να πάει πολύ μακριά αυτή η κουβέντα και να ταράξει για τα καλά κανόνες ηθικής και ζωής που αυτοί βέβαια δέν στηρίζονται σε κάποια ανιδιοτελή συμφωνία μεταξύ των ανθρώπων αλλά περισσότερο αποτελούν και αυτοί προϊόντα παράλογης μεταφυσικής νομοτέλειας προερχόμενης απο ώ τί έκπληξη-παράσιτα!
Για παράδειγμα δέν θα μπορέσω ποτέ να καταλάβω γιατί την ίδια στιγμή που σύσσωμη η ανθρωπότητα πολεμά να εξαφανίσει τον καρκίνο ,την χολέρα,την πανούκλα και την λέπρα-κυριολεκτικά,αδυνατεί να πολεμήσει και να εξαφανίσει τα πρόσωπα και τους θεσμούς εκείνους που ευθύνονται για την εξαθλίωση και την καταστροφή της.
Το αποτέλεσμα λοιπόν αυτής της αδυναμίας δέν μπορεί να εξηγηθεί διαφορετικά παρά με την εξήγηση του παράσιτου.
Το ερώτημα που γεννάται λοιπόν είναι απολύτως ξεκάθαρο:Μπορεί ο παρασιτισμένος άνθρωπος να γίνει καλά;H απάντηση γενικά είναι ΌΧΙ.Mιά ματιά στην ανθρώπινη ιστορία αποδεικνύει ακριβώς αυτό.Πως ο άνθρωπος ελάχιστες φορές αναζήτησε την πραγματική του ελευθερία,την πραγματική του αυτογνωσία,την πραγματική του αυτοοργάνωση ώς άτομο και ώς κοινωνία.
Προτίμησε την ασφάλεια της παρασιτικής ψευδαίσθησης.Εμπιστεύτηκε την ζωή του σε αυτούς ακριβώς που ευθύνονται για την δυστυχία του και τον αφανισμό του.
Γιατί τελικά η απελευθέρωση δέν θα συντελεστεί απο την εμμονή στις ιδεολογικές ή ταξικές αντιφάσεις ή τις αμέτρητες πολιτικοκοινωνικές διαλεκτικές που ξεπηδούν συνεχώς απο δώ κι απο ‘κεί.Σαφώς και όλα αυτά χρειάζονται.Αλλά αυτό που χρειάζεται κυρίως ο κόσμος ολάκερος είναι μιά ανιδιοτελής συμφωνία μεταξύ των απελευθερωμένων -μή παρασιτισμένων-ανθρώπων σε 10-20 βασικά στοιχεία της ανθρώπινης ζωής και της αξιοπρέπειας.
Κι αυτό για να συμβεί θα πρέπει παράλληλα να συμβούν δυό πράγματα.Απο την μία είναι απαραίτητη η βιολογική και ιδεολογική εξάλειψη όλων των παράσιτων και των φαινομένων που προκαλούν,απο την άλλη θα πρέπει να δώσουμε σημασία στην καλλιέργεια της συνείδησης όλων μας,γιατί θα πρέπει να δυναμώσουμε και να σταθεροποιήσουμε τις εύθραυστες εκείνες γραμμές που πολύ εύκολα μπορούν να ταυτίσουν τον παρασιτισμένο άνθρωπο με το παράσιτό του.
Η πραγματική αυτοοργανωμένη κοινωνία προϋποθέτει και πραγματικά αυτοσυνειδητοποιημένα μυαλά.Και δυστυχώς οι περισσότεροι αδυνατούν να κατανοήσουν πολλά απο αυτά τα οποία για κάποιους θεωρούνται αυτονόητα.Γι’αυτό και η ελληνική κοινωνία μας -και όχι μόνο-δέν ζήτησε ποτέ την αυτονομία της παρά μόνο να της δώσουν λίγο ή πολύ απο την αίγλη και την ψευδαίσθηση του παρασιτισμού.Δέν είναι ίδιο το όνειρο για τον καθένα απο εμάς.Και πολλοί νομίζουν πως είναι ζωντανοί ενώ στην αλήθεια είναι νεκροί.Πολλοί νομίζουν πως έχουν ελευθερία επιλογών ενώ στην πραγματικότητα έχουν ελάχιστες ή καμία.Πολλοί νομίζουν πως τα πράγματα αλλάζουν τόσο εύκολα,όσο εύκολα μπορούμε να πλάσουμε χαρούμενες ιστορίες στο κεφάλι μας.
Κι όσο ο σκλάβος αδυνατεί να αντιληφθεί την σκλαβιά του,η ευτυχία και η ελπίδα του θα περιορίζεται στις εκλογές,στα πρωϊνάδικα,στους κώλους,στα σκυλομάγαζα,στα γήπεδα και στους τέσσερις τοίχους του δωματίου και της στενής κι αλλοτριωμένης νόησής του.
Δέν είμαστε παρά κομπάρσοι σε μία τραγωδία που συντελείται μέσα κι έξω απο εμάς,σε ένα έργο φόβου και δυστυχίας που παίζεται αέναα.Κι είμαστε παράλληλα ηθοποιοί και θεατές,κριτές και κρινόμενοι και τα γέλια μας,και τα δάκρυά μας,οι ζωές μας είναι γραμμένες σε σενάρια άλλων και παιγμένες σε έργα άλλων που μοναδικός τους στόχος είναι να καθηλώσουν,να υποτάξουν,να βασανίσουν και να σκοτώσουν ό,τι πιό καλό και δημιουργικό κατέχει ο ελεύθερος άνθρωπος.Όταν πέσει η αυλαία,όταν κι ο τελευταίος θεατής του γκροτέσκου πάει σπίτι του,δέν απομένει τίποτε μονάχα η θλίψη που έφυγε και η θλίψη που θά’ρθει.Κι ύστερα τα μακιαβελλικά χαμόγελα που κρέμονται πάνω απο τα κεφάλια μας,να εικονίζονται παντού και να επιβραβεύονται για το τρομερό τους έργο.
ΑΝΩΝΥΜΟς & ΜΑΥΡΗ ΛΙΣΤΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου