μεσω σιβυλλα
Η συνάντηση Τσίπρα – Πέρες και τα «ελληνικά συμφέροντα»
του Γ.Κ.
(ελπίζουμε η Σπίθα και τα διάφορα μπλογκς αυτή τη φορά να μην κλέψουν το άρθρο, όπως το προηγούμενο, για να το αποδώσουν σε άλλον).
20/08/2012
Έστω
και μετά από το σάλο που προκλήθηκε από την (άνευ δηλώσεων,
φωτογραφίας και αρχικά ούτε και δελτίου τύπου), πρωτοφανή συνάντηση
Τσίπρα – Πέρες, της Δευτέρας 6/8, έστω και μετά από πολλές μέρες,
αρχίσαμε να μαθαίνουμε σιγά-σιγά τι συζητήθηκε. Αρχικά, δειλά-δειλά, με
ένα αρθράκι στην...
Αυγή (12/8),
μετά και όσο οι αντιδράσεις φούντωναν, με τις εξηγήσεις από το μέλος
της Π.Γ. του ΣΥΝ, υπεύθυνο για την Εξωτερική Πολιτική και Άμυνα Κώστα
Ήσυχο στην Αυγή την Τετάρτη 15/8 , και τελικά με μια ανακοίνωση του Τμήματος Εξωτερικής Πολιτικής του ΣΥΝ που βλέπω στο left.gr ανηρτημένη στις 18/8.
Με την τελευταία πάντως να είναι αρκετά ασαφής ως προς το περιεχόμενο
της συνάντησης, ενώ δεν παραλείπει να ψέξει τους επικριτές δηλώνοντας
ότι «ουδείς δικαιούται να μονοπωλεί την ευαισθησία, και μάλιστα σε
θέματα, όπως αυτό της Παλαιστινιακής υπόθεσης». Ας μπούμε λοιπόν και στο
περιεχόμενο.
Ας δεχτούμε καταρχήν καλόπιστα αυτό που γράφει ο Κ. Ήσυχος στο άρθρο του ότι οι
βασικές (και φαινομενικά σωστές σε πολύ γενικές γραμμές) θέσεις του
ΣΥΡΙΖΑ τέθηκαν στον Πέρες με «κατηγορηματικό τρόπο». Κι ας μη βγήκε ο
Τσίπρας να τις πει μπροστά στις κάμερες εξίσου «κατηγορηματικά»…
Ας
δούμε τι ΔΕΝ φαίνεται να ειπώθηκε, για να μπορέσουμε να κρίνουμε αν
υπάρχει ή όχι στροφή στην εξωτερική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ και κατά
πόσο η κριτική «στερείται βασιμότητας» (πέραν από το ότι πριν 8 μήνες,
όταν δεν υπάκουε σε πρωτόκολλα και εθιμοτυπίες, ούτε προσέβλεπε στην
εξουσία, καλούσε προκαταβολικά σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας
ενάντια στην επίσκεψη του Εχούντ Μπαράκ, την οποία θεωρούσε «πρόκληση
για τα αισθήματα φιλίας και αλληλεγγύης της μεγάλης πλειοψηφίας του
λαού μας προς τον αγωνιζόμενο παλαιστινιακό λαό»).
Δε
θα αναφερθώ ιδιαίτερα στο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ περιφρονεί πλέον έμπρακτα
και με το χειρότερο τρόπο την παλαιστινιακή κοινωνία των πολιτών που
σύσσωμη έχει κάνει έκκληση για Μποϊκοτάζ – Απόσυρση Επενδύσεων – Κυρώσεις κατά του Ισραήλ, μέχρι να συμμορφωθεί με το διεθνές δίκαιο. Δε θα αναφερθώ ξανά στα εγκλήματα του Πέρες, (βλ. προηγούμενο άρθρο), τα οποία αντί να καταδικάσει, αποσιώπησε η Ρένα Δούρου και αντίθετα του έπλεξε το εγκώμιο (βλ. Αυγή 12/8).
Σε ότι αφορά το παλαιστινιακό όμως, δεν φαίνεται να θίχτηκε καθόλου ούτε το εξαιρετικά σημαντικό ζήτημα του δικαιώματος επιστροφής των Παλαιστινίων προσφύγων. Ούτε κουβέντα σε κανένα κείμενο, για τους τεσσεράμισι χιλιάδες Παλαιστίνιους κρατούμενους
που βασανίζονται συστηματικά, παρότι κάποιοι συνεχίζουν τις απεργίες
πείνας, και την απελευθέρωσή τους ως προϋπόθεση για την ειρηνική επίλυση
του παλαιστινιακού. Επίσης μάλλον δεν αποτελεί σύμπτωση ότι έχει
αφαιρεθεί χειρουργικά ο πολυχρησιμοποιημένος (βλ. Παράρτημα στο τέλος
του κειμένου) όρος «τείχος του απαρτχάιντ» από τα
γραφόμενα του ΣΥΝ (ο Κ. Ήσυχος χρησιμοποιεί πλέον τον όρο «ισραηλινό
τείχος»). Ίσως γιατί ένα απαρτχάιντ το αντιμετωπίζεις με εμπάργκο, όχι
με συναντήσεις με τον πρόεδρό του…
Αλλά ας έρθουμε και στα δικά μας…
Στο άρθρο της στο Έθνος (9/8),– στο οποίο όπως και σε αυτό της Αυγής αποσιώπησε πλήρως τη συνάντηση Τσίπρα-Πέρες – η Ρένα Δούρου, όπως άλλωστε και ο Ήσυχος, όχι απλώς αναφέρει ότι «η χώρα μας πρέπει
να διατηρεί σχέσεις με το Ισραήλ» (χωρίς να μας εξηγούν το γιατί,
θεωρώντας προφανώς σωστή την κίνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη να
αλλάξει την μέχρι τότε πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων από τις
μετεμφυλιακές μέχρι του Ανδρέα Παπανδρέου και να αναγνωρίσει επισήμως το
Ισραήλ μόλις το 1990), αλλά η Δούρου εδράζει και τις σχέσεις αυτές στο
πλαίσιο της «εξυπηρέτησης των ελληνικών συμφερόντων».
Η
Ρ. Δούρου μιλά για «εξυπηρέτηση των ελληνικών συμφερόντων» ταυτιζόμενη
πλήρως με την έννοια του εθνικού συμφέροντος και αποσιωπώντας κάθε
έννοια ταξικού, (όπως θα περίμενε κανείς από ένα στέλεχος της
«Ριζοσπαστικής Αριστεράς», όπως συνεχίζει να είναι το δεύτερο συνθετικό
του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ
και όπως συνεχώς επαναλαμβάνει ο Κ. Ήσυχος στο άρθρο του). Δεν μας
εξηγεί τι κοινά εθνικά συμφέροντα θα έχουν από τις σχέσεις με το Ισραήλ,
π.χ. ο επιχειρηματίας που θα κάνει μπίζνες με τους Ισραηλινούς, με τον
άνεργο, αυτός που θα παίρνει μίζες από τα οπλικά συστήματα με τον μη
«βυσματούχο» νεολαίο που θα κάνει ακόμα μεγαλύτερη θητεία στα πρότυπα
και υπό τις οδηγίες των Ισραηλινών (βλ. άρθρο στην Καθημερινή) ή ο ξενοδόχος που θα υποδεχτεί ισραηλινούς τουρίστες, με τον άστεγο.
Αν
και προσωπικά δεν είμαι αυτής της λογικής, ας υποθέσουμε όμως ότι
δέχεται κανείς την έννοια του «εθνικού συμφέροντος» και άρα κατ’
επέκταση και των «ελληνικών συμφερόντων».
Αναρωτιέμαι
λοιπόν αν η νέα ρεάλ πολιτίκ του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, θεωρεί ως ελληνικά
συμφέροντα τα παρακάτω και αν ο Αλέξης Τσίπρας βρήκε μερικά λεπτά στην
ωριαία συνάντησή του με τον Σιμόν Πέρες, για να τα θέσει:
1) Οι Έλληνες που ζουν στα Κατεχόμενα Παλαιστινιακά Εδάφη
Αρκετοί
Έλληνες, κυρίως Ελληνίδες παντρεμένες με Παλαιστίνιους, ζουν στα
Κατεχόμενα Παλαιστινιακά Εδάφη και
