Κυριακή 7 Οκτωβρίου 2012
"Φύγε λαμόγιο από δω" (BINTEO)...
απο Το Γρεκι
Άγρια γιουχαϊσματα εναντίον του Χρήστου Σταϊκούρα, από μέλη του «Κινήματος Ανεξαρτητων Πολιτών – Σπίθα», με ύβρεις, συνθήματα και φτυσιές.
Το επεισόδιο σημειώθηκε στα ... εγκαίνια της έκθεσης του Μάκη Βαρλάμη με θέμα "Άξιον Εστί - Μίκης Θεοδωράκης". Ο αναπληρωτής υπουργός εμφανώς αμήχανος από τα μπινελίκια που...
άκουγε, χαιρέτησε δυο-τρία πρόσωπα και άρον -άρον επιβιβάστηκε στο αυτοκίνητο του κι έφυγε.
Σάββατο 6 Οκτωβρίου 2012
Όχι γιαούρτια στη ΔΗΜ.ΑΡ. ( :D )
ΑΠΟ ΑΥΓΗ
Ανανδρανιστάκης Γ.
Ημερομηνία δημοσίευσης: 05/10/2012
Όχι γιαούρτια στα γραφεία της ΔΗΜ.ΑΡ., όχι βρισιές στον Κουβέλη, όχι ιπτάμενες μπύρες στον Ψαριανό στη Μαβίλη, αν και το τρίτο δεν είναι τόσο σοβαρό, αφού αν πετάξεις μπύρα στη Μαβίλη, ή σκύλο θα χτυπήσεις ή τον Ψαριανό. Γενικώς όχι ενέργειες που δίνουν στα καθεστωτικά ΜΜΕ την ευκαιρία να προβάλουν την πεφιλημένη τους ΔΗΜ.ΑΡ. ως το αντίθετο από αυτό που πραγματικά είναι: Τους εμφανίζουν ως θύματα, ενώ είναι θύτες, ως διωκόμενους, ενώ είναι διώκτες, ως υπεύθυνους αριστερούς που δρουν ανιδιοτελώς, ενώ στην πλειοψηφία τους είναι κυνικοί καριερίστες που έχουνε πέσει σαν ακρίδες στη λεία της εξουσίας. Έχουν μασήσει ήδη θέσεις σε γενικές γραμματείες, στην ΕΡΤ, στις ΔΕΚΟ, στον ΟΠΑΠ και τώρα ετοιμάζονται να επιπέσουν σε υπουργικούς θώκους. Δεν χρειάζονται μπινελίκια, χρειάζεται αφόρητη πολιτική, επαναλαμβάνω: πολιτική, πίεση στους βουλευτές της ΔΗΜ.ΑΡ., για να μην ψηφίσουν τα μέτρα. Γιατί το μόνο ζήτημα ζωής ή θανάτου είναι τα μέτρα, όλα τ’ άλλα έπονται.
Πρέπει να λέμε ότι, χωρίς τη συμμετοχή της ΔΗΜ.ΑΡ., οι σαπισμένοι της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ δεν θα είχαν τολμήσει να σχηματίσουν κυβέρνηση, αλλά και να έκαναν κυβέρνηση, δεν θα τολμούσαν να ψηφίσουν τέτοια μέτρα. Να λέμε ότι αν ψηφίσουν τα μέτρα μαζί με τον Βενιζέλο, τον προστάτη των μεγαλοφοροφυγάδων, θα γίνουν κι αυτοί σαν τον Βενιζέλο, δηλαδή προστάτες των μεγαλοφοροφυγάδων. Να λέμε πως ό,τι κι αν τσαμπουνάνε για την παραμονή της χώρας στο ευρώ και τη δόση των 31,5 δισ., αν ψηφίσουν τα μέτρα, θα έχουν ξεκάνει με τα χεράκια τους τους ταπεινούς και τους καταφρονεμένους. Ότι ο πρόεδρος Κουβέλης, όσο κι αν τον υμνολογούν οι διαπλεκόμενοι προστάτες του, θα γραφτεί στα μαύρα κατάστιχα ως ο αριστερός που έκοψε τα επιδόματα των νεφροπαθών κι αυτή θα είναι μοίρα χειρότερη από εκείνη που επεφύλαξε η Ιστορία στον Τσιριμώκο. Χειρότερη κι από τη μοίρα που θα επιφυλάξει στον Καρατζαφέρη. Η ΔΗΜ.ΑΡ. είναι ο αδύναμος κρίκος της κυβέρνησης Σαμαρά κι αν σπάσει, η αλυσίδα θα θρυμματιστεί αυθωρεί.
Και προς Θεού, μην πετάτε μπύρες στον Ψαριανό! Διότι το να πετάς μπύρες στον Ψαριανό, είναι σαν να πετάς σουβλιστά αγριογούρουνα στον Οβελίξ.
Η γυναίκα του 2ου ορόφου
Πριν λίγες μέρες από το μπαλκόνι του σπιτιού
μου, παρατηρούσα κάποιον που έβαζε στο καρότσι του μεταλλικά κουτιά.
Φαινόταν εξαθλιωμένος και λίγο χαμένος αλλά συνέχισε με πείσμα την
δουλειά του. Αμέσως σκέφτηκα ότι είναι λίγο πιο τυχερός από τους άλλους
που ψάχνουν για φαγητό στα σκουπίδια, γιατί θα τα δώσει και θα πάρει
λίγα χρήματα. Είναι τρομακτικό το πως μας έχουν κάνει να σκεφτόμαστε πια
βλέποντας εικόνες εξαθλίωσης στο κέντρο της Αθήνας. Ο πήχης πέφτει όλο
και πιο χαμηλά.
Ξαφνικά καθώς παρατηρούσα τον εξαθλιωμένο άντρα ακούστηκε η γυναίκα που μένει στον δεύτερο όροφο. Τον ρώτησε αν θέλει ένα παντελόνι. Ο άντρας ακούγοντας τις φωνές τραβήχτηκε προς τα πίσω. Μπορεί να μην κατάλαβε τι του έλεγε. Η γυναίκα το πέταξε μέσα σε μια σακούλα λέγοντας ότι αν ξαναπεράσει από κάτω σε λίγη ώρα θα του έδινε και κάποια άλλα ρούχα που είχε. Πέταξε το παντελόνι. Ο άντρας το πήρε σαστισμένος και έφυγε. Ύστερα από λίγα λεπτά πέρασε από κάτω και του έριξε μια σακούλα με ρούχα, τονίζοντας ότι είναι πλυμένα και καθαρά. Εκείνος την ευχαρίστησε χωρίς να μιλήσει βάζοντας το χέρι του στο στήθος.
Γράφω το περιστατικό για τον εξής λόγο: Είναι ακριβώς ο ίδιος δρόμος που έχω δει μαυροντυμένους άντρες να ξυλοκοπούν μετανάστη. Ο ίδιος δρόμος που έχουν σηκώσει κάποιοι στα μπαλκόνια τους ελληνικές σημαίες μόνο και μόνο για να αποφύγουν το μπλέξιμο με τους μαυροντυμένους. Ο ίδιος δρόμος όπου ένα ανοιξιάτικο βράδυ άκουσα από μια ταβέρνα να λένε ότι «λίγες τις έριξε ο Κασιδιάρης έπρεπε να τις μαυρίσει τα μάτια». Σε αυτό το δρόμο συνέβη λοιπόν και αυτό. Μια κίνηση αλληλεγγύης ανάμεσα σε μια ελληνίδα και έναν ξένο στο κέντρο της Αθήνας.
Αλληλεγγύη ανάμεσα στους ανθρώπους. Ο χειρότερος εχθρός των media. Το φως που πέφτει πάνω στον σκοταδισμό που εκπέμπει η οθόνη. Ο ελάχιστος αέρας που βρίσκει μια χαραμάδα για να τρυπώσει στο στοιχειωμένο σπίτι του ρατσισμού που κρύβουνε μέσα τους. Αλληλεγγύη. Ο φόβος και ο τρόμος των πολιτικών. Μας θέλουν απομονωμένους στον μικρόκοσμο μας ώστε να μας χειρίζονται καλύτερα. Αλληλεγγύη. Ίσως να μην χρειάζεται μόνο αυτή για να βγούμε από το τούνελ αλλά χωρίς αυτή δεν θα αντέξουμε να δούμε κάποια στιγμή το φως.
Ξαφνικά καθώς παρατηρούσα τον εξαθλιωμένο άντρα ακούστηκε η γυναίκα που μένει στον δεύτερο όροφο. Τον ρώτησε αν θέλει ένα παντελόνι. Ο άντρας ακούγοντας τις φωνές τραβήχτηκε προς τα πίσω. Μπορεί να μην κατάλαβε τι του έλεγε. Η γυναίκα το πέταξε μέσα σε μια σακούλα λέγοντας ότι αν ξαναπεράσει από κάτω σε λίγη ώρα θα του έδινε και κάποια άλλα ρούχα που είχε. Πέταξε το παντελόνι. Ο άντρας το πήρε σαστισμένος και έφυγε. Ύστερα από λίγα λεπτά πέρασε από κάτω και του έριξε μια σακούλα με ρούχα, τονίζοντας ότι είναι πλυμένα και καθαρά. Εκείνος την ευχαρίστησε χωρίς να μιλήσει βάζοντας το χέρι του στο στήθος.
Γράφω το περιστατικό για τον εξής λόγο: Είναι ακριβώς ο ίδιος δρόμος που έχω δει μαυροντυμένους άντρες να ξυλοκοπούν μετανάστη. Ο ίδιος δρόμος που έχουν σηκώσει κάποιοι στα μπαλκόνια τους ελληνικές σημαίες μόνο και μόνο για να αποφύγουν το μπλέξιμο με τους μαυροντυμένους. Ο ίδιος δρόμος όπου ένα ανοιξιάτικο βράδυ άκουσα από μια ταβέρνα να λένε ότι «λίγες τις έριξε ο Κασιδιάρης έπρεπε να τις μαυρίσει τα μάτια». Σε αυτό το δρόμο συνέβη λοιπόν και αυτό. Μια κίνηση αλληλεγγύης ανάμεσα σε μια ελληνίδα και έναν ξένο στο κέντρο της Αθήνας.
Αλληλεγγύη ανάμεσα στους ανθρώπους. Ο χειρότερος εχθρός των media. Το φως που πέφτει πάνω στον σκοταδισμό που εκπέμπει η οθόνη. Ο ελάχιστος αέρας που βρίσκει μια χαραμάδα για να τρυπώσει στο στοιχειωμένο σπίτι του ρατσισμού που κρύβουνε μέσα τους. Αλληλεγγύη. Ο φόβος και ο τρόμος των πολιτικών. Μας θέλουν απομονωμένους στον μικρόκοσμο μας ώστε να μας χειρίζονται καλύτερα. Αλληλεγγύη. Ίσως να μην χρειάζεται μόνο αυτή για να βγούμε από το τούνελ αλλά χωρίς αυτή δεν θα αντέξουμε να δούμε κάποια στιγμή το φως.
Θέλετε να βγείτε στους δρόμους την Τρίτη; Τον Γρηγόρη τον ρωτήσατε;
Το 99% των "αγανακτισμένων" που θα γεμίσουν
τους δρόμους την Τρίτη 9/10/2012 για να υποδεχθούν την Μέρκελ.... ΚΑΙ θα
"βαπτιστούν" από τα ΜΜΕ "λαός με δίκαια αιτήματα"... ΚΑΙ θα συνοδευτούν
από "ψευτοεπαναστάτες" και "χουλιγκάνους" συμπεριλαμβάνονται στις πιο
κάτω Λίστες....
ΛΙΣΤΕΣ εκατοντάδων επίορκων συνδικαλιστικών παραγόντων
ΛΙΣΤΕΣ χιλιάδων καταθετών του εξωτερικού
ΛΙΣΤΕΣ χιλιάδων φοροφυγάδων
ΛΙΣΤΕΣ χιλιάδων φοροκλεπτών
ΛΙΣΤΕΣ χιλιάδων άφαντων συνταξιούχων
ΛΙΣΤΕΣ χιλιάδων μαϊμού τυφλών και αναπήρων
ΛΙΣΤΕΣ χιλιάδων καταπατητών & ιδιοκτητών αυθαιρέτων
ΛΙΣΤΕΣ χιλιάδων απόρων βιομηχάνων, βιοτεχνών κι εμπόρων
ΛΙΣΤΕΣ χιλιάδων απόρων ιατρών, δικηγόρων, συμβολαιογράφων κ.ά.
ΛΙΣΤΕΣ χιλιάδων δανειοληπτών που τό παιξαν νεόπλουτοι
ΛΙΣΤΕΣ χιλιάδων βολεμένων χωρίς αντικείμενο εργασίας
ΛΙΣΤΕΣ εκατοντάδων επίορκων κρατικών λειτουργών και υπαλλήλων όλων
των βαθμίδων εξουσίας (νομοθετικής, εκτελεστικής, αυτοδιοικητικής,
διοικητικής, δικαστικής κλπ κλπ)
Όλοι αυτοί λήστεψαν και ληστεύουν όλους όσους είμαστε σήμερα
άνεργοι, χαμηλόμισθοι, χαμηλοσυνταξιούχοι, μικρομεσαίοι .............
και όλους όσους προσπαθούμε με νύχια και με δόντια να κρατηθούμε όρθιοι
... χωρίς να γκρεμίζουμε και να καίμε ...
Εμείς δεν θα είμαστε μαζί τους....
Σκηνές απόγνωσης στην Ελλάδα του Μνημονίου-Ενα ρεπορτάζ που σου φέρνει δάκρυα στα μάτια
Αφιερωμένο σ όλα τα πολιτικά καθάρματα που μας κυβερνούνε,
σ όλα τα δημοσιογραφικά αρχίδια που γράφουν για τον ελληνικο λαό
και στο ερχόμενο,την Τρίτη,γερμανικό καθήκι
Τριτοκοσμικές εικόνες στο Πέραμα
Συγκλονιστικές μαρτυρίες από τους Γιατρούς του Κόσμου.
Του Λεωνίδα Σακλαμπάνη
Ένα παιδί σκαρφαλωμένο τεντώνει
το χέρι του για να ανοίξει το καπάκι του σκουπιδοτενεκέ. Αναζητά την
τυρόπιτα που πριν λίγο πετάχτηκε από το διπλανό κατάστημα.
Ένα ζευγάρι έχει στρέψει το βλέμμα του στον ορίζοντα κοιτάζοντας από μακριά τα παιδιά του
να επιστρέφουν στο προσωρινό σπίτι τους.
Μια 30χρονη γυναίκα που έφτασε με ότο-στοπ
περιμένει στο γεμάτο από κόσμο πολυϊατρείο για να κάνει το εμβόλιο στο παιδί της.
Το πρωί είχε περάσει από τα συσσίτια για να μπορέσει να το ταΐσει.
Ένας άνδρας, γύρω στα 45 σκεπάζεται με την κουβέρτα καθώς ξαπλώνει στο αυτοσχέδιο
από χαρτοσακούλες κρεβάτι του στο εγκαταλειμμένο εργοστάσιο.
Δάσκαλοι φτάνουν στο κυλικείο για να αγοράσουν
και να προσφέρουν στους νηστικούς μαθητές τους πρωινό.
Αυτές είναι μερικές μόνο από τις σοκαριστικές εικόνες της πόλης.
Μιας πόλης που δεν βρίσκεται και τόσο μακριά μας,
μόλις 10 χιλιόμετρα από το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας.
Ο λόγος για το Πέραμα, την περιοχή όπου η ανεργία αγγίζει το 45%,
το μεροκάματο έχει μετατραπεί σε είδος προς εξαφάνιση,
και η φτώχεια είναι η καθημερινότητα των ανθρώπων.
Μια περιοχή που δεν βρίσκεται σε
εμπόλεμη κατάσταση, με την κυριολεκτική έννοια του όρου, αλλά
παρουσιάζει συγγενή χαρακτηριστικά,
απόρροια των πολιτικών ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΔΗΜ.ΑΡ. και της τρόικα,
έχοντας φτάσει τον πληθυσμό στα όρια της επισιτιστικής κρίσης.
Μια κοινωνία σε ελεύθερη πτώση
με τους πολίτες της να αναζητούν
τρόπους επιβίωσης ακολουθώντας τον ίδιο δρόμο που ακολουθούν
συνάνθρωποί μας από τις τρίτες χώρες του κόσμου.
Δηλαδή μέσω των φιλανθρωπικών οργανώσεων.
Θεσμών που μέχρι πρόσφατα είχαν
σκοπό τη στήριξη πολιτών που ζούσαν σε ζώνες καταστροφής και είχαν έρθει
μετανάστες στην Ελλάδα...
Χαρακτηριστική κατοικία,στην οδό Κολοκοτρώνη,
Άνω Πέραμα
«Δεν έχουμε πρωινό για τα παιδιά μας»
Στις
αρχές του 2010 η οργάνωση «Γιατροί του Κόσμου», πήρε την απόφαση να
εγκαταστήσει ένα πολυϊατρείο στην περιοχή με κεντρικό στόχο τη προσφορά
περίθαλψης
κυρίως σε μετανάστες που ήταν ανασφάλιστοι:
«Όμως η πορεία και η ζωή μας έδειξε άλλα πράγματα..»,
σημειώνει αρχικά, μιλώντας στον Δρόμο, η Λιάνα Μαΐλλη, παιδίατρος και
υπεύθυνη των προγραμμάτων εμβολιασμού της οργάνωσης, περιγράφοντας
τριτοκοσμικές εικόνες μερικά μόλις χιλιόμετρα από το κέντρο της
πρωτεύουσας μιας ευρωπαϊκής χώρας
η οποία μάλιστα έχει... σωθεί από τους δανειστές της:
«Το 80-90% των ανθρώπων που μας επισκέπτονται στο πολυϊατρείο του Περάματος
είναι Έλληνες.
Άνθρωποι που έχουν χάσει τη δουλειά τους και την ασφαλιστική τους κάλυψη,
γεγονός που σημαίνει πως οτιδήποτε χρειαστούν από το ιατροφαρμακευτικό πεδίο
πρέπει να το πληρώσουν.
Είναι μια εξέλιξη δραματική, που την είδαμε να εξελίσσεται μπροστά στα
μάτια μας πολύ γρήγορα. Μέσα σε δύο χρόνια έρχονται άνθρωποι που ζούσαν
μέχρι χτες μία αξιοπρεπή ζωή.
Άνθρωποι που είχαν το σπίτι τους, το αυτοκίνητό τους, άνθρωποι που
σίγουρα μέχρι χθες δεν ήταν πλούσιοι, ήταν φτωχοί αλλά πλέον είναι
εξαθλιωμένοι.
Στο Πέραμα συναντάμε εξαθλιωμένες οικογένειες.
Οικογένειες που δεν έχουν να πάρουν γάλα για το παιδί τους.
Άνθρωποι που δεν έχουν να κάνουν εμβόλια στα παιδιά τους
ή τρόφιμα για τους ίδιους και τις οικογένειές τους.
Αυτό που μας συγκλονίζει παράλληλα
είναι η διαπίστωση πως είναι άνθρωποι που μέχρι χτες ήταν σαν και εμάς».
Τα περιστατικά φτωχών συμπολιτών μας, ανθρώπων που δεν έχουν τη
δυνατότητα να εμβολιάσουν τα παιδιά τους, ούτε καν να τους δώσουν γάλα,
διαδέχονται το ένα μετά το άλλο στην συμβολή των οδών Αριστείδου 5 και
Ξενοφώντος.
Δυστυχώς η αλήθεια των εικόνων που μας μεταφέρει η ίδια η γιατρός
τσακίζει και τους πιο δυνατούς:
«'Όταν δίναμε συνταγές για ένα παιδικό φάρμακο και συμβουλεύαμε τους
γονείς να το δώσουν στο παιδί μετά το πρωινό, αρκετοί γονείς μας
απαντούσαν πως
“ξέρετε, δεν παίρνουμε πρωινό γιατί δεν έχουμε για να του δώσουμε”.
Τότε αρχίσαμε να σκεφτόμαστε πως πρέπει να βοηθήσουμε.
Μέσα στο 2012 έχουμε δώσει σε άπορες και ανασφάλιστες οικογένειες 10 χιλιάδες κούτες
με περιεχόμενο τα απαραίτητα για τη διατροφή τους.
Πολύ διακριτικά, χωρίς ουρές, χωρίς αναμονή
για να μην νιώθουν ότι εκτίθενται στα μάτια των άλλων.
Έχει συμβεί επίσης να πούμε σε γονείς πως θα πρέπει το παιδί τους να
πάει σε νοσοκομείο γιατί δεν μπορούσαμε εμείς να το θεραπεύσουμε, με τη
μητέρα να μας απαντά
“πως δεν μπορούσε”.
Όταν τη ρωτήσαμε “γιατί δεν μπορείτε”, αφού της εξηγήσαμε πως θα
επικοινωνούσαμε εμείς με τους γιατρούς του νοσοκομείου για να μην
πληρώσει,
μας απάντησε πως δεν έχει το 1,40
να πάρει το λεωφορείο...».
Εγγραφή σε:
Σχόλια (Atom)


