|
Sunday, 17 February 2013 09:37
|
|
|
Σοβαρά επεισόδια εκτυλίχθηκαν σήμερα τα ξημερώματα στο εργοτάξιο της «Ελληνικός Χρυσός» στις Σκουριές Χαλκιδικής. Σύμφωνα με πληροφορίες ομάδα περίπου 40 ατόμων έφτασε στο εργοτάξιο, ακινητοποίησε τους υπαλλήλους "σεκιούριτι" της εταιρείας και πυρπόλησε τα κοντέινερ και τα μηχανήματα που βρίσκονται στο χώρο του εργοταξίου. Σύμφωνα με καταγγελίες των υπαλλλήλων οι δράστες είχαν τοποθετήσει και εμπόδια στο δρόμο, με κορμούς, προκειμένου να εμποδίσουν την πρόσβαση της Πυροσεβστικής Υπηρεσίας που έσπευσε στο σημείο με τρία οχήματα. | |
Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2013
Εμπρηστική επίθεση στο εργοτάξιο της εταιρείας «Ελληνικός Χρυσός» στη Χαλκιδική
«Διευθυντήριο» κατασκευαστικών εταιρειών ήλεγχε το πάρτι στα έργα
Το
“πάρτυ” στις πλάτες μας, όπως θα διαβάσετε παρακάτω, δεν στήθηκε ερήμην
της πολιτικής ηγεσίας των τελευταίων σαράντα τουλάχιστον χρόνων.
Στήθηκε κύρια απο τις κυβερνήσεις που λειτουργούν ώς πολιτικό προσωπικό
των μεγαλοεργολάβων και μεγαλομιντιαρχών, στήθηκε κατ’
επιταγήν των οδηγιών της ΕΕ για τις “συνεργασίες” δημόσιου και
ιδιωτικού τομέα (ΣΔΙΤ), στήθηκε με την αγαστή συνεργασία και την
αμέριστη συμπαράσταση των τραπεζιτών που σήμερα εμείς καλούμαστε να
επανακεφαλαιοποιήσουμε. Αυτό το “πάρτυ” του κεφάλαιου θα συνεχίζεται,
όσο θα συνεχίζουμε κι εμείς να πιστεύουμε τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα
περί “ανάκαμψης” και “ανάπτυξης”, όσο θα συνεχίσουμε να τους ανεχόμαστε
να κυβερνούν. Η ανατροπή τους είναι η μοναδική διέξοδος γιοα την
ανάκαμψη των λαϊκών εισοδημάτων.
Στημένοι διαγωνισμοί, συμφωνίες κάτω από το τραπέζι,
«εναρμονισμένες» προσφορές κι ένα μοναδικό «πάρτι» εκατομμυρίων
συνθέτουν το σκηνικό της ανάθεσης των δημοσίων έργων στη χώρα μας. Η
προχθεσινή έφοδος της Επιτροπής Ανταγωνισμού σε μεγάλους κατασκευαστικούς ομίλους (Ελλάκτωρ, ΓΕΚ-Τέρνα, J&P Αβαξ και Μοχλός) δεν είναι η πρώτη που γίνεται.*
Κάτι ανάλογο είχε συμβεί και το 2003, ακριβώς πριν από μία
δεκαετία, όταν η Επιτροπή Ανταγωνισμού ξεκίνησε και τότε ελέγχους για
την ύπαρξη καρτέλ μεταξύ των κατασκευαστικών εταιρειών. Η υπόθεση άνοιξε, έπειτα από-καταγγελίες,
για μια μικρή ομάδα κατασκευαστικών εταιρειών που εκμεταλλευόταν τα
«παράθυρα» του μαθηματικού τύπου προκειμένου να κατευθύνει το αποτέλεσμα
του διαγωνισμού στον εργολάβο που επιθυμούσε.
Τα ίδια στελέχη των κατασκευαστικών εταιρειών είχαν καταγγείλει τη δραστηριότητα του μικρού κλαμπ εισηγμένων κατασκευαστικών ομίλων, το οποίο εμφανιζόταν να μοιράζει «τίτλους» και έργα κατά το δοκούν. Η συνταγή ήταν απλή: Μέσα από ομαδοποιημένες προσφορές στους διαγωνισμούς των μεγάλων έργων διαμόρφωναν το αποτέλεσμα του μαθηματικού τύπου έτσι ώστε να επιλεγεί ο εργολάβος της επιλογής τους. Με την ίδια μέθοδο βρίσκονταν εκτός όσοι κατασκευαστές δεν πειθαρχούσαν στις επιλογές τους, με αποτέλεσμα τα έργα να πηγαίνουν στους «συνήθεις υπόπτους» του κατασκευαστικού κλάδου. Και τότε είχε ανοίξει η συζήτηση, η οποία σε σύντομο χρόνο «έκλεισε» και τα πράγματα ακολούθησαν και πάλι τον… δρόμο τους.
Είναι γνωστό στην κατασκευαστική πιάτσα το λεγόμενο «Διευθυντήριο», δηλαδή η ομάδα των κατασκευαστικών που ήλεγχε-ελέγχει τα μεγάλα έργα, αυτή δηλαδή που αποφασίζει ποιος θα λάβει και τους σχετικούς «τίτλους». «Τίτλος» σημαίνει ότι μια τεχνική εταιρεία θα αναλάβει αυτόνομα ένα έργο και στη συνέχεια θα μοιράσει κάποιο τμήμα του σε μέλη του κλαμπ ή μικρότερους εργολάβους. Όσοι δεν έχουν την τύχη να λαμβάνουν «τίτλους» αναγκάζονται να λειτουργούν ως υπεργολάβοι των ευνοουμένων του «Διευθυντηρίου». Την ύπαρξη καρτέλ έχουν καταγγείλει πολλάκις ακόμη και οι ίδιοι οι κατασκευαστές, όπως για παράδειγμα ο πρόεδρος της Μηχανικής Π. Εμφιετζόγλου, που έχει κατά καιρούς εξαπολύσει βολές κατά του Ομίλου Μπόμπολα (Άκτωρ και μετέπειτα Ελλάκτωρ), κατηγορώντας τον ότι έχει καταφέρει να ελέγχει απόλυτα τους μηχανισμούς ανάθεσης των δημοσίων έργων στην Ελλάδα και -σε συνεργασία με άλλους κατασκευαστικούς ομίλους- να καρπώνεται τη μερίδα του λέοντος. Ενδεικτικό παράδειγμα, σύμφωνα με τον ίδιο αποτέλεσε η πρώτη φάση αισθητικής ανάπλασης του ΟΑΚΑ που κατακυρώθηκε στον Άκτορα.
Ο πρόεδρος της Μηχανικής κατήγγειλε ότι είχε προηγηθεί άγρια σπέκουλα προκειμένου να ικανοποιηθούν οι απαιτήσεις της τεχνικής εταιρείας, η οποία υποστήριζε ότι ο προϋπολογισμός (140 εκατ. ευρώ) δεν επαρκεί. Με στόχο να ανεβάσουν το κόστος του έργου και να το κατευθύνουν προς την Άκτωρ, οι αρμόδιοι και οι συμμετέχουσες τεχνικές εταιρείες καταρχάς φρόντισαν να καταστεί άκαρπος ο διαγωνισμός και να δημιουργηθούν προϋποθέσεις για απευθείας διαπραγμάτευση με τους υποψηφίους.
Κατά… σύμπτωση, οι τέσσερις κοινοπραξίες που είχαν περάσει στη δεύτερη φάση του διαγωνισμού παρέλειψαν να καταθέσουν κάποιο έγγραφο και στη συνέχεια «απορρίφθηκαν για τυπικούς λόγους από τη συνέχιση της διαδικασίας (αποσφράγιση οικονομικών προσφορών)». Μέσω αυτής της κίνησης «ο διαγωνισμός κατέστη άκαρπος» και αποφασίστηκε η απευθείας ανάθεση έργου… στον Άκτορα! Ένα από τα χαρακτηριστικότερα δείγματα στημένων διαγωνισμών αποτέλεσε το έργο της παράκαμψης Βόλου, το 2004 αλλά και του έργου αποχέτευσης στην Κέρκυρα. Στην πρώτη περίπτωση, όπως αποδείχτηκε, οι προσφορές που κατατέθηκαν (εννέα στο σύνολο) είχαν γραφεί από δύο ανθρώπους αφού υπήρχαν μόνο δύο διαφορετικοί γραφικοί χαρακτήρες…
Αλλά και στην περίπτωση του διαγωνισμού της Δημοτικής Επιχείρησης Ύδρευσης και Αποχέτευσης Κέρκυρας («Βελτίωση Αποχέτευσης και Διαχωρισμός Όμβριων Κωτσέλα», προϋπολογισμού 1,5 εκατ. ευρώ) την ίδια χρονιά, η επιτροπή προχώρησε στην ανάθεση του συγκεκριμένου έργου παρότι εμφανίζονται 17 εταιρείες -από ολόκληρη την Ελλάδα, αλλά και την Ιταλία- να έχουν λάβει εγγυητικές επιστολές από το ίδιο υποκατάστημα της Γενικής Τράπεζας στην Κέρκυρα, με συνεχόμενους αύξοντες αριθμούς. Τι πραγματικά συνέβη; Οι προσφορές ήταν προσυμφωνημένες και κατατέθηκαν ομαδικά, με στόχο την καθοδήγηση του διαγωνισμού σε συγκεκριμένο εργολήπτη!
Τα ίδια στελέχη των κατασκευαστικών εταιρειών είχαν καταγγείλει τη δραστηριότητα του μικρού κλαμπ εισηγμένων κατασκευαστικών ομίλων, το οποίο εμφανιζόταν να μοιράζει «τίτλους» και έργα κατά το δοκούν. Η συνταγή ήταν απλή: Μέσα από ομαδοποιημένες προσφορές στους διαγωνισμούς των μεγάλων έργων διαμόρφωναν το αποτέλεσμα του μαθηματικού τύπου έτσι ώστε να επιλεγεί ο εργολάβος της επιλογής τους. Με την ίδια μέθοδο βρίσκονταν εκτός όσοι κατασκευαστές δεν πειθαρχούσαν στις επιλογές τους, με αποτέλεσμα τα έργα να πηγαίνουν στους «συνήθεις υπόπτους» του κατασκευαστικού κλάδου. Και τότε είχε ανοίξει η συζήτηση, η οποία σε σύντομο χρόνο «έκλεισε» και τα πράγματα ακολούθησαν και πάλι τον… δρόμο τους.
Είναι γνωστό στην κατασκευαστική πιάτσα το λεγόμενο «Διευθυντήριο», δηλαδή η ομάδα των κατασκευαστικών που ήλεγχε-ελέγχει τα μεγάλα έργα, αυτή δηλαδή που αποφασίζει ποιος θα λάβει και τους σχετικούς «τίτλους». «Τίτλος» σημαίνει ότι μια τεχνική εταιρεία θα αναλάβει αυτόνομα ένα έργο και στη συνέχεια θα μοιράσει κάποιο τμήμα του σε μέλη του κλαμπ ή μικρότερους εργολάβους. Όσοι δεν έχουν την τύχη να λαμβάνουν «τίτλους» αναγκάζονται να λειτουργούν ως υπεργολάβοι των ευνοουμένων του «Διευθυντηρίου». Την ύπαρξη καρτέλ έχουν καταγγείλει πολλάκις ακόμη και οι ίδιοι οι κατασκευαστές, όπως για παράδειγμα ο πρόεδρος της Μηχανικής Π. Εμφιετζόγλου, που έχει κατά καιρούς εξαπολύσει βολές κατά του Ομίλου Μπόμπολα (Άκτωρ και μετέπειτα Ελλάκτωρ), κατηγορώντας τον ότι έχει καταφέρει να ελέγχει απόλυτα τους μηχανισμούς ανάθεσης των δημοσίων έργων στην Ελλάδα και -σε συνεργασία με άλλους κατασκευαστικούς ομίλους- να καρπώνεται τη μερίδα του λέοντος. Ενδεικτικό παράδειγμα, σύμφωνα με τον ίδιο αποτέλεσε η πρώτη φάση αισθητικής ανάπλασης του ΟΑΚΑ που κατακυρώθηκε στον Άκτορα.
Ο πρόεδρος της Μηχανικής κατήγγειλε ότι είχε προηγηθεί άγρια σπέκουλα προκειμένου να ικανοποιηθούν οι απαιτήσεις της τεχνικής εταιρείας, η οποία υποστήριζε ότι ο προϋπολογισμός (140 εκατ. ευρώ) δεν επαρκεί. Με στόχο να ανεβάσουν το κόστος του έργου και να το κατευθύνουν προς την Άκτωρ, οι αρμόδιοι και οι συμμετέχουσες τεχνικές εταιρείες καταρχάς φρόντισαν να καταστεί άκαρπος ο διαγωνισμός και να δημιουργηθούν προϋποθέσεις για απευθείας διαπραγμάτευση με τους υποψηφίους.
Κατά… σύμπτωση, οι τέσσερις κοινοπραξίες που είχαν περάσει στη δεύτερη φάση του διαγωνισμού παρέλειψαν να καταθέσουν κάποιο έγγραφο και στη συνέχεια «απορρίφθηκαν για τυπικούς λόγους από τη συνέχιση της διαδικασίας (αποσφράγιση οικονομικών προσφορών)». Μέσω αυτής της κίνησης «ο διαγωνισμός κατέστη άκαρπος» και αποφασίστηκε η απευθείας ανάθεση έργου… στον Άκτορα! Ένα από τα χαρακτηριστικότερα δείγματα στημένων διαγωνισμών αποτέλεσε το έργο της παράκαμψης Βόλου, το 2004 αλλά και του έργου αποχέτευσης στην Κέρκυρα. Στην πρώτη περίπτωση, όπως αποδείχτηκε, οι προσφορές που κατατέθηκαν (εννέα στο σύνολο) είχαν γραφεί από δύο ανθρώπους αφού υπήρχαν μόνο δύο διαφορετικοί γραφικοί χαρακτήρες…
Αλλά και στην περίπτωση του διαγωνισμού της Δημοτικής Επιχείρησης Ύδρευσης και Αποχέτευσης Κέρκυρας («Βελτίωση Αποχέτευσης και Διαχωρισμός Όμβριων Κωτσέλα», προϋπολογισμού 1,5 εκατ. ευρώ) την ίδια χρονιά, η επιτροπή προχώρησε στην ανάθεση του συγκεκριμένου έργου παρότι εμφανίζονται 17 εταιρείες -από ολόκληρη την Ελλάδα, αλλά και την Ιταλία- να έχουν λάβει εγγυητικές επιστολές από το ίδιο υποκατάστημα της Γενικής Τράπεζας στην Κέρκυρα, με συνεχόμενους αύξοντες αριθμούς. Τι πραγματικά συνέβη; Οι προσφορές ήταν προσυμφωνημένες και κατατέθηκαν ομαδικά, με στόχο την καθοδήγηση του διαγωνισμού σε συγκεκριμένο εργολήπτη!
* Σημ. δική μας: Αλλά δεν είχε ποτέ κανένα
αποτέλεσμα. Εξυπηρετεί την καλλιλέργεια της “νομιμότητας” του συστήματος
και τη γελειότητα περί “αυτοκάθαρσης”.
Παιδιά βορείων προαστίων..
Κυριακή, 17 Φεβρουαρίου 2013
Του Κώστα Σοφόρου - "Δρόμος της Αριστεράς"
Επίσης, ο Κροπότκιν ήταν πρίγκιπας, ο'Ενγκελς είχε εργοστάσιο, η Λούξεμπουργκ ήταν κόρη εμπόρου ξυλείας, ο Βελουχιώτης γιος δικηγόρου από εύπορη και ευυπόληπτη οικογένεια της Λαμίας... Θα μπορούσα να συνεχίσω τον κατάλογο με δεκάδες ονόματα και να τελειώσω κάπου εδώ το σχόλιο μου. Χωρίς άλλα λόγια. Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται...
Καθώς ζω στο Χαλάνδρι, αναρωτιέμαι αν ανήκω κι εγώ στους αριστερούς βορείων προαστίων ή στους «επαναστάτες της αστακομακαρονάδας» -που λέει κι ο μαύρος κονδυλοφόρος της Καθημερινής: Της γνωστής έγκριτης και ιστορικής εφημερίδας η οποία είχε επενδύσει κάποτε τόσα στον... Χίτλερ και με οδύνη ένιωσε προδομένη όταν το ίνδαλμα της στράφηκε εναντίον της Ελλάδας, με αποτέλεσμα ο εκδότης με το επώνυμο «Βλάχος» (oh mon Dieux - πόσο μπας κλας) να του γράψει γράμμα: Προς τον Αδόλφον Χίτλερ!
Την εφημερίδα αυτή διευθύνει το παιδί του λαού Αλέξης Παπαχελάς που μεγάλωσε στις φτωχογειτονιές της Αθήνας και τη διαβάζουν διάφοροι προλετάριοι, όπως και Τα Νέα, το Έθνος κ.λπ...
Oλοι αυτοί οι καλοί και φτωχοί άνθρωποι που μεγάλωσαν σε σκοτεινά ημιυπόγεια κι από νωρίς μπήκαν στα βάσανα του μεροκάματου είναι αδύνατον να καταλάβουν τι ακριβώς συμβαίνει σε αυτά τα πλουσιόπαιδα που γίνονται «τρομοκράτες».
Οι μεγαλοδημοσιογράφοι που ζουν με φακές και τρώνε κρέας μια φορά το μήνα, δεν ξέρουν καν πως είναι ο αστακός που τρώγαν αυτά τα κωλόπαιδα κάθε μέρα. Άσε που διάβαζαν λέει και Χάκκα: Αίσχος! Κολέγιο ή Μωραΐτη πήγαινε αυτός; Ποιος ξέρει τι έγραφε! Μήπως είναι ο καθοδηγητής;
Δεν ξέρω πόση πλάκα μπορεί να κάνει κάποιος αντιμετωπίζοντας αυτό το αμάλγαμα επικοινωνιακής στρατηγικής, βλακείας και χυδαιότητας. Αυτό το λαϊκίστικο μότο: «Τα παιδιά των βορείων προαστίων που άκουγαν Μότσαρτ» (μήπως το ΕΣΡ να απαγορεύσει να παίζεται η μουσική του, αφού μετατρέπει τα παιδιά σε τρομοκράτες;).
Αν, δηλαδή, είσαι παιδί των νοτίων, ανατολικών ή δυτικών προαστίων και σκοτώσει μπροστά στα μάτια σου ένας αστυνομικός τον κολλητό σου, εσύ πώς ακριβώς θα μεγαλώσεις; Πώς θα αντιδράσεις; Πόσο θα αγαπήσεις την αστυνομία και την «τάξη» στο μέλλον;
Αν ακούς σκυλάδικα και βλέπεις τον Αγάθωνα στη Eurovizon θα γίνεις ένας σωστός και σοβαρός πολίτης που θα αγαπάει το Μνημόνιο, την εθνοσωτήριο τρόικα και τις τράπεζες μας;
Oσο κι αν με χωρίζει χάος από τα παιδιά που πήραν τα καλάσνικοφ, όσο κι αν θεωρώ ότι με αυτό τον τρόπο καταλήγεις να μοιάσεις σε εκείνο που απεχθάνεσαι και πολεμάς, όσο κι αν πιστεύω στην ανοιχτή και συλλογική δράση, άλλο τόσο μου είναι αδύνατον να δεχτώ την ανάλυση περί «πλουσιόπαιδων». Που μου θυμίζει -παρεμπιπτόντως- κάτι ιστορίες από το παρελθόν του ΚΚΕ με την «αστική καταγωγή» που προκαλούσε υποψίες.
Μου μένει, ωστόσο, ένα ερώτημα: Αυτά τα παιδιά που είχαν να χάσουν πολλά με το δρόμο που διάλεξαν, και όχι μόνο τις αλυσίδες τους -όπως οι προλετάριοι- γιατί το έκαναν;
* Τίτλος βιβλίου της Λίας Μεγάλου- Σεφεριάδη
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)