Η "αφωνία" του Νίκου Χατζηνικολάου

Παρασκευή, 3 Μαΐου 2013

Γέννημα θρέμμα της δεξιάς ο  πάμπλουτος δημοσιογράφος-επιχειρηματίες Νίκος Χατζηνικολάου δεν θα μπορούσε παρά να είναι ένας πολύ θρησκευόμενος άνθρωπος, που κάνει την προσευχή του τουλάχιστον μια φορά την μέρα και έχει βιώσει πολλά «μικρά θαύματα», όπως μας έχει πει ο ίδιος σε ραδιοφωνική του εκπομπή.

Μέχρι εδώ καλά. Αναρωτιόμαστε όμως αν είναι το θρησκευτικό συναίσθημα που τον διακατέχει, λόγω ημερών, έχει δηλαδή βυθιστεί σε βαθιά περισυλλογή και κατάνυξη και αυτός είναι ο λόγος που του έχει δημιουργήσει αφωνία.
Άλλη εξήγηση δεν μπορεί να βρούμε αφού είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ότι από χτες που κυκλοφόρησε το περιοδικό Hot Doc  έχει λάβει αρκετά ηλεκτρονικά μηνύματα που του ζητούν να διευκρινίσει την σχέση του με τον διαχειριστεί του blog fimotro Γ. Παπαγιάννη και ο ίδιος ούτε απάντησε ούτε τοποθετήθηκε μέσα απ’ τους διαδικτυακούς τόπους του.

Είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να αντιληφθεί κάποιος πώς γίνεται ο Χατζηνικολάου να έχει δεχθεί τόσο σφοδρή και χυδαία επίθεση από τον Παπαγιάννη –μερικοί απ’ τους χαρακτηρισμούς που εισέπραξε είναι «βουτυρομπεμπές της Πολιτείας», «καραγκιοζάκος», «δημοσιογράφος του κώλου», «γλύφτης», «ρόμπα»- και ο εκδότης-επιχειρηματίας όχι μόνο να τους αποδέχεται, αφού δεν απαντάει, αλλά μέσα απ’ την ραδιοφωνική συχνότητα του Real FM να χαρακτηρίζει «μαγκάκι» και «μεγάλο» τον Γιάννη Παπαγιάννη.

Σύντροφος μας έχει δώσει μια ικανοποιητική απάντηση στο που οφείλετε η όλη στάση του Νίκου Χατζηνικολάου, απάντηση όμως που δεν μπορούμε να την παραθέσουμε για ευνόητους λόγους.

Σχετικό ερώτημα είχε διατυπώσει και ο Κώστας Βαξεβάνης στο περιοδικό που εκδίδει:
«Ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω γιατί άνθρωποι σαν τον Νίκο Χατζηνικολάου, τον οποίο θεωρώ εξαιρετικό επαγγελματία, ανάμεσα σε εκατοντάδες ικανούς άνεργους δημοσιογράφους επέλεξε, στο παρελθόν, έναν Γιάννη Παπαγιάννη για να φιλοξενεί στο σταθμό του. Και γιατί του επιτρέπει να χρησιμοποιεί το enikos στο Fimotro προσδίδοντας κύρος σε αυτό που όλοι ξέρουν τι είναι».

Πιθανόν και ο Κ. Βαξεβάνης να γνωρίζει την απάντηση. Είναι όμως κάποια πράγματα που δύσκολα γράφονται ή λέγονται. Εξακολουθούμε όμως να αναρωτιόμαστε. Θα κρατήσει ακόμα πολύ η αφωνία του Ν. Χατζηνικολάου, ο οποίος συν τις άλλοις απαξιώνει να απαντήσει και στα ηλεκτρονικά μηνύματα που έχει πάρει;

Υ.Γ. Αργότερα θα παραθέσουμε άλλο ένα δημοσίευμα του Hot Doc, που αναφέρεται στον Γ. Παπαγιάννη, τιτλοφορείται «Συλλέκτης αγωγών και μηνύσεων για εκβίαση, απειλές και συκοφαντίες» και το υπογράφει ο Γιάννης Συμεωνίδης.

Αναρτήθηκε από giorgis    στις 1:11 μ.μ.

Για ένα ποτήρι γάλα

Τετάρτη, 1 Μαΐου 2013

«Δεν έχω περπατήσει την Αθήνα» λέει διστακτικά η 37χρονη Χάτιρα από την Καμπούλ. «Μέχρι το Πεδίον του Άρεως έχω πάει, κι αυτό μέχρι τη μέση. Στην αρχή δεν φοβόμουν πολύ, απλώς νόμιζα ότι θα χαθώ. Τώρα τρέμω να βγω έξω» προσθέτει, στρέφοντας το βλέμμα στα πρόσωπα των παιδιών της. Μόνο τα τρία βρίσκονται μαζί της. Ο μεγαλύτερος γιος της, στα 15 του, έχει χαθεί στο δρόμο για τη Σουηδία. Η Χάτιρα έχει να του μιλήσει μήνες, απ’ όταν έφυγε οδικώς να κυνηγήσει τα όνειρά του σε μια άλλη «γη της επαγγελίας».

Αυτά τα όνειρα ήταν που οδήγησαν την οικογένεια ως εδώ. Κυρίως, η ελπίδα για εκπαίδευση των παιδιών, για το κλειδί σε μια καλύτερη ζωή. «Εγώ όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω αστυνομικός!» λέει ο μικρότερος γιος της Χάτιρα. «Εγώ γιατρός», «κι εγώ πολιτικός επιστήμονας», προσθέτουν οι δύο κόρες της. Ωστόσο οι πόρτες του σχολείου προς το παρόν είναι κλειστές μπροστά τους. Όπως κι αυτές της αξιοπρεπούς διαβίωσης ή ακόμη και της επαρκούς τροφής. Ο ρατσισμός, αντίθετα, ήταν ο πρώτος που τους υποδέχθηκε, όταν τελείωσε το μακρύ ταξίδι τους προς την ελληνική πρωτεύουσα.

Η Χάτιρα παντρεύτηκε στην Καμπούλ πριν από 17 χρόνια. Ο άντρας της ήταν μακρινός συγγενής της και δεν τον είχε ξανασυναντήσει. Τον δέχτηκε ύστερα από πίεση, τη δεύτερη φορά που ήρθε για το προξενιό. «Ήθελα να πάω σχολείο, όπως και οι δύο αδερφές μου. Όμως ο πατέρας μου δεν ήταν σε καλή οικονομική κατάσταση. Με τη δουλειά του, απλώς κάλυπτε τα έξοδα του σπιτιού. Γι’ αυτό και, όταν μεγαλώσαμε, μας πάντρεψε» διηγείται. «Τουλάχιστον, με τον άντρα μου συνεννοούμασταν, δεν τσακωνόμασταν ποτέ. Μετακομίσαμε στην Τεχεράνη, όπου εκείνος δούλευε ως μικροπωλητής. Για τον εαυτό μας, δεν είχαμε πολύ μεγάλες βλέψεις. Όμως δεν θέλαμε τα παιδιά μας να καταλήξουν σαν κι εμάς –αμόρφωτα και χωρίς μέλλον. Στο Ιράν δεν είχαμε κάποιο καθεστώς για να μπορέσουμε να μείνουμε παραπάνω. Γι’ αυτό κι αποφασίσαμε να έρθουμε εδώ, τρεις οικογένειες μαζί, εγώ και οι αδερφές μου».

Άντρες, γυναίκες και παιδιά διέσχισαν με τα πόδια τα βουνά που χωρίζουν το Ιράν από την Τουρκία. Κατέληξαν στην Κωνσταντινούπολη, όπου επί ένα μήνα έψαχναν, αλλά δεν έβρισκαν πουθενά δουλειά. Με τις αποταμιεύσεις τους, αγόρασαν μια θέση σε ένα φουσκωτό, που θα τους έφερνε μέσω θαλάσσης στην Ελλάδα. Λίγες ώρες μετά την έναρξη του ταξιδιού, κατέληξαν σε μια άγνωστη περιοχή στην «από εδώ» πλευρά των συνόρων. «Αρχίσαμε να περπατάμε χωρίς να ξέρουμε πού είμαστε χωρίς νερό και φαγητό, μέχρις ότου πέσαμε κάτω, μουδιασμένοι από την κούραση. Μαζί μας είχαμε έντεκα παιδιά. Μας είχε πάρει ο ύπνος στο χώμα, όταν μας εντόπισε η αστυνομία. Μας έδωσαν ψωμί, νερό και στεγνά ρούχα και, λίγες μέρες αργότερα, ένα χαρτί απέλασης, δείχνοντάς μας το δρόμο για το πλοίο προς την πρωτεύουσα».

«Όταν αποβιβαστήκαμε στην Αθήνα, πήραμε το λεωφορείο και μετά το τρένο. Μας είχαν πει να πάμε σε κάποιο πάρκο, αλλά δεν θυμόμασταν ποιο ήταν και καταλήξαμε στην πλατεία Αττικής. Μόλις φτάσαμε, είδαμε τα παγκάκια. Πεινασμένοι και κουρασμένοι, όπως ήμασταν, κάτσαμε να ξαποστάσουμε. Οι άντρες έφυγαν για να πάρουν τηλέφωνο ένα συγγενή που ζούσε ήδη εδώ, κι έτσι μείναμε μόνες με τα παιδιά» συμπληρώνει η Χάτιρα. «Τότε ήταν που μας επιτέθηκαν. Τέσσερις γυναίκες με τρεις σκύλους. Ήρθαν πρώτα σε εμένα και τα παιδιά μου και μας έσπρωξαν. Μετά πήγαν στις αδερφές μου, άρχισαν να τις χτυπούν, πήραν τις τσάντες τους και τις πέταξαν κάτω. Χτυπούσαν κι έσπρωχναν ακόμη και τα παιδιά! Και, όταν ήρθε ο γαμπρός μου, που μιλούσε σπαστά αγγλικά, να τις ρωτήσει γιατί μας φέρονται έτσι, επιτέθηκαν και σε εκείνον».

«Αυτός που μας γλίτωσε ήταν ο μεγάλος ανιψιός μου. Εκεί που μας χτυπούσαν, έκανε μια χειρονομία σαν να λέει “είστε τρελοί;”, κι αμέσως άρχισαν να τον κυνηγούν. Τότε, μαζέψαμε γρήγορα τα πράγματά μας και ξεκινήσαμε να τρέχουμε. Πήγαμε προς το σταθμό τρέχοντας, βρήκαμε το συγγενή μας, μας πρόλαβε κι ο ανιψιός μου και φύγαμε όλοι μαζί».

«Από τότε, η οικογένειά μας έχει διαλυθεί» προσθέτει η γυναίκα με λυγμό. «Η μία αδερφή μου με το σύζυγο και τα παιδιά της πήραν την απόφαση να ξαναγυρίσουν στο Αφγανιστάν, μέσω του Διεθνούς Οργανισμού Μετανάστευσης. Ο άντρας μου κρατείται. Ο μεγάλος μου γιος συνελήφθη, επειδή πουλούσε αναπτήρες στα φανάρια και, όταν βγήκε, αποφάσισε να φύγει για τη Σουηδία. Τώρα δεν ξέρω πια πού βρίσκεται».

«Για να φάμε, ο άντρας μου μάζευε μέταλλα, τα οποία πουλούσε για 3-4 ευρώ τη μέρα. Τώρα, ο γαμπρός μου μας φέρνει φαγητό από τα συσσίτια, όμως το ενοίκιο παραμένει πρόβλημα. Πριν από λίγες εβδομάδες, είχα μαζέψει κάποια πράγματα από τα σκουπίδια και τα πούλησα σε ένα παζάρι. Προσπάθησα κι εγώ να πάω για μέταλλα και είναι πολύ δύσκολο. Όμως, το μόνο που με απασχολεί είναι τα παιδιά. Δεν ξέρουν σε τι κατάσταση βρίσκομαι οικονομικά. Ζητούν ό,τι θέλουν, είτε γάλα είτε παπούτσια είτε κάτι άλλο, τα οποία δεν μπορώ να τους προσφέρω. Αν ο σύζυγος μου ήταν ελεύθερος, θα μπορούσε τουλάχιστον να τους δώσει ένα ποτήρι γάλα…»

*Η επίθεση εναντίον της οικογένειας, που σημειώθηκε το φθινόπωρο του 2012, καταγράφηκε από το Δίκτυο Καταγραφής Περιστατικών Ρατσιστικής Βίας.

στις 8:35 μ.μ.

 http://rozkarta.blogspot.gr/

«Το παν είναι στην ομοιοκαταληξία», εκμυστηρεύονται αναρχικο

Δημοσιεύτηκε στις 1 Μαΐου, 2013

Στην ομοιοκαταληξία φαίνεται να στηρίζονται αποκλειστικά οι υπέρμαχοι της αναρχικής θεωρίας στην Ελλάδα, σύμφωνα τόσο με δηλώσεις ενεργών μελών του κινήματος στις μεγαλουπόλεις της χώρας μας όσο και με πρόσφατη μελέτη του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου. «Ζούμε σε εποχές που η προσοχή του κόσμου κεντρίζεται με απλά πράγματα. Χρειαζόμαστε εύπεπτα ερεθίσματα για να προκαλέσουμε την κοινή γνώμη», δηλώνει ο 25χρονος Νώντας, μέλος αναρχικής οργάνωσης τα τελευταία 7 χρόνια. 
Οι παραπάνω παραδοχές αφορούν προφανώς στα ευρηματικά συνθήματα αναρχικών που διαβάζουμε καθημερινά στους τοίχους πολλών ελληνικών πόλεων. Όπως τα ίδια τα μέλη του κινήματος παραδέχονται, η ουσία πλέον βρίσκεται στην επίτευξη ομοιοκαταληξίας στο σύνθημα, παρά στην ουσία του μηνύματος καθεαυτή ή ακόμα και την ορθογραφία. «Η ορθογραφία δεν έχει καμία σημασία, είναι ακόμα ένα κατασκεύασμα της κοινωνίας για να μας ωθήσει στη ομοιομορφία και την μαζοποίηση. Αυτό που έχει σημασία είναι η ομοιοκαταληξία. Έτσι θα καταλάβει ο μέσος Έλληνας ότι η ώρα της επανάστασης έχει φτάσει», παραδέχεται ο Νώντας.
Πράγματι, συνθήματα όπως «Ακόμα δεν κάναμε το τελευταίο ντου, αυτή η νύχτα είναι του Ιησού», «666 το χάος είναι sexy», «Ωραία είναι να λιάζεσαι, αλλά καλύτερα να σεληνιάζεσαι» και άλλα, τα οποία όπως είναι προφανές δε βγάζουν κανένα απολύτως νόημα, γνωρίζουν μεγάλη επιτυχία επιβεβαιώνοντας τους παραπάνω ισχυρισμούς.
Ο Πάνος, παλιός αναρχικός που εξακολουθεί να είναι μέσα στα πράγματα μας αποκαλύπτει ότι ανάλογα με την κάθε περίοδο, υπάρχουν δημοφιλή ζεύγη λέξεων που χρησιμοποιούνται στα συνθήματα για την επίτευξη της ομοιοκαταληξίας, ενώ η έρευνα δε σταματά ποτέ. «Ένα διαχρονικό ζευγάρι είναι το “κατάθλιψη-κατάληψη”, που χρησιμοποιείται ακόμα στους τοίχους. Πρόσφατα, με τα νέα μέτρα που έχουν επιβληθεί, τα νέα παιδιά συνδυάζουν τη λέξη “μέτρα” με την “πέτρα” (πχ “Παίρνουν μέτρα, πάρε πέτρα” – “Ενάντια στα νέα μέτρα, κράτα και μία πέτρα” κλπ)», δήλωσε στο «Κουλούρι» ο Πάνος.
Ανεξάρτητοι ερευνητές του τμήματος Φιλολογίας του Ε.Κ.Π.Α. κατέληξαν και εκείνοι πρόσφατα στο συμπέρασμα ότι πλέον, τα αναρχικά συνθήματα επιλέγονται με μοναδικό γνώμονα την ομοιοκαταληξία, ανεξαρτήτως από το αν το σύνθημα έχει κάποια ουσία ή όχι. Καθηγητής του τμήματος ανέφερε σχετικά: «Βρισκόμαστε στην πιο καλλιτεχνική περίοδο των αναρχικών. Η δεκαετία του ’80 και του ’90 στόχευε στην προώθηση του μηνύματος. Τα τελευταία χρόνια σκοπός είναι η ρίμα, εδώ άλλωστε φαίνεται και η μεγάλη επιρροή του χιπ-χοπ και του ραπ. Οι αναρχικοί μετατρέπονται σταδιακά σε καλλιτέχνες. Στην μετάβασή τους αυτή βέβαια δεν ξεχνούν τις σταθερές αξίες του παρελθόντος και αυτό φαίνεται όταν χρησιμοποιούν συνθήματα του παρελθόντος, παραλλαγμένα για τα σημερινά δεδομένα, όπως το χαρακτηριστικό “Δεν έχω στο ψυγείο ούτε ένα λεμόνι, Μπάτσοι Γουρούνια Δολοφόνοι”.»

http://www.tokoulouri.com/

Η πτώση του εμπορευματικού αεροπλάνου στο Αφγανιστάν με 7 νεκρους σε ΒΙΝΤΕΟ

«Παρα-κρατική» ανακοίνωση αστυνομικών

Τρίτη, 30 Απριλίου 2013

 

Απόλυτη ασυλία να απειλούν δημοσιογράφους και φωτορεπόρτερ ζητούν αστυνομικοί ενώ ΠΟΑΣΥ και ΜΜΕ βραβεύουν υπόπτους βασανισμού κρατουμένων.

 

Σοβαρά ερωτήματα για τη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος προκαλεί ανακοίνωση της Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Αττικής (ΕΑΣΥΑ) με την οποία απαντά στις καταγγελίες της Ένωσης Ελλήνων Φωτορεπόρτερ (ΕΦΕ) για εκφοβισμό και απειλές που δέχτηκαν φωτορεπόρτερ από αστυνομικούς στα γεγονότα της περασμένης Τετάρτης στα Προπύλαια.


«Τα περί δημοκρατίας τα χορτάσαμε καθώς και τα επί 35 χρόνια μεγάλα λόγια» αναφέρει χαρακτηριστικά η ΕΑΣΥΑ συμπληρώνοντας ότι οι φωτορεπόρτερ δεν έχουν δικαίωμα να ζητούν τα στοιχεία του επικεφαλής της διμοιρίας από την οποία δέχθηκαν απειλές.

Παράλληλα αμφισβητούν το δικαίωμα φωτορεπόρτερ αλλά και πολιτών να τραβούν φωτογραφίες αστυνομικών χωρίς την άδειά τους. θυμίζουμε ότι τα συγκεκριμένα επιχειρήματα αστυνομικών έχουν καταρριφθεί από σχετικά πορίσματα του Συνηγόρου του Πολίτη.

Η καταγραφή των πράξεων οργάνων της εκτελεστικής εξουσίας είναι όχι μόνο δικαίωμα αλλά υποχρέωση των δημοσιογράφων. Μοναδικός περιορισμός είναι η προστασία των προσωπικών δεδομένων των αστυνομικών ως εργαζομένων (Οδηγία 115/2001). Όπως έχουν εξηγήσει όμως γνωστοί δικηγόροι «οι διατάξεις αυτές ισχύουν έναντι των εργοδοτών (που δεν μπορούν λ.χ. να τους βάλουν κάμερες στα γραφεία) κι όχι έναντι των πολιτών, οι οποίοι έχουν κάθε δικαίωμα για κοινωνικό έλεγχο της εκτελεστικής εξουσίας».


Αφού έκρυβαν για χρόνια τα διακριτικά τους στοιχεία τώρα οι «πραίτορες» του Δένδια διεκδικούν πλήρη ασυλία για τις επιθέσεις που πραγματοποιούν εναντίον δημοσιογράφων, φωτορεπόρτερ αλλά και απλών πολιτών. Η συνήθης απάντηση του υπουργείου στις καταγγελίες για ξυλοδαρμούς και βασανιστήρια από αστυνομικούς είναι η απειλή μηνύσεων εναντίον δημοσιογράφων, εφημερίδων και περιοδικών – οι οποίες όμως ουδέποτε πραγματοποιούνται.

Παράλληλα η Πανελλήνια Ομοσπονδία Αστυνομικών Υπαλλήλων (ΠΟΑΣΥ) βράβευσε την περασμένη εβδομάδα αστυνομικούς για τη σύλληψη αναρχικών ληστών οι οποίοι έφεραν εμφανή σημάδια βασανισμού.

Θυμίζουμε ότι η Πανελλήνια Ομοσπονδία Ενώσεων Συντακτών (ΠΟΕΣΥ) έχει καταγγείλει εδώ και καιρό προσπάθεια «φυσικής εξόντωσης» δημοσιογράφων  και φωτορεπόρτερ με αφορμή τη δολοφονική επίθεση της αστυνομίας εναντίον του προέδρου της ΕΦΕ, Μάριου Λώλου.

Οι επιθέσεις της αστυνομίας εναντίον δημοσιογράφων πολλαπλασιάζονται, πάντα με την ανοχή της πολιτικής ηγεσίας,  και έχουν απασχολήσει τη Διεθνή Αμνηστία και άλλες οργανώσει ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Σύμφωνα με την έκθεση της οργάνωσης Reporters Without Borders για την ελευθεροτυπία το 2013, η χώρα μας έπεσε σε ένα χρόνο κατά 14 θέσεις φτάνοντας στην 84η της παγκόσμιας κατάταξης -πολύ πίσω από αρκετά δικτατορικά και μοναρχικά καθεστώτα.

Στη συνέχεια παραθέτουμε το πλήρες κείμενο της καταγγελίας της ΕΦΕ και την πρωτοφανή απάντηση των αστυνομικών:

Έχω εξαντλήσει όλες τις πηγές μου

30

ΑΠΡΙΛΙΟΥ

2013
 

Έχω εξαντλήσει όλες τις πηγές μου

 

Όχι λοιπόν δεν θ´ αντέξουμε. Αυτή είναι η δικιά μου άποψη.

Ανεργος κι εγώ 18 μήνες τώρα, πέρασα όλα τα στάδια παρακολουθώντας τηλεόραση, ψάχνοντας αγγελίες, στέλνοντας βιογραφικά, ακολουθώντας διαδηλώσεις, συμμετέχοντας σε συνελεύσεις και πάλι ξανά από την αρχή, τηλεόραση, αγγελίες, βιογραφικά, διαδηλώσεις....

Όχι δεν θα αντέξω / αντέξουμε ούτε μέχρι το καλοκαίρι.

Στην τσέπη μου δεν υπάρχει ούτε φράγκο και σε όλους γνωστούς συγγενείς και φίλους όλο και κάτι χρωστάω. Το έχω εξαντλήσει κι αυτό. Έχω εξαντλήσει όλες τις πηγές μου.

Τώρα πλέον δεν ανησυχώ. Πέφτω και κοιμάμαι ήσυχος, ανακουφισμένος που την έβγαλα καθαρή κι αυτή τη μέρα. Από βδομάδα θα μου κόψουν το κινητό, και τον επόμενο μήνα το Ίντερνετ και το σταθερό τηλέφωνο. Για τα χρέη στις τράπεζες, στην εφορία και στα ταμεία, καρφί δε μου καίγεται.

Όχι, δεν θα αντέξω άλλο, το ξέρω.

Το μόνο που δεν ξέρω είναι ποιος θα βγει κερδισμένος από τη δικιά μου καταστροφή.

Αλέξανδρος , 37 χρ.

 http://www.imerologioanergou.gr/