Ρεύμα από τους καταρράκτες του Πυργετού

ΠΩΣ ΞΕΚΙΝΗΣΕ Η ΠΡΩΤΗ ΜΟΝΑΔΑ ΣΤΟ ΝΟΜΟ

απο ελευθερια

* Γ. Παπαδημητρούλας: Έκανα το παιδικό μου όνειρο... εργοστάσιο

Του Δημήτρη Βάλλα

Φωτοβολταϊκά, πράσινη ανάπτυξη, εναλλακτικές μορφές ενέργειας και άλλα σχετικά.

Είναι ίσως οι λέξεις που ακούστηκαν και γράφηκαν περισσότερο τα τελευταία χρόνια προσπαθώντας ακόμα και με τη συχνή επανάληψή τους να σηματοδοτήσουν μια νέα ενεργειακή... εποχή για τη χώρα μας ευαισθητοποιώντας φορείς, επιχειρηματίες, αλλά και απλούς πολίτες.

Όμως εδώ και χρόνια τώρα ένας Λαρισαίος δραστηριοποιείται στην περιοχή του Πυργετού «στήνοντας» το πρώτο τότε υδροηλεκτρικό εργοστάσιο στο Νομό και που σήμερα αποτελεί τη μεγαλύτερη μονάδα στη Θεσσαλία με παραγωγή 1 MW την ώρα.

Η μονάδα παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας βρίσκεται μέσα σε μια μαγευτική και μοναδικής βλάστησης περιοχή στον Όλυμπο στη θέση «Μπουλουβάρι» περίπου δύο χιλιόμετρα βόρεια από τον Πυργετό.

Εμπνευστής και δημιουργός της ένας Λαρισαίος επιχειρηματίας με καταγωγή από τον Πυργετό, ο κ. Γιώργος Παπαδημητρούλας που κατάφερε και έκανε όπως θα μας πει, πραγματικότητα ένα παιδικό του όνειρο εγκαταλείποντας την πόλη και ζώντας πλέον τον περισσότερο καιρό μέσα στη φύση, τις πηγές και τις ομορφιές του Ολύμπου...

ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ...

«Τα παιδικά μου χρόνια, θα μας πει ο κ. Παπαδημητρούλας, τα πέρασα στον Πυργετό και μικροί μαθητές τότε ανεβαίναμε στο βουνό, πηγαίναμε στις πηγές, βουτούσαμε στα νερά και χανόμασταν με τις ώρες στο δάσος.

Από τότε με εντυπωσίαζε η δύναμη του νερού που σε πολλά σημεία σχημάτιζε καταρράκτες και φανταζόμουν μαντάνια και νερόμυλους να δουλεύουν και να κινούνται με αυτό.

Ζούσα στη Λάρισα με ενασχόληση διάφορες επιχειρήσεις, όμως το παιδικό μου όνειρο ήταν πάντα ζωντανό.

Το ερέθισμα ήρθε όταν κάπου στο 1987 έπεσε στην αντίληψή μου ένα δημοσίευμα που έκανε λόγο τότε για απελευθέρωση της ενέργειας.

Ότι δηλαδή θα «σπάσει» το μονοπώλιο της ΔΕΗ και ότι θα δοθεί η άδεια στους ιδιώτες να παράγουν ρεύμα από αέρα, ήλιο και νερό.

Στην τότε κυβέρνηση λοιπόν άρχισαν οι πρώτες συζητήσεις και αμέσως μετά με υπουργό θυμάμαι τότε την κ. Βάσω Παπανδρέου το 1992, ψηφίστηκε η απελευθέρωση της ενέργειας με τον όρο αυτός που την παράγει να την πουλά στη ΔΕΗ.

Ξαναγύρισα στο χωριό και άρχισα πάλι να ψάχνω στα παλιά μαθητικά λημέρια προσπαθώντας να εντοπίσω τα κατάλληλα σημεία, ώστε να μπορέσω να ξεκινήσω εκεί την κατασκευή μιας υδροηλεκτρικής μονάδας.

Η γραφειοκρατία τότε ήταν τεράστια και θυμάμαι ότι είχα υποβάλει το 1994 την 4η αίτηση σε όλη την Ελλάδα ενώ χρειάστηκαν περίπου τρία χρόνια για να εγκριθεί.

Αγόρασα λοιπόν μία έκταση στη θέση «Μπουλουβάρι» στον Πυργετό μέσα σε χαράδρα και με στόχο να εκμεταλλευτώ τα νερά από τις πηγές «Προδρόμου» έχοντας μία υψομετρική διαφορά περίπου 200 μέτρα.

Χρειάστηκαν δύο χρόνια σκληρής δουλειάς μέσα σε δύσβατη περιοχή με διανοίξεις στο βουνό για να περάσει ο αγωγός που θα μετέφερε το νερό, ενώ πολλά υλικά έπρεπε να μεταφερθούν εκεί κυριολεκτικά στην πλάτη.

Επακολούθησαν ταξίδια στο Σάλτσμπουργκ στην Αυστρία όπου λειτουργούν πολλές τέτοιες μικρές μονάδες, αποκτήθηκε τεχνογνωσία και το 2000 άρχισε η παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας με τη δύναμη των νερών από τις πηγές.

Η μονάδα δουλεύει σε 24ωρη βάση 7-8 μήνες το χρόνο και σταματάμε μόνο το καλοκαίρι για συντήρηση και για να μείνει το νερό στα ορεινά.

Σιγά- σιγά εκσυγχρονιστήκαμε και πλέον υπάρχει συνεργασία με την εταιρία Μεταξιώτη και η μονάδα λέγεται Υδροηλεκτρική Κάτω Ολύμπου Α.Ε.»

Το ρεύμα που παράγεται διοχετεύεται απευθείας στο δίκτυο της ΔΕΗ και όλα πηγαίνουν καλά.

Ο Γιώργος όμως δεν ξέχασε και τον Θεό. Λένε ότι δίπλα σε ένα βράχο σταμάτησε σε μια σπηλιά και έμεινε στην περιοχή ο Κοσμάς ο Αιτωλός.

Ο βράχος, είναι απέναντι από το υδροηλεκτρικό εργοστάσιο και εκεί ο Γιώργος έκτισε ένα μικρό εκκλησάκι στη μνήμη του Πατροκοσμά, συνδυάζοντας το σύγχρονο με την παράδοση.

Το παιδικό του όνειρο είχε γίνει πια πραγματικότητα...