Κυριακή 6 Ιανουαρίου 2013

ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ ΠΟΥ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ ;;;;;;;;;;;;;;;;;

Δρυός πεσούσης

24/12/2012
Γιάνης ΒαρουφάκηςΜόλις είχα φτάσει στην Βιέννη από την Αμερική. Ήταν 4 Δεκέμβρη, πριν μερικές εβδομάδες. Θα έμενα δύο μέρες για μία ομιλία και κάποιες συνεντεύξεις. Στο ξενοδοχείο με περίμεναν αρκετοί δημοσιογράφοι. Ένας εξ αυτών, o Kaspar Fink, εκπροσωπούσε την κρατική τηλεόραση (ORT) για την οποία μαγνητοσκοπήσαμε συνέντευξη που θα έπαιζε το επόμενο βράδυ. Η συζήτηση αφορούσε την παγκόσμια και ευρωπαϊκή κρίση, το δράμα που βιώνει η ελληνική κοινωνία, τις εξελίξεις στην Ευρωζώνη. Αφού μιλήσαμε και λίγο για τον Bruno Kreisky (τον Καγκελάριο της Αυστρίας της περιόδου 1970-1983 του οποίου το Ίδρυμα ήταν ο οικοδεσπότης μου στην Αυστρία) η συνέντευξη τελείωσε. Οι τεχνικοί άρχισαν να μαζεύουν τα εργαλεία τους όταν, ξάφνου, ο κ. Fink κάτι φάνηκε να θυμάται και με ρώτησε αν θα με πείραζε να μου θέσει άλλο ένα ερώτημα. Φυσικά δεν αρνήθηκα. Το ερώτημα ήταν: «Ήσασταν σύμβουλος του Γιώργου Παπανδρέου. Πως νιώθετε τώρα που αποδείχθηκε από την λίστα Lagarde όπως την δημοσίευσε το περιοδικό HOT DOC ότι η μητέρα του διατηρούσε κρυφό λογαριασμό στην HSBC της Ελβετίας με πάνω από 500 εκατομμύρια δολάρια;» Του απάντησα ξεκάθαρα με τα εξής λόγια: «Δεν υπάρχει ούτε η παραμικρή ένδειξη ότι η Μαργαρίτα Παπανδρέου είχε την οποιαδήποτε σχέση με αυτόν τον λογαριασμό. Είμαι συνεργάτης του HOT DOC από το πρώτο του τεύχος και σκληρός επικριτής της κυβέρνησης Παπανδρέου. Όταν όμως ο ίδιος ο Κώστας Βαξεβάνης, ο εκδότης του HOT DOC, που διώχθηκε για την δημοσιοποίηση της λίστας, αρνείται ότι η κα Παπανδρέου είχε σχέση με τον εν λόγω λογαριασμό, θλίβομαι που τίθεται τέτοιο ερώτημα. Αποδεικνύει πως η οικονομική καθίζηση μιας κοινωνίας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην πολιτική και ηθική κατάρρευση καθώς και στην υποκατάσταση της δικαιοσύνης από την ανθρωποφαγία.» Με ευχαρίστησε και αποχαιρετιστήκαμε.
Την μεθεπόμενη μέρα, καθώς ετοιμαζόμουν να πάω στο αεροδρόμιο με προορισμό την Αθήνα, η καμαριέρα του ξενοδοχείου όλο χαρά μου είπε με είχε δει στην τηλεόραση το προηγούμενο βράδυ. Πράγματι, άνοιξα τον υπολογιστή μου και είδα το κλιπ της συνέντευξης, το οποίο στο μεταξύ μου είχε στείλει ο κ. Fink. Προβλήθηκε στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων στις 9μμ ως δεύτερο θέμα. Ο υπέρτιτλος: «Τα 500 εκ. δολάρια της μητέρας του έλληνα πρωθυπουργού της κρίσης». Στην αρχή το ρεπορτάζ αναφέρει τα σχετικά δημοσιεύματα και γρήγορα η κάμερα έρχεται σε μένα να αρνούμαι την ουσία της κατηγορίας με τα λόγια που προανέφερα. Το ρεπορτάζ τότε κλείνει με τον κ. Fink να λέει, σωστά, ότι «ο κ. Βαρουφάκης, που γνωρίζει καλά την περίπτωση, θεωρεί πως πρόκειται για κακοήθεις φήμες. Όμως αυτό είναι το πρόβλημα της Ελλάδας σήμερα: οι φήμες κυριαρχούν επί της πραγματικότητας.» Όσο όμως σωστή και να ήταν η τελευταία αυτή αναφορά του Αυστριακού δημοσιογράφου, ποια νομίζετε ότι ήταν η εντύπωση που αποκόμισαν οι τηλεθεατές συνολικά; Όπως και να το είδαν, άλλη μια φορά επιβεβαιώθηκαν οι χειρότερες προκαταλήψεις τους για όλους μας συλλήβδην, για ολόκληρη την ελληνική κοινωνία.
Λίγες μέρες μετά την επιστροφή μου στην Αθήνα, βρέθηκα σε στούντιο του Σκάι, σε μια μεταμεσονύκτια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης. Μεταξύ των άλλων ερωτήσεων, μου τέθηκε και το ερώτημα: «Πιστεύετε ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου είχε δόλο;», ερώτημα προφανώς αναφερόμενο στην πάγια θέση μου ότι επρόκειτο για κυβέρνηση που έσφαλε εγκληματικά και κατ’ εξακολούθηση. Απάντησα «όχι, σε καμία περίπτωση δεν πιστεύω ότι υπήρξε δόλος από τον κ. Παπανδρέου», και συνέχισα καταθέτοντας την άποψή μου για τα λάθη του τότε πρωθυπουργού και των υπουργών του. Την ίδια ώρα το twitter και τα διάφορα blogs άρχισαν να βουίζουν με μηνύματα και κείμενα που με έψεγαν ότι «αθωώνω τον Παπανδρέου και την οικογένειά του», «συγκαλύπτω τα σκάνδαλα των CDS του αδελφού του», αδυνατώ να πω «κακή κουβέντα για κάποιον με τον οποίο είχα συνεργαστεί».
Όσοι έχετε παρακολουθήσει, από το protagon ή αλλού, την στάση μου καθ’ όλη την διάρκεια της κυβέρνησης Παπανδρέου γνωρίζετε καλά ότι δεν είχα ποτέ καμία αναστολή στο να την «λούζω» σχεδόν καθημερινά με την πιο σκληρή κριτική που μπορεί να ασκηθεί εντός του πλαισίου της κοσμιότητας. Πίστευα, και εξακολουθώ να πιστεύω, ότι στην κυβέρνηση Παπανδρέου-Παπακωνσταντίνου αξίζει η πολιτική καταδίκη – ότι ο ιστορικός του μέλλοντος θα την κρίνει πολύ σκληρά και πως η διαχείρηση της Κρίσης από αυτήν θα αποτελεί καλό case-study για το πως δεν πρέπει να διαχειρίζεται κανείς μια Κρίση. Όμως, άλλο η πολιτική καταδίκη και εντελώς άλλο η συκοφαντία. Άλλο το να κρίνεις πως η κυβέρνηση Παπανδρέου ενστερνίστηκε την λάθος ανάλυση των αιτίων της Κρίσης, πως αρνήθηκε να ασκήσει βέτο (ως όφειλε) σε ευρωπαϊκές πολιτικές που αποδείχθηκαν καταστροφικές για ολόκληρη την Ευρώπη, πως έλεγε ψέμματα κατά συρροήν στον ελληνικό λαό και στους εταίρους μας, πως συντάχθηκε με την εντόπια Κλεπτοκρατία Τραπεζιτών-ΜΜΕ-Εργολάβων (έως ότου οι τελευταίοι τους εγκατέλειψαν)... και εντελώς διαφορετικό το να λες ότι ο τέως πρωθυπουργός οδήγησε εσκεμμένα την χώρα στην πτώχευση ώστε, μαζί με τον αδερφό του, να κερδίσουν αμύθητες περιουσίες από την εξαργύρωση των CDS του... Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου. Αυτού του είδους η συκοφαντία καταφέρνει δύο αβάστακτα πλήγματα στην ήδη πληγωμένη κοινωνία μας. Πρώτον, όταν η κάθε ανυπόστατη και συκοφαντική κατηγορία εκτοξεύεται χωρίς την παραμικρή κύρωση (και μάλιστα γίνεται αποδεκτή άνευ αποδείξεων από μεγάλο μέρος της κοινωνίας), τότε όλοι μας (ένοχοι και αθώοι) μπορούμε να χαρακτηριστούμε ένοχοι ανά πάσα στιγμή (όπως έκανε με το ισοπεδωτικό του «μαζί τα φάγαμε» ο κ. Πάγκαλος) οπότε, εν τέλει, όλοι (ένοχοι και αθώοι) βρίσκονται στο απυρόβλητο. Δεύτερον, η συκοφαντία δίνει ηθικό άλλοθι σε εκείνους που έριξαν την χώρα στον γκρεμό, όπως π.χ. οι κκ. Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου. Αντί να αναγκαστούν, με το πέρασμα του χρόνου, να έρθουν αντιμέτωποι με τα λάθη και τα πολιτικά τους ατοπήματα, με το μέγα κακό που έκαναν στον τόπο, νιώθουν δικαίωση όταν ακούν τους αντιπάλους τους να τους κατηγορούν για πράγματα που δεν έχουν κάνει. Αντί να νιώθουν ντροπή, οι συκοφάντες τους δίνουν την δυνατότητα να νιώσουν κατατρεγμένοι, αδικημένοι και, συνεπώς, κατά μια έννοια... ηθικά δικαιωμένοι. Να πως η συκοφαντία, πέραν του ότι κατακρημνίζει την έννοια της δικαιοσύνης, αποτελεί τον χειρότερο εχθρό της δίκαιης πολιτικής καταδίκης.

Επί προσωπικού

 Εξήγησα γιατί εξοργίζομαι με τις ανυπόστατες κατηγορίες που, συκοφαντώντας τους, δίνουν άλλοθι στους πολιτικά ένοχους και παράλληλα δηλητηριάζουν την τραυματισμένη κοινωνία μας. Δηλώνω ότι θα κάνω

http://www.protagon.gr/

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου