Mία αγελάδα κοίταξε ψηλά, στις 11:35:07 GMT.

Posted on 30 Μαΐου, 2013 5:21 μμ από Mind the Gap

Ένα μίνι διήγημα λαογραφικής φαντασίας του Mind the Gap
Τι μέρα είναι σήμερα ;

Αναρωτήθηκε η Ολυμπία Ελληνοπούλου καθώς περίμενε να γίνει πράσινο το φανάρι στη διασταύρωση Μιζοκράτους και Σουφρά. Έψαξε βιαστικά μέσα στην, λεοπαρδαλέ Louis Cretin, τσάντα της και έβγαλε το ένα από τα τέσσερα κινητά τηλέφωνα, που χτυπιόντουσαν υπομονετικά μεταξύ τους σε κάθε βηματισμό, ή σε κάθε κλήση με δόνηση. Διάλεξε αυτό με την μεγάλη οθόνη αφής, το GPS και την φωτογραφική των 10 mega pixel, και όλα αυτά τα περίεργα “κολοκύθια” που ποτέ δεν τα είχε χρησιμοποιήσει, αλλά που το αγόρασε γιατί «δεν μπορούσε να κυκλοφορεί με την περσινή συσκευή», την «μπαγκατέλα», που ήταν δύο χιλιοστά μεγαλύτερη, έξη γραμμάρια βαρύτερη και η μπαταρία της τα “έφτυνε” μετά από έξι μόλις συνεχόμενες ώρες ομιλίας. Η λογικότατη σκέψη να κοιτάξει απλά το πανάκριβο Trollex των 24ρων καρατίων και 114ρων ρουμπινιών, που φόραγε στο δεξί, δεν βρήκε ποτέ αρκετή απήχηση από το νευρικό της σύστημα, ώστε να μετουσιωθεί σε πράξη.

“Σάββατο 3 Οκτωβρίου 2009 – Αθήνα 13:35:07 – GMT 11:35:07”, πάντα απορούσε τι είναι αυτό το GMT, τις θύμιζε το “γαμάτα” σε μερικά από τα 150 τουλάχιστον μηνύματα που αντάλλασσε κάθε μέρα, σε άψογα “γκρίγκλις”, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο. Αφού ήταν πληρωμένα στο απεριόριστο πακέτο σύνδεσης, τα εξαντλούσε ακόμη και αν οι διάλογοι ήταν του τύπου “ti mageirepses shmera ? Ego leo na ftiaxo mpamies me glasarismeno gavro kai sos mpananas me pikramygdalo, to eida xtes sthn ekpompi tis Katianas, olo kreas me krema galaktos kai safran to varethika, mipos exeis kamia alli idea ?” ή “kalhnmera, na prosexeis shmera xryso moy, ta karkinakia exoyn anadromo ermh ston 4to oiko, tha plhgothoun !”…

“Δύο παρά εικοσιπέντε, ίσα που προλαβαίνω να χαζέψω βιτρίνες στο Κολωνάκι και να πάρω και το τζιπάκι (τώρα τζιπάκι δε θα το έλεγες ακριβώς, 2500 κυβικά και 5,5 μέτρα, αλλά ήταν το δεύτερο αυτοκίνητο, ένα από τα τρία, της οικογένειας Ελληνόπουλου και μπροστά στο πραγματικά θηριώδες “πρώτο” αμερικάνικο 4χ4 του συζύγου, το υποκοριστικό ταίριαζε μια χαρά) απ’ το πλυντήριο.

Βιαστικά έβαλε το κινητό στην τσάντα και χαζεύοντας τις πράσινες αφίσες που ήταν κολλημένες απέναντι θυμήθηκε πως για κάποιο λόγο η αυριανή μέρα ήταν πολύ σημαντική, σημαντικότατη. “Μα βέβαια Σάββατο 3 Οκτωβρίου 2009, αύριο είναι Κυριακή, αύριο είναι “ή” Κυριακή ! “GaMaTa”, πως το είχα ξεχάσει; εδώ γίνεται χαμός ένα μήνα τώρα στα κανάλια για αυτή την Κυριακή !” “Αύριο είναι ! Αύριο ο Potis Χρύσαρχος στη Μύκονο με την Ασπασία Σκορδοστούμπη (την αδικημένη στον τελικό του «Ελλάδα έχεις Χάρισμα»). Αύριο είναι !” Είχαν κλείσει πρώτο τραπέζι με την παρέα ! “δεν χάνονται αυτά με τίποτα …”.

Κάτι το πράσινο της αφίσας, κάτι η αφηρημένη σκέψη του τσιφτετελιού πάνω στο τραπέζι, με το ουίσκι των 105 ετών με το απρόφερτο όνομα, κάτι η δυσκολία να κλείσει την τσάντα ενώ ταυτόχρονα σκεφτόταν σε ποια βιτρίνα είχε δει εκείνα τα ξώφτερνα Harmani και το ψυχοφθόρο δίλημμα αν θα ταίριαζαν με το κραγιόν ή αν θα έπρεπε να περάσει και από το Pontos Store να πάρει ένα πιο σκούρο κερατί … Κάτι μια εντελώς άσχετη εμβόλιμη σκέψη – απορία αν ο φρέντο καπουτσίνο πίνεται κανονικά στην Ιταλία με κανέλα ή με τρούφα σοκολάτας και κινήθηκε προς την απέναντι μεριά του δρόμου.

Το φανάρι ήταν κόκκινο, βαθύ κόκκινο, αλλά ο συνειρμός του πράσινου και των λέξεων που παραινούσαν για κάτι στην αφίσα, κάτι σαν “χαλάρωσε, υπάρχουν …” έκαναν τα πόδια της, αυτόματα, να κάνουν βήματα εμπρός. Ανακλαστικά λικνίστηκαν και τα οπίσθια της, αυτόματα, γιατί το αστρικό της σώμα είχε ήδη μεταφερθεί στην πίστα του Mykonos Papareros Club, καθώς στα ακουστικά του hands free ηχούσε ο ποπ καρσιλαμάς ύμνος του Τέλη Χρυσοχρέπη, “Η Σαραντάρα” (γεννημένη το 74, πλησίαζε τα 40 και το λάτρευε αυτό το χιτάκι):

“Εσύ θα μου τα φας τα κόλλυβα, Εσύ Εσύ Εσύ ! Εσύ η σαραντάρα με την τρελή κορμάρα, Εσύ που ‘σαι πιστόλι, καλύτερη απ την κόρη, Εσύ θα μου τα φας τα μαύρα, τα κλεμμένα, τα σκάφη, τα αυτοκίνητα και όλα τα ακίνητα. Για σένα παίρνω δάνεια και έχω πάθει άνοια, για σένα την μυστήρια παίζω χρηματιστήρια, για σένα πίνω Τζόνια, αγάπη μου αιώνια, για σένα παίρνω βιάγκρα και φτάνω ως τα άκρα …”.

Δύσκολο να ξεχωρίσεις τον ήχο ενός φρεναρίσματος από το γυφτοπανηγυριώτικο σόλο του βιολιού, με 119 ντεσιμπέλ στα ακουστικά. Ακόμα δυσκολότερο να καταλάβεις τι αδράνεια έχουν 983 κιλά όταν κινούνται με 60 χιλιόμετρα την ώρα. Πολύ δυσκολότερο δε, το να συνδυάσεις την απροσδιόριστη κραυγή, μιας άγνωστης φωνής “Πρόσεχε!” από κάπου πίσω σου, μαζί με την

 http://parallhlografos.wordpress.com/