Το όγδοο αμάρτημα…

Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα είναι γνωστά. Μας βοήθησε λίγο κι ο Φίντσερ στο Seven να τα εμπαιδώσουμε, λες και δεν τα γνωρίζουμε από τη μέρα που καταλαβαίνουμε τι παίζει σ΄αυτό το κόσμο. Αλαζονεία, οκνηρία, λαιμαργία, λαγνεία, απληστια, οργή, ζηλοφθονία. Νομίζω όμως πως είναι καιρός να μπει στη λίστα κι ένα άλλο διαχρονικό αμάρτημα, που κατά τη ταπεινή μου γνώμη είναι η μάνα όλων των υπόλοιπων.

Η απάθεια..

Κι είναι η μάνα, γιατί αυτή επιτρέπει στα υπόλοιπα να κόβουν βόλτες ανενόχλητα πάνω στη μίζερη αντίληψη της ζωής. Αν τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα μπορούν ν΄ανοίξουν τη πόρτα για τη κόλαση, η απάθεια είναι αυτή που τους επιτρέπει να υπάρχουν, να δίνουν τη καθημερινή τους παράσταση στο θέατρο της παράνοιας που ονομάζεται ανθρώπινος πολιτισμός.
Ψάχνοντας τη λέξη απάθεια, βρήκα μια φράση που ειπε κάποιος άγνωστος. Η ανοχή συνίσταται από εννιά μέρη απάθειας κι ένα μέρος πουτανίστικης αγάπης.
Το 1964 μπροστά στο σπίτι της, η Κίτυ Τζενοβέζε δολοφονείται αγρια ενώ το δράμα παρακολουθούσαν αμέτοχοι 38 μάρτυρες-γείτονες μέσα από τα παράθυρά τους, χωρίς να πιάσουν ούτε το τηλέφωνο να καλέσουν την αστυνομία. Η απάθεια αυτών των ανθρώπων έγινε θρύλος. Γράφτηκαν μελέτες, βιβλία, ταινίες ακόμα και τραγούδια για τη περίπτωση αυτή που πήρε διάφορα ονόματα. “Το σύνδρομο του θεατή” “το σύνδρομο του κακού Σαμαρείτη” “το σύνδρομο Τζενοβέζε” Καταναλώθηκε ένα σωρό μελάνι για να βρει λόγια, αιτίες, εξηγήσεις γιατί αυτοί οι άνθρωποι έμειναν ΑΠΑΘΕΙΣ.
Το όγδοο θανάσιμο αμάρτημα δεν είναι καινούργιο. Βαδίζει μαζί με τα υπόλοιπα χέρι χέρι. Δίπλα στα άπληστα αρπακτικά, την ώρα που δολοφονούν τα θύματά τους που μπορεί να είναι ακόμα και ολόκληροι λαοί, υπάρχει η απάθεια εκείνων που που παρακολουθούν αμέτοχοι να διαπράττεται το έγκλημα. Δεν “ανακατεύονται” “θέλουν την ησυχία τους”. Δεν “θέλουν μπλεξίματα” Κι ακόμα χειρότερα. Δεν τους αφορά αν δεν είναι οι ίδιοι τα θύματα, ή στη χειρότερη περίπτωση δεν αντιδρούν καν, όταν είναι τα θύματα.
Η απάθεια είναι η είσοδος για τη κόλαση. Η παιδική χαρά των απανταχού άπληστων μωρόδοξων αμαρτωλών. Που στο δρόμο για τη κόλαση πατάνε πάνω στις ζωές των ανθρώπων σαν νά’ναι κουρελούδες. Πατάνε γιατί οι άνθρωποι έχουν μετατραπεί σε κουρελούδες. Βλέπουν τη ζωή τους μέσα από τα μάτια ενός παλιόχαρτου. Που το παίζουν οι άλλοι όπως γουστάρουν.
Θα μπορούσε έστω κι ένας να είχε κατέβει κάτω να φωνάξει, να τρομάξει το φονιά, να σώσει τη Κίτυ. Τι ήταν αυτό που κράτησε 38 ανθρώπους κρυμμένους μέσα στις φωλιές τους σαν ποντίκια.. Τι ήταν αυτό που ήταν τόσο δυνατό ώστε να δεχτούν να ζήσουν μ΄αυτές τις εικόνες για το υπόλοιπο της ζωής τους, γνωρίζοντας πως είναι συνένοχοι σε μια δολοφονία για την οποία δεν έκαναν ΤΙΠΟΤΑ να αποτρέψουν.

• Τι είναι αυτό που κρατάει το κόσμο που πεινάει, που χάνει τους αγαπημένους, που βλέπει τα παιδιά του να πεινάνε, τους αρρώστους του να μην έχουν φάρμακα, τους συνανθρώπους να πεθαίνουν αβοήθητοι ξεχασμένοι, σαν να είναι ένα τίποτα.
• Τι είναι αυτό που κρατάει σιωπηλό, ταπεινωμένο, ένα λαό που ξεφτυλίζεται, εκβιάζεται, αντιμετωπίζεται σαν νούμερο σε μια κονσόλα ενός άπληστου τραπεζίτη που κόβει συνέχεια λίβρες κρέας για να ικανοποιήσει την ματαιοδοξία του…

http://mavrhlista.wordpress.com/