Παρασκευή 16 Αυγούστου 2013

Ποιος θυμάται τους νεκρούς;

16 August 2013


Θανάσης, Μαρία, Σάββας, Νίκος, Αλέξης. Μερικά μόνο ονόματα ανθρώπων που δεν είναι πια εδώ. Έφυγαν, ο καθένας δολοφονημένος με διαφορετικό τρόπο. Και δεν είναι οι μόνοι. Είναι πολλοί ακόμη που δεν τους ξέρουμε ή που πολύ σύντομα θα τους μάθουμε.

Ποιος θυμάται τους νεκρούς; Το μαγκάλι της Λάρισας που σκότωσε δύο παιδιά, επειδή δεν είχαν χρήματα για να ζεσταθούν. Σε έναν χειμώνα που όλοι περίμεναν το χειρότερο, αλλά κανείς δεν έκανε τίποτα για να το σταματήσει. Που ολόκληρες πόλεις έζησαν μέσα σε ένα νέφος φτώχειας και δύο παιδιά πέθαναν από τις αναθυμιάσεις της.

Ποιος θυμάται την Μαρία; Ένα ακόμη θύμα του λυσσαλέου διωγμού των οροθετικών. Που για ένα κλεμμένο παντελόνι βρέθηκε στην φυλακή κι από κει κρεμασμένη από το σεντόνι μέσα στο κελί της. “Μία φυλακισμένη οροθετική λιγότερη” όπως πολύ σωστά γράφτηκε εκείνες τις μέρες.

Πόσα θυμίζει το όνομα Αλέξης; Ένα παιδί που συνδέθηκε ακόμη και με τη ληστεία των βασανισθέντων του Βελβεντού και που κανείς δεν χάνει την ευκαιρία να σπιλώσει την οικογένεια του με ταμπέλες τρομοκρατίας και “αναρχίας” μόνο και μόνο γιατί ένας μπάτσος τον εκτέλεσε ένα βράδυ στα Εξάρχεια. Κι ο κόσμος αντέδρασε. Έστω και για μια φορά.

Ποιος θα θυμάται αύριο τον Θανάση; Θύμα μιας πρακτικής που θέλει τους μισούς να ζουν από τα πρόστιμα των άλλων μισών, γιατί αυτό επέλεξαν να κάνουν. Να νομίζουν ότι είναι “βιοπαλαιστές”, ενώ στην πραγματικότητα κυνηγούν την “παρανομία του εισιτηρίου”. Χωρίς κανείς τους να σκεφτεί έστω για λίγο, ποιοι είναι οι πραγματικά παράνομοι.

Ποιοι είναι οι εργολάβοι που τους εκμεταλλεύονται για να κυνηγούν συμπολίτες τους. Ποιοι είναι οι λαθρέμποροι πετρελαίου που συνταξιδεύουν με τους πρωθυπουργούς, αγοράζουν δημόσιες επιχειρήσεις κοψοχρονιά κι απειλούν δεξιά κι αριστερά κόσμο. Ποιοι είναι αυτοί που καταδικάζονται και παραμένουν ελεύθεροι γιατί είναι “λίγο περισσότεροι ίσοι” απέναντι στο νόμο από σένα;

Ποιος σκότωσε αυτούς τους ανθρώπους; Μην περιμένεις να στο πει κανείς από εκεί που έχει συνηθίσει να “ενημερώνεσαι”. Γιατί δεν θα το ακούσεις ποτέ. Διαφορετικά, θα είχες αποφασίσει να κάνεις κάτι γι’ αυτό. Από το πολύ απλό, όπως είναι ένα εισιτήριο που θα αξίζει σε λίγο όσο μισό μεροκάματο, μέχρι το έγκλημα που καθημερινά αθωώνεται επειδή τα παράνομα πολυκαταστήματα έτυχε να χτίζονται από ανθρώπους που δεν είναι “εγκληματίες”, αλλά “επενδυτές”.

Αλήθεια, πόσα παιδιά ακόμη θα πρέπει να πεθάνουν; Πόσοι ακόμη θα θυσιάζονται στο βωμό ενός “πρωτογενούς πλεονάσματος” που σκοτώνει ανθρώπους κι οδηγεί στην ανεργία εκατομμύρια;

Στην Ελλάδα την αλλαγή έφερνε πάντα ένας νεκρός ή ένας ξεπουλημένος. Οι νεκροί είναι πολλοί, όμως κανείς τους δεν κατάφερε να πείσει τους υπόλοιπους. Γιατί οι οι ξεπουλημένοι είναι ανίκητοι. Για την ώρα...

(Η Βραζιλία έβγαλε εκατομμύρια στους δρόμους με αφορμή την τιμή των εισιτηρίων μαζικής μεταφοράς. Βέβαια, στην Βραζιλία επτά στους δέκα δεν έχουν ούτε δεύτερο βρακί να φορέσουν. Εμείς εδώ ακόμη αντέχουμε. Μόλις γεμίσουμε τις δικές μας φαβέλες, τότε ίσως βάλουμε μυαλό.)



(Ο Θανάσης δολοφονήθηκε. Για Ένα ευρώ και σαράντα λεπτά)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου