Του Νίκου Γεωργαντώνη
«Έτσι όπως σας κοιτάω νομίζω ότι μπορώ να διαγνώσω
κάτι το παράξενο πάνω σας.
Η όψη σας…
Ξέρετε, σήμερα στην εποχή μας οι άνθρωποι σαν να αλλάζουν
πρόσωπο. Γίνονται κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό.
Θυμάμαι την πρώτη φορά που είχατε έρθει στο ιατρείο μου.
Ήσασταν ακόμη παιδί. Δεν υπήρχε κανένα ίχνος αλλόκοτου
στη μορφή σας.
Τώρα όμως…»
Πιάνει το κεφάλι του εξεταστικά με τα δυο του χέρια.
«Τώρα νομίζω ότι… Ναι!… Ναι!… Βλέπω κάτι παράξενες
αλλοιώσεις στην επιφάνεια του κρανίου σας… Κάτι εξογκώματα!»
Αφήνει το κεφάλι του και επιστρέφει στο γραφείο του.
«Μην αγχώνεστε!… Είναι φυσιολογικό.
Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να τα εξηγήσω. Έχω παρατηρήσει όμως
ότι είναι φυσιολογικό.
Το άγχος σας, νεαρέ, ή ίσως κάποια εσωτερική ταραχή που δεν
μπορώ να δω, σας επηρεάζει με τρόπο φρικώδη…»
Ο ασθενής ψάχνει τα εξογκώματα στο κεφάλι του με το ένα του χέρι.
«Αυτό συμβαίνει συχνά…
Είναι πολλοί ασθενείς με τέτοιες ανεξήγητες εκδηλώσεις παραμορφώσεων.
Είναι βιολογικής υφής… Ή μάλλον, πιο σωστά, ψυχοβιολογικής υφής…
Οι πονοκέφαλοί σας είναι η εκδήλωση μιας τέτοιας διαταραχής.
Είναι ένας τρόπος να εκτονώνεται η πίεση που έχετε μέσα σας.
Η βιολογία σας αλλοιώνεται· τροποποιείται. Με τρόπο που η επιστήμη αδυνατεί ακόμη
να εξηγήσει… Βλέπετε, αγαπητέ μου, η γνώση του ανθρώπου κι η πρακτική
που απορρέει απ’ αυτή, είναι περιορισμένη στην ιατρική επιστήμη.»
Ο γιατρός χαμογελά με μια δόση έπαρσης.
«Η φύση, νεαρέ μου, δεν μπορεί να υποταχθεί εξ’ όλοκλήρου στη βούληση
του ανθρώπου. Προς το παρόν.»
Ο ασθενής ψηλαφεί τα εξογκώματα.
«Μια δύναμη που η ανθρωπότητα δεν μπορεί να δαμάσει…
Μαθαίνουμε και με βάση την γνώση που αποκτάμε βοηθάμε τον άνθρωπο,
επενεργούμε όπως μπορούμε, στο μέτρο του δυνατού.
Σκεφτείτε για παράδειγμα έναν γιατρό π.χ. έναν καρδιοχειρουργό…
ή έναν νευρολόγο…
Νομίζετε ότι οι γνώσεις που έχουμε εξασφαλίζουν την απόλυτη υποταγή
της καρδιάς και των νεύρων στη βούλησή μας;
Σκεφτείτε ένα άλλο παράδειγμα. Την μεταμόσχευση ενός οργάνου…
Πουθενά μα πουθενά η απόκτηση ενός νέου οργάνου δεν επιτυγχάνεται
με ασφαλή και αποτελεσματικό τρόπο.»
Ο ασθενής ψηλαφώντας ακόμη τα εξογκώματα σηκώνει τα μάτια και κοιτάει
τον γιατρό με απορία.
«Α, ναι!… Αυτό θα έπρεπε να το γνωρίζετε. Η τοποθέτηση ενός νέου οργάνου,
ας πούμε μίας καρδιάς ή ενός νεφρού ή ενός πνεύμονα ή κάτι τινός άλλου, επιτυγχάνεται μόνον με ισχυρή φαρμακευτική αγωγή…
Θα μου πείτε: Και είναι αυτό κακό; Είναι κάτι άσχημο;
Η ζωή, αγαπητέ μου, δεν ακούει την θολή μας βούληση. Όταν η πράξη της
ανθρωπότητας απορρέει από έλλειψη συνείδησης, τότε η πράξη αυτή μπορεί
να είναι αντί επωφελής, καταστρεπτική! επιζήμια!
Γιατί η ζωή, νεαρέ μου, είναι ένα τρομερά πολύπλοκο δάσος σχέσεων και εσωτερικών
λειτουργιών η έλλειψη κατανόησης των οποίων μπορεί να καταστήσει θανατηφόρο κάθε
βήμα μπροστά…»
Ο γιατρός πλησιάζει προς το γραφείο σ’ ένταση σκέψης τείνοντας το δάχτυλο προς
το μέρος του ασθενή.
«Κάθε σου όργανό είναι συνδεδεμένο με την σκέψη σου και τα υπόλοιπα μέρη του
σώματός σου. Κι η σκέψη σου είναι συνδεδεμένη με την κοινωνία που ζεις και τους
σκοπούς που αυτή θέτει. Όταν αρρωσταίνει η κοινωνία, αρρωσταίνει η σκέψη σου,
άρα και το σώμα σου. Όταν η κοινωνία χάνει τον σκοπό της, τότε και συ δεν έχεις
σκοπό όσο δεν κατανοείς την ανάγκη επανανοηματοδότησής του. Η σωτηρία σου
είναι η σωτηρία του κόσμου που ζεις. Κι η ελπίδα σου είναι η ελπίδα ολόκληρης
της ανθρωπότητας. Αν το κατανοήσεις αυτό, αν οι άνθρωποι το κατανοήσουν αυτό,
παύει αυτομάτως και η ανάγκη του αισθήματος της ελπίδας. Ο φόβος διαλύεται
ενώ κάθε σύγχυση εκλείπει. Και κάτι ακόμη. Το μυαλό του ανθρώπου δεν το έχουμε κατανοήσει σχεδόν καθόλου. Η δύναμη που κρύβεται εδώ είναι ένα μυστήριο που ο άνθρωπος ακόμη δεν το έχει επιλύσει. Δεν μιλώ για μεταφυσική. Αναφέρομαι στον
πλούτο των δυνατοτήτων που λανθάνουν δίχως να έχουμε γνώση…»
Ο γιατρός σηκώνεται και πλησιάζει τον ασθενή, πιάνει πάλι το κεφάλι του.
«Η ψυχολογία σας πιθανόν να έχει επηρεάσει με τρόπο ανεξήγητον το ανάγλυφο
του κρανίου σας.
Και σας εξήγησα. Απάντησιν δεν μπορούμε να δώσουμε. Μπορούμε μόνον να
παρατηρήσουμε τα φαινόμενα.»
Αφήνει το κεφάλι του και εξετάζει τα μάτια μ’ έναν φακό.
«Οι πονοκέφαλοι που αναφέρατε είναι αδιαμφισβήτητα κοινωνικό φαινόμενο.
Ωστόσο θα σας δώσω μια αγωγή…»
Πάει στο γραφείο του, σημειώνει σ’ ένα χαρτί φάρμακα.
«Ορίστε!
Το επίτευγμα της ανθρωπότητας είναι ολίγη αφαιρετική σκέψη με καταστροφικά
ενίοτε αποτελέσματα για την αντιμετώπιση των βαθύτερων αιτίων.
Είναι ό,τι καλύτερο έχουμε… Δεν είναι κι άσχημα!
Οι πονοκέφαλοι θα σταματήσουν!…»
Σηκώνεται από το γραφείο του και δίνει την συνταγή στον ασθενή.
«Αλλά εσείς ίσως να έχετε άλλες προθέσεις…
Δεν βλέπω στο βλέμμα σας κάτι θετικό σχετικά με αυτά που σας ανέφερα.
Βλέπω ότι αμφιβάλλετε.»
Ο ασθενής πιάνει τα εξογκώματα στο κεφάλι του. Ο γιατρός χαμογελά.
«Τα εξογκώματα θα μεγαλώσουν.
Δεν θα πονάτε.
Τα φάρμακα θα κάνουν τη δουλειά τους.
Αλλά το κεφάλι σας θα γίνει σαν του Ριχάρδου του Γ’.
Ίσως και να μείνετε κουτσός.
Βλέπω ότι έχετε μεγάλη συστολή…»
Ο ασθενής κάνει ένα νόημα στον γιατρό. Ζητάει ένα χαρτί. Ο γιατρός του φέρνει.
Ο ασθενής βγάζει από την τσέπη του ένα στυλό. Γράφει…
Ο γιατρός προσπαθεί να δει τι είναι αυτό που γράφει… Κάτι διαβάζει:
«Δεν μπορώ να μιλήσω. Δεν έχω φωνή.
Αυτά που μου είπατε με προβλημάτισαν…
Θέλω ν’ αλλάξω τον ρου της ανθρωπότητας.
Ο ψυχισμός μου με καταστρέφει.
Γύρω μου οι άνθρωποι είναι σαν κι εμένα.
Χάνουν την φωνή τους. Τι να κάνω;…»
Το σκίζει, του το δίνει…
Ο γιατρός το παίρνει. Διαβάζει προσεκτικά.
Σκέφτεται. Δεν μιλάει.
Δεν περίμενε μια τέτοια αντίδραση.
Περνά λίγη ώρα.
Στο τέλος λέει:
«Είστε σπάνιος άνθρωπος. Νοσείτε και παρ’ όλα αυτά σκέφτεστε καλά.
Δεν ξέρω τι να σας συμβουλέψω. Μέσα σας έχετε μια φωτιά…
Μια φωτιά που σας καίει και σας φωτίζει.
Βλέπετε, η δικιά μου επιστήμη δεν έχει ακόμη απαντήσεις.
Ίσως θα ήταν καλό να ψάξετε αλλού, σ’ άλλα πεδία σκέψης.
Το ξέρω. Δεν σας βοηθάω.
Μα είναι ό,τι καλύτερο μπορώ να κάνω σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς.
Και να ξέρετε… Πάντα ο άνθρωπος πρέπει να πορεύεται με το δικό του το μυαλό…
Σκεφτείτε τον Μπρούνο.»
Σηκώνεται και πλησιάζει ένα πορτρέτο του Τζορντάννο Μπρούνο στον τοίχο.
«Κράτησε τα πιστεύω του και στο τέλος τον έκαψαν σαν σκυλί…
Αυτό είναι άνθρωπος.
Μην κοιτάτε που εγώ είμαι απλώς μόνο λόγια…»
http://ilesxi.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου