ΠΑΓΙΔΑ ΕΞ ΑΡΧΗΣ....

Παρασκευή, 24 Ιανουαρίου 2014

Τοσο χιονι δεν ειχα ξαναδει ποτε.
Ενα πυκνο κι αγνωστων προθεσεων,
λευκο, παγερο πεπλο
ειχε καλυψει τα παντα.

(Θες να πεις Σαβανο, κι ομως λες πεπλο. Γιατι; )

Τα παιδια ηταν χαρουμενα,
ομως τα παιδια δεν ανησυχουν για το μελλον.
Και oι μεγαλυτεροι, το μονο που συζητουσαν,
ηταν οτι κατι τετοιο, δεν ειχαν ξαναδει.
Αυπνος κι ανησυχος,
τυλιξα το πιο ζεστο κασκολ γυρω απ'το λαιμο μου,
βγηκα απο το σπιτι, 
ηθελα να ερθω να σε βρω.
Ομως, ενα αμφισημο λευκο,
με εκανε να χασω
τον προσανατολισμο.


Οι δρομοι ηταν ερημοι.
Δεν ημουν φαινεται ο μονος που χαθηκε.
Ουτε δρομοι. Ουτε πλατειες. Ουτε δενδρα.
Τιποτα.
Εκεινη τη στιγμη διαπιστωσα οτι το χρωμα του θανατου, δεν ητανε το μαυρο.
Εκεινη την ωρα, ενας λυγμος
σαν οιωνος κακος
προφητευσε το αυριο.
Και οι φωνες των παιδιων
ηταν το μονο που ακουγες,
ομως ουτε κι αυτες κρατησαν για πολυ.


Τις στιγμες αυτες, διαλεγες τους ηρωες σου
και σε σπιτια αγαπημενων, μοιραζοσουν τον χαμο..


Πιο στωικοι δεν υπηρξαμε ποτε.
Λες και κατι ακομα χειροτερο θα ερχοταν,
λες και ημασταν ηδη προετοιμασμενοι
για αυτο και δε μας στοιχισε τοσο πολυ,
λες και το δεχομασταν ως δικαιη τιμωρια
για τα σφαλματα μας.
Λες και ηρθε η ωρα για τον καθενα απο εμας να κριθει.

Ενας μανδυας
που κανεις δεν ηθελε να φορεσει,
ενα πεπλο
που αντι να κρυψει τις ουλες,
τις φανερωνε ακομα περισσοτερο απεχθεστερες.
Μια μασκα
που μας εκανε διαφανους.
Ενα καταφυγιο
που ητανε παγιδα εξ αρχης.

Τοσο χιονι δεν ειχα ξαναδει.
Μα το προβλημα δεν ηταν αυτο.
Αλλα, οτι, κανεναν δεν ειχα εδω μαζι μου,
να μοιραστουμε τον χαμο..

απο

celin