Ο ρεαλισμός και η ωριμότητα του Αλέξη Τσίπρα

Μετά την υπογραφή του Μνημονίου Τσίπρα, ακούγεται και γράφεται πολύ πως ο Αλέξης Τσίπρας έγινε ρεαλιστής και ωρίμασε. Αφού υπενθυμίσω πως ό,τι ωριμάζει σαπίζει μετά, θα ήθελα να κάνω μερικές παρατηρήσεις:

Δεν είναι ρεαλισμός να προσκυνάς.
Αν το να προσκυνάς ήταν ρεαλισμός, οι αγωνιστές του 1821 δεν ήταν καθόλου ρεαλιστές. Δηλαδή, ήταν κάτι βλαμμένοι που έκαναν επανάσταση απέναντι σε μια αυτοκρατορία.

Αν το να προσκυνάς ήταν ρεαλισμός, οι αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης δεν ήταν καθόλου ρεαλιστές. Ήταν κάτι ηλίθιοι που τα έβαλαν με μια υπερδύναμη της εποχής.

 Αν οι άνθρωποι ήταν ρεαλιστές -όπως εννοούν τον ρεαλισμό αυτοί που θεωρούν ρεαλιστή τον Τσίπρα-, θα ζούσαν ακόμα στις σπηλιές. Ένας «ρεαλιστής» δεν θα έβγαινε ποτέ από την σπηλιά.
Σήμερα, ο Αλέξης Τσίπρας κατηγόρησε τους μέχρι χτες συντρόφους του της Αριστερής Πλατφόρμας, λέγοντας πως δεν είναι επαναστατικό να επιλέγεις την απόδραση από την πραγματικότητα.
Το περίεργο είναι πως ο Αλέξης Τσίπρας κατηγορεί τους μέχρι χτες συντρόφους του για απόδραση από την πραγματικότητα επειδή υποστηρίζουν ακόμα αυτά που ήταν οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι την υπογραφή του Μνημονίου.
Τους κατηγορεί γιατί επιμένουν στο πρόγραμμα που έκανε τον ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση στις εκλογές της 15ης Ιανουαρίου.
Ας ενημερώσει κάποιος τον Αλέξη Τσίπρα πως ρεαλισμός δεν είναι ό,τι μας συμφέρει κάθε φορά προσωπικά και ό,τι διώχνει τις ευθύνες από πάνω μας. Αυτό είναι οπορτουνισμός.
Ο Αλέξης Τσίπρας έχει μπερδέψει τον ρεαλιστή με τον ξεπουλημένο.
Ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι ρεαλιστής.
Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ξεπουλημένος.
Δεν πρέπει στην Ελλάδα να ταυτίσουμε τον ρεαλιστή με τον ξεπουλημένο.
Αν ο Αλέξης Τσίπρας άλλαξε και αισθάνεται πια ρεαλιστής και ώριμος -επειδή τώρα υποστηρίζει όσα κατηγορούσε μέχρι χτες- , θα πρέπει να καταλάβει πως και οι πολίτες αλλάζουν και μπορεί κι αυτοί να αισθάνονται ρεαλιστές και ώριμοι.
Οι ρεαλιστές και ώριμοι πολίτες δεν βλέπουν πια στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα ούτε την Ελπίδα, ούτε την Αξιοπρέπεια.
Στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα βλέπουν πια έναν πολιτικό απατεώνα.
Και αυτό, ναι, είναι ρεαλισμός.