Η ΛΕΣΧΗ ΤΗΣ ΑΥΤΟΛΥΠΗΣΗΣ

Σάββατο, 17 Αυγούστου 2013 09:06

Προσπαθούσα να καταλάβω τι μου θυμίζουν οι διάφορες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί στη κατοχική Ελλάδα του σήμερα. Τελικά ήταν απλό. Fight club. Ισως όταν βλέπαμε τη σχετική ταινία δεν φανταζόμασταν ποτέ πόσο γρήγορα θα βρεθούμε σ΄αυτή τη κατάσταση. Μόνο που στη δική μας περίπτωση δεν θα ήταν η λέσχη του καυγά, αλλά η λέσχη της αυτολύπησης...

Στη ταινία ο ήρωας, θλιβερό δημιούργημα μια κοινωνίας που κρέμονται διαφημιστικά ταμπελάκια στη καθέ της κίνηση, τριγυρνάει σαν ερείπιο στις διάφορες συγκεντρώσεις "ανώνυμων" και μοιράζεται το πόνο τους. Αλκοολικοί, ναρκομανείς, αυτοκτονικοί, παχύσαρκοι, ασθενείς τερματικοί και μη διαφόρων κατηγοριών, αγκαλιάζονται μαζί του, του λένε το πόνο τους, παριστάνει πως είναι ένας από αυτούς μέχρι να φτιάξει τη δική του επανάσταση, όπου θα μπορεί να χτυπάει ξανά και ξανά τον ίδιο του τον εαυτό αλύπητα... μέχρι τελικής πτώσης.

Στην ουσία κάτι τέτοιο δημιουργείται σιγά σιγά, που αρχίζει και παίρνει θλιβερές διαστάσεις. Δίπλα....

στα κορμάκια που λικνίζονται στα παραλιακά μπαράκια, στους ανέμελους ηλιοκαμμένους  ταξιδιώτες, στους φοβισμένους μουγγούς καρπαζοεισπράκτορες εργαζόμενους, στους "τι θα απογίνω" παραδομένους ανέργους, στους ασθενείς που ψάχνουν μια αγκαλιά περισσότερο από μια θεραπεία, στα κυρήγματα μίσους από τη  μία , στα κυρήγματα άδολης αγάπης τύπου ειμαστε όλοι αγκαλιά από την άλλη, σε μια Πολιτεία ανύπαρκτη που σέρνεται από τα βρακιά των ισχυρών παικτών ντόπιων και ξένων, στους νεκροζώντανους γενικότερα σε όλη την επικράτεια...

στήνονται από τη μια μικρές λέσχες οργης που εκτονώνονται σε πορείες και συναντήσεις ενάντια στους δονκιχτικούς ανεμόμυλους τους, κια από την άλλη ομάδες ανώνυμων που μοιράζονται την αυτολύπηση, πασαλείβοντας με ελεημοσύνες τις μέρες. Με την υπόλοιπη κοινωνία αμέτοχη να παρακολουθεί τη Πολιτεία να αναδεικνύει όποτε και όπως θέλει τη πραγματικότητα έτσι ώστε να ταιριάζει στα νυσταγμένα πλέον δελτία ειδήσεων, που το οτοκιου τους κυκλοφορεί σε φωτοτυπίες στο δρόμο πριν καν ανοίξουν το στόμα τους.

Η ελληνική αντίδραση στη επέλαση των επικυρίαρχων είναι ίδια άνοιξη, καλοκαίρι, φθινώπορο, χειμώνα....

Περιμένει ένα επεισόδιο, μια αυτοκτονία, ένα θάνατο, μια δολοφονία να σχηματίσει τις ομάδες ανώνυμων διαμαρτυρόμενων που θα αγκαλιαστούν μέσα στη θλίψη, και τις αυτοσχέδιες λέσχες οργής  που θα ονειρεύονται να σπάσουν τη μούρη στο αφεντικό, χτυπώντας ξανά και ξανα τη μούρη τους, ενίοτε χτυπώντας και κανέναν αδύναμο, ακίνδυνο που θα περνάει τυχαία στο δρόμο... για να έχει μια στάμπα αλήθειας η φαντασίωση....

Με λένε Μήτσο, κι έχω τρία χρόνια που χτυπήθηκα από τις τράπεζες, αλλά είμαι ακόμα εδώ, και θέλω μια μεγάλη αγκαλιά να πω το πόνο μου , η ένα υπόγειο να χτυπηθούμε αλύπητα μεταξύ μας, μέχρι να καταφέρω να συνειδητοποιήσω τι κρύβεται πίσω από το καθρέφτη... 

 

http://synithisypoptos.gr/

κυρ Βενιζελο....κυρ Αντιπροεδρε .... κυρ ΥΠΕΞ ....κυρ μαλακα ....

AYTH THN ΩΡΑ ΤΟΥΡΚΙΚΟ ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΟ ΣΚΑΦΟΣ Sea Ranger ΔΙΕΞΑΓΕΙ ΕΡΕΥΝΕΣ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΛΙΑ ΘΗΜΩΝΙΑ ΤΗΣ ΘΑΣΟΥ…

Απίστευτο κι όμως αληθινό!
Τουρκικό ερευνητικό σκάφος, σχεδόν δίπλα στους λουόμενους της παραλίας Θημωνιά της Θάσου, διεξάγει έρευνες.
Οι κάτοικοι έχουν ειδοποιήσει το Λιμενικό από τις 16:00… αλλά ούτε φωνή ούτε ακρόαση…
Τα έχει τακτοποιήσει όλα ο νέος υπουργός «Εξωτερικών» αρχηγός του ΠΑΣΟΚ και ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ της κυβέρνησης Σαμαρά…

Σε λίγο θα θέλουμε διαβατήριο από τον χαλίφη Ερντογάν για να πάμε Αθήνα - Θεσσαλονίκη!
* η φωτο τραβήχτηκε στις 16:00

απο σιβυλλα

Κατέθεσαν μήνυση σε οδηγό και ελεγκτή του τρόλεϊ

Πρώτη καταχώρηση: 18/08/2013 - 17:38

Τελευταία δημοσίευση: 17:38Κοινωνία

Κατέθεσαν μήνυση σε οδηγό και ελεγκτή του τρόλεϊ

Μήνυση κατά του ελεγκτή και του οδηγού του τρόλεϊ, για ανθρωποκτονία με ενδεχόμενο δόλο, κατέθεσε η οικογένεια του 19χρονου, που έχασε τη ζωή του πέφτοντας από το όχημα κατά τη διάρκεια ελέγχου εισιτηρίων.
Η κίνηση έρχεται λίγες ώρες μετά τις πληροφορίες που έγιναν γνωστές για τα ευρήματα των ιατροδικάστών, που επιβεβαιώνουν ότι προηγήθηκε συμπλοκή της πτώσης του 19χρονου, ο όποιος όπως όλα δείχνουν έπεσε από το τρόλεϊ με την πλάτη.
Πηγή: megatv.com
Πηγή φωτογραφίας: pinakio.blogspot.gr

http://www.enikos.gr/

Ποιος θυμάται τους νεκρούς;

16 August 2013

Θανάσης, Μαρία, Σάββας, Νίκος, Αλέξης. Μερικά μόνο ονόματα ανθρώπων που δεν είναι πια εδώ. Έφυγαν, ο καθένας δολοφονημένος με διαφορετικό τρόπο. Και δεν είναι οι μόνοι. Είναι πολλοί ακόμη που δεν τους ξέρουμε ή που πολύ σύντομα θα τους μάθουμε.

Ποιος θυμάται τους νεκρούς; Το μαγκάλι της Λάρισας που σκότωσε δύο παιδιά, επειδή δεν είχαν χρήματα για να ζεσταθούν. Σε έναν χειμώνα που όλοι περίμεναν το χειρότερο, αλλά κανείς δεν έκανε τίποτα για να το σταματήσει. Που ολόκληρες πόλεις έζησαν μέσα σε ένα νέφος φτώχειας και δύο παιδιά πέθαναν από τις αναθυμιάσεις της.

Ποιος θυμάται την Μαρία; Ένα ακόμη θύμα του λυσσαλέου διωγμού των οροθετικών. Που για ένα κλεμμένο παντελόνι βρέθηκε στην φυλακή κι από κει κρεμασμένη από το σεντόνι μέσα στο κελί της. “Μία φυλακισμένη οροθετική λιγότερη” όπως πολύ σωστά γράφτηκε εκείνες τις μέρες.

Πόσα θυμίζει το όνομα Αλέξης; Ένα παιδί που συνδέθηκε ακόμη και με τη ληστεία των βασανισθέντων του Βελβεντού και που κανείς δεν χάνει την ευκαιρία να σπιλώσει την οικογένεια του με ταμπέλες τρομοκρατίας και “αναρχίας” μόνο και μόνο γιατί ένας μπάτσος τον εκτέλεσε ένα βράδυ στα Εξάρχεια. Κι ο κόσμος αντέδρασε. Έστω και για μια φορά.

Ποιος θα θυμάται αύριο τον Θανάση; Θύμα μιας πρακτικής που θέλει τους μισούς να ζουν από τα πρόστιμα των άλλων μισών, γιατί αυτό επέλεξαν να κάνουν. Να νομίζουν ότι είναι “βιοπαλαιστές”, ενώ στην πραγματικότητα κυνηγούν την “παρανομία του εισιτηρίου”. Χωρίς κανείς τους να σκεφτεί έστω για λίγο, ποιοι είναι οι πραγματικά παράνομοι.

Ποιοι είναι οι εργολάβοι που τους εκμεταλλεύονται για να κυνηγούν συμπολίτες τους. Ποιοι είναι οι λαθρέμποροι πετρελαίου που συνταξιδεύουν με τους πρωθυπουργούς, αγοράζουν δημόσιες επιχειρήσεις κοψοχρονιά κι απειλούν δεξιά κι αριστερά κόσμο. Ποιοι είναι αυτοί που καταδικάζονται και παραμένουν ελεύθεροι γιατί είναι “λίγο περισσότεροι ίσοι” απέναντι στο νόμο από σένα;

Ποιος σκότωσε αυτούς τους ανθρώπους; Μην περιμένεις να στο πει κανείς από εκεί που έχει συνηθίσει να “ενημερώνεσαι”. Γιατί δεν θα το ακούσεις ποτέ. Διαφορετικά, θα είχες αποφασίσει να κάνεις κάτι γι’ αυτό. Από το πολύ απλό, όπως είναι ένα εισιτήριο που θα αξίζει σε λίγο όσο μισό μεροκάματο, μέχρι το έγκλημα που καθημερινά αθωώνεται επειδή τα παράνομα πολυκαταστήματα έτυχε να χτίζονται από ανθρώπους που δεν είναι “εγκληματίες”, αλλά “επενδυτές”.

Αλήθεια, πόσα παιδιά ακόμη θα πρέπει να πεθάνουν; Πόσοι ακόμη θα θυσιάζονται στο βωμό ενός “πρωτογενούς πλεονάσματος” που σκοτώνει ανθρώπους κι οδηγεί στην ανεργία εκατομμύρια;

Στην Ελλάδα την αλλαγή έφερνε πάντα ένας νεκρός ή ένας ξεπουλημένος. Οι νεκροί είναι πολλοί, όμως κανείς τους δεν κατάφερε να πείσει τους υπόλοιπους. Γιατί οι οι ξεπουλημένοι είναι ανίκητοι. Για την ώρα...

(Η Βραζιλία έβγαλε εκατομμύρια στους δρόμους με αφορμή την τιμή των εισιτηρίων μαζικής μεταφοράς. Βέβαια, στην Βραζιλία επτά στους δέκα δεν έχουν ούτε δεύτερο βρακί να φορέσουν. Εμείς εδώ ακόμη αντέχουμε. Μόλις γεμίσουμε τις δικές μας φαβέλες, τότε ίσως βάλουμε μυαλό.)

(Ο Θανάσης δολοφονήθηκε. Για Ένα ευρώ και σαράντα λεπτά)

 http://polyfimos.blogspot.gr/

Το όγδοο αμάρτημα…

Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα είναι γνωστά. Μας βοήθησε λίγο κι ο Φίντσερ στο Seven να τα εμπαιδώσουμε, λες και δεν τα γνωρίζουμε από τη μέρα που καταλαβαίνουμε τι παίζει σ΄αυτό το κόσμο. Αλαζονεία, οκνηρία, λαιμαργία, λαγνεία, απληστια, οργή, ζηλοφθονία. Νομίζω όμως πως είναι καιρός να μπει στη λίστα κι ένα άλλο διαχρονικό αμάρτημα, που κατά τη ταπεινή μου γνώμη είναι η μάνα όλων των υπόλοιπων.

Η απάθεια..

Κι είναι η μάνα, γιατί αυτή επιτρέπει στα υπόλοιπα να κόβουν βόλτες ανενόχλητα πάνω στη μίζερη αντίληψη της ζωής. Αν τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα μπορούν ν΄ανοίξουν τη πόρτα για τη κόλαση, η απάθεια είναι αυτή που τους επιτρέπει να υπάρχουν, να δίνουν τη καθημερινή τους παράσταση στο θέατρο της παράνοιας που ονομάζεται ανθρώπινος πολιτισμός.
Ψάχνοντας τη λέξη απάθεια, βρήκα μια φράση που ειπε κάποιος άγνωστος. Η ανοχή συνίσταται από εννιά μέρη απάθειας κι ένα μέρος πουτανίστικης αγάπης.
Το 1964 μπροστά στο σπίτι της, η Κίτυ Τζενοβέζε δολοφονείται αγρια ενώ το δράμα παρακολουθούσαν αμέτοχοι 38 μάρτυρες-γείτονες μέσα από τα παράθυρά τους, χωρίς να πιάσουν ούτε το τηλέφωνο να καλέσουν την αστυνομία. Η απάθεια αυτών των ανθρώπων έγινε θρύλος. Γράφτηκαν μελέτες, βιβλία, ταινίες ακόμα και τραγούδια για τη περίπτωση αυτή που πήρε διάφορα ονόματα. “Το σύνδρομο του θεατή” “το σύνδρομο του κακού Σαμαρείτη” “το σύνδρομο Τζενοβέζε” Καταναλώθηκε ένα σωρό μελάνι για να βρει λόγια, αιτίες, εξηγήσεις γιατί αυτοί οι άνθρωποι έμειναν ΑΠΑΘΕΙΣ.
Το όγδοο θανάσιμο αμάρτημα δεν είναι καινούργιο. Βαδίζει μαζί με τα υπόλοιπα χέρι χέρι. Δίπλα στα άπληστα αρπακτικά, την ώρα που δολοφονούν τα θύματά τους που μπορεί να είναι ακόμα και ολόκληροι λαοί, υπάρχει η απάθεια εκείνων που που παρακολουθούν αμέτοχοι να διαπράττεται το έγκλημα. Δεν “ανακατεύονται” “θέλουν την ησυχία τους”. Δεν “θέλουν μπλεξίματα” Κι ακόμα χειρότερα. Δεν τους αφορά αν δεν είναι οι ίδιοι τα θύματα, ή στη χειρότερη περίπτωση δεν αντιδρούν καν, όταν είναι τα θύματα.
Η απάθεια είναι η είσοδος για τη κόλαση. Η παιδική χαρά των απανταχού άπληστων μωρόδοξων αμαρτωλών. Που στο δρόμο για τη κόλαση πατάνε πάνω στις ζωές των ανθρώπων σαν νά’ναι κουρελούδες. Πατάνε γιατί οι άνθρωποι έχουν μετατραπεί σε κουρελούδες. Βλέπουν τη ζωή τους μέσα από τα μάτια ενός παλιόχαρτου. Που το παίζουν οι άλλοι όπως γουστάρουν.
Θα μπορούσε έστω κι ένας να είχε κατέβει κάτω να φωνάξει, να τρομάξει το φονιά, να σώσει τη Κίτυ. Τι ήταν αυτό που κράτησε 38 ανθρώπους κρυμμένους μέσα στις φωλιές τους σαν ποντίκια.. Τι ήταν αυτό που ήταν τόσο δυνατό ώστε να δεχτούν να ζήσουν μ΄αυτές τις εικόνες για το υπόλοιπο της ζωής τους, γνωρίζοντας πως είναι συνένοχοι σε μια δολοφονία για την οποία δεν έκαναν ΤΙΠΟΤΑ να αποτρέψουν.

• Τι είναι αυτό που κρατάει το κόσμο που πεινάει, που χάνει τους αγαπημένους, που βλέπει τα παιδιά του να πεινάνε, τους αρρώστους του να μην έχουν φάρμακα, τους συνανθρώπους να πεθαίνουν αβοήθητοι ξεχασμένοι, σαν να είναι ένα τίποτα.
• Τι είναι αυτό που κρατάει σιωπηλό, ταπεινωμένο, ένα λαό που ξεφτυλίζεται, εκβιάζεται, αντιμετωπίζεται σαν νούμερο σε μια κονσόλα ενός άπληστου τραπεζίτη που κόβει συνέχεια λίβρες κρέας για να ικανοποιήσει την ματαιοδοξία του…

ΚΑΝ ΤΟ ΠΑΣΑ