ΠΡΕΖΑΚΙΑ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΡΑΣΤΩΝΗΣ

Έγραψε στις 04.11.2013 ο/η: Μουαμάρ Ιγνάτιος

Πώς θα αντιδρούσε ένας λογικός άνθρωπος στην παρακάτω είδηση; «Λιποθύμησε από την πείνα μαθητής γυμνασίου. Οι καθηγητές, που έσπευσαν να τον συνεφέρουν, ειδοποίησαν τους γονείς του χρησιμοποιώντας το σύγχρονο και ακριβό κινητό τού μαθητή, που βρήκαν στη τσέπη τού παντελονιού του».

Τραβηγμένο, θα πει κάποιος. Όχι και τόσο! Από τη μία ο κόσμος πεινάει, οι μαθητές λιποθυμούν στα σχολεία, ηλικιωμένοι ψάχνουν στα σκουπίδια των σούπερ-μάρκετς για ληγμένα τρόφιμα και από την άλλη μαθαίνουμε, πως το τριήμερο τής 28ης Οκτωβρίου δέν υπήρχε κενό ξενοδοχείο ή δωμάτιο σε νησιά και ορεινά θέρετρα. Είναι άραγε όλοι αυτοί, που «δραπετεύουν» εις τας εξοχάς. τόσο πλούσιοι; Όχι δεν είναι. Όλα αυτά συμβαίνουν στη χώρα καρικατούρα των ρωμιών, τη Γκρήχελαντ. Aκόμα ένα ενδιαφέρον παράδειγμα:
Στο ραδιόφωνο, που διευθύνει ο μέγας Λιμανοπηδήμας (ελεύθερη μετάφραση τού φραγκοενετικού του επωνύμου - porto salte) γνωστή από τις πολλές «καλημέρες» της ακροάτρια, πέρυσι το Πεσάχ παρακαλούσε τον εκφωνητή να
μεσολαβήσει στον πρόεδρο τής κρεαταγοράς, γιά να της δώσουν τσάμπα λίγο κρέας να τη βγάλει. Προσφάτως όμως, επέστρεψε από εκδρομή στην Κωνσταντινούπολη και περιέγραψε στους λοιπούς ακροατές τις εντυπώσεις της. Με τι χρήματα άραγε πήγε; Μήπως με αυτά, που δέν χάλασε πέρυσι, για να πάρει κρέας; Αξιοθαύμαστο είναι επίσης το γεγονός, πως η εν λόγω κυρία, δηλώνει ακραιφνώς μνημονιακή 

Η ανείπωτη πληγή των ανθρώπων

Του Νίκου Γεωργαντώνη

«Έτσι όπως σας κοιτάω νομίζω ότι μπορώ να διαγνώσω
κάτι το παράξενο πάνω σας.
Η όψη σας…
Ξέρετε, σήμερα στην εποχή μας οι άνθρωποι σαν να αλλάζουν
πρόσωπο. Γίνονται κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό.
Θυμάμαι την πρώτη φορά που είχατε έρθει στο ιατρείο μου.
Ήσασταν ακόμη παιδί. Δεν υπήρχε κανένα ίχνος αλλόκοτου
στη μορφή σας.
Τώρα όμως…»

Πιάνει το κεφάλι του εξεταστικά με τα δυο του χέρια.
«Τώρα νομίζω ότι… Ναι!… Ναι!… Βλέπω κάτι παράξενες
αλλοιώσεις στην επιφάνεια του κρανίου σας… Κάτι εξογκώματα!»

Αφήνει το κεφάλι του και επιστρέφει στο γραφείο του.
«Μην αγχώνεστε!… Είναι φυσιολογικό.
Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να τα εξηγήσω. Έχω παρατηρήσει όμως
ότι είναι φυσιολογικό.
Το άγχος σας, νεαρέ, ή ίσως κάποια εσωτερική ταραχή που δεν
μπορώ να δω, σας επηρεάζει με τρόπο φρικώδη…»

Ο ασθενής ψάχνει τα εξογκώματα στο κεφάλι του με το ένα του χέρι.
«Αυτό συμβαίνει συχνά…

Αλέξης Τέξας

Από το Τέξας, ο Αλέξης Τσίπρας δήλωσε πως «η Ελλάδα δεν πρέπει να φύγει από την Ευρωζώνη και δεν θα το κάνει». Από την προεκλογική δήλωση του «το ευρώ δεν είναι φετίχ» μέχρι την χτεσινή δήλωση, ο Αλέξης Τσίπρας έχει πει πάρα πολλά και αντιφατικά για το ίδιο θέμα.
Γενικά, ο Αλέξης Τσίπρας νομίζει ότι μπορεί να λέει ό,τι θέλει. Κι εγώ αυτό νομίζω για μένα αλλά είμαι μόνο ένας μπλόγκερ• δεν σας ζητάω να με κάνετε πρωθυπουργό.
Κοιτάω το βίντεο με τον Τσίπρα από το Τέξας.
Δεν είναι μόνο το τι λέει, είναι και το πώς το λέει.
Μιλάει με ένα στιλ «εμένα δεν με ενδιαφέρουν καθόλου όλα αυτά».
Έχει ένα ύφος «να, αυτά εδώ μου δώσανε να σας πω και σας τα λέω».
Είναι σαν να μην τον αφορά το θέμα.
Ο Τσίπρας κάνει μερικές ρυτίδες στο μέτωπο, δίνει μια κινηματογραφική χροιά στη φωνή, παίρνει και μια πόζα –από πολύ κακό ηθοποιό- και λέει. Λέει ό,τι να ‘ναι.
Αν ο Σαμαράς είναι αποδεδειγμένα ψεύτης και απατεώνας, ο Τσίπρας τι ρόλο βαράει;
Κουράστηκε κιόλας; Από τι;
Ο Τσίπρας δεν θυμίζει σε τίποτα τον πολιτικό των εκλογών του Μαΐου-Ιουνίου 2012. Έχασε την φρεσκάδα του.
Σχεδόν ενάμισι χρόνο μετά τις εκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ξεφουσκώσει.
Φυσικά, ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι πρώτο κόμμα στις εθνικές εκλογές αλλά αυτό –εκτός από την χρεοκοπία και το οικονομικό αδιέξοδο- οφείλεται στην άθλια ακροδεξιά ομάδα που έχει κυριαρχήσει μέσα στην Νέα Δημοκρατία και στη διάλυση του ΠΑΣΟΚ, δεν οφείλεται στο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εμπνέει.
Φτάσαμε στο σημείο να είναι ο Μανώλης Γλέζος η φωνή της λογικής και του προβληματισμού μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ.
Επίσης, φτάσαμε στο σημείο να είναι ο τσατσόπουλος που μοιάζει να είναι ο μοναδικός βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ – οι άλλοι εξαφανίστηκαν. Στο πομπώδες πλατάγιασμα της γλώσσας του τσατσόπουλου –προσέξτε το, είναι εμετικό- έχουν αφεθεί όλες οι ελπίδες του ΣΥΡΙΖΑ να γοητεύσει την κοινωνία; Τραγικό.
Φυσικά, ο ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει μόνο μέσα από τα καθεστωτικά ΜΜΕ. Τα δικά του ΜΜΕ δεν τραβάνε. Καθόλου.
Τι συμβαίνει στον ΣΥΡΙΖΑ;
Εγώ υποθέτω τα εξής:
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπόρεσε να γίνει κίνημα. Μάλλον δεν θέλει κιόλας να γίνει κίνημα. Μπορεί ο Αλέξης Τσίπρας να λέει πως «δεν θέλουμε ανάθεση, θέλουμε συμμετοχή των πολιτών», αλλά δεν είμαι καθόλου σίγουρος πως το εννοεί. Πολλά λόγια για ευρώ και μνημόνια, κουβέντα για την Δικαιοσύνη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ –ή έστω ένα κομμάτι του- έχει υποκύψει στις «χάρες» των νταβατζήδων της διαπλοκής. Για κάποια στελέχη του δεν αμφέβαλλες καν. Δεν σε καλούν πάνω από 20 χρόνια στα κανάλια τους, αν δεν έχεις πιει ένα ποτάκι μαζί τους και αν δεν έχεις φιλήσει το χέρι τους.
Μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν αρκετές δυνάμεις που διαφωνούν με την κεντρική γραμμή που κανείς δεν έχει καταλάβει ακόμα ποια ακριβώς είναι. Το κλίμα στα καμαρίνια δεν είναι καθόλου καλό κι αυτό βγαίνει στον κόσμο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εμπνέει.
Αλλά και η ελληνική κοινωνία δεν θέλει να εμπνευστεί.
Δικαιολογημένα, ίσως. Η καχυποψία για τα πολιτικά κόμματα έχει χτυπήσει στον ουρανό.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αποδείξει πως δεν είναι μέρος της πολιτικής απάτης.
Οι Έλληνες πρέπει να αποδείξουν πως αξίζουν κάτι καλύτερο από πολιτικούς απατεώνες.
Κι εγώ περιμένω το καλοκαίρι.

απο  Πιτσιρικος

Η ΝΔ μας απειλεί με… «εμφύλιο» - Του Γιώργου Δελαστίκ

Αναπότρεπτη είναι η εκλογική ήττα της ΝΔ και των υπολειμμάτων του ΠΑΣΟΚ στις βουλευτικές εκλογές, όποτε και αν γίνουν αυτές – άρα και η απομάκρυνση από την εξουσία της επαισχυντης κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου, της πιο αντιλαϊκής κυβέρνησης που γνώρισε ποτέ η Ελλάδα.

Η εκτίμηση για τη βέβαιη ήττα της Δεξιάς όμως ισχύει υπό μια θεμελιώδη προϋπόθεση: ότι οι βουλευτικές εκλογές θα διεξαχθούν υπό ομαλές συνθήκες. Δεν θα είναι δηλαδή –τηρουμένων φυσικά των αναλογιών, δεδομένου ότι βρισκόμαστε πια σε διαφορετική εποχή– εκλογές βίας και νοθείας, όπως εκείνες του 1961 που έδωσαν με πραξικοπηματικό τρόπο για τελευταία φορά προδικτατορικά την εξουσία στη Δεξιά.

Υπάρχει ένα πολύ επικίνδυνο σημείο. Η ιστορική πείρα της Δεξιάς λέει ότι μια χαρά εξελίχθηκε τελικά το εκλογικό πραξικόπημα του 1961 για τα συμφέροντά της. Την κράτησε στην εξουσία ως τα τέλη του 1963 και παρά τη σαρωτική ήττα της τον Φεβρουάριο του 1964 από την Ένωση Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου ξαναπήρε την εξουσία ουσιαστικά το καλοκαίρι του 1965 με την εξαγορά και την «αποστασία» δεκάδων βουλευτών της Ένωσης Κέντρου που μεταβλήθηκαν σε πολιτικά όργανα του παλατιού και της CIA.

Η δικτατορία των συνταγματαρχών που ακολούθησε την αποστασία ήταν δικτατορία της Δεξιάς, δηλαδή ομοϊδεατών της. Η θριαμβευτική επάνοδος του Κωνσταντίνου Καραμανλή ως «εθνοσωτήρα» έδωσε ακόμη επτά χρόνια εξουσίας στη Δεξιά, άρα μια χαρά πήγε η εκτροπή!

Μπορεί κανένας πολιτικός παράγοντας της σημερινής Δεξιάς να μην το ομολογεί δημόσια για ευνόητους λόγους, αλλά κοινή πεποίθηση των στελεχών της Δεξιάς είναι πως… δικαιώθηκαν πλήρως οι οργανωτές του εκλογικού πραξικοπήματος του 1961 και της αποστασίας του 1965, κάνοντας μεγάλο καλό στην παράταξη της Δεξιάς πριν και μετά τη δεξιά δικτατορία των συνταγματαρχών!

Βάσει αυτής της ιστορικής πείρας, το ερώτημα που αναφύεται σήμερα είναι αν μπορούν να υπάρξουν πολιτικές συνθήκες που θα εξανάγκαζαν την πλειοψηφία του λαού ή εν πάση περιπτώσει μια κρίσιμη μάζα ψηφοφόρων ικανή να αλλάξει το εκλογικό αποτέλεσμα να μην ψηφίσουν Αριστερά και να ψηφίσουν ψυχαναγκαστικά και παρά τη θέλησή τους υπέρ της ΝΔ, που τους εξαθλιώνει και τους καταστρέφει τη ζωή, νομίζοντας ότι ψηφίζοντά την αποτρέπουν κάτι ακόμη χειρότερο από την οικονομική τους καταβαράθρωση.

Οι μηχανισμοί της ΝΔ πρωτίστως και του ΠΑΣΟΚ δευτερευόντως, μαζί με τα φερέφωνά τους στα κάθε είδους μέσα ενημέρωσης, προωθούν για το σκοπό αυτό τη θεωρία των «δύο άκρων» όχι γενικά και αφηρημένα αλλά για να ισχυριστούν ότι αυτά τα δύο άκρα…«μας οδηγούν σε εμφύλιο»! Στην πραγματικότητα πρόκειται περί γελοιότητας. Εμφύλιοι πόλεμοι γίνονται πρωτίστως για αλλαγή κοινωνικού συστήματος ή για κορυφαίες συγκρούσεις περί της μορφής του πολιτεύματος μέσα στο ίδιο σύστημα, αν π.χ. θα έχουμε μοναρχία ή δημοκρατία σε μια αστική χώρα.

Κανένας σοβαρός άνθρωπος δεν είναι δυνατόν να υποστηρίξει ότι σήμερα στην Ελλάδα υπάρχει Αριστερά έτοιμη να εγκαθιδρύσει… σοσιαλιστικό σύστημα, έχοντας ήδη κατακτήσει τους αναγκαίους κοινωνικούς συσχετισμούς και αποφασισμένη να πάρει και τα όπλα, αν οι αντίπαλοί της επιχειρήσουν να την εμποδίσουν με πραξικοπηματικό τρόπο να πάρει την εξουσία. Ούτε ως ανέκδοτο δεν λέγεται αυτό. Εμφύλιοι δεν γίνονται επειδή ένα ανθρωπόμορφο κτήνος της Χρυσής Αυγής έσφαξε τον Παύλο Φύσσα στην Αμφιάλη κι ένας επαγγελματίας δολοφόνος σκότωσε εν ψυχρώ δύο μέλη της Χρυσής Αυγής στο Νέο Ηράκλειο.

Αυτά όμως είναι ψιλά γράμματα για τον κοσμάκη. «Καλύτερα εξαθλιωμένος οικονομικά αλλά ζωντανός παρά σφαγμένος από το χέρι του αδελφού μου» σκέπτεται ενστικτωδώς ο άνθρωπος του λαού. Σε αυτό ποντάρει η κυβέρνηση. Αν καταφέρει λοιπόν η ΝΔ, με την καταλυτική βοήθεια των μέσων ενημέρωσης, να ταυτίσει στη λαϊκή συνείδηση των πιο καθυστερημένων πολιτικά κοινωνικών στρωμάτων την ψήφο στην Αριστερά με τον… «εμφύλιο» (!), τότε συνειρμικά η ψήφος προς τη ΝΔ προβάλλει ως «το μικρότερο κακό». Αυτή είναι η λογική του πρωθυπουργού και των συνεργατών του στο Μέγαρο Μαξίμου. Νομίζουν ότι με τον εκβιασμό αυτό θα κατορθώσουν να κρατηθούν στην εξουσία φοβίζοντας τον κόσμο ότι, αν ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ, θα… «γίνει εμφύλιος» (!!!). Φανταστείτε τι… ανθρωποσφαγές θα γίνουν, αν τολμήσει να ψηφίσει ΑΝΤΑΡΣΥΑ!

Μιλάμε για τον ΣΥΡΙΖΑ που είναι υπέρ της παραμονής ακόμη και στο ευρώ, στην ΕΕ, στο ΝΑΤΟ και απλώς φιλοδοξεί να διαχειριστεί δικαιότερα το αστικό σύστημα – και μάλιστα συνεργαζόμενος κυβερνητικά με τους Ανεξάρτητους Έλληνες, τη ΔΗΜΑΡ ή κάποιο «αντιμνημονιακό» απολειφάδι του ΠΑΣΟΚ! Ο πολιτικός παραλογισμός της Δεξιάς στο απόγειό του από μια ομάδα που έχει… ταμπουρωθεί στο Μέγαρο Μαξίμου και εμφορείται από εμφυλιοπολεμική νοοτροπία της Δεξιάς του 1950!

Χρειάζεται όμως προσοχή από τη «ναρκωμένη» Αριστερά της «συνταγματικής νομιμότητας» που βαυκαλίζεται από αυταπάτες ότι θα πάρει ο Τσίπρας την εξουσία με την ίδια άνεση που την πήραν ο Κώστας Καραμανλής και ο Γιώργος Παπανδρέου – περιμένοντας δηλαδή και μην κάνοντας τίποτα. Η κυβέρνηση Σαμαρά θα αποτύχει παταγωδώς να κρατήσει την εξουσία. Αυτό όμως καθόλου δεν σημαίνει ότι δεν είναι τρομερά επικίνδυνη και αδίστακτη για την Αριστερά, πρωτίστως τη ριζοσπαστική.

 

απο  left-news.blogspot

ευγνωμοσύνη

Μπαίνοντας σπίτι, τους ακούω να συνομιλούν στην είσοδο του φροντιστηρίου δίπλα. Αυτή κρατώντας το σκυλί της, λέει: «ε δηλαδή τί; Σφάξε με αγά μου ν’ αγιάσω; Ε όχι, θα παλέψω». Αυτός απαντάει: «Να πολεμήσεις δηλαδή για τα δικαιώματα του υπάλληλου και του εργάτη; Πώς δηλαδή; Αφού δεν υπάρχει τίποτα. Δεν έχει τίποτα. Τί να δώσει;Δεν γίνεται.»

*

Το σκηνικό σε μια τυχαία συνάντηση στο δρόμο. Βρήκε μια δουλειά, 350 ή 400 ευρώ, μαύρα. Στο ανακοινώνει. Είσαι αμήχανος, γιατί δεν ξέρεις πώς να αντιδράσεις. Είχε ζόρια, χρειαζόταν τα χρήματα. Πες μπράβο, πες ωραία, γιατί δεν λες; Δείξε τη χαρά σου ρε, γιατί δε τη δείχνεις; Τα χρήματα είναι λίγα, οι ώρες αρκετές ή πολλές, μένει στο νοίκι, τα έξοδα τρέχουν, να πάμε και για κανένα ποτό κάποια στιγμή. Τι να φτάσει; Πώς να χαρείς;
Η κυβέρνηση, τα μίντια, ο διπλανός στην πολυκατοικία και καμιά 60αριά διανοούμενοι πρώτης γραμμής σου λένε, πως άμα σου δώσουν 400 ευρώ για να ζήσεις θα πρέπει να λες ευχαριστώ. Θα πρέπει να δουλεύεις, να προσπαθείς, να είσαι συνεπής με τις υποχρεώσεις σου, να στύβεις την πέτρα, να είσαι αισιόδοξος, άμα χρειαστεί να είσαι καινοτόμος και ευέλικτος. Να μη ζεις πάνω απ’ τις δυνατότητές σου. Πόσες είναι οι δυνατότητές σου; 400 ευρώ. Ε θα ζεις ως τα 400 ευρώ. Αυτές οι δυνατότητες αυτή και η ζωή σου.

Ευγγελισμός. σύντομη αλλά ακριβής σύνοψη των συνθηκών ( foto via @panosharitos )

Σου λένε ότι τέτοιες είναι οι συνθήκες, άρα να λες ευχαριστώ. Να είσαι ευγνώμων που έχεις 400 ευρώ, κάποιο ελεύθερο χρόνο, μία απάντηση στο πού βρίσκεσαι τώρα των γνωστών. Να είσαι ευγνώμων γιατί είσαι ζωντανός, ζόμπι αλλά ζωντανός, δούλος αλλά ζωντανός, χωρίς επιθυμίες αλλά ζωντανός, χωρίς ζωή αλλά ζωντανός.

“so to cure you they must kill you”

Ποτέ δεν καταλάβαινα τους θιασώτες της παραγωγικότητας και της προκοπής. (μόνη ίσως θετική νοηματοδότηση της προκοπής: Ως προκοπή αντιλαμβάνομαι ένα ωραίο Κυριακάτικο τραπέζι και φίλους χορτάτους και μεθυσμένους. Άρα, προκομμένοι εμείς που τους δεξιωθήκαμε). Αλλά τώρα πια δεν μπορούμε να κάνουμε τη συζήτηση για την ουσία της παραγωγικότητας και τι αυτή τελικά σημαίνει για το πώς ζούμε. Τώρα πρέπει να λέμε απλά ευχαριστώ. Άλλωστε, το αμέσως επόμενο μεγάλο σκάνδαλο του καιρού θα είναι να απορρίπτεις προτάσεις εργασίας. Να μην θες να μπεις/επιστρέψεις στην εταιρεία. Να μην θες να βάλεις τη στολή της ειδικής οικονομικής ζώνης. Απαπα. Απαγορεύονται τέτοιες κουβέντες. Απαγορεύονται. Να κάνεις τη δουλίτσα για τα 400 ευρώ. Δεν βλέπεις ότι έχουμε κρίση; Δεν βλέπεις πώς είναι οι συνθήκες; Δεν επιτρέπεται πλέον κριτική στην εντατική εργασία, δεν επιτρέπεται αμφισβήτηση της ανάπτυξης. Εδώ για 400 ευρώ θα πρέπει να κάνεις υπόκλιση στον κύριο εργοδότη, για ποιό όχι μιλάμε;

*

«το πρόβλημα είναι ότι ξεκινήσαμε ως κομμουνιστές και καταλήξαμε αντιφασίστες»

Ο αντιφασισμός ως άδειο κέλυφος. Ο αντιφασισμός του Μπίστη και του μέγκα τσάνελ. Ο αντιφασισμός που δεν σημαίνει τίποτα, δεν ζητάει τίποτα, δεν βρίσκει τη βάση του πουθενά.
Η ζωή η ίδια ως άδειο κέλυφος.
Ευχαριστούμε τον κύριο εργοδότη για τα μαύρα 400 ευρώ, ευχαριστούμε τον κύριο εργοδότη για την εξαήμερη εργασία, ευχαριστούμε τον κύριο Βενιζέλο για τον αντιφασιστικό αγώνα, ευχαριστούμε το μέγκα τσάνελ για όλα.

*

Οι συνθήκες καθορίζουν τα πάντα. Τώρα υπομονή και πάλι υπομονή. Κάποιος θα σε ανταμείψει τόσο όσο να πληρώσεις ένα μέρος των υποχρεώσεών σου. Κάποιος θα σε βοηθήσει να φας κάτι, να μείνεις κάπου, αλλά πού; Πού είναι αυτό το σπίτι που αφήνει αρκετά ρέστα απ’ τα 400 ευρώ; Για ζωή, ευτυχία, ελευθερία ούτε λόγος. Δεν είναι ο καιρός τέτοιος. Πιες αλλά όχι πολύ, βγες αλλά όχι πολύ, γύρνα στο πατρικό σου, φύγε έξω, κάνε κάτι. Τόσο όσο.
Στις ειδικές οικονομικές ζώνες η συναίνεσή σου θα ζητηθεί για μια σειρά από θέματα. Χαμηλοί μισθοί, οικολογική καταστροφή, κατάρρευση. Μετά τη συναίνεση θα πρέπει να έρθει και η ευγνωμοσύνη.

*

Στην πλατεία Κοραή ο τοξικοεξαρτημένος – άστεγος επανέρχεται. Γιατί με κοιτάς έτσι, από πού είσαι εσύ; ρωτάει την κυρία που μάλλον κοιτούσε επίμονα ή και αποδοκιμαστικά. Μου κάνει εντύπωση η ερώτηση, αυτό το από πού είσαι εσύ; το έχω πει εκνευρισμένος σε ένα μπάτσο κάποτε, νομίζω στις 12 Φλεβάρη. Τότε μόλις το ξεστόμισα, γέλασα κατευθείαν με τον εαυτό μου. Τί εννοούσα άραγε μες στην τσαντίλα; Όχι φυσικά την καταγωγή του. Ότι δεν είναι απ’ την ίδια πραγματικότητα με μας; Ότι δεν μεγάλωσε στην ίδια πόλη με μας; Δεν είδε τους ίδιους δρόμους και τα ίδια αυτοκίνητα;

*

Η ανάγκη και οι συνθήκες. Φυσικά και θα δουλέψουμε κάποτε για 400 ευρώ, αλλά δεν είμαστε ζόμπι, τρομαγμένοι ναυαγοί σε άγνωστο τόπο. Ξέρουμε και τον κύριο εργοδότη και τον κύριο τηλεοπτικό αντιφασίστα. Ξέρουμε ότι δεν είμαστε ευγνώμονες. Μπορούμε να δούμε το ψέμα στη φράση «μη ζείτε πάνω απ’ τις δυνατότητές μας». Μπορούμε να μην μπερδεύουμε τη ζωή με την παραγωγικότητα και το χρόνο με την εργασία. Μπορούμε να αρνηθούμε αν χρειαστεί να σώσουμε κάτι απ’ τον εαυτό μας. Ξέρουμε ότι μπορούμε να σταματήσουμε την κανονική ροή των πραγμάτων.

Ξέρουμε ότι στην οδό Φιλιππίδου, στο κέντρο της Αθήνας, ένα χέρι θυμάται την ειρωνεία, τη λύσσα και τη χαρά που οι συνθήκες αδυνατούν να χωρέσουν. Ένα ειρωνικό σύνθημα, με κάποιο αλλόκοτο τρόπο, μου θυμίζει, πρωί στην Κυψέλη, ότι αυτό που αποκαλούμε συνθήκες και που επιχειρεί να καθορίσει τη ζωή σου, αναπόφευκτα θα πρέπει κάποια στιγμή να συγκρουστεί με τις πιο σφοδρές σου επιθυμίες. Και αυτή η μάχη δεν έχει ακόμη κριθεί.
Κάτω από ένα από τα δέντρα που – ελπίζω – δεν θα ‘ναι από τα τελευταία θα χαρώ να κοιτάω κάποτε την παραγωγικότητα, ως έννοια και ως πραγματικότητα, να αυτοκαταργείται.

 http://tovytio.wordpress.com/

Ανακοίνωση του ΚΚΕ για τη δολοφονική επίθεση στο Ν. Ηράκλειο

«Το ΚΚΕ καταδικάζει τη δολοφονική επίθεση έξω από τα γραφεία της Χρυσής Αυγής στο Ν. Ηράκλειο. Αυτή η επίθεση δημιουργεί πολύ σοβαρά ερωτηματικά για τα κίνητρα και τους σκοπούς που υπηρετεί».